Σαββίνα Γιαννάτου: «Θα προτιμούσα να λείπει αυτό το αρχίδι!»

— Έχεις ξαναδώσει συνέντευξη σε αμιγώς gay έντυπο; 
Δε νομίζω, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Αν έχει συμβεί αυτό θά 'ναι στο εξωτερικό, όπου δεν θυμάμαι πάντα που δίνω συνεντεύξεις. Στην Ελλάδα, πάλι, πρώτη φορά εγώ βλέπω gay περιοδικό. Σίγουρα θα υπήρχαν ή υπάρχουν κι άλλα. 
— Και πως σου φαίνεται που δίνεις τώρα συνέντευξη για πρώτη φορά; 
Ότι και ν' απαντήσω φοβάμαι ότι θα είναι λάθος. 
— Έτσι λες; 
Ε, δεν είναι; Είναι απλώς άλλο ένα περιοδικό. Με τι ασχολείται δηλαδή ένα gay περιοδικό; 
— Ρίξε μια ματιά στο πρώτο τεύχος που κρατάς στα χέρια σου και απάντησε. 
Βλέποντας μόνο τις φωτογραφίες και μην έχοντας διαβάσει τα κείμενα, κατά τη γνώμη μου είναι οριακό!Ας πούμε, εδώ βλέπω άντρες με το πουλί τους έξω. Σ' ένα περιοδικό εβδομαδιαίο, ποικίλης ύλης, γεννητικά όργανα δε θα δεις! 
— Εννοείς ότι η gay αισθητική και η πορνογραφία ταυτίζονταν ανέκαθεν; 
Όχι, καθόλου. Αλλά η λέξη  gay ταυτίζεται με τη σεξουαλική επιλογή, άρα το σεξ υπάρχει στη βάση του. Δεν μπορείς να μην το θίξεις. Είναι θέμα όμως ουσιαστικής επιλογής τού πως το προβάλλεις, νομίζω. Να το πω αλλιώς, σε μια φωτογραφία υπάρχει ο άντρας με το πουλί του έξω.Παρακάτω σχεδόν όλες οι φωτογραφίες έχουν σαφέστατα σεξουαλικά υπονοούμενα με πολύ ωραίους άντρες που δεν νομίζω ότι φωτογραφήθηκαν έτσι για λόγους αισθητικής και μόνο! Οι τίτλοι έχουν να κάνουν με σεξ και λεφτά, escort, πουστάρες, γαμήσια...Οι λέξεις δεν επιλέγονται τυχαία. Δεν ξέρω κατά πόσο θα άρεσε όλο αυτό σε έναν gay που έχει αποφασίσει να παντρευτεί τον φίλο του για παράδειγμα και να υιοθετήσει το ευρύτερο κοινωνικό πρότυπο ως προς τις σχέσεις και το γάμο. Αν είχαμε ακόμη πέντε διαφορετικά gay περιοδικά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για το τι σημαίνει gay Τύπος στην Ελλάδα. Επίσης, δεν βλέπω γυναίκες στις σελίδες του, επομένως έχουμε ένα αμιγώς ανδρικό και όχι γενικώς gay έντυπο.
— Στο τραγούδι υπάρχει η gay αισθητική που ανάφερες πριν; 
Πιθανώς. Στο θέατρο καμιά φορά μπορείς να δεις πράγματα και να υποθέσεις ότι ο σκηνοθέτης είναι gay ή κινείται σε χώρο με gay ανθρώπους γύρω του. Στην Ελλάδα αυτή η συγκεκριμένη αισθητική είναι  αναγνωρίσιμη και μπορεί να βασίζεται σε κάποια αστεία ή απ' το όλο στήσιμο ενός καλλιτεχνικού δρώμενου. Πάλι, όμως, μιλάμε για την αισθητική μίας μερίδας καλλιτεχνών και κοινού. Είναι πολύ εύκολο σε μία τέτοια συνέντευξη να ξεπέσεις σε ρατσιστικά σχόλια εάν αρχίσεις να γενικεύεις. Κι εγώ τώρα, επειδή κόλλησα με την, κατά τα άλλα, υπέροχη φωτογραφία του εξωφύλλου, θα προτιμούσα να λείπει αυτό το αρχίδι! 
