Eχω την εντύπωση πως ο καινούργιος δίσκος είναι ο πιο «χαρούμενος» της καριέρας σας.
Είναι σίγουρα χαρούμενος. Να σου πω την αλήθεια, νομίζω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι ο πιο φωτεινός δίσκος που έχουμε φτιάξει. Δεν το είχαμε σχεδιάσει ακριβώς. Αυτό που συνειδητά κάναμε ήταν η δουλειά στους στίχους. Ο Rick μού πρότεινε να δοκιμάσω πιο άμεσο λόγο, ώστε να μπορεί ο κόσμος να καταλαβαίνει ευκολότερα για ποιο πράγμα μιλάω. Μουσικά, ο στόχος μας ήταν να φτιάξουμε τραγούδια που θα μεταμορφώσουν τις ζωντανές εμφανίσεις μας. Οι προηγούμενοι δίσκοι δεν είχαν αρκετά δυναμικά τραγούδια, απαραίτητα για τις συναυλίες, και το σετ μας είχε αρχίσει να παλιώνει ανησυχητικά. Αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια τα τελευταία τρία χρόνια που ήμασταν σε περιοδεία και τα δοκιμάζαμε ζωντανά, ώστε να δούμε αντιδράσεις. Το «Barking» έχει μουσική που ουσιαστικά γράψαμε μαζί με το κοινό μας. Νομίζω πως έτσι βγήκε τόσο ζωντανός ο δίσκος. Είναι η έκφραση της χαράς όταν δίνεις συναυλίες.
Μίλησέ μας για τις καινούργιες συνεργασίες, ξεκινώντας από τον Paul Van Dyk.
Είναι ο μοναδικός που δεν είχαμε γνωρίσει ποτέ μέχρι πρόσφατα, που παίξαμε μαζί στο Βερολίνο. Είχαμε ένα τραγούδι, το «Diamond Jigsaw», που μας άρεσε αρκετά, αλλά δεν ακουγόταν καθόλου ως Underworld. Ήταν σαν μια μείξη του Keith Richards με την πρώιμη γερμανική ηλεκτρονική σκηνή, τους Neu!, ας πούμε. Το δουλεύαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να το φτιάξουμε με τίποτα. Κάποιος μάς πρότεινε τον Paul και παρόλο που μας φάνηκε καλή ιδέα, φανταστήκαμε πως δεν θα έχει χρόνο και προτείναμε τη δουλειά σε κάποιους άλλους. Επειδή, όμως, αργούσαν πάρα πολύ να μας στείλουν κάτι, αποφασίσαμε να το πούμε και στον Paul. Κατάφερε αυτό που δεν μπορούσαμε να κάνουμε εμείς. Το κομμάτι έχει τον ήχο των Underworld. Είναι πολύ περίεργο αυτό.
Dubfire. Είμαστε οπαδοί της μουσικής των Deep Dish εδώ και πολλά χρόνια. Πιστεύαμε πως θα μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω στο «Bird 1» που ανοίγει τον δίσκο. Δεν θέλαμε από τους συνεργάτες μας να κάνουν remixes στα τραγούδια. Τα είχαμε ηχογραφήσει και μιξάρει όλα και ζητούσαμε τις δικές τους ιδέες. Θέλαμε να είναι ανοιχτόμυαλοι, όπως και ο Dubfire. Ξέρει από μουσική και μας βοήθησε πολύ.
Appleblim. Έχει ανοίξει κάποιες συναυλίες μας στο Λονδίνο και μας αρέσει πολύ η Skull Disco, η εταιρεία του. Είναι πολύ έξυπνος καλλιτέχνης με φοβερό γούστο. Είχαμε ένα αρκετά dubstep τραγούδι, το «Hamburg Hotel», και ήμασταν βέβαιοι ότι θα έκανε αρκετά καλή δουλειά. Είχαμε πολύ ωραία επαφή.
Σας ενδιαφέρει το dubstep ηχητικά;
Ναι, αρκετά. Ασχοληθήκαμε μετά τον δεύτερο δίσκο του Burial.
