1
Φίλιπ Ροθ: Φεύγει το φάντασμα, μτφρ. Κατερίνα Σχινά,
εκδ. Πόλις.
Tα τελευταία χρόνια διαβάζω τουλάχιστον έναν Ροθ τον χρόνο, καινούργιο ή παλιό. Αποτελεί, ας πούμε, ζωτική μου ανάγκη. Η φράση «τα γηρατειά δεν είναι μάχη, είναι σφαγή» (από το προηγούμενο βιβλίο του, τον «Καθένα») με σημάδεψε. Η απελπισμένη -και μάταιη- προσπάθεια του 72χρονου Ζούκερμαν να πείσει την 26χρονη Τζέιμι να τον επισκεφθεί στο ξενοδοχείο του (από τούτο το βιβλίο) με τάραξε. Μεγαλώνω και δεν μ' αρέσει, είναι προφανές.
2
Σεμπάστιαν Μπάρυ: Η μυστική γραφή, μτφρ. Αύγουστος Κορτώ,
εκδ. Καστανιώτη.
Μ' αρέσει πολύ ο Σεμπάστιαν Μπάρυ. Το βιβλίο του Μακριά, πολύ μακριά, που εκτυλίσσεται στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να διδάσκεται στα σχολεία. Εδώ, μια εκατοντάχρονη που είναι κλεισμένη σε ένα άσυλο της Ιρλανδίας και ο διευθυντής του ασύλου κάνουν την ανασκόπηση της ζωής τους, και αποδεικνύεται ότι έχουν περισσότερα κοινά σημεία απ' ό,τι νόμιζαν. Πολλή μοναξιά, πολλή αδικία, η αλήθεια δηλαδή.
3
Αντουάν Μπελό: Οι παραχαράκτες, μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου,
εκδ. Πόλις.
Ένα έξυπνο, αστείο και πολύ καλογραμμένο βιβλίο, που θα αυξήσει ασφαλώς ακόμη περισσότερο τους λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας, οι οποίοι αγορεύουν στους ελληνικούς καφενέδες και τα δημοσιογραφικά γραφεία (έλα τώρα, πιστεύει κανείς ότι τους Δίδυμους Πύργους τους έριξε ο Μπιν Λάντεν;). Περιμένω με αγωνία το δεύτερο μέρος, για να μάθω επιτέλους ποιος βρίσκεται πίσω από τον μύθο της γρίπης των χοίρων.
4
Γιόκο Ογκάουα: Ξενοδοχείο Ίρις, μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης,
εκδ. Άγρα.
Στην Ιαπωνία του 1936, ο απόλυτος έρωτας οδηγούσε στον θάνατο. Στη σημερινή Ιαπωνία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Η Γιόκο Ογκάουα γεννήθηκε τριάντα χρόνια μετά τον Ναγκίσα Όσιμα, αλλά η ατμόσφαιρα στην οποία μας μεταφέρει είναι εξίσου υποβλητική. Ο έρωτας ανάμεσα στον ηλικιωμένο μεταφραστή και τη νεαρή ρεσεψιονίστ (άντε πάλι!) έχει ένταση, διαστροφή, υποταγή, και φυσικά καταλήγει σε τραγωδία. Ακατάλληλο για ανυποψίαστους οικογενειάρχες και όσους μπερδεύουν την ισότητα με το πάθος.
5 Μα Τζιάν: Πεκίνο σε κώμα, μτφρ. Μαριάννα Μπεμπετίδη,
εκδ. Πάπυρος
Τον περασμένο μήνα βρέθηκα στην Κίνα για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας. Όλα ήταν ήσυχα, γαλήνια, αρμονικά - όπως είναι η λέξη της μόδας εκεί. Στη μαρτυρική πλατεία Τιενανμέν έβλεπες μόνο τουρίστες με ομοιόχρωμα μπλουζάκια. Οι διαφωνούντες είναι ή στη φυλακή ή στο σπίτι τους ή στην εξορία. Ο Μα Τζιάν ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Εδώ αναπαριστά με μυθιστορηματικό τρόπο τα γεγονότα του 1989, στα οποία έλαβε μέρος. Για να μην τα καταπιούν όλα το στρογγύλεμα και η λήθη.
σχόλια