— Σε χαλάει τόσο το αρχίδι; 
Κοίτα, μπορείς κι εδώ να μου πεις "και γιατί να λείπει το αρχίδι"; Δεν ξέρω...Με ενοχλεί, αλλά αναρωτιέμαι γιατί μ' ενοχλεί (γέλια). Σα λάμπα μοιάζει για να φωτίζει το δωμάτιο! Μπορείς να κάνεις πολλές σκέψεις. Είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του σώματος του και έχει διαλέξει να το αφήσει ακάλυπτο, να το προβάλλει  σε δημόσια θέα και σε μια στάση απολύτως ακινητοποιημένη. Ότι και να του συμβεί, δεν μπορεί να αντιδράσει.Τι θέλει να πει ο ποιητής; "Είμαι ακάλυπτος, σας εμπιστεύομαι; Είμαι άντρας για όποιον δεν κατάλαβε; Ποιος θα με λύσει έτσι που δέθηκα;" Εντάξει, βλακείες λέω, πέρασα στον ελεύθερο συνειρμό. Νομίζω ότι είναι μια πολύ σωστή φωτογραφια για εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. 
— Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι κάνει τους καλλιτέχνες ομοφυλόφιλους πιο εκδηλωτικούς σε σχέση με τον ερωτικό προσανατολισμό τους συγκριτικά με τα άλλα επαγγέλματα; 
Γιατί μεταξύ των καλλιτεχνών μπορείς να ζεις θαυμάσια ως gay και να το προβάλλεις κιόλας εξίσου θαυμάσια, χωρίς να έχεις καμία επίπτωση στη δουλειά σου. Αλλού μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου, έτσι δεν είναι;
— Και άλλοι γνωστοί gay καλλιτέχνες γιατί δεν το δηλώνουν; Φοβούνται μη χαλάσει η δημόσια εικόνα τους; 
Αυτό πρέπει να το ρωτήσεις στους ίδιους. Εγώ, ας πούμε, γιατί δε βγαίνω να πω ότι είμαι ετεροφυλόφιλη; Γιατί ο άλλος πρέπει να λέει τι κάνει σεξουαλικά;
— Γιατί έτσι μπορεί να απεγκλωβιστούν πολλά νέα παιδιά, τα οποία ακόμη ψάχνονται, από δυσάρεστες καταστάσεις. 
Ναι, συμφωνώ. Στο εξωτερικό και πολιτικοί υπάρχουν που το δηλώνουν, αλλά μιλάμε για χώρες - κοινωνίες πολύ πιο ανεκτικές από τη δική μας. Δεν είμαστε και Αφρική, όπου εκεί σε σκοτώνουν, αλλά ούτε και Ολλανδία. Εκεί κανείς δε θ' αντιμετωπίσει πρόβλημα. 
— Να σου δώσω ένα υπαρκτό παράδειγμα: Συνάδελφοι σου gay τραγουδιστές υπεκφεύγουν όταν οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων αγγίζουν την ερωτική ζωή τους. 
