ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter
1

Η δημοτική βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης έχει στην κατοχή της διάφορα προσωπικά αντικείμενα του Τσαρλς Ντίκενς. Ανάμεσα τους βρίσκεται το γραφείο του, πάνω στο οποίο είχε το πόδι της νεκρής του γάτας. Ναι, όταν η γάτα του πέθανε, κράτησε το ένα της πόδι, το οποίο μετέτρεψε σε χερούλι ενός μαχαιριού, με το οποίο άνοιγε τα γράμματα του, το οποίο εξακολουθεί να είναι κοφτερό.

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter
Όταν η γάτα του πέθανε, κράτησε το ένα της πόδι, το οποίο μετέτρεψε σε χερούλι ενός μαχαιριού...

Ίσως το πιο πολύτιμο απόκτημα της συλλογής είναι το προσωπικό αντίτυπο του «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Είναι το αντίτυπο που χρησιμοποιούσε ο ίδιος όταν ήθελε να διαβάσει το έργο του στο κοινό, μαζί με τις ιδιόγραφες σημειώσεις του, με διορθώσεις του κειμένου, μαζί με οδηγίες για τον τονισμό της φωνής και καταγεγραμμένες αντιδράσεις του κοινού.

 

Η Kate Field, που είχε παραβρεθεί σε πολλές εμφανίσεις του Ντίκενς κατά την περιοδεία του στην Αμερική, έγραψε ότι «ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ του ερμηνευτή και του ακροατή» δημιουργούνταν όταν στην ιστορία έκανε την εμφάνισή του ο Σκρουτζ.

 

Ο Τσαρλς Ντίκενς άφησε ιστορία ως εξαιρετικός ερμηνευτής των κειμένων του, και για κάθε δημόσια ανάγνωση είχε ειδικά αντίτυπα, εκδοχές των ιστοριών του, προορισμένες για το κοινό. Τα περισσότερα από αυτά τα ειδικά βιβλία ήταν εκδόσεις που είχαν τυπωθεί σε μικρότερο μέγεθος, δεμένες με το δέρμα που χρησιμοποιούσε για τη δική του βιβλιοθήκη. Όμως, το μοναδικό αντίτυπο της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας που προοριζόταν για δημόσια ανάγνωση έχει διαφορετική μορφή: το βιβλίο (το συγκεκριμένο κυκλοφόρησε το 1849) έχει εκτυπωθεί σε μεγαλύτερο χαρτί, ώστε να έχει περιθώριο για τις σημειώσεις του.

Σε αυτό το αντίτυπο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ερμηνείας του κειμένου μπροστά σε κοινό, κάτι που έκανε πολύ συχνά στην αρχή της καριέρας του, μέχρι την τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή , στο Λονδίνο, στις 15 Μαρτίου 1870. Οι συνεχείς αλλαγές στο κείμενο μείωσαν την ώρα ανάγνωσης από τρεις ώρες σε μιάμιση. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας και ηθοποιός Kate Field, η οποία είχε παραβρεθεί σε πολλές εμφανίσεις του Ντίκενς κατά την περιοδεία του στην Αμερική, έγραψε ότι «ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ του ερμηνευτή και του ακροατή» δημιουργούνταν όταν στην ιστορία έκανε την εμφάνισή του ο Σκρουτζ.

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

 

Εδώ μπορείτε να ξαναδιαβάσετε (ή να διαβάσετε για πρώτη φορά!) την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς στα ελληνικά, και παρακάτω μπορείτε να ακούσετε πώς έπρεπε να διαβαστεί το κείμενο, σύμφωνα με τον δημιουργό του.

1

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Γκάρι Ιντιάνα δεν μένει πια εδώ 

Απώλειες / Γκάρι Ιντιάνα (1950-2024): Ένας queer ήρωας του νεοϋορκέζικου underground

Συγγραφέας, ηθοποιός, πολυτάλαντος καλλιτέχνης, κριτικός τέχνης, ονομαστός και συχνά καυστικός ακόμα και με προσωπικούς του φίλους, o Γκάρι Ιντιάνα πέθανε τον περασμένο μήνα από καρκίνο σε ηλικία 74 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«H woke ατζέντα του Μεσοπολέμου», μια έκδοση-ντοκουμέντο

Βιβλίο / Woke ατζέντα είχαμε ήδη από τον Μεσοπόλεμο

Μέσα από τις «12 queer ιστορίες που απασχόλησαν τις αθηναϊκές εφημερίδες πριν από έναν αιώνα», όπως αναφέρει ο υπότιτλος του εν λόγω βιβλίου που έχει τη μορφή ημερολογιακής ατζέντας, αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος κόσμος βαμμένος στα χρώματα ενός πρώιμου ουράνιου τόξου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Βιβλίο / Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Μια νέα ερευνητική έκδοση του Ιδρύματος Ωνάση, ευχάριστη και ζωντανή, αφηγείται την ιστορία της πολυκατοικίας αλλά και της πόλης μας με τις μεγάλες και τις μικρότερες αλλαγές της, μέσα από 37 ιστορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της νεωτερικότητας

