Λέγεται πως ο Τιβέριος είχε «διδάξει παιδιά της πιο τρυφερής ηλικίας, τα οποία αποκαλούσε τα ψαράκια του, να παίζουν ανάμεσα στα πόδια του όταν κολυμπούσε, να τον διεγείρουν σιγά σιγά με τη γλώσσα και τα δόντια, και μάλιστα, ταυτίζοντάς τα με βρέφη ανεπτυγμένα αλλά που θηλάζουν ακόμη, να του πιπιλάνε τα γεννητικά όργανα και τις ρώγες» (Σουητώνιος, Περί του βίου των Καισάρων).
Η παιδοφιλική σκηνή παρωδεί την αρχική σκηνή, εκείνη του παιδιού που θηλάζει, πιπιλάει, δαγκώνει το μητρικό στήθος.
Η πεολειξία δεν είναι διόλου μια εφαρμογή ανάμεσα σε άλλες της «αρχής» «Μια τρύπα είναι μια τρύπα» - πιθανόν μονάχα στα όρια της σχιζοφρένειας αυτή η διατύπωση να ακούγεται ψυχολογικά σωστή, όταν μια τρύπα σε μια κάλτσα μπορεί να «κάνει τη δουλειά».
Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φαντασίωση που αποτελεί τη βάση της και τα αναπόφευκτα στοιχεία που συνδυάζει: αντιστοιχία στήθος/πέος, στόμα/κόλπος, σπέρμα/γάλα - από τη φαντασίωση ως την πεποίθηση που γίνεται θεσμός η απόσταση είναι μονάχα ένα βήμα: με το που γίνεται ο γάμος, ο άνδρας της φυλής των Μπαρούγια δίνει στη νεαρή του σύζυγο να καταπιεί το σπέρμα του, με τη σκέψη πως η ζωτική του ουσία θα μεταμορφωθεί σε γάλα και θα φουσκώσει τα στήθη της γυναίκας του."
Στην αρχαία Ρώμη, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ' ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ' όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο
Για την παιδική σεξουαλικότητα υπάρχουν ν φύλα και η πεολειξία είναι ανάμνηση αυτού του πλουραλισμού. Πρόκειται όμως για έναν πληθυντικό αριθμό που δεν αποδεσμεύεται ποτέ ολοκληρωτικά από τις δύο συγκεκριμένες όψεις.
Στην αρχαία Ρώμη γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα στο fellare (βάζω ένα πέος στο στόμα μου) και το irrumare (βάζω το πέος στο στόμα κάποιου).
Η γυναίκα (που μπορεί στην πραγματικότητα να είναι είτε γυναίκα είτε άνδρας) βάζει στο στόμα της το πέος, ο άνδρας βάζει το πέος του σ’ ένα στόμα.
Επειδή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, στη Ρώμη, περνούσε ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική συμπεριφορά, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ’ ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ’ όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο.
Η πεολειξία περισσότερο παίζει με τα δύο φύλα, το ζεύγος αρσενικό/θηλυκό, παρά απαλλάσσεται από αυτά.
Μέχρι πρότινος η πεολειξία θεωρούνταν μια «φριχτή διαστροφή». Σήμερα είναι μια όψη της σεξουαλικής ζωής που επιβάλλεται - ισότιμα με την αιδοίολειξία.
Σημαίνει αυτό άραγε πως το σύνολο των φανταστικών της συνισταμένων δεν αποτελεί πια απωθημένο; Υπάρχουν αμφιβολίες, ειδικά σε ό,τι αφορά το παιδοφιλικό και αιμομικτικό της υπόβαθρο.
Μια καθησυχαστική εκδοχή κάνει την πεολειξία επανερμηνεία μέσω της ενήλικης σεξουαλικότητας της σκηνής του θηλασμού, προσδίδοντας σεξουαλικό χαρακτήρα σε κάτι που αρχικά δεν είχε.
Μια άλλη εκδοχή, πιο ανησυχητική, αναγνωρίζει στην πεολειξία την επανασύνδεση με την πρώιμη σεξουαλικότητα: πίσω από το πέος που εκσπερματίζει στο στόμα υπάρχει ο μαστός, που ηδονίζεται χύνοντας το γάλα του στο στόμα του «αθώου παιδιού».
Είναι αδύνατον να περιορίσει κανείς την πεολειξία στην πραγμάτωση μίας και μόνο φαντασίωσης. «Μου αρέσει η στιγμή που τη βλέπω να γονατίζει».
Η γονατιστή γυναίκα θεοποιεί τον φαλλό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση για τον άνδρα (που πάντοτε, μέσα του, ανησυχεί κρυφά) πως η λίμπιντό του είναι κυρίαρχη.
Ο χαρακτήρας επιβολής και σαδισμού rival ολοφάνερος, η πεολειξία «βουλώνει το στόμα» στη γυναίκα, την περιορίζει στη σιωπή;
Εκείνος (ο μοναχός Κλεμάν) με έβαλε (εμένα, τη Ζυστίν) να γονατίσω και κολλώντας πάνω μου σε αυτή τη στάση πραγματοποίησε τις άσεμνες ορέξεις του σ' έναν χώρο που μου απαγορεύει στη διάρκεια της θυσίας το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για τις ανομίες του
― Μαρκήσιος ντε Σαντ, Τα βάσανα της αρετής
Όμως η πεολειξία είναι πλούσια σε διφορούμενα: Από τους δύο ενεργούς πρωταγωνιστές, ποιος είναι ο ενεργητικός, ποιος είναι ο κυρίαρχος; Εκείνος που βάζει τον φαλλό του στο στόμα κάποιου, ή εκείνος που παίρνει στο στόμα του τον φαλλό;
Η παθητική στάση εκείνου που δίνει τον φαλλό δηλώνει από μόνη της την αβεβαιότητα στο μοίρασμα των ρόλων. Η πεολειξία προσδίδει στη φαντασίωση του γυναικείου κόλπου με δόντια και στον φόβο του ευνουχισμού από τον οποίο αυτή θρέφεται ένα υπόβαθρο πραγματικότητας.
Ο Χανς, αυτός που καμάρωνε μπροστά σ' εκείνη που γονάτιζε, αντιμετώπισε με δυσκολία μια άλλη φορά, όταν κάποια άλλη γυναίκα, τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένος, του πήρε απροειδοποίητα το «πολυτιμότερο αγαθό» του... «Ένιωσα σαν να μου έχωσε ένα καρότο στον κώλο».
Σε κάθε σεξουαλική σκηνή υπάρχει μια «γυναίκα», ένα γυναικείο «άνοιγμα», αλλά δεν ξέρουμε πού (αυτή ή αυτός) βρίσκεται.
Αν γυρίσουμε λίγο ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν, η φαντασίωση της αυτοπεολειξίας (ένα σπορ στο οποίο δεν μπορεί να επιδοθεί ο καθένας) σκιαγραφεί τη σφαιρική εικόνα μιας ναρκισσιστικής πληρότητας: Γίνεσαι ταυτόχρονα ο μαστός της μητέρας και το στόμα του παιδιού.
Το παιδί που πιπίλιζε τον αντίχειρά του είχε κάνει ένα πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο της επιστροφής προς τον χαμένο παράδεισο, προς εκείνο τον καιρό πριν από τον αποχωρισμό από τη μητέρα, πριν από τον διαχωρισμό των φύλων.
_______________
Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Jacques Andre «Η ανδρική σεξουαλικότητα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου
σχόλια