Γιατί θα πρέπει να προβάλλουν κάτι προσωπικό; Φαντάζομαι, επίσης, διάφορους λόγους που μπορεί να τους αναστέλλουν. Έχεις σκεφτεί ότι εάν το κοινό των συγκεκριμένων καλλιτεχνών απαρτίζεται από οικογενειάρχες ή γενικώς από ανθρώπους που ειρωνεύονται τους gay, πως θα βγουν αυτοί και θα πουν κάτι τέτοιο; Μπορεί να φοβούνται ότι θα χάσουν το κοινό τους. Μπορεί να φοβούνται ότι η εταιρεία τους θα ενοχληθεί κλπ. Άσε τον άλλο παράγοντα των γονιών τους που μπορεί να μην το ξέρουν. Αυτό το θεωρώ ως τον πιο ισχυρό και σοβαρό λόγο, να το ξέρουν δηλαδή όλοι, εκτός απ' τους γονείς σου. Τι θα κάνεις σ' αυτή την περίπτωση; Θα το βγάλεις φόρα παρτίδα στο περιοδικό να το δει η μάνα σου η ο πατέρας σου, ας πούμε; Που μπορεί να προέρχονται από κάποιο χωριό ή νησί ή και γειτονιά, όπου εκεί που καμαρώνουν οι διπλανοί τους και τους λένε "μπράβο στην κορούλα σας ή τον γιόκα σας" ξαφνικά να πάθει έμφραγμα ο πατέρας; Εντάξει, τώρα δεν λέω και τίποτα πρωτότυπο και μάλλον όλα αυτά φαντάζουν ιδιαίτερα συντηρητικά, πάντα θαυμάζει κανείς τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να πουν και να κάνουν πράγματα που πιστεύουν και που τους εκφράζουν κλπ., αλλά νομίζω ότι προχωράνε μαζί κάποιες καταστάσεις, εννοώ το κοινωνικό και το προσωπικό. Θεωρητικά είναι όλα εύκολα. Στην πράξη ο καθένας αντιμετωπίζει άλλου είδους όρια στο πιο κλειστό του περιβάλλον και στο πως θέλει να ζει.
— Εσύ από το ξεκίνημα σου συμπορεύθηκες με ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες; 
Ε, δε ρώταγα τον καθένα γι' αυτό, ειλικρινά. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Αλλά γιατί μου το ρωτάς αυτό;
— Γιατί, μια και κινούμαστε στον ίδιο χώρο, πολύ συχνά ακούω straight που συνεργάζονται με gay καλλιτέχνες να κουτσομπολεύουν ότι "αυτός ή αυτή είναι του...συνδικάτου" - μέχρι κι αυτό έχω ακούσει. 
Αυτές οι συζητήσεις ανέκαθεν γίνονταν. Και οι ίδιοι οι gay πολλές φορές εκφράζονται έτσι. Ανάλογα με το ύφος και το είδος του "σχολιασμού", κάτι είναι απλώς χιούμορ ή κακεντρέχεια. Τόσο έχουμε μπλέξει με το politically correct, που σε λίγο δε θα μπορούμε να κάνουμε χιούμορ με τίποτα. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άλλα όρια ανάμεσα στο χιούμορ και την προσβολή μέσω του χιούμορ. Εγώ δεν τό 'χω πει και δεν θα τό ΄λεγα ποτέ αυτό. Γιατί; Δεν ξέρω...Άσε που πολλές φορές αν κάποιος δεν το προέβαλλε, δεν το καταλάβαινα κιόλας ή μάλλον δεν καθόμουν ν' ασχοληθώ.  Όσο η κοινωνία θα αποδέχεται  τις διαφορετικές συνήθειες, τα διαφορετικά χρώματα, τις διαφορετικές συμπεριφορές, όσο οι άνθρωποι θα αποδέχονται τον εαυτό τους, τα ρατσιστικά αστειάκια θα τελειώσουν. Δε θα λέγονται γιατί δεν θα έχουν νόημα. Όπως όταν οι γυναίκες πρωτοφόρεσαν παντελόνια! Μέχρι τραγούδια γράφτηκαν. Τώρα θα είχε κανένα νόημα, ένα αστείο για μια γυναίκα που φοράει παντελόνι; Είναι θέμα ποιότητας του χιούμορ πάντως, καθώς συχνά γελοιοποιούμε ανθρώπους και μόνο για το χρώμα των μαλλιών τους ή τα ρούχα τους. Οτιδήποτε "ξεφεύγει", συνηθως κυνηγιέται.
— Θα ήθελα τη γνώμη σου για το νομικό ζήτημα στους γάμους των gay. 
