Όπως κάθε Παρασκευή, ξεκινάμε με την κριτική της εβδομάδας, από την Άννα Κουτσιλοπούλου
Mister Pip του Lloyd Jones
Έχω μεγάλη πίστη στις shortlisted επιλογές των λογοτεχνικών βραβείων Booker. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο «Mister Pip» του νεοζηλανδού συγγραφέα Lloyd Jones, που το 2007 έλαβε το Commonwealth Writer’s Prize, άφησε όμως τις μεγάλες τιμές του Booker στο “The Gathering” της Anne Enright.
Κάτι μου λέει ότι ο «Mister Pip» ξάφνου θα γίνει επίκαιρος, μιας και η όλη ιστορία εξελίσσεται στο νησί Bougainville, της Παπούα – Νέας Γουινέας, κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού τ ου από τον υπόλοιπο πολιτισμό, εξαιτίας του πολέμου που φέρνει τους κατοίκους του νησιού στα όρια της φτώχιας και τη μιζέρια της απομόνωσης.
Η αφηγήτρια της ιστορίας, η έφηβη Matilda, διηγείται το πώς ένας περίεργος, λευκός άντρας, που έμενε στο νησί τους, ο κύριος Watts, κατάφερε να αλλάξει τις βασανισμένες ζωές τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, διαβάζοντας καθημερινά στο υποτυπώδες σχολείο του χωριού, τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Charles Dickens.
Υπέροχες εικόνες γεννιούνται μέσα από τη συνύπαρξη των χαρακτήρων του Dickens, του Pip και της Estelle, της δεσποινίδας Haversham και του κύριου Jaggers, που γίνονται ένα με τα παιδιά του χωριού, και καταλαμβάνουν αργά αλλά σταθερά και τη φαντασία των μεγάλων, που γίνονται κι αυτοί με τη σειρά τους κοινωνοί και μαθητές, με τις δικές τους ιστορίες.
Πολλά τα μηνύματα που περνάει το βιβλίο, το πιο σημαντικό ίσως όμως να είναι εκείνο που τονίζει τη μαγεία της εκπαίδευσης, όταν αυτή δε γίνεται στείρα και υποχρεωτικά, αλλά με πάθος και φαντασία. Εκείνο το μήνυμα που λέει ότι όπου υπάρχει ένα καλό βιβλίο να διδαχθεί, πάντα θα υπάρχει ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και όπου υπάρχουν δάσκαλοι πρόθυμοι να καταρρίψουν την κατεστημένη εκπαιδευτική μπουρδολογία, πάντα θα δίνουν σωστά κίνητρα στους μαθητές τους για να βρουν το δρόμο τους.
Πάνω απ’ όλα όμως, η μαγεία του “Mister Pip” κρύβεται στον άγραφο αλλά απαράβατο νόμο της σπουδαίας λογοτεχνίας, που κάνει τον αναγνώστη της δέσμιο των λέξεων και των καταστάσεων που καταγράφει. Εκείνη τη λογοτεχνία που, όπως λέει και ο κύριος Watts: « κάνει τον αναγνώστη να ξεχάσει να αναπνεύσει, ακόμη κι αν το σπίτι του έχει πιάσει φωτιά».
Άννα Κουτσιλοπούλου
I wrote 2U B4
Μοιάζει σαν μήνυμα έφηβου στο Facebook. Είναι όμως από ένα κείμενο που γράφτηκε 130 χρόνια πριν.
Η βρετανική βιβλιοθήκη έκανε τον Αύγουστο μία έκθεση στην οποία παρουσιάζονται κείμενα που ονομάζει «εμβληματική ποίηση». Είναι παραδείγματα συντμήσεων που θεωρούμε ότι ξεπήδησαν τώρα, χάρη στο διαβολικό ίντερνετ, τα γραπτά μηνύματα και την αδιαφορία των νέων. Ε λοιπόν, όχι. Η ανάγκη για συντομία δεν είναι απλώς αποτέλεσμα της τεχνολογίας - απλώς μας αρέσουν οι σύντομες ερμηνείες.
Στο βιβλίο Txting: The Gr8 Db8, David Crystal αναλύει το θέμα των γραπτών μηνυμάτων και αντικρούει τα επιχειρήματα που λένε πως οι νέες γενιές είναι όλο και πιο αμόρφωτες και ανορθόγραφες, ότι η γλώσσα υποφέρει και χάνεται και τα λοιπά και τα λοιπά.
«Οι άνθρωποι συντομεύουν κοινές εκφράσεις εδώ και αιώνες… η συντο
μογραφία IOU («I owe you») είναι γνωστή από το 1618. Βασικά, δεν υπάρχει διαφορά από το μοντέρνο RTHX (("Thank you for the Retweet") και του "SWALK" ("sealed with a loving kiss"), στα γράμματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.»
Αυτό δε σημαίνει ότι επιτρέπεται να συνεχίζετε τα greeklish. Αν και, θα ήταν ενδιαφέρουσα μία σχετική μελέτη. Κινδυνεύει ή όχι η ελληνική γλώσσα από τα greeklish; (Φτάνει να μην τη γράψει ο Κανάκης).
Ένα απολύτως επικίνδυνο σάιτ
Αν αγαπάτε τα βιβλία και έχετε περιθώριο να χάσετε μερικές ώρες, σας το συνιστώ με όλη μου την καρδιά. Αν έχετε δουλειά, καλύτερα να το αφήσετε για άλλη στιγμή.
Το Book Drum συσχετίζει βιβλία με την περιοχή στην οποία αναφέρονται πάνω σε μία διαδραστική υδρόγειο σφαίρα, μία συναρπαστική ιδέα που ταξιδεύει – σε πολλά επίπεδα. Είναι πολύ αναλυτικό, έχει άπειρα λινκς, φωτογραφίες, και είναι ό,τι πρέπει για να διαβάσετε για την αγαπημένη σας χώρα ή περιοχή. Μπορείτε επίσης να συμμετέχετε ή να διαφωνήσετε.
σχόλια