1.
«Εργόχειρο. Όταν ήρθε ο εραστής, αντί για ρώγες, βρήκε κουμπιά δεμένα με κλωστή. Τότε σκέφτηκε να τη ράψει ολόκληρη. Πήρε κλωστή και βελόνα και έφτιαξε ένα σώμα κεντητό για να το έχει κοντά του τις κρύες νύχτες του χειμώνα». (Εύα Στεφανή, Τα μαλλιά του Φιν, εκδ. Πόλις)
2.
«Γυναίκα. Νέα γυναίκα σχεδόν όμορφη / Περπατάει αβέβαιη / Ο έρωτας πάνω στα χείλη της / Τα μάτια οι φυλακές των άλλων / Καίει δυνάμεις άγνωστες / Ναυτίας βιαιότητας / Θέλοντας να πετάξει / Βάρος παρόν την προσγειώνει / Να εκδικηθεί τις πίσω μέρες:/ νωθρές σκέψεις σαν χιόνι / Το σώμα προηγείται / Κυματίζουν τα μέλη». (Ανθή Μαρωνίτη, Η μόνη της περιουσία, εκδ. Άγρα)
3.
Ποίηση. Η ποίηση, με την πολύτροπη δυναμική της, κάνει εφικτή δυνατότητα την ευχή, πολιτογραφεί το ανεκπλήρωτο, ορίζει διαφορετικές προοπτικές, μόνο γιατί τις σκέφτηκε. «Ο ιδανικός ποιητής», γράφει ο Ελύτης, «ξεκινά από την πεποίθηση ότι μπορεί και πρέπει να προξενεί μέσα στο πνεύμα φυσικά φαινόμενα». Γράφοντας, δεν περιγράφει μόνον την προσδοκία του αλλά την «επισημοποιεί», γνωστοποιώντας την, ή απλώς σχεδιάζει τη βεβαιότητά του, υποδεικνύοντας την άλλη κατεύθυνση, επεκτείνει τα όρια του οικείου, του αποδεκτού από το άτομο. Έχει τον καιρό να ακολουθήσει η κοινότητα. «Έχει τον καιρό να ακολουθήσει η πραγματικότητα» γράφει ο Ελύτης. (Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Αναζητώντας τη Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά, εκδ. ύψιλον/βιβλία)
4.
Blade Runners. «Είμαστε ελάχιστοι σ' όλο τον κόσμο / που μοιάζουμε./ Έχουμε λέπια / έχουμε ημερομηνία λήξης / είμαστε φτιαγμένοι για να πολεμήσουμε / τους ανθρώπους-νυχτερίδες./ Εμείς παίρνουμε εντολές / από τον Μεγάλο Δράκο./ Σκοτώνουν πριν σκοτωθούν./ Ζούμε νύχτα / τη μέρα πέφτουμε σε λήθαργο./ Είμαστε προγραμματισμένοι να αγωνιστούμε / για τους συντρόφους μας./ Γινόμαστε ένα και πετάμε σε σκούρο ουρανό / χίλια και ένα αστεράκια / λαμποκοπάνε./ Η ζωή αρχίζει τώρα / η αγάπη δεν έχει ώρα / είναι παντού μέρα νύχτα./ Μάνα, πατέρα, συγχωρήστε με / μα είμαι ταγμένη να θυσιαστώ / για να σώσω τη ράτσα μου». (Μυρτώ Τάσιου, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, εκδ. Καστανιώτη)
5.
Ποιητής και τζίτζικας. «Με την επιμονή σου τζίτζικα / Εξάντλησες την ανοχή και το αυτί μου./ Σίγουρος πάνω στο κλαδί / Οι εκκλήσεις μου για λίγη ησυχία / Δεν αποδίδουν το θαύμα / Της ποιητικής δημιουργίας./ Είναι νύχτα κι οι ώρες θα περάσουν / Με λίγη υπομονή θα με αντέξεις / Το σώμα μου το παραδίδω / Το ξημέρωμα — σωπαίνω./ Η λιγοστή ζωή μου / Το ίσο θα κρατάει στη φωνή σου». (Άντεια Φραντζή, Στιχάρι, εκδ. Γαβριηλίδης)
6.
«Ψάρι. Μέσα και έξω απ' αυτήν νερό. Ανοίγει τα χέρια και τα λέπια της λαμπυρίζουν. Από το στόμα της βγαίνουν κοχύλια που σκεπάζουν το βουνό». (Εύα Στεφανή, Τα μαλλιά του Φιν, εκδ. Πόλις)
7.
«Τόπος. Τα νταμάρια γεράσανε / λάμπουν όμως τα μάρμαρα / περιμένοντας τον καιρό / Στα υπέρθυρα των σπιτιών / στις εκκλησιές στις σκάλες / πώς σκοτεινές ανεβαίνουν / χρωματιστές οι ρωγμές / Αστράφτει η νύχτα / με νερά από μάρμαρο». (Ανθή Μαρωνίτη, Η μόνη της περιουσία, εκδ. Άγρα)
8.
«Ποιητική λειτουργία. Ιχνηλατούμε και επιστρέφουμε για να ακινητήσουμε τη στιγμή. Η ποιητική λειτουργία, άλλωστε, ένα μέγιστο στόχο ζητά να επιτελέσει, να διευρύνει το ελάχιστο στη μέγιστη έντασή του, να καταστήσει το φευγαλέο ισόβιο, να απομονώσει την αίσθηση και να προβάλλει την αυταξία της μέσα σε μιαν ισόβια στιγμή». (Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Αναζητώντας τη Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά, εκδ. ύψιλον/βιβλία)
9.
«Μέρες. Είναι μέρες που είμαι / ένα λιοντάρι, δε με σταματά / τίποτα και κανείς / πάω συνέχεια μπροστά και πίσω δεν κοιτάω./ Είμαι ο αρχηγός του κοπαδιού». (Μυρτώ Τάσιου, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, εκδ. Καστανιώτης)
10.
Σπίτι. Σύρθηκε ως τη πόρτα./ Είπε αυτή/ Τελευταία μέρα/ (η βρύση να βρέχει/ τα πόδια — adieu)/ Το σπίτι δεν ξέρει από τέτοια/ Φεύγει μόνο του (Άντεια Φραντζή, Στιχάρι, εκδ. Γαβριηλίδης)
Τα βιβλία της εικόνας:
1. Εύα Στεφανή, Τα μαλλιά του Φιν, Εκδόσεις Πόλις, Σελίδες: 38
2. Ανθή Μαρωνίτη, Η μόνη της περιουσία, Εκδόσεις Άγρα, Σελίδες: 44
3.Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Αναζητώντας τη Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά, Σελίδες: 226, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία
4.Άντεια Φραντζή, Στιχάρι, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Σελίδες: 37
σχόλια