Καλά κάνουν και το ζητάνε, γιατί στη βάση του είναι οικονομικό το θέμα του γάμου. Υπάρχουν άνθρωποι ιδίου φύλου που ζουν μαζί πέντε και τριάντα πέντε χρόνια, αγοράζουν σπίτι, κάνουν οτιδήποτε μαζί και δεν προστατεύονται από κανένα νόμο. Πεθαίνει ο ένας, δηλαδή, επεμβαίνει η οικογένεια του και παίρνει τα πάντα, και ο σύντροφος του, με τον οποίο έχει μοιραστεί μια ολόκληρη ζωή, δεν δικαιούται τίποτα. Είναι τελείως άδικο αυτό. Ουσιαστικά μιλάμε για δύο παντρεμένους ανθρώπους. Ο straight όταν χωρίζει, ξέρει, θα πάει στο δικαστήριο. Οι άνθρωποι αυτοί που θα πάνε; Ή πως θ' αντιμετωπίσουν την οικογένεια του συντρόφου τους; Είναι τελείως θεμιτό να επιθυμούν την δυνατότητα της νομικής κατοχύρωσης της σχέσης τους. Και είναι και το συναισθηματικό που προκύπτει απ' όλο αυτό. Όταν ο νόμος, δηλαδή η κοινωνία, δεν αναγνωρίζει τη σχέση σου, είναι σαν να μην δέχεται ότι υπάρχει κιόλας."Άντε, κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ότι ζείτε μαζί, είμαστε μια προοδευτική κοινωνία που δεν σας κυνηγάει, αλλά όχι και να δεχτούμε ότι αυτό δεν διαφέρει από έναν γάμο! Αυτό πάει πολύ"! Εννοείται ότι δεν μιλάμε για θρησκευτικό γάμο. Έτσι, ενώ δεν είμαι υπέρ του γάμου - εγώ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να παντρευτώ ποτέ - καταλαβαίνω πολύ καλά όλους τους λόγους που και ομοφυλοφυλικά ζευγάρια το ζητούν και το απαιτούν. 
— Η υιοθεσία παιδιών από gay ζευγάρια είναι εφικτή, πιστεύεις, στη νεοελληνική κοινωνία; 
Μπορεί, άνθρωποι που υποστηρίζουν τον γάμο ομοφυλοφίλων, να μη δέχονται την υιοθεσία με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με την παρουσία και των δύο φύλων στο σπίτι. Αυτό δεν το ξέρουμε, το υποθέτουμε, και μετά από κάποια χρόνια, όταν τα παιδιά gay ζευγαριών θα μεγαλώσουν, θα μπορεί να συμπεράνει κανείς εάν παίζουν πραγματικά ρόλο τα πρότυπα του πατέρα και της μητέρας στη διαμόρφωση του παιδιού. Γιατί δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι η απουσία του ενός από τα δύο φύλα μπορεί να λειτουργήσει οπωσδήποτε βλαβερά για ένα παιδί. Εφόσον δεν ξέρουμε, θεωρώ προκατάληψη να το θεωρούμε αρνητικό. 
— Το αρσενικό εμπεριέχει το θηλυκό και αντίστοιχα το θηλυκό, το αρσενικό; 
Αυτό θεωρείται δεδομένο από τους ψυχολόγους. Μπαίνουμε σε επιστημονικά θέματα και δε μπορώ να σου απαντήσω, ακούμε όμως από παντού ότι οι άνδρες έχουν μια γυναικεία πλευρά και οι γυναίκες μία ανδρική και όλοι σχεδόν "ψάχνονται" σε σχέση μ' αυτό.
— Είχες την τύχη να τραγουδήσεις τον αριστουργηματικό "Καρυωτάκη" της Λένας Πλάτωνος. Υπάρχει μια δημοσιευμένη άποψη στο διαδίκτυο που ήθελε gay τη μελοποίηση της Πλάτωνος στο ποίημα "Σε παλαιό συμφοιτητή", ενώ του Δημήτρη Παπαδημητρίου, straight! 
