Με ένα πλούσιο βιογραφικό τριών δεκαετιών στον χώρο της φωτογραφίας, με τις φωτογραφίες της να κοσμούν ιδιωτικές συλλογές σε Ευρώπη και Αμερική, με συνεργασίες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα πελατών από περιοδικά μέχρι μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, η εισαγωγή ίσως να είναι περιττή για την Κατερίνα Καλογεράκη. Με μόνιμη έδρα το Λονδίνο αλλά και όνειρο την επιστροφή στην πατρίδα («Με τόση ασχήμια παντού γύρω μας αποφάσισα πως προτιμώ την «ασχήμια» του τόπου μου») η Κατερίνα Καλογεράκη συνεχίζει ασταμάτητα να φωτογραφίζει τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Την ακούμε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO.gr
— Έχετε δουλέψει για κάποια χρόνια ως φωτορεπόρτερ. Εάν σας έλεγα να δείτε σήμερα εκείνη την περίοδο της ζωής σας, ποια λάθη θα λέγατε ότι θα μπορούσατε να είχατε αποφύγει;
Τα λάθη που κάναμε ως νέοι, παρόλο που μπορεί να έμοιαζαν μεγάλα τότε, όταν κάποιος δεν κατέχει θέσεις εξουσίας και δύναμης, πιστεύω πως συνολικά είναι αμελητέα. Τα τότε λάθη μου ήταν στις προσωπικές μου σχέσεις, παρά στο εργασιακό μου περιβάλλον. Όταν δούλεψα ως φωτορεπόρτερ ήμουν 19 χρονών. Ο ενθουσιασμός μου, η χαρά και η ενέργεια που αντλούσα από την δουλειά μου ήταν τεράστια. Πιστεύω πως το κυριότερο σημείο φθοράς της συγκεκριμένης δουλειάς ήταν ο ρόλος μου ως πολύ νέας γυναίκας σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον (δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα τότε). Λόγω ηλικίας και απειρίας δεν κατάλαβα πόσο ευάλωτη ήμουν στον συγκεκριμένο χώρο και πολλές φορές υπήρξαν διάφορες κωμικοτραγικές σκηνές που πια μετά από όλα αυτά τα χρόνια τις σκέφτομαι και γελάω, αλλά τότε θα μπορούσαν να είχαν καταλήξει άσχημα.
— Σε μια συνέντευξη στη LIFO o φωτογράφος Antoine d’ Agata έχει δηλώσει: «Δεν κρίνω, έναν φωτογράφο μόνο από τις φωτογραφίες που τραβάει, αλλά και από το τι άνθρωπος είναι: τι λογαριασμό έχει στην τράπεζα, πώς είναι στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με την οικογένειά του. Δεν είναι ξεχωριστά πράγματα η εργασία και η ζωή, για μένα είναι ένα και το αυτό». Έχοντας διανύσει μια πορεία ετών στον χώρο της φωτογραφίας, ποια είναι η γνώμη σας για αυτή την τοποθέτηση; Είναι η ζωή και η εργασία σας ένα και το αυτό;
Παρόλο ότι από τότε που γεννήθηκε ο γιός μου αφιέρωσα πολύ μεγαλύτερο χρόνο σε εκείνον και λιγότερο στη φωτογραφία, όλες οι εργασίες μου έχουν κέντρο τον άνθρωπο «Η Γη του Πατέρα μου», «Συνηθισμένοι Άνθρωποι/Γεφυρώνοντας Πολιτισμούς», αλλά και άλλες λιγότερο δημοσιευμένες δουλειές μου, έχουν χαρακτήρα αυτοβιογραφικό. Όλες οι εργασίες μου έχουν αυτοαναφορικό χαρακτήρα και ξεκινάνε από τον άνθρωπο και τη σχέση του με το περιβάλλον. Η δουλειά μου για μένα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη ζωή μου, αναπόσπαστο κομμάτι της, ήταν και είναι μέρος της ταυτότητας μου που τη χρησιμοποιώ για να επικοινωνώ προς τα έξω.
Τα κύρια θέματα που πάντα με απασχολούσαν, αφορούν την ταυτότητα, πατρίδα, ξενιτιά, μειονότητες, την οικογένεια, τον εαυτό μου ως οντότητα στους χώρους που ζω. Προσωπικά η φωτογραφία είναι το μέσο που χειρίζομαι για να καταλάβω εμένα την ίδια, αλλά και την ζωή των ανθρώπων γύρω μου. Το μέσο που χρησιμοποιώ για να "προβάλω" ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα και ιδέες σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Όσο για τον λογαριασμό μου στην τράπεζα, ποτέ δεν ήταν ένας λογαριασμός που έφτασε ψηλά, το αντίθετο θα έλεγα.
