O Bret Easton Ellis δεν είναι απλώς συγγραφέας, είναι ο συγγραφέας των "Λιγότερο από Μηδέν" και του "American Psycho". Πέρυσι έβγαλε το τελευταίο του βιβλίο, Imperial Bedrooms, το οποίο το έχω δει στην κατηγορία "τρόμου", μέχρι "χιουμοριστικά". Αυτό δείχνει ότι ο Ellis έχει καταφέρει αυτό που όλοι ονειρεύονται: να μη χωράει σε καμία κατηγορία.
Έγραψες το «Λιγότερο από το Μηδέν» σε πολύ μικρή ηλικία. Μερικοί σε θεωρούν παιδί-θαύμα. Πώς κατάφερες να γράψεις ένα βιβλίο με συνοχή 21 χρονών, σε μία ηλικία που οι περισσότεροι ακόμα αναρωτιούνται τι να κάνουν στη ζωή τους;
Μισούσα τον πατέρα μου. Έβλεπα τον Μάικλ Φελπς στους Ολυμπιακούς Αγώνες και κάποιος μουρμούρισε: «πρέπει πραγματικά να μισεί τον πατέρα του». Κανείς δεν είναι τόσο φιλόδοξος, εκτός κι αν έχει κάτι να αποδείξει στον πατέρα του. Ο πατέρας του Φελπς τον εγκατέλειψε όταν ήταν πέντε χρονών. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι που ξέρω είχαν όλοι θέματα με τους πατεράδες τους, άσχετα αν ασχολήθηκαν με τα σπορ, με τις επιχειρήσεις ή με τη βιομηχανία της διασκέδασης. Πιστεύω ότι κι εγώ είχα κάτι ν’ αποδείξω στον πατέρα μου αλλά το συνειδητοποίησα αργότερα. Εκείνη την εποχή, όταν ήμουν 20 χρονών, έγραφα μία εργασία για ένα μάθημα στο κολλέγιο. Αυτή η εργασία αργότερα έγινε το «Λιγότερο από το Μηδέν». Με είχε συνεπάρει αυτή η εργασία. Ξεκίνησα να τη γράφω, ή μάλλον διάφορες εκδοχές της, όταν ήμουν 16. Πριν από αυτό είχα γράψει ένα μυθιστόρημα – και όταν ήμουν παιδί έγραφα βιβλία για παιδιά, και πριν από αυτό έγραφα κόμικς. Η αγάπη μου για τα βιβλία με έκανε να τα γράφω. Ήμουν ένα μοναχικό παιδί, και τα βιβλία ήταν ένας τρόπος για να κρύβομαι από τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ασταθής. Το διάβασμα και το γράψιμο ήταν ένας τρόπος για να ξεχνιέμαι.
Ο καθηγητής μου στο κολέγιο – ο οποίος ήταν σημαντικός συγγραφέας- ήταν αυτός που υπέβαλε την εργασία, η οποία έγινε το «Λιγότερο από Μηδέν», στον ατζέντη κι εκδότη του, και τελικά το διεκδίκησαν κάποιοι εκδότες, μέχρι που δημοσιεύτηκε από το Random House όταν ήμουν 21.