Δεν έχω ιδέα απ' αυτά και δεν μπορώ να φανταστώ το πως φτάνει κανείς σ' αυτό το συμπέρασμα. Εμένα, αυτό το τραγούδι, κάθε φορά που το λέω, μου θυμίζει πολύ τον πατέρα μου. Με συγκινεί πολύ η μελοποίηση αυτής της εικόνας του μοναχικού άντρα που αναπολεί το παρελθόν και τους ανθρώπους που έχουν φύγει, που έχουν αλλάξει μαζί με τον κόσμο ολόκληρο. Είναι ένα υπέροχο ποίημα που έχει μελοποιηθεί από τη Λένα με πολύ ευαισθησία και σεβασμό στην εποχή του ποιητή. Τώρα, γιατί είναι gay αυτή η μελοποίηση και ποια ειναι η straight, τι να πω; Είναι ένας αντίστοιχος προβληματισμός με το αν υπάρχει γυναικεία και αντρική δημιουργικότητα. Θυμάμαι πολλές φεμινίστριες που γίνονταν έξαλλες κάποτε μ' αυτόν το διαχωρισμό. Για να φτάσει κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα σε σχέση με το πώς και αν επιδρά το φύλο στην καλλιτεχνική δημιουργία, πρέπει να κάνει έρευνα μέσα στα χρόνια, στις διαφορετικές συνθήκες ζωής ανάλογα με την εποχή, τη χώρα και δεν συμμαζεύεται. Δεν έχω ενδιαφερθεί ποτέ πραγματικά να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.
— Έχεις τραγουδήσει ποτέ gay τραγούδια; 
Δεν νομίζω.
— Και η Σαπφώ που μελοποίησες και παρουσίασες πρόσφατα με τους Constantinople; 
Είδες; Το ξέχασα αυτό! Σωστά, κάναμε αυτοσχεδιασμούς σε ποιήματα της Σαπφούς και μετά τα γράψαμε σε νότες!
— Είχες επίγνωση ότι τραγουδούσες την ερωτική επιθυμία μίας γυναίκας για μία άλλη γυναίκα; 
Ναι, βέβαια. Όταν τραγουδάω το "Κέλομαί σε, Γογγύλα" του Χατζιδάκι, γιατί σε κάποια άλλα ποιήματα της, δεν φαίνεται σε ποιο φύλο αναφέρεται. Έχει και ποιήματα που αναφέρονται σε άνδρες ή μιλάει αφηρημένα για τον έρωτα ή αναφέρεται στη Φύση...Φυσικά είχα επίγνωση, λοιπόν, με το "Κέλομαί σε, Γογγύλα". Όπως και ότι είναι αρχαία ελληνική ποίηση, μιας άλλης εποχής. Αυτό καθορίζει το πώς το αντιλαμβάνεσαι. Η γλώσσα, οι αναφορές στην Αφροδίτη. Γίνεται κάπως εξωτικό. Όλα αυτά πρέπει να επιδρούν στην ερμηνεία. Με ένα σύγχρονο κομμάτι που θα μιλούσε για σημερινά θέματα σε καθημερινή γλώσσα θα μπορούσα να ξέρω αν υπάρχει διαφορά στο πως απευθύνεσαι ερμηνευτικά σε άντρα ή σε γυναίκα. Με το "Κέλομαί σε, Γογγύλα", όχι!
— Ο Χατζιδάκις είχε πει για τα "Τραγούδια της αμαρτίας" σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου ότι ήθελε τον Καρακότα για τραγουδιστή τους, επειδή δεν ήταν ομοφυλόφιλος. 
Προφανώς δεν ήθελε αυτό το στοιχείο της αγορίστικης εφηβικής ευαισθησίας, σε αντίθεση με τα παλαιότερα έργα του, γιατί και η ποίηση του Χριστιανόπουλου δε μιλάει για αστέρια και φεγγάρια! Μιλάει για τον νεαρό γιό του μπακάλη!