— Ποιος είναι ο μεγαλύτερος συμβιβασμός που έχετε κάνει ως φωτογράφος, εάν έχετε κάνει, και για ποιο λόγο σας έχει στοιχίσει, εάν σας έχει στοιχίσει ο συμβιβασμός αυτός;
Ο μεγαλύτερος συμβιβασμός είναι το να τραβάω φωτογραφίες από εμπορικούς χώρους για τον μοναδικό λόγο του να εξασφαλίσω τα προς το ζην. Ευτυχώς οι χώροι δεν είναι πολλοί, αλλά το θεμιτό θα ήταν να μπορούσα να ζω χωρίς να βασίζομαι σε αυτούς. Αυτό μεταξύ άλλων θα προϋπέθετε μια άλλη καταγωγή που δεν την έχω, αλλά και δεν θα ήθελα να την είχα, γιατί νιώθω καλά με αυτήν που έχω.
Συχνά σκέφτομαι το «αγαθό» σκεπτικό και πόθο της νιότης μου που με οδήγησε να ακολουθήσω το όνειρο του να γίνω φωτογράφος, χωρίς ουσιαστικά να έχω το οικονομικό υπόβαθρο που συχνά συναντώ ανάμεσα σε φωτογράφους που γνωρίζω. Φυσικά θα προτιμούσα να χα όλον τον χρόνο να δουλέψω σε προσωπικές μου εργασίες παρά να τον ξοδεύω σε ανούσιες δουλειές όμως είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί χειρότεροι συμβιβασμοί από τον δικό μου οπότε ας μην παραπονιέμαι!
— «Η Γη του πατέρα μου» είναι ένα προσωπικό σας προτζεκτ και ένα από τα αγαπημένα μου. Παρατηρώντας τις φωτογραφίες μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι η Ελλάδα αυτή σιγά-σιγά σβήνει. Ότι η ζωή σήμερα ακόμα και για αυτούς που αναζητούν τα λίγα παραμένει σκληρή. Ποιος ήταν ο στόχος σας μέσα από αυτό το προτζεκτ; Με ποιο τρόπο θα θέλατε να δει ο θεατής αυτές τις φωτογραφίες;
Λίγα έχουν απομείνει από τον τρόπο ζωής που μεγάλωσαν οι πατεράδες μας. Θα έλεγα πως η Ελλάδα της «Γης του Πατέρα μου» έχει σχεδόν ήδη σβήσει. Η τωρινή οικονομική κρίση και τα ζητούμενα απ’ την Ελλάδα έχουν παίξει τεράστιο ρόλο, αν και η αλλαγή της ζωής εκείνης είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν και φυσικά οι παράγοντες είναι πολλοί και σε συνδυασμό με πάρα πολλά άλλα πέρα από τα όρια αυτής της συνέντευξης.
Οι λόγοι που ξεκίνησα την “Γη του Πατέρα μου” και τη συνέχισα για πολλά χρόνια ήταν καθαρά προσωπικοί. Αναζήτηση ταυτότητας, πολιτισμικός διχασμός σε συνδυασμό με τις αρχές της πατριαρχικής οικογένειας, που διέκριναν την ζωή στην Κρήτη και η εμμονή μου για έρευνα μου έδωσαν την ώθηση για να ξεκινήσω. Αυτό μαζί με την αγάπη μου για επαφή με ανθρώπους που ήξερα από την παιδική μου ηλικία και η περιέργεια μου να καταλάβω περισσότερα για αυτούς, αλλά και για 'μένα την ίδια, επίσης βοήθησε. Το ότι τελικά οι ντόπιοι με αγκάλιασαν και με δέχτηκαν ως δική τους ήταν μεγάλο μέρος της εργασίας αυτής. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, γιατί χωρίς την αποδοχή τους και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν δεν θα μπορούσα να συνεχίσω.
Η συγκεκριμένη δουλειά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της Κρητικής ενδοχώρας. Η πλειοψηφία των φωτογραφιζόμενων έχει πεθάνει. Μαζί με τον θάνατο τους έφυγε και ένα μεγάλο κομμάτι των παραδόσεων, των πιστεύω τους, των αρχών που οι άνθρωποι εκείνων των χρόνων ασπάζονταν.