Οι περισσότεροι σε έμαθαν από το American Psycho. Από πολλούς θεωρείται αριστούργημα, εσύ τι πιστεύεις για την επιτυχία του; Πρόκειται για σάτιρα ή για ιστορία τρόμου; Πώς είναι να είσαι ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου;
Δεν ξέρω γιατί έχουν επιτυχία τα βιβλία μου. Δεν γράφεις ένα βιβλίο σαν το American Psycho για να έχεις επιτυχία. Το βιβλίο λέει για το πώς είναι να είσαι ένας νέος άντρας. Η ιδανική θεώρηση του να είσαι ένας νέος άντρας. Το να είσαι ωραίος, να έχεις ένα πολύ κουλ διαμέρισμα και να σε ποθούν όμορφες γυναίκες. Απεριόριστο χρήμα, απεριόριστο σεξ… αλλά χωρίς ευτυχία, μόνο πίκρα. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι σκατά, ακόμα κι όταν έχεις όλα αυτά. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο κοινό από όσο νομίζεις. Αν μη τι άλλο, είναι η εσωτερική ζωή ενός άντρα. Και το βιβλίο είναι αυτό, χωρίς την παρέμβαση του συγγραφέα- το συνειδησιακό ρεύμα του Patrick Bateman, χωρίς να ανακατεύεται ο συγγραφέας. Μερικοί κριτικοί διαμαρτυρήθηκαν, αλλά εγώ θεώρησα ότι ήταν κάτι νέο κι ενδιαφέρον.
Η αφετηρία της ιστορίας ήμουν εγώ ο ίδιος, 23 χρονών στη Νέα Υόρκη και μόνος και μπερδεμένος. Προσπαθούσα να ξεπεράσω τη δυστυχία μου με την γιάπικη κουλτούρα και αγοράζοντας πράγματα και πηγαίνοντας σε ωραία εστιατόρια. Και μετά ήμουν οργισμένος που τίποτα δεν πετύχαινε. Ο πόνος μου ήταν που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον- τα υπόλοιπα είναι φαντασία, κι έτσι βγήκε το μυθιστόρημα.
Ποιοί συγγραφείς σου αρέσουν, και ποιός έχει επηρεάσει τη δουλειά σου;
Αρχικά με επηρέασε πολύ ο Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ. Επίσης με έχουν επηρεάσει η Joan Didion και ο Raymond Carver. Αλλά μου αρέσουν πολλοί συγγραφείς… Μου αρέσει ο Robert Ludlum, ο Στίβεν Κινγκ, ο Φίλιπ Ροθ, ο Don DeLillo και η ρομαντική ζωή του Τζακ Κέρουακ, αν και δεν μ’ ενδιαφέρουν τα γραπτά του – όμως μου άρεσε η ζωή του.
Το ίντερνετ έχει αλλάξει πολύ την κουλτούρα. Ποιά είναι τα νέα είδη της «ηθικής πτώχευσης» στο σημερινό κόσμο, σε σχέση με τον κόσμο του American Psycho;
Δεν βλέπω πια έτσι τη ζωή. Βλέπω πλέον τα πράγματα θετικά. Δεν έχω την αρνητική στάση που είχα όταν έγραφα το American Psycho. Νομίζω ότι είμαστε μία πολύ μεταβατική κοινωνία, ότι μας περιμένει μία μεγάλη αλλαγή που μας είναι ακόμα άγνωστη. Δεν προβλέπω να υπάρχουν νέες μορφές ηθικής πτώχευσης. Πιστεύω ότι η σύγχρονη κουλούρα έχει ενδιαφέρον.
Διάλεξε ένα δηλητήριο. Ποιά είναι η αδυναμία σου;
Η τεκίλα. Η πραγματικά καλή τεκίλα. Να την πίνω αργά. Όχι σφηνάκια, όχι ανακατεμένη με άλλα. Λευκή, ασημένια, διαφανής τεκίλα. Μου αρέσει η Ocho και η Petron Silver, μάλλον οι καλύτερες από τις συνηθισμένες μάρκες.
Το επόμενο βήμα σου;
Δουλεύω πάνω σε ένα τηλεοπτικό σόου για το Starz. Αυτή είναι η κυρίως ασχολία μου – αυτό είναι το «μυθιστόρημά μου». Χτίζω το σόου και γράφω μερικά σενάρια. Πλέον επικεντρώνομαι στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.
+ Η υπόλοιπη συνέντευξη που έδωσε ο Bret Easton Ellis στο askmen βρίσκεται εδώ.
+ περί του ρόλου του φαγητού στο American Psycho, εδώ
σχόλια