— Ένα ποίημα βρήκες κι αυτό είναι του Χρονά... 
 Είδες; Εμένα αυτό μου έμεινε! (γέλια) Εμβληματικός ο γιός του μπακάλη! Ο Χατζιδάκις, λοιπόν, υποθετω οτι ήθελε ένα αντράκι, όχι έναν ευαίσθητο έφηβο που κοιτάει τα αστέρια.
— Έχεις ακούσει ποτέ να λένε "Η Σαβίνα Γιαννάτου είναι λεσβία"; 
Βέβαια. Τον πρώτο καιρό που τραγουδούσα, αρχές του ΄80, το άκουγα αρκετά από ένα συγκεκριμένο χώρο. Μέχρι και σήμερα μπορεί να υπάρχει ένας απόηχος. 
— Σε ενοχλούσε; 
Δεν με ένοιαζε καθόλου και ουδέποτε υπήρξε επίπτωση στα επαγγελματικά και τα προσωπικά μου. Δηλαδή, όποιος άνδρας ενδιαφερόταν για μένα, δεν τό 'χε ακούσει. Οι συνεργάτες μου αντίθετα τό 'χαν ακούσει. Για κάποιο λόγο αυτό είχε κυκλοφορήσει στη δουλειά μου. Νομίζω πως ζήλεψε κάποια τραγουδίστρια τότε κι έβγαλε αυτή τη φήμη, για να δικαιολογήσει το γιατί εγώ είχα αυτή τη δουλειά και όχι εκείνη.
— Τραγικό! 
 Μπορεί η συγκεκριμένη να το πίστευε. Μπορεί να μην κατάφερνε να αποδεχτεί ότι υπήρχε κι άλλος λόγος, εκτός από τον ερωτικό, για να επιβιώσω εγώ σ' αυτόν το χώρο. Δεν με ήξερε, η φωνή μου μάλλον της φαινόταν πολύ λιγότερο ωραία από τη δική της και με είδε να μπαίνω σ' ένα χώρο, όπου μέχρι πρότινος πίστευε ότι αυτή θα διαπρέψει.Της φάνηκε προφανώς άδικο και δεν καταλάβαινε το γιατί. Οι συνεργάτες ήταν κυρίως γυναίκες, καμία δεν ήταν ομοφυλόφιλη, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν θες να βρεις δικαιολογία για κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι. Για τους καλλιτέχνες έτσι κι αλλιώς κυκλοφορούν πολλές ράδιο - αρβίλες και μόνο ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του τί ισχύει και τί όχι.
— Δε θα μπορούσαν πάλι οι άνθρωποι να εισπράξουν μιαν ιδιόμορφη συμπεριφορά εκ μέρους σου; 
Υπάρχει αυτό που λες. Είχα μία περίεργη στάση, μιλούσα πολύ λίγο, σχεδόν καθόλου, και οι γύρω μου έβλεπαν ένα ον όλο εσωστρέφεια. Επίσης, είχα πολύ κοντά μαλλιά. Μου την έσπαγαν τα στερεότυπα "άντρας- γυναίκα", δεν καταλάβαινα ας πούμε γιατί είναι υποχρεωτικό μία γυναίκα να ξυρίζει τα πόδια της, όπως σήμερα δεν καταλαβαίνω γιατί είναι υποχρεωτικό να βάφει τα μαλλιά της όταν μεγαλώνει. Το 1984 μπήκα σε ταξί και με ρώτησε ο οδηγός "λοιπόν, νεαρέ, που πάμε;" Φορούσα κοτλέ σακάκι, παντελόνι, είχα και μαλλί αγορίστικο, μπορεί όλα αυτά τα στοιχεία να μπέρδευαν τους άλλους. Σήμερα ειναι συνηθισμένο ένα κορίτσι με ανδρικό look.