Φωτογράφιζα πρόσφατα ξανά στην Κρητική ενδοχώρα. Σοκαρίστηκα με το πόσο διαφορετικοί έμοιαζαν οι άνθρωποι. Ηλικιωμένοι άνδρες με βαμμένα μαλλιά, γυναίκες στην τρίχα ντυμένες, αστραφτερά, μεγάλα, αυτοκίνητα, υπήρχε κάτι το ψεύτικο επάνω τους, καμία σχέση με τους ανθρώπους που φωτογράφησα στα ίδια μέρη τότε. Τα πορτραίτα μου, που είναι σχεδόν 30 χρόνων, απεικονίζουν ανθρώπους με αξιοπρέπεια και παράστημα. Ανθρώπους που είχαν ελάχιστα, αλλά ήταν περήφανοι, αγέρωχοι, σίγουροι για την καταγωγή τους, την θέση τους στο τόπο και τον χρόνο που ζούσαν. Ανθρώπους χωρίς ψεύτικα φτιασίδια επάνω τους, με τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς, που δούλευαν σκληρά για την καθημερινή επιβίωση των ιδίων, των παιδιών τους, του χωριού τους, του τόπου τους.
Όλα τούτα μοιάζουν πεπερασμένα και παλιομοδίτικα στα χρόνια που ζούμε. Εγώ η ίδια μοιάζω εκτός τόπου και χρόνου έχοντας λείψει 35 χρόνια από τον τόπο μου και έχοντας μείνει στα πιστεύω εκείνων των χρόνων.
Η συγκεκριμένη δουλειά θα ήθελα να μείνει στην ιστορία του τόπου μας ως καταγραφή μιας εποχής που σχεδόν έχει φύγει, όμως είναι κομμάτι της καταγωγής μας, υπενθύμιση πως οι άνθρωποι με τόσα λίγα μπορούν να καταφέρουν τόσα πολλά.
Υπενθύμιση πως αν δεν αποβάλουμε την δίψα μας για όλο και περισσότερα αγαθά αντί να τα κατέχουμε εμείς θα μας κατέχουν εκείνα… ήδη μας κατέχουν….
— Διδάσκετε φωτογραφία. Εάν διακρίνατε την έλλειψη ταλέντου σε ένα μαθητή σας θα του το λέγατε;
Το φωτογραφικό ταλέντο και γενικώς το θέμα ‘ταλέντο’ είναι μια πολύ σχετική ιστορία. Για μια ελάχιστη μειοψηφία ως ένα σημείο μπορεί να είναι «έμφυτο», αλλά για την πλειοψηφία το ταλέντο μαθαίνεται, διδάσκεται, αναπτύσσεται μέσα από σκληρή δουλειά κερδίζεται με επιμονή, υπομονή και αγώνα. Ούτως ή άλλως και να είναι «έμφυτο», χωρίς σκληρή δουλειά δεν σε πάει μακριά.
Ένας δάσκαλος μπορεί να οδηγήσει τους μαθητές του πολύ παραπέρα μέσα από την πορεία των μαθημάτων του. Το «ταλέντο» των μαθητών στον τομέα της εκπαίδευσης εκτοξεύετε ανάλογα με την κατεύθυνση που τους δίνεις, το θέμα είναι εσύ ως δάσκαλος να έχεις τις γνώσεις, την παιδεία, το ανοιχτό μυαλό, και το όραμα για να τους οδηγήσεις κάπου αλλού μακρύτερα απ’ αυτό που ήδη βρίσκονται.
Αυτό σε συνδυασμό με το να τους αφήνεις ελεύθερους, χωρίς το προσωπικό σου εγώ να μεσολαβεί και να σταματάει εκείνο που οι ίδιοι οι μαθητές θέλουν να δημιουργήσουν, μπορεί να οδηγήσει τον οποιοδήποτε μαθητή των 15 και 16 χρονών πάρα πολύ μακριά.
— Θα μπορούσατε να κάνετε ένα top5 με του αγαπημένους σας φωτογράφους και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
1.