Βιβλίο / Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της εποχής μας

Το δοκίμιο «Νεωτερικότητα και χυδαιότητα» του Γάλλου συγγραφέα Μπερτράν Μπιφόν εξετάζει το φαινόμενο της εξάπλωσης της χυδαιότητας στην εποχή της νεωτερικότητας και διερευνά τη φύση, τα αίτια και το αντίδοτό της.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Βιβλίο / «Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Μια κουβέντα με τη Δανάη Σιώζιου, μία από τις πιο σημαντικές ποιήτριες της νέας γενιάς, που την έχουν καθορίσει ιστορίες δυσκολιών και φτώχειας και της οποίας το έργο έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.
M. HULOT
«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Βιβλίο / «Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Μια επίκαιρη συζήτηση με την εγκληματολόγο Αναστασία Τσουκαλά για ένα πρόβλημα που θεωρεί «πρωτίστως αξιακό», με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου της το οποίο αφιερώνει «στα θύματα, που μάταια αναζήτησαν δικαιοσύνη».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Η διαμάχη ανάμεσα στην Τζόαν Ντίντιον και την Ιβ Μπάμπιτζ συνεχίζεται και μετά θάνατον σε μια «διπλή» βιογραφία

Βιβλίο / Τζόαν Ντίντιον vs. Iβ Μπάμπιτζ: Μια διαμάχη που συνεχίζεται και μετά θάνατον

Η Ντίντιον και η Μπάμπιτζ πέθαναν με διαφορά έξι ημερών τον Δεκέμβριο του 2021: «Θέλω να πιστεύω ότι η Τζόαν Ντίντιον έζησε μια επιπλέον εβδομάδα από κακία», είχε γράψει τότε μια δημοσιογράφος σε ένα tweet που έγινε viral.
THE LIFO TEAM

σχόλια

1 σχόλια
Γιατί στην Ελληνική έκδοση έχουν κόψει τον πρόλογο; Η ιστορία ξεκινάει με το:Marley was dead: to begin with. There is no doubt whatever about that. The register of his burial was signed by the clergyman, the clerk, the undertaker, and the chief mourner. Scrooge signed it: and Scrooge's name was good upon 'Change, for anything he chose to put his hand to. Old Marley was as dead as a door-nail.Mind! I don't mean to say that I know, of my own knowledge, what there is particularly dead about a door-nail. I might have been inclined, myself, to regard a coffin-nail as the deadest piece of ironmongery in the trade. But the wisdom of our ancestors is in the simile; and my unhallowed hands shall not disturb it, or the Country's done for. You will therefore permit me to repeat, emphatically, that Marley was as dead as a door-nail.Scrooge knew he was dead? Of course he did. How could it be otherwise? Scrooge and he were partners for I don't know how many years. Scrooge was his sole executor, his sole administrator, his sole assign, his sole residuary legatee, his sole friend and sole mourner. And even Scrooge was not so dreadfully cut up by the sad event, but that he was an excellent man of business on the very day of the funeral, and solemnised it with an undoubted bargain.The mention of Marley's funeral brings me back to the point I started from. There is no doubt that Marley was dead. This must be distinctly understood, or nothing wonderful can come of the story I am going to relate. If we were not perfectly convinced that Hamlet's Father died before the play began, there would be nothing more remarkable in his taking a stroll at night, in an easterly wind, upon his own ramparts, than there would be in any other middle-aged gentleman rashly turning out after dark in a breezy spot -- say Saint Paul's Churchyard for instance -- literally to astonish his son's weak mind.Scrooge never painted out Old Marley's name. There it stood, years afterwards, above the warehouse door: Scrooge and Marley. The firm was known as Scrooge and Marley. Sometimes people new to the business called Scrooge Scrooge, and sometimes Marley, but he answered to both names: it was all the same to him.Oh! But he was a tight-fisted hand at the grind- stone, Scrooge! a squeezing, wrenching, grasping, scraping, clutching, covetous, old sinner! Hard and sharp as flint, from which no steel had ever struck out generous fire; secret, and self-contained, and solitary as an oyster. The cold within him froze his old features, nipped his pointed nose, shriveled his cheek, stiffened his gait; made his eyes red, his thin lips blue and spoke out shrewdly in his grating voice. A frosty rime was on his head, and on his eyebrows, and his wiry chin. He carried his own low temperature always about with him; he iced his office in the dogdays; and didn't thaw it one degree at Christmas.External heat and cold had little influence on Scrooge. No warmth could warm, no wintry weather chill him. No wind that blew was bitterer than he, no falling snow was more intent upon its purpose, no pelting rain less open to entreaty. Foul weather didn't know where to have him. The heaviest rain, and snow, and hail, and sleet, could boast of the advantage over him in only one respect. They often "came down" handsomely, and Scrooge never did.Nobody ever stopped him in the street to say, with gladsome looks, "My dear Scrooge, how are you? When will you come to see me?" No beggars implored him to bestow a trifle, no children asked him what it was o'clock, no man or woman ever once in all his life inquired the way to such and such a place, of Scrooge. Even the blind men's dogs appeared to know him; and when they saw him coming on, would tug their owners into doorways and up courts; and then would wag their tails as though they said, "No eye at all is better than an evil eye, dark master!"But what did Scrooge care? It was the very thing he liked. To edge his way along the crowded paths of life, warning all human sympathy to keep its distance, was what the knowing ones call "nuts" to Scrooge.Που εξηγει και ποιος ήταν ο Μάρλεϋ και τι σχεση ειχε με τον Σκρουτζ