— Γυναίκες σου την είχαν "πέσει" ποτέ ερωτικά; 
Πάντα σου την πέφτουν κάποιοι που υπολογίζουν λάθος. Πέσιμο - πέσιμο, όχι, αλλά με έναν τρόπο που η άλλη προσπαθεί να είναι συνεχώς κοντά σου, να σε παίρνει τηλέφωνο κλπ. Μετά, όμως, όταν καταλάβει ότι δεν οδηγείται αυτό πουθενά, σταματάει. Πολύ σπάνια συνέβη κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι πληροφορούνται αν κάποιος είναι διαθέσιμος και για τί. 
— Θα τραγουδούσες ποτέ στο Gay Pride; 
Δεν έχω πάει ποτέ και δεν ξέρω τι γίνεται. Θα τραγουδούσα οπουδήποτε θα είχα θέση. Στο gay pride δεν ξέρω τι γίνεται. Θα με ενδιέφερε κυρίως η αισθητική, αλλιώς μ' αυτή τη λογική θα με ρωτούσες αν θα τραγουδούσα ποτέ σε σκυλάδικο ή σε μία ποπ συναυλια. Πρέπει να ξέρω τι αισθητική θα είχαν τα events στο Gay Pride για να έλεγα ότι θα τραγουδήσω. Τραγούδησα ας πούμε, στο λεσβιακό φεστιβάλ της Ερεσσού στη Μυτιλήνη, όπου ήταν καταπληκτικά! Πέρασα υπέροχα! Μιλάμε βέβαια για ένα φεστιβάλ, στο οποίο ήρθαν πολλές γυναίκες από πολλές ξένες χώρες κι έκαναν διακοπές παράλληλα. Όλο αυτό το κλίμα ξεγνοιασιάς πέρασε και σε μένα. Υπήρχε και ξενοδοχείο, στο οποίο απαγορεύονταν οι άνδρες, κάτι που τότε μου φάνηκε τραβηγμένο. Μετά πάλι κατάλαβα ότι ήταν απολύτως δικαιολογημένο.
— Εισέπραξες έλλειψη ανταγωνισμού στα gay γυναικεία ζευγάρια; 
Το ανταγωνιστικό στοιχείο απουσίαζε τελείως και μένα αυτό μού άρεσε. Προφανώς είναι μία ωραιοποίηση που κάνω εγώ αυτή τη στιγμή, εφόσον μιά - δυό μέρες έμεινα εκεί, αλλά είχα την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί σα να καταλαβαίνονταν καλύτερα. Δεν υπήρχε αυτή η τάση ερωτικής εξουσίας που βλέπεις σε αρκετά ζευγάρια straight του στυλ "τώρα θα σου δείξω εγώ ποιος είμαι"! Θεωρώ, όμως, ότι κι εδώ παίζει ρόλο η ταυτότητα του καθενός gay. Στην Ερεσσό υπήρχαν γυναίκες με παρόμοια στάση στα διάφορα κοινωνικά θέματα, με παρόμοια ενδιαφέροντα, είχαν φέρει η μία την άλλη, άρα και η συμπεριφορά τους ήταν περίπου ενιαία, σ' ένα περιβάλλον διακοπών πολύ συγκεκριμένου στυλ. Δεν συναντάς τους ίδιους ανθρώπους στην Ερεσσό και στη Μύκονο, για παράδειγμα. Μιλάς για gay, δηλαδή για σεξουαλική επιλογή, αλλά πόσο αυτό καθορίζει όλα τ' άλλα; Νομίζω ότι τόση ώρα μιλάμε για τα αυτονόητα. Όχι;
— Θα θεωρούσες ότι ως καλλιτέχνιδα έχεις το δικό σου gay κοινό; 
Ίσως. Μπορεί να υποθέσω γενικά ποιος περίπου είναι στο κοινό που με ακούει. Σίγουρα όμως μπορώ να υποθέσω πολύ πιο εύκολα ποιος δεν με ακούει, είτε ομοφυλόφιλος, είτε όχι.