Αugust Sander
Γερμανός (1876-1964). Ενας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς φωτογράφους με σειρά πορτραίτων αστικού νεωτερισμού. Η τεράστια δουλειά του «Άνθρωποι του 20ου αιώνα» συγκροτούν το ιστορικό πορτρέτο μιας χώρας και μιας ολόκληρης εποχής. Μέρος της δουλειάς του καταστράφηκε από τους Ναζί και έγινε γνωστή κυρίως μετά τον θάνατο του. Οι «Άνθρωποι» του 20ου αιώνα” πορτραίτα που χωρίζονται σε 7 κατηγορίες περιλαμβάνουν Αγρότες, Επαγγελματίες Τεχνίτες, Γυναίκες, Επαγγέλματα και Τάξεις, Καλλιτέχνες, την Πόλη και τους ‘Τελευταίους Ανθρώπους’ (άνεργοι, βετεράνοι στρατιώτες κλπ). Συνολικά πάνω από 40.000 αρνητικά. Τεράστιο όνομα στην ιστορία της φωτογραφίας, άφησε εποχή για την καταγραφή ενός έθνους και μιας συγκεκριμένης εποχής. Θαυμάζω την δουλειά του για την ευθύτητα της, την αμεσότητα της και την λεπτότητα των φωτογραφιών που μέσα από ‘λίγα’ λένε τόσα πολλά.
2.
Diane Arbus
Αμερικανίδα (1923-1971) γνωστότατη για τα πορτραίτα περιθωριακών και ‘παράξενων’ ανθρώπων, όπως τρανσέξουαλ, νάνοι, γίγαντες που ποτέ ως τότε δεν είχαν φωτογραφηθεί πριν. Τεράστιο όνομα στην ιστορία της φωτογραφίας που μέσα από τα ‘τραγικά’ πορτραίτα ανθρώπων κυρίως του περιθωρίου άφησε στην σύντομη φωτογραφική της πορεία ένα μεγάλο κληροδότημα σε όλους εμάς που μελετήσαμε φωτογραφία και ψάχναμε κάτι παραπάνω από μια εικονογραφική απεικόνιση πορτραίτων.
3.
Jo Spence
Βρετανίδα (1934-1992) φεμινίστρια φωτογράφος που χρησιμοποίησε την φωτογραφία ως μέσο έκφρασης με σειρά αυτοπορτραίτων πολιτικού χαρακτήρα προβάλλοντας καυτά ερωτήματα για την ταξική καταγωγή, για τα δύο φύλα, την πατριαρχική οικογένεια, την ιδρυματοποίηση στον ιατρικό/φαρμακευτικό χώρο. Είναι η πρώτη που χρησιμοποίησε την φωτογραφία ως μέσο αυτοθεραπείας/φωτοθεραπείας (phototherapy). Την είχα γνωρίσει προσωπικά όταν μου ζήτησε φωτογραφίες μου για το βιβλίο της «Family Album». Eξαιρετικός άνθρωπος και ιδιαίτερα αποτελεσματική στο να εκφράζει συναισθήματα μέσα από τις φωτογραφίες της και την χρήση της φωτογραφίας ως μέσο ίασης.
4.
Wolfang Tilmans
Γερμανός (1968) ζει μεταξύ Βερολίνου & Λονδίνου. Σπουδαγμένος κυρίως στην Αγγλία, εργάζεται χρησιμοποιώντας διαφορετικές πρακτικές με κύριο μέσο την φωτογραφία. Oι φωτογραφίες του φαινομενικά μοιάζουν παρμένες τυχαία αλλά στην πραγματικότητα είναι σκηνοθετημένες στην παραμικρή λεπτομέρεια. Οι μαυρόασπρες και έγχρωμες φωτογραφίες του σε διάφορες ποιότητες από φωτοτυπίες ως τεράστιες εξαιρετικά τυπωμένες, αγγίζουν καυτά πολιτικά, οικολογικά, οικονομικά, πολιτιστικά θέματα όπως το Brexit, το περιβάλλον, ομοφυλοφιλία, καθημερινή ζωή κλπ. Λατρεύω την φαινομενικά τυχαία υφή της δουλειάς του από τα απλά καθημερινά πράγματα που παίζουν με το συναίσθημα, διακριτικότητα και δίνουν έμπνευση σε όλους εμάς για τα μικρά ’τυχαία’ και καθημερινά της ζωής μας .
5.
