Περιπετειώδες παιχνίδι. Ολοένα και πιο στενές είναι οι σχέσεις των εικαστικών καλλιτεχνών με τη λογοτεχνία, όπως και των λογοτεχνών με τις εικαστικές τέχνες. Λαμπρές επικολλήσεις δημιούργησε ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ενώ πεζογράφοι όπως ο Χένρι Μίλερ και ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ζωγράφιζαν μανιωδώς. Ο νομπελίστας Γκίντερ Γκρας δημιουργούσε θαυμαστές μινιατούρες σμιλεύοντας το μέταλλο, ενώ ο Γιάννης Τσαρούχης έγραψε ποίηση. Ο ζωγράφος Δημήτρης Αληθεινός (Αθήνα, 1945) ερωτοτροπεί με την πεζογραφία, με τον ίδιο αιρετικό, επινοητικό, τολμηρό τρόπο με τον οποίο σταδιοδρομεί στο εικαστικό σύμπαν. Ήδη από το 1976 εκδίδει τα ηχητικά του ποιήματα με τίτλο Λο-Λόγος Ήχος, Ήχος και εν συνεχεία, από το 1993, μετακινείται στο διήγημα και στο μυθιστόρημα με τα βιβλία Μυστικό Ξόρκι (εκδ. Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 1993), Ιστορίες ενός ρευστού έργου (εκδ. Εστία, 1997), Αν δεις το χρόνο πες του ότι πέρασα (εκδ. Εστία, 2008), Στη ράχη μιας λεοπάρδαλης (εκδ. Αιγαίον, 2010), Στους μυημένους (εκδ. Αιγαίον, 2011), Ποτέ χωρίς τον ξενοδόχο (Αιγαίον, 2012) και, τέλος, Χίλιες εικόνες, ούτε μία λέξη (εκδ. Εστία, 2016). Αυτό το τελευταίο είναι ένα μυθιστόρημα μεγάλων εντάσεων, καλπάζουσας φαντασίας, γείωσης στη σκληρή πραγματικότητα, απογείωσης στο εξωπραγματικό, αδυσώπητης κριτικής στα όσα συμβαίνουν γύρω μας και καταβύθισης στη διττή φύση των ανθρώπων. Ένα περιπετειώδες παιχνίδι σχετικά με το καλό και το κακό, μια πραγματεία (πάντα μυθιστορηματική) για το ποιοι είμαστε και πού πάμε στις σύγχρονες μεταβιομηχανικές συνθήκες, ένα πεζογράφημα/εγκατάσταση και ένα δίχως διδακτισμό δοκίμιο πάνω στην έννοια του «διπλού», του «σωσία», ιδού τι είναι το Χίλιες εικόνες, ούτε μία λέξη. Και όλα αυτά να συνθέτουν μια ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας σε αρνητικό, σαν ένα φιλμικό κείμενο δουλεμένο με επικαλύψεις, παρεμβάσεις στο σελιλόιντ, τυπώματα σε αρνητικό, και διαλεκτικό μοντάζ.
Ψηφιακός ίλιγγος. Ο Κ.Τ., «πότε ζητιάνος, πότε μεγιστάνας» και νυν έτοιμος «να τινάξει τα ξεχαρβαλωμένα του πέταλα», μπαίνει στην ψηφιακή εποχή και σκαλίζει το Διαδίκτυο, ανακαλύπτει παράλληλα σύμπαντα και συναντά νέους τρόπους επικοινωνίας. Φιλοσοφεί σαν ημίτρελος για όλα αυτά. Τα καταγράφει σε δεκαέξι κασέτες μαγνητοφώνου διάρκειας 90 λεπτών η μία και, το 2005, στα εξηκοστά του γενέθλια, κλείνει τις κασέτες σε δύο πακέτα τα οποία στέλνει, συνοδευόμενα από μια αδιανόητα ανορθόγραφη επιστολή, στον ζωγράφο Δημήτρη Αληθεινό σαν αναπάντεχο δώρο! Ο Αληθεινός απομαγνητοφωνεί τις κασέτες και, το 2014, συνθέτει το βιβλίο Χίλιες εικόνες, ούτε μία λέξη, για να μας παρασύρει σε ένα δημιουργικό δίλημμα: πού είναι η αλήθεια στην τέχνη και πού το ψέμα, πού είναι το τεκμήριο και πού η επινόηση, πού είναι το νόημα και πού η ανοησία; Και τέλος: πού το φως και πού το σκοτάδι;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια