Ο Αντρέι
«Ελαφρύτερη κι από πουλιού φτερούγα, ανέβαινες τη σκάλα και μες απ' την πασχαλιά με οδηγούσες στον κόσμο σου, πίσω απ' του καθρέφτη το γυαλί».
Το ταβάνι ξηλώνεται, σε slow motion πέφτουν οι σοβάδες, κομμάτια ασύμμετρα λευκά, σαν άσπρο χιόνι δωματίου, αποξηλώνουν τη ζωή του, νιφάδες πέφτουν και στρώνουνε το πάτωμα με τις διαδοχικές του ηλικίες.
Εγώ, εκείνοι, αυτοί, οι άλλοι, διασχίζουν το δωμάτιο, πατούν στα πλακάκια -άσπρα της πλήξης, μαύρα του πένθους, κόκκινες στάλες μουσικής-, μια τεφρή καρέκλα αμετακίνητη, ένα στεγνό ποτήρι, μια τεθλασμένη ευθεία που δακρύζει κ.λπ.
Το χρώμα που τον τρομάζει λέγεται γυριστή σκάλα, λέγεται ψαλιδάκι των νυχιών και ρολόι.
Μόνο του αναπαύεται το βλέμμα, μέσα στο κρύσταλλο.
«Μέσα στο κρύσταλλο -ποτάμια, βουνά, θάλασσες-
κι εσύ κρατούσες την κρυστάλλινη σφαίρα στο χέρι».
14 Μαρτίου, Τετάρτη
Μίλησα στη λέσχη του εργοστασίου κατασκευής ρουλεμάν μετά την προβολή του Καθρέφτη. Παραλίγο να δημιουργηθεί σκάνδαλο.
Ιδού μερικές ερωτήσεις:
Αντρέι Αρσένγεβιτς!
Χρησιμοποιήσατε στην ταινία σας ποιήματα του πατέρα σας, Αρσένι Ταρκόφσκι. Εκπληκτικά ποιήματα! Θα συνεχίσετε αυτή την επιτυχημένη συνεργασία και στα επόμενα φιλμ σας; Θέλω να σας εκφράσω τον βαθύ θαυμασμό μου για τις υπέροχες δημιουργίες σας.
(απόσπασμα από το ημερολόγιό του)
σχόλια