Simon Roberts
Βρετανός (1976) γνωστός για τις φωτογραφίες του με μεγάλη φορμάτ μηχανή από διάφορες χώρες. Χρησιμοποιώντας το διαδυκτιο και προχωρημένους ιστοτοπους όπως το Sightsmap ελεγχει διαδικτιακά τα πιό γνωστά τουριστικά μέρη και χρησιμοποιεί φωτογραφίες και μικρά βίντεο για να καταλήξει στην τελική του δουλειά. Μέσα από τα project του ερευνά την σχέση του ανθρώπου με το τοπίο, την πολιτιστική τους ταυτότητα, το ανήκειν των φωτογραφιζομένων, το πέρασμα και την επιρροή του τουρισμού σε γνωστά μέρη. Η δουλειά του προκύπτει μετά από λεπτομερή μελέτη της ιστορίας του κάθε τόπου και στις φωτογραφίες του που συχνά παραπέμπουν και στον Martin Parr (ποιανού φωτογράφου πια η δουλειά δεν παραπέμπει στον Μartin Parr, όχι γιατί κανείς τον αντιγράφει αλλά γιατί η εποχή που ζούμε (κινητά τηλέφωνα, πρόσβαση παντού κλπ) το προωθεί και το καλεί. Μου αρέσει πολύ η δουλειά του που απεικονίζει έθνη ολόκληρα μέσα από μια φαινομενικά, ‘ουδέτερη’ αλλά πλήρως καλομελετημένη ματιά.
— Όταν είδα το προτζεκτ σας «Ordinary People» μου ήρθε στο μυαλό η αγγλική ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Υπάρχει κάποια ιστορία από αυτούς τους ανθρώπους που να σας συγκλόνισε και θα μπορούσατε να την μοιραστείτε μαζί μας;
Οι ιστορίες των ανθρώπων στην συγκεκριμένη δουλειά ήταν ένα τεράστιο μωσαϊκό για την επιβίωση των ιδίων και των οικογενειών τους. Απίστευτες ιστορίες διωγμού, πολλαπλών μεταναστεύσεων, αγωνιώδεις μάχες επιβίωσης, τραγικές επαναλαμβανόμενες, συχνά άγνωστες, ιστορίες προσφυγικών μετακινήσεων ανά τον κόσμο. Μέσα από τις ιστορίες τους εκείνο που συνήθως ξεχωρίζει είναι ο ρατσισμός και η άγνοια των ανθρώπων προς τον συνάνθρωπο τους, συχνά του γείτονα τους. Το άλλο που αποκόμισα ήταν πως οι άνθρωποι έφτιαχναν το «σπίτι» τους κάπου, δούλευαν σκληρά, συχνά ανθούσαν στη υιοθετημένη τους πατρίδα παρόλες τις αντιξοότητες και την άρνηση που συναντούσαν. Τελικά εκείνο που τους αρκούσε δεν ήταν τα μεγαλεία και οι περιουσίες που πολλοί δημιούργησαν αλλά το ότι είχαν λίγους ανθρώπους γύρω τους, συχνά από την δική τους χώρα, για να νοιώσουν πως η ζωή τους άξιζε την μέχρι τότε πορεία της.
Η μία από τις πιό συγκλονιστικές ιστορίες ήταν αυτή της Μιλλίσεντ Σόντερς, μαύρης Τζαμαικανής που μετανάστευσε στο Λονδίνο την δεκαετία του 1950. Δούλευε όλη μέρα και άφηνε την κορούλα της, μωρό ακόμα, σε Αγγλίδα γκουβερναντα. Μια μέρα τελείωσε πολύ νωρίτερα από την δουλειά της και πήγε απροειδοποίητα να πάρει το μωρό της από το σπίτι που το άφηνε κάθε πρωί. Η γκουβερνάντα με απόλυτη φυσικότητα την οδήγησε στο σπιτάκι του σκύλου της στην αυλή λέγοντας της πως κράταγε το μωρό μαζί με το σκυλί της μια και τα δυό ζώα κράταγαν παρέα το ένα στο άλλο. Η Μίλλισεντ το πήρε και από τότε δεν άφησε ποτέ πια το μωρό της από τα μάτια της. Την ημέρα πρόσεχε το μωρό και το βράδυ που εκείνο κοιμόταν δούλευε ως νυκτερινή νοσοκόμα. Άλλη εξίσου αξιοσημείωτη ήταν του Αμπντουλιαχι Σίρβα, μεγαλοχειρούργου από την Σομαλία, που ενώ είχε 2 νοσοκομεία στην χώρα του και δούλευε 25 χρόνια ως καταξιωμένος χειρούργος, μετά την άφιξη του στην Βρετανία, δεν μπορούσε να βρει καμία δουλειά γιατί ποτέ δεν του αναγνώρισαν τα προσόντα του.
