ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Ο θηλυκός Ζενέ

Ο θηλυκός Ζενέ Facebook Twitter
Αλμπερτίν Σαρραζέν
0

1.

Τα ονόματα. Ανν, Ρολάντ, Φρανσίν, Ζιλιέν, Ζινέτ, Εντί, Νινί, Πιερ, Πέντρο, Αννί, Νουνούς, Ντεντέ, Ζαν. Όλες και όλοι στον ημίκοσμο, στα όρια του υπόκοσμου, μικροαπατεώνες, μικροκακοποιοί, μικροεγκληματίες, όλοι έχουν αλλεπάλληλα πάρε-δώσε με τους διάκονους του νόμου και της τάξης, που, στο βιβλίο αυτό, σε αυτήν τη φαντασμαγορία της ελευθερίας και της πλήρους ζωής εν τέλει, παραμένουν ανώνυμοι, και σχεδόν αθέατοι, απόντες, σκιές απειλητικές δίχως υπόσταση. Κι άλλα ονόματα, θρυλικά πια: Αλμπερτίν Σαρραζέν, η συγγραφέας, ο θηλυκός Ζαν Ζενέ, όπως τη χαρακτήρισαν, το ατίθασο κορίτσι με τα κοντά μαλλιά και το αέναο βαρύ τσιγάρο και το αγέρωχο βλέμμα, η κοπέλα που γεννήθηκε το 1937 και δεν πρόλαβε να κλείσει τα τριάντα της. Και: Patti Smith, η ιέρεια του punk, η μεγάλη καλλιτέχνις που δόξασε το επιτήδευμα της ζωής. Αλλά και Jean-Jacques Pauvert, ο επινοητικός εκδότης, ίσως ο πιο τολμηρός σε όλη τη Γαλλία, αν δεχτούμε ότι ο μέγας Gérard Lebovici, ο εκδότης του Guy Debord και του Jacques Mesrine, τίθεται πέρα από κάθε συναγωνισμό. Ο Pauvert εξέδωσε τον Αστράγαλο (μτφρ. Σώτη Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη) το 1965, έναν χρόνο πριν από το περιβόητο Σκάνδαλο του Στρασβούργου και δύο χρόνια πριν από τη μεγαλειώδη Γιορτή της Ποίησης, τον Μάη του '68, και σήμερα, πενήντα χρόνια, μισόν αιώνα μετά, διαβάζω αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο και διαπιστώνω ότι δεν έχει χάσει στάλα από τη δροσιά και τη φρεσκάδα του, δεν έχει χάσει στάλα από την υγρή του φλόγα. Η Patti Smith υπογράφει έναν πρόλογο που κάνει τις λέξεις να εκραγούν, που θυμίζει με ένταση και πάθος τα χρόνια της αθωότητας και της αναζήτησης. Γράφει: «Το ύφος της Σαρραζέν είναι μοναδικό: ποιητικό, εξερευνητικό, χωρίς στολίδια». Γράφει: «Η Σαρραζέν χρησιμοποιεί μια γλώσσα που κυμαίνεται από την αργκό των παρανόμων μέχρι την πιο πλούσια καθαρεύουσα». Γράφει: «Τα φωτεινά της μάτια με οδήγησαν μέσα στα σκοτάδια της νιότης μου, τις νύχτες των εκατό ύπνων». Και η Σώτη Τριανταφύλλου μεταφράζει εξαίσια τον Αστράγαλο!

 

2.

