Βαγγέλης Ραπτόπουλος

1 Ιερώνυμος Πολλάτος: Ο σκοτεινός κύριος του Βέρτεκοπ, Το Ροδακιό, 2009.

Η τελευταία 50ετία και ο εκφυλισμός της εθνικής συνείδησης μέσα από την αγωνία του πρωταγωνιστή να ευθυγραμμίσει τη ζωή του με την ουσία της ποίησης του Διονυσίου Σολωμού. Ρεαλιστικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει φιλολογικά ντοκουμέντα, σάτιρα, λογοτεχνία του φανταστικού και εσωτερικό μονόλογο.

2 Σταυρούλα Σκαλίδη: Κρέας από σταφύλι, Πόλις, 2010.

Ένας παλαιομοδίτικος, άκρατος ουμανισμός, κι ένα γκροτέσκο υλικό απολύτως σύγχρονο -άστεγοι- ως αντίβαρό του. Ένα δίπολο, που απαιτεί χωριάτικες εκφράσεις, συγκοπτόμενες φράσεις, πρωτότυπες μεταφορές και ειρωνικά λογοπαίγνια. Μια γλώσσα άγρια, που επιβάλλει έναν αργό ρυθμό ανάγνωσης, αλλά αποτελεί κατάκτηση.

3 Γιώργος Λαμπράκος: Αναμνήσεις από το ρετιρέ, Γαβριηλίδης, 2009.

Πώς η αποθέωση του ατομισμού γεννάει καθαρόαιμο μηδενισμό ή το μανιφέστο της ηλεκτρονικής γενιάς. Θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως ευαγγέλιο όσων πρωτοστάτησαν στις ταραχές του Δεκεμβρίου 2008. Ο Λαμπράκος ζωντανεύει την υπαρξιακή ανταρσία του, όπως το πρωτοέκανε, πολύ πριν από τον Σαρτρ, ο Χέρμαν Μέλβιλ στο Μπάρτλεμπι, ο γραφιάς (1853).

4 Δημήτρης Νόλλας: Ο καιρός του καθενός, Καστανιώτης, 2010.

Μια ιστορία εμπνευσμένη από την αμφιθυμία της νεοελληνικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο της πολιτικής τρομοκρατίας. Πώς γίνεται να στρέφεσαι τόσο πολύ εναντίον των ανταρτών πόλης και ταυτόχρονα να τους κατανοείς τόσο βαθιά; Σπαρακτική συντομία, λες και σε μεγαλύτερη έκταση δεν αντέχεται αυτή η αντίφαση!

5 Χρήστος Οικονόμου: Κάτι θα γίνει, θα δεις, Πόλις, 2010.

Συλλογή διηγημάτων, σχεδόν σπονδυλωτό μυθιστόρημα της φτωχολογιάς του Πειραιά. Όλα τους καταλήγουν σ' ένα γνωστό από παλιά αίσθημα λυρικού ουμανισμού, που εδώ οδηγείται στο επίπεδο μιας ποιητικής αφαίρεσης. Και θέλοντας και μη, απηχεί τον γενικευμένο φόβο ότι κάτω απ' τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης θα μεταβληθούμε όλοι σε ήρωες του Οικονόμου.