— Στο Λονδίνο πέρα από τους δικούς σας ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα, τι νοσταλγείτε περισσότερο;
Μικρές, καθημερινές χαρές! Νοσταλγώ και θυμάμαι τα φαγητά της μητέρας μου που δυστυχώς πέρασαν χρόνια από τότε που τα γεύτηκα τελευταία φορά, τις μυρωδιές των ανθισμένων νεραντζιών, τη χαρά του να σε υποδέχεται η μέρα με έναν λαμπρότατο ήλιο και ζέστη. Τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, τους ήχους μιας ζεστής νύχτας, ουζάκι και μεζέ δίπλα στο κύμα, κολύμπι ωρών σε βαθιά γαλανή θάλασσα.
— Πού βρίσκεται η ευτυχία για εσάς;
Η ευτυχία για μένα βρίσκεται κυρίως στις μικρές καθημερινές χαρές: Σε σπιτικό φαγητό μαγειρεμένο από αγαπημένους μου ανθρώπους, σ’ έναν ωραίο καφέ, μια κουβέντα με φίλη ή φίλο στο να αγναντεύεις το απέραντο μπλε της θάλασσας (να έχεις τον χρόνο να τον αγναντεύεις με ηρεμία)…
Στα πρόσωπα των αγαπημένων μου. Το να ξυπνάς το πρωί και να σε υποδέχεται η μέρα ηλιόλουστη και καταγάλανη, τι δώρο, σπουδαίο και μεγάλο! Το να προσφέρεις κάτι σε άλλους ανθρώπους: ένα πιάτο φαγητό, ένα μικρό δώρο, ένα πλατύ χαμόγελο σε έναν άγνωστο στον δρόμο, μια βοήθεια σε κάποιον που την χρειάζεται…
— Εάν συναντούσατε τον 16χρονο εαυτό σας τι θα του λέγατε σήμερα;
Ίσως είμαι βαρετή, αλλά τίποτα που δεν το έχω εφαρμόσει, όχι γιατί δεν θα υπήρχαν άλλα πράγματα, αλλά γιατί τελικά πιστεύω πως η ζωή είναι πολύ πιο απλή απ’ αυτήν που συχνά δημιουργούμε.
Θα του έλεγα αυτά με τα οποία με μεγάλωσε η μητέρα μου: Να μορφωθείς, να είσαι δυνατή, να μην το βάζεις κάτω, να παλεύεις στην ζωή σου, να μην κατεβαίνεις στο επίπεδο των άλλων όταν εκείνο είναι χαμηλό.
Επίσης θα προσθέσω αξίες που στην πορεία των χρόνων έγιναν μέρος της ζωής μου: να μείνεις ατόφια και ειλικρινής ακόμα και όταν γύρω σου όλα γκρεμίζονται, να δίνεις πάντα τον καλύτερο σου εαυτό ακόμα και όταν οι περιστάσεις είναι δύσκολες, να είσαι γενναιόδωρη και μεγαλόψυχη όσο δύσκολο και να είναι αυτό.
— Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Διάφορες ιδέες για φωτογραφικά πρότζεκτ και δημοσίευση βιβλίων. Επίσης εύχομαι, αισιοδοξώ και ελπίζω πως σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσει ο γιός μας, θα μπορώ να ζω το μεγαλύτερο μέρος (άν όχι όλο) της ζωής μου στην Ελλάδα. Με τόση ασχήμια παντού γύρω μας αποφάσισα πως προτιμώ την «ασχήμια» του δικού μου τόπου. Η παροιμία “Παπούτσι από το τόπο σου κι’ ας είναι μπαλωμένο” ταιριάζει απόλυτα.
Ο νόστος για την μητέρα πατρίδα είναι τεράστιος, όνειρο, ανάμεικτο με δέος, γιατί όταν λείπεις από τον τόπο σου περισσότερα χρόνια απ’ οσα τον έχεις ζήσει, η «πατρίδα» αποκτάει περίεργη, παράλογη και εξωπραγματική διάσταση. Η «πατρίδα» αυτή λοιπόν ελπίζω πως κάποια μέρα θα γίνει πραγματικότητα.
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν απο την φωτογράφο στο LIFO.gr για αποκλειστική χρήση Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια της
Info
Περισσότερα για την Κατερίνα Καλογεράκη στο site της
σχόλια