Και εκεί που είσαι έτοιμος να πεις "νισάφι με τις φωτογραφίες της Σαντορίνης και την πηγμένη με κόσμο Καλντέρα" πέφτεις μπροστά στις εικόνες του Πέτρου Κουμπλή και απλά συνειδητοποιείς δύο πράγματα: α) η φωτογένεια του νησιού είναι ανεξάντλητη και β) η φωτογραφία, όταν αντιμετωπίζεται σοβαρά, είναι Τέχνη. Επιτρέψτε μου λοιπόν να συνεχίσω με τον συγκεκριμένο δημιουργό συστήνοντάς τον ως καλλιτέχνη και όχι ως φωτογράφο. Ο Πέτρος Κουμπλής γεννήθηκε το 1981, στις Σέρρες. Με τη φωτογραφία ασχολείται από το 2000 έχοντας προηγουμένως σπουδάσει στην Αθήνα κι από το 2004 άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά σαν φωτογράφος. Οι εικόνες του έχουν ταξιδέψει σε εκθέσεις, sites και περιοδικά όλου του κόσμου, ανάμεσα στα οποία ενδεικτικά το British Journal of Photography, το Esquire Russia, τo Southern Weekly και το European Photography.
Ο Πέτρος Κουμπλής μας μιλά για το πρότζεκτ "VEDEMA - a fire harvests the stone" και την μυστηριακή πλευρά της Σαντορίνης:
Τον Απρίλιο του 2014 μου ανατέθηκε να επισκεφτώ το νησί της Σαντορίνης και να δουλέψω σε μια σειρά εικόνων που θα επικεντρώνονταν στο λιγότερο γνωστό πρόσωπο του νησιού. Το project μου ανατέθηκε από το Vedema Luxury Resort, ένα από τα πιο ξεχωριστά ξενοδοχεία της Σαντορίνης, χτισμένο γύρω από ένα οινοποιείο ηλικίας 400 ετών, φτιαγμένο από σκούρα ηφαιστειακή πέτρα, δίπλα σε μια μεγάλη περιοχή που καλύπτεται από αμπελώνες, στο Μεγαλοχώρι. Συνεργάστηκα με τον Στάμο Χονδροδήμο από το Interior Design Laboratorium και με την πολύτιμη εμπιστοσύνη των ανθρώπων του Vedema, προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Το όραμα ήταν να φέρουμε στην επιφάνεια και να αποκαλύψουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο του νησιού, τις κρυμμένες πλευρές της, να γυρίσουμε το βλέμμα από τη διάσημη καλντέρα - ένα από τα συγκλονιστικότερα αλλά και πλέον φωτογραφισμένα μέρη του κόσμου - και να ερευνήσουμε τις ιδιαιτερότητες και τα μυστικά του τοπίου που απλώνεται προς το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Οι εικόνες αυτής της σειράς ήδη εκθέτονται στους χώρους του Vedema, ενώ το project θα συνεχιστεί, αποσκοπώντας στην έκδοση ενός βιβλίου.
Η φύση μας έχει δώσει τα δικά της σύμβολα, μικρά φυσικά μνημεία που ξυπνούν μέσα μας αυτή την αρχέγονη μνήμη. Παντού στον κόσμο, κάθε κοινωνία και κάθε τόπος μεταφέρει αυτά τα σύμβολα με έναν περισσότερο η λιγότερο αφηρημένο τρόπο, έχοντας δώσει πολιτισμικές, θρησκευτικές ή απλά συναισθηματικές ιδιότητες στη φύση που τους περιβάλλει.
Η Σαντορίνη μου έδωσε όλα εκείνα τα στοιχεία που αναζήτησα για να ξεδιπλώσω μια αφήγηση στο πλαίσιο που χαρακτηρίζει το ευρύτερο ύφος της δουλειάς μου, το μυστήριο, τον εναγκαλισμό του Μύθου σαν μια φυσική προέκταση του τοπίου που τον δημιούργησε, την αέναη μεταμόρφωση της φύσης, την σύνδεση μας με την καταγωγή και το διακριτικό ψίθυρο του προορισμού μας. Είναι αλήθεια ότι η Μυθολογία αποτελεί μια συνεχή πηγή έμπνευσης, μιας κι ο χαρακτήρας των μύθων εμπεριέχει τη μύηση, μια ένωση με τη φύση γύρω μας, κι αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει να συμπεριλαμβάνω στη δουλεία μου, όχι αναγκαστικά σαν μια άμεση αναφορά, αλλά περισσότερο σαν μια αίσθηση που διατρέχει το όλο πνεύμα των εικόνων. Η διαδικασία με την οποία δούλεψα αυτές τις εικόνες και ο τρόπος με τον οποίο πλησίασα το νησί ήταν, κατά κάποιον τρόπο, μια μυητική διαδικασία από μόνη της, κάτι που πιστεύω ότι επηρέασε με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα το ύφος της δουλειάς αυτής.
Τα πάντα είναι μέρος μιας ενδόμυχης εμπειρίας με την ιστορία της φύσης γύρω μας. Είναι κομμάτι μας σε ένα συναισθηματικό επίπεδο που παραπέμπει πιο μακριά από το παρόν μας, καθώς φτάνει πίσω, στην ξεχασμένη μνήμη της καταγωγής μας. Η φύση μας έχει δώσει τα δικά της σύμβολα, μικρά φυσικά μνημεία που ξυπνούν μέσα μας αυτή την αρχέγονη μνήμη. Παντού στον κόσμο, κάθε κοινωνία και κάθε τόπος μεταφέρει αυτά τα σύμβολα με έναν περισσότερο η λιγότερο αφηρημένο τρόπο, έχοντας δώσει πολιτισμικές, θρησκευτικές ή απλά συναισθηματικές ιδιότητες στη φύση που τους περιβάλλει.
