Ήταν το 1994 που την αράζαμε στο ροκάδικο μπαράκι Town Pump στο Πασαλιμάνι. Οι ελληνικές επιλογές ήταν του DJ Αργύρη και περιλάμβαναν Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Νίκο Παπάζογλου, Καββαδία με ''Σταυρό του Νότου'', Σαββόπουλο, άντε και λίγο Τρύπες, που τότε δεν πολυάρεσε ο βαβουρατζίδικος ήχος τους σε εμάς τους πιο ''παλαιοροκάδες''. Ένα βράδυ ο Αργύρης έπαιξε ένα καινούργιο κομμάτι, ''Μ' αρέσει να μη λέω πολλά'' λεγόταν, που μας έκανε όλους ν'αρχίσουμε να κοιταζόμαστε. Το συγκρότημα ήταν τα Υπόγεια Ρεύματα και μόλις είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ τους, το περίφημο ''Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη''.
Δεν ξέρω αν ήταν η φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη ή ο κλασικοροκάδικος ήχος τους, που έκανε τα Υπόγεια Ρεύματα να ακούγονται άχρονα και διαχρονικά παράλληλα, σα να μη μπορούσε κανείς να καταλάβει αν τα τραγούδια τους ήταν του 1974, του ΄84 ή του ΄94. Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό, ειδικά αν δεν γίνεται συνειδητά, επιτηδευμένα.
Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι εδώ είκοσι χρόνια μετά και μας το θυμίζουν με την έκδοση δύο δίσκων βινυλίου: Τα άλμπουμ "20 [1]" με μαύρο εξώφυλλο και "20 [2]" με άσπρο εξώφυλλο αντίστοιχα.
Γεγονός είναι πως πλέον έχει περάσει μία ολόκληρη 20ετία και ''Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη'' θεωρείται κλασικός δίσκος με όλα τα κομμάτια κυριολεκτικά ''ένα κι ένα'': Το ''Μ'αρέσει να μη λέω πολλά'', τη μπαλάντα ''Κοιτάς μακριά'', τη μελοποίηση στα ''Ανδρείκελα'' του Καρυωτάκη, το ''Σαν φως'' κλπ.
Έκτοτε, έβγαλαν κι άλλους δίσκους με μεμονωμένα αγαπημένα τραγούδια, συνεργάστηκαν με τον Γιώργο Νταλάρα στην Ιερά Οδό και μας ξενέρωσαν λίγο, όχι πολύ, αφού από το rock μερικοί είχαμε περάσει στο ''έντεχνο'', γνώρισαν πολλές ανακατατάξεις στη σύνθεση τους και έχασαν έναν ντραμίστα τους σε αυτοκινητικό δυστύχημα, άλλαξαν πολλές δισκογραφικές εταιρείες και σήμερα αν δεν ήταν ο Κλιούμης σίγουρα τα Υπόγεια Ρεύματα του 2014 θα ήταν ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα.
Μέχρι πρόσφατα στις τάξεις τους ανήκε και ο Κώστας Παρίσης, ενώ αυτή τη στιγμή το συγκρότημα είναι κουαρτέτο, αποτελούμενο από τον Γρηγόρη Κλιούμη (τραγούδι, κιθάρα), τον Νίκο Γιούσεφ (ηλεκτρικό μπάσο, πριόνι), τον Τάσο Πέππα (ντραμς) και τον Μάριο Τσαγκάρη (πλήκτρα). Τελευταία δισκογραφική έξοδος τους ήταν το 2009 με το άλμπουμ ''Τους έχω βαρεθεί'' σε συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο - μία συνεργασία που είχα χαρακτηρίσει συντηρητική, κυρίως απ' την άποψη του ήχου που μετέφερε, κάτι που δεν θα έπρεπε επίσης, εφόσον ο Μικρούτσικος ειδικά ήταν ανέκαθεν δεκτικός σε jazz και rock πειραματισμούς με τα τραγούδια του.
Τέλος πάντων, τα Υπόγεια Ρεύματα είναι εδώ είκοσι χρόνια μετά και μας το θυμίζουν με την έκδοση δύο δίσκων βινυλίου: Τα άλμπουμ ''20 [1]'' με μαύρο εξώφυλλο και ''20 [2]'' με άσπρο εξώφυλλο αντίστοιχα. Σύνολο: Είκοσι τραγούδια του ένδοξου παρελθόντος, διασκευασμένα εκ νέου και ηχογραφημένα μέσα σε ένα τετραήμερο (24 - 27 Μαρτίου 2014), σαν ένας φόρος τιμής στους μουσικούς που πέρασαν από τις τάξεις της μπάντας.
Στο πρώτο "μαύρο" βινύλιο περιέχονται κομμάτια κυρίως από το "Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη" μαζί με επιτυχίες από μεταγενέστερους δίσκους τους. Ο ήχος έχει αλλάξει, εκσυγχρονιστεί - να το πω;, καταφέρνοντας όμως να διατηρήσει ακέραιο το κλασικοροκάδικο feeling του ξεκινήματος τους. Τα Υπόγεια Ρεύματα άλλωστε παραμένουν rock συγκρότημα, ο Κλιούμης ερμηνεύει με την ίδια θέρμη και οι τωρινοί μουσικοί σολάρουν στο πλαίσιο μιας ηχητικής ανανέωσης.
Στο δεύτερο "άσπρο" βινύλιο, με εξαίρεση τη διασκευή στο ''Μ'αρέσει να μη λέω πολλά'' από το ντεμπούτο άλμπουμ του '94, έχουμε κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Τα ίδια ισχύουν κι εδώ φυσικά: Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις με απλωμένες βάσεις για πλήκτρα ενίοτε και διακριτικά εμβόλιμα electronics. Φρέσκιες αναγνώσεις ενός υλικού που μοιάζει να αποζητά τη γνωριμία με ένα εξίσου φρέσκο κοινό.
Εν κατακλείδι, είναι ωραία ιδέα αυτή η διπλή συλλεκτική έκδοση σε βινύλιο. Τα Υπόγεια Ρεύματα τα γνωρίσαμε σε εποχές που ο ψηφιακός ακουστικός φορέας έκανε την πρώτη του μαζική εμφάνιση (το πρώτο μου CD, θυμάμαι, το αγόρασα το 1996!), άρα για πολλούς από μας είναι ένα ελληνικό rock συγκρότημα, ταυτισμένο με τα πικάπ και το χαρτζιλίκι που έφευγε όλο στα βινύλια στο Μοναστηράκι. Υποκειμενικά μιλώντας πάντα, δεν είναι τυχαίο ότι το LP ''Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη'' βρίσκεται στη δισκοθήκη μου μεταξύ του ''Μεταφοραί-εκδρομαί ο Μήτσος'' του Πουλικάκου, του ''Φλου'' της Σπυριδούλας με τον Σιδηρόπουλο ή του ''Phos'' των Socrates. Παλιές αγάπες!
σχόλια