Τα ποτά. Ρούμι άσπρο, κονιάκ, κρασί Monbazillac, κοκτέιλ, ουίσκι, ρικάρ, σαμπάνια, περνό, καλβαντός, παστίς, τσέρι. Η δραπέτισσα, η Ανν, και ο εραστής της, ο Ζιλιέν, και όλοι όσοι συναντιούνται μαζί τους, τους περιβάλλουν, τους φιλοξενούν, τους φυγαδεύουν, τους συμπαρίστανται, τους αγαπούν, πίνουν και πίνουν και πίνουν. Όχι για να μεθύσουν, για να βγούνε από τα ρούχα τους, για να ξεσαλώσουν, αλλά για να γλεντήσουν, να ευθυμήσουν, να ανακουφιστούν από τις πιέσεις των εκπροσώπων του νόμου, να χαλαρώσουν. Η Ανν, είκοσι χρονών, έχει αποδράσει από τη φυλακή, αρνείται τον παρατεταμένο σωφρονισμό, πηδάει από έναν τοίχο, τσακίζει τον αστράγαλό της. Θέλει να ζήσει μες στην ποίηση της ομορφιάς και της ελευθερίας, και πληρώνει το τίμημα. Συναντάει τον Ζιλιέν κι αρχίζει να ζει από κρυψώνα σε κρυψώνα, ελεύθερη πάντως, απόλυτα εναρμονισμένη με τις επιθυμίες της, αχόρταγη για εμπειρίες, για έρωτες, για φιλίες, για αγάπες. Αλλά και για μόρφωση. Η Ανν διαβάζει, καταβροχθίζει τις σελίδες, γίνεται απόγονος του Φρανσουά Βιγιόν και του Ζαν Ζενέ. Διαβάζει, ερωτεύεται, διασκεδάζει, πίνει, γράφει, περιπλανιέται, λατρεύει το Παρίσι, καπνίζει. Διακηρύσσει: «Μυρίζω το Παρίσι, κρύβομαι στην καρδιά του, ξαναγύρισα. Νικημένη, σπασμένη, αλλά είμαι εδώ. Άλλωστε, όπως λέγαμε συχνά στη φυλακή, νικητής είναι εκείνος που σπάει. Παρίσι, επιστρέφω στα ερείπια του εαυτού μου, για να ξαναρχίσω να ζω και να παλεύω».

3.

Τα τσιγάρα. Φυσικά, Gauloises και Gitanes, τι άλλο; Η Ανν καπνίζει, ο Ζιλιέν καπνίζει, όλες και όλοι καπνίζουν, και πάλι όχι για να ντουμανιάσουν τις κάμαρες, όχι για να δείξουν ότι είναι κάτι που δεν είναι, αλλά γιατί απλούστατα όλες και όλοι κάπνιζαν στον ημίκοσμο της δεκαετίας του 1950 και εκείνης του 1960. Και πιο μετά. Όλες και όλοι κάπνιζαν χωρίς να το κάνουν θέμα, επρόκειτο για μια συνήθεια, ακόμα και μανία, dans le café de la jeunesse perdue, ναι, μέσα στο καφενείο της χαμένης νιότης, όπως μάθαμε τόσο από τον Debord όσο και από τον Patrick Modiano, αλλά και από τους σκηνοθέτες της nouvelle vague. Η Αλμπερτίν Σαρραζέν γίνεται η «μικρή αγία των περιθωριακών συγγραφέων», γίνεται η μούσα της Patti Smith, γίνεται το σύμβολο της ελευθερίας μέσα από τις καθημερινές της συνήθειες και την ποιητική, πάντα όμως μεστή και γεμάτη ακρίβεια καταγραφή τους. Ονόματα, ποτά, τσιγάρα, και μαζί περίπατοι, φιλία, χάδια, φιλιά, έρωτες, σκέψεις, μελαγχολία, λυτρωτική αμεριμνησία μιας κοπέλας μόλις είκοσι χρονών που θέλησε να λούσει τα κύτταρά της όλα στη λίμνη της ελευθερίας. «Σκέφτομαι τη ζεστασιά του καπνού που κυλάει», γράφει η Σαρραζέν, «ρευστός, με κάποια στυφάδα στον λαιμό και στο στήθος, κάνοντας το αίμα να μυρμηγκιάζει~ σκέφτομαι όλα τα τασάκια που έχω αδειάσει στη ζωή μου». Και αλλού: «Σφίγγω τα δάχτυλά μου γύρω από το ποτήρι~ κονιάκ, ζεστό μου μαργαριτάρι, χρώμα μου, ύπνε μου». Πράγματι, ένας ύμνος στην ελευθερία, ένα τραγούδι διακοσίων πενήντα σελίδων για την ομορφιά της περιπέτειας.

radiobookspotting.blogspot.gr/

Βιβλίο
0

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