Ως μυθιστορηματικός λόγος, το Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα χαρακτηρίζεται από τα εξής δύο στοιχεία. Πρώτον, είναι μια υπαρξιακή αναζήτηση πάνω στην ετερότητα ή, κοινώς, στην κοινωνική διαφορά. Η κεντρική ηρωίδα Κατίνα Μελά είναι λεσβία, Ελληνο-αμερικανίδα, και την συναντάμε από τη στιγμή που μεταναστεύει από το Σικάγο στην Αθήνα, το 2006. Παρακολουθούμε τη ζωή της στην πρωτεύουσα ως το καλοκαίρι του 2007, περίοδος που σηματοδοτείται στην Ελλάδα από πραγματικές και ιδεολογικές εύφλεκτες καταστάσεις. Έτσι, αντί για μία κάποιων Μαϊων «θεία από το Σικάγο» που αναλώνεται στην εύρεση γαμπρών για τις ανιψιές της, έχουμε τώρα μια εικοσιεννιάχρονη ξαδέρφη από το Σικάγο που προσπαθεί να ενταχθεί στην «ομοφυλοφιλική σκηνή» της ελληνικής πρωτεύουσας αλλά χωρίς να διαλύσει, κατά το δυνατόν, τις ψευδαισθήσεις της μεσοαστικής αθηναϊκής της οικογένειας. Στην πορεία βέβαια ανακαλύπτει, μέσα από κωμικοτραγικά γεγονότα, ότι κανείς από τους γύρω της δεν ζει τη ζωή που νομίζει ότι ζει.
Δεύτερον, το μυθιστόρημα ήταν για μένα ένα στοίχημα για το αν μια πλοκή που σε κρατάει σε εγρήγορση μπορεί να δοθεί μέσα από μία πειραματική δομή και το ευρύτερο δυνατό πεδίο λόγων - από τη συντριπτική αμεσότητα της επιστολής, του email και του ημερολογίου και τον αφαιρετικό λόγο της ποίησης ως το διαμεσολαβημένο λόγο μιας συνέντευξης και τον αποστασιοποιημένο μιας επιστημονικής ανακοίνωσης. Η επιστημονική ανακοίνωση που «λύνει» το μυστήριο στο μυθιστόρημα θα μπορούσε να έχει κάλλιστα υποβληθεί σ' ένα επιστημονικό περιοδικό των ανθρωπιστικών σπουδών. Γράφοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα μ' ενδιέφερε ιδιαίτερα να γεφυρώσω το χάσμα, με κάποια ειρωνεία βέβαια, μεταξύ λογοτεχνικού και ερευνητικού λόγου - χάσμα το οποίο βιώνω προσωπικά μέσα από το διπλό μου ρόλο ως συγγραφέως-πανεπιστημιακού και το οποίο μου δημιουργεί τακτικά κρίσεις ταυτότητας (για να μην αναφερθώ στο διπλό φόρτο εργασίας). Ασφαλώς, μυθιστορήματα που πειραματίζονται με τη φόρμα και το δοκίμιο, όπως το Ελίζαμπεθ Κοστέλλο του Κούτσια, υπήρξαν σταθερή πηγή έμπνευσης.
Αναμφίβολα, ένα μεγάλο κίνητρο για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν η απουσία μιας εμπλοκής με το λεσβιακό υποκείμενο στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Δεν προτίθεμαι να προβώ σε κάποια διάγνωση των λόγων που έχουν επιβάλει αυτή την απουσία, η οποία έγινε για μένα, ωστόσο, κάποια στιγμή πολύ κουραστική. Ελπίζω ότι, ήδη, από το πρώτο μου μυθιστόρημα, την Ανταρκτική (1997), ήταν σαφές ότι μ' ενδιαφέρει η δυνατότητα παρουσίασης μορφών κοινωνικής εμπειρίας που συνήθως χάνονται στις χαραμάδες του «καθώς πρέπει» λογοτεχνικού λόγου. Έτσι, αντί να συνεχίσω επί της οδού της γκρίνιας για την απουσία της ομοφυλόφιλης γυναίκας από το σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα, επιχείρησα μία DIY προσέγγιση.
Από την άλλη πλευρά, είχα πάντα συναίσθηση, γράφοντας το Μέσα σ' ένα κορίτσι..., ότι πρόκειται για μυθιστόρημα και όχι για κοινωνιολογική μελέτη. Δεν μ' ενδιέφερε να παρουσιάσω μία μέση λεσβία, ή μια περιθωριοποιημένη λεσβία, ή μια πολιτικά ορθή οπτική επί της ομοφυλοφιλίας, αλλά ένα περίπλοκο γυναικείο και, τέλος, ανθρώπινο πρόσωπο - και συγκεκριμένα ένα πρόσωπο που ψάχνει να βρει τον εαυτό του στην παγκόσμια ιστορική πραγματικότητα του εικοστού πρώτου αιώνα. Δεν θυσίασα κανένα στοιχείο αυτής της ιστορικής πραγματικότητας, όπως μπορεί να βιωθεί σε αυστηρά προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, και καμία παρεκτροπή της συγγραφικής φαντασίας στο βωμό μιας ψευδο-αντικειμενικής ή αληθοφανούς αναπαράστασης. Από αυτή την απόψη, κάποια από τα γεγονότα που ορίζουν τον υπαρξιακό χώρο του μυθιστορήματος μπορεί να σοκάρουν τόσο έναν ομοφυλόφιλο όσο και έναν ετεροφυλόφιλο αναγνώστη. Αλλά, εφόσον πιστεύω ακράδαντα στην ελευθερία του μυθιστορηματικού λόγου, δεν μπορώ να πω ότι η επεξεργασία ενός τέτοιου υπαρξιακού χώρου στάθηκε για μένα πρόβλημα.
σχόλια