Μέσα από μια δουλειά σαν κι αυτή εγώ είχα μονάχα να ξυπνήσω τα αρχέτυπα της δικής μου μνήμης.
— Γιατί έγινες φωτογράφος;
Κάποια στιγμή μου ήταν πλέον φανερό ότι απολαμβάνω να κάνω εικόνες και να τις συλλέγω. Τα υπόλοιπα απλά ακολούθησαν.
— Τι θεωρείς πρόκληση στην τέχνη αυτή;
Η πρόκληση έχει ένα χαρακτήρα αναμέτρησης κι εγώ προτιμώ να μην αντιλαμβάνομαι έτσι αυτό που κάνω. Είναι περισσότερο μια φυσική διεργασία που συμβαίνει αυθόρμητα στην αλληλεπίδραση μου με τον κόσμο και χαίρομαι να αφήνομαι ελεύθερα σε αυτήν. Η συγκίνηση είναι αυτή της ανακάλυψης, της μεταμόρφωσης, όχι εκείνη της επικράτησης.
— Τι σε επηρεάζει, τι σε εμπνέει περισσότερο στην δουλειά σου;
Έμπνευση είναι η αντανάκλαση των αισθήσεων πάνω στην έκφραση, οπότε τα πάντα μπορούν να τη διεγείρουν, αρκεί να κρατάει κανείς τον εαυτό του ανοιχτό και απροετοίμαστο. Ανοιχτό, ώστε να είναι επιρρεπής στην συγκίνηση, και απροετοίμαστο ώστε να προλαβαίνει την εκλογίκευση της σκέψης.
— Στις φωτογραφίες σου οι πρωταγωνιστές είναι κυρίως τα τοπία και ζώα - Πώς εξηγείς την απουσία ανθρώπων η πορτρέτων;
Υπάρχει μια πανέμορφη φράση του Ansel Adams, ο οποίος την χρησιμοποίησε για να απαντήσει σε μια παρόμοια ερώτηση. Είχε πει ότι σε κάθε φωτογραφία υπάρχουν πάντα δύο άνθρωποι: ο φωτογράφος κι ο θεατής της. Και είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι η απουσία ανθρώπων από τα κάδρα μου σημαίνει κάτι. Ίσως όμως να υποδηλώνει μια διάθεση. Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη συγκίνηση απέναντι στα όρια της απατηλότητας, μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Εκεί τα ζώα λειτουργούν σαν οντότητες που ακόμα αναγνωρίζουν τη δικιά μας παρουσία, σαν ένα νήμα που μας συνδέει ακόμα με την φύση. Μέσα από αυτά τα περιπλανώμενα πλάσματα οδηγούμαστε στα τυφλά σε ένα τοπίο που μοιάζει αδιαπέραστο, σαν ήρωες μιας ιστορίας που μιλάει για την καταγωγή μας, εξιστορημένη όμως από το τέλος προς την αρχή. Αυτό είναι κάτι το ενδόμυχο, κάτι το προσωπικό, κάτι που μπορεί και να απαιτεί, όπως ανέφερε ο Adams, τα άτομα στη φωτογραφία να μην είναι ποτέ παραπάνω από δυο.
— Τι θα ήθελες να προκαλέσεις σε κάποιον που βλέπει τις εικόνες σου;
Ίσως παλιότερα να σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να μεταφέρω κάτι από τη δική μου εμπειρία ή, ακόμα καλύτερα, κάτι από τη δική μου συγκίνηση. Πλέον όμως ούτε καν αυτό δεν θα ήθελα να ισχυριστώ. Η φωτογραφία έχει μια σιωπή κι αυτό δεν είναι αδυναμία της, αλλά αποτελεί ένα ανεκτίμητο προτέρημα. 'Ο,τι κι αν έχει να πει μια εικόνα το λέει μέσα σε λίγες στιγμές. Έχει εξαντλήσει το θέμα της πριν από την στιγμή που το μυαλό θα παρεμβληθεί και θα αποπειραθεί αναγνώσεις. Μια εικόνα δεν έχει να πει απολύτως τίποτα, στο μέγεθος της στιγμής χωράνε τα πάντα εκτός από τη φλυαρία του μυαλού. Οι εικόνες είναι ρευστές, προκαλούν αυθόρμητα συναισθήματα και σκέψεις, δίχως στην πραγματικότητα να μαρτυρούν τίποτα. Οι ερμηνείες είναι προσωπικές αφηγήσεις.
— Ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχεις ακούσει για την δουλειά σου;
Οι εικόνες είναι ελεύθερες, ακoλουθούν μια δική τους πορεία, είναι ανεξάρτητες και οι αντιδράσεις που προκαλούν δεν μου ανήκουν. Είναι σημαντικό να μην συνδέεις την ταυτότητα σου, το ποιος είσαι, με τις ιδιότητες που έχει αυτό που κάνεις. Αλλά είναι αληθινά ωραίο να μοιράζεσαι.
Επιλεγμένες εικόνες από άλλα πρότζεκτς και δουλειές του Πέτρου Κουμπλή
*Όλες οι φωτογραφίες και το υλικό παραχωρήθηκαν από τον Πέτρο Κουμπλή για χρήση και προβολή αποκλειστικά από το LIFO.gr
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2015
σχόλια