Και παρακολουθείτε ακόμα την ευρωπαϊκή χορευτική σκηνή;
Ναι, πάρα πολύ. Μας αρέσει ιδίως η drum 'n' bass, αλλά και η techno. Είμαστε πολύ εκλεκτικοί στα γούστα μας εκτός χορευτικής μουσικής, αλλά και μέσα σε αυτή δεν ήμασταν ποτέ κολλημένοι. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι οι επιρροές μας έρχονται από πολλά και διαφορετικά είδη αυτού του χώρου. Η χορευτική σκηνή είναι πάντα αξιόλογη γιατί είναι ένα είδος επανεφεύρεσης των ήχων. Είναι η αναζήτηση του καινούργιου. Το μοναδικό πρόβλημα της σκηνής πλέον, αν τη συγκρίνουμε με αυτή προ δεκαετίας, είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν big tunes. Κομμάτια δηλαδή που μπορούν να καταλήξουν στο καθημερινό ραδιόφωνο, να κάνουν το πέρασμα σε διαφορετικό κοινό και να γίνουν διεθνώς γνωστά. Έτσι, όσοι φτιάχνουν χορευτική μουσική έχουν περιορισμένο χώρο. Αυτό που κάναμε εμείς, οι Chemical Brothers, οι Prodigy, είναι πλέον πολύ δύσκολο. Έτσι έχουμε πολλές μικρές σκηνές που φτιάχνουν θαρραλέα μουσική, αλλά είναι αδύνατο να «εκραγούν».
Τι σχεδιάζετε για τους επόμενους μήνες;
Τελείωσα μια έκθεση ζωγραφικής που έκανα στην Ιαπωνία με τίτλο «What's going on in your head when you 're dancing» και θα συνεχίσω μάλλον να δουλεύω με τον Brian Eno. O Rick μόλις ξεκίνησε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Bungalow With Stairs, και δουλεύει ένα project με τον David Lynch. Νομίζω πως ηχογραφούν και μιξάρουν μουσική που έχει γράψει ο David.
Θες να μιλήσουμε για τη συναυλία που δεν έγινε ποτέ στην Αθήνα ή είναι απαγορευμένο θέμα;
Τη λατρεύω την Ελλάδα. Την επισκέπτομαι με την οικογένειά μου συνέχεια τα τελευταία 13 χρόνια. Έχω πολύ αγαπημένους φίλους, που έχουμε σχεδόν μεγαλώσει μαζί και τους θεωρώ οικογένεια. Είναι επιθυμία μου, όταν έρθει η ώρα, να με κηδέψουν στην Ελλάδα. Εκείνο το βράδυ δεν αναγνώρισα τη χώρα που λατρεύω. Ήταν λυπηρό και τρομακτικό.
Αν σας καλούσαν ξανά, θα παίζατε;
Όχι. Συνεχίζω να κάνω τις διακοπές μου εκεί, αλλά ο Rick εκείνο το βράδυ κατέληξε στο νοσοκομείο και δεν θα δεχόταν ποτέ. Πολύ φοβάμαι πως αυτό ήταν. Είναι τραγικό, γιατί πάντα ήθελα να ακουστεί η μουσική μας δυνατά ένα βράδυ στην Αθήνα. Το συζητούσαμε για χρόνια με τους Έλληνες φίλους μου και το φαντασιωνόμασταν. Να παίξουμε σε μια παραλία, με πολύ κόσμο. Θα ήταν τέλεια. Είχα μάλιστα καλέσει όλους μου τους φίλους από διάφορα νησιά της Ελλάδας για τη συναυλία και με προειδοποίησαν. Ήξεραν τι θα συμβεί. Το κατάλαβαν πριν γίνει. Λυπάμαι πάρα πολύ που η μουσική μας δεν θα παιχτεί ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα. Είναι το πνευματικό μου σπίτι. Θα ήταν υπέροχο να αλλάξει γνώμη κάποια στιγμή ο Rick, αλλά ήταν πολύ μεγάλο σοκ για εκείνον.
σχόλια