- Πρόγραμμα. Ουδεποτοπαδός (ΓΙΜ, Διασυρμός, εκδ. Εστία, υπό έκδοσιν)
- Παράσταση. «Αλλά η παράσταση τώρα μόνο έφτανε στο κλου της. Μέσα στην επόμενη μία ώρα όλο το σκηνικό άλλαξε εξαιρετικά, καθώς πάτωμα και τοίχοι πλουτίστηκαν με νέα, φρέσκα απορρίμματα, ζέοντα αλλαντικόσχημα σωθικά καλλιτεχνών του μεσονυχτίου και αποσπασμένες πληγές που δεν θα προλάβαιναν να πυορροήσουν». (Κυριάκος Αθανασιάδης, Το βασίλειο του αποχαιρετισμού, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, σ. 60)
- Πολιτική. «“Το επάγγελμα του σαλτιμπάγκου είναι μια τέχνη που χάνεται”, συλλογιζόταν όταν είχε τα κέφια του. “Οι καλύτεροι από μας έχουν περάσει στον στίβο της πολιτικής”». (Thomas Pynchon, V, μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης, εκδ. Χατζηνικολή, σ. 116)
- Περιποίηση. «Επειδή ξέρουμε τα κείμενα, κάποιοι, ξέρουμε και τα υποκείμενα». (ΓΙΜ, Διασυρμός)
- Ποίηση. «Τις στιγμές της ευτυχίας -όχι το αίσθημα της ευεξίας, / της πραγμάτωσης, ολοκλήρωσης, ασφάλειας ή στοργής, / ή ακόμη κι ενός εξαιρετικού δείπνου, / αλλά της ξαφνικής φώτισης- / είχαμε το βίωμα, όμως μας διέφευγε το νόημα». (T.S. Eliot, The Dry Salvages, από τα Τέσσερα Κουαρτέτα, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Πατάκη, σ. 95)
- Παρακμή. Η Παρακμή του Χιούμορ (νέο πόνημα που το γράφουν καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες)
- Παρόν. «Κάποτε όλα αυτά συνέβησαν. Είναι δύσκολο εδώ κάτω στο Μιτελβέρκε να ζεις για πολύ στο παρόν. Η νοσταλγία που νιώθεις δεν είναι δική σου, αλλά είναι ισχυρή. Όλα τα αντικείμενα έχουν γίνει ακίνητα, πνιγμένα, εξασθενημένα από το σούρουπο, το έσχατο σούρουπο» (Tόμας Πίντσον, Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Χατζηνικολή, σ. 403)
- Πάθος. «Για τον μπεκρή, τι μεθύσι να μην πίνει!». (ΓΙΜ, Διασυρμός)
- Πρόταγμα. «Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει το θέμα, όπως υπάρχει σε ένα φιλμ ή σε ένα διήγημα. Να υπάρχει δηλαδή το κ ε ί μ ε ν ο. Μου φαίνεται ότι είναι αδύνατον να υπάρχει ένα σύγχρονο έργο τέχνης χωρίς το κείμενό του, χωρίς την ιστορία του». (Γιώργος Χατζημιχάλης, Σταυροδρόμια, εκδ. Άγρα, σ. 148)
- Πεσσοί. «Σκάκι. Ο αντικειμενικός σκοπός σου δεν είναι ο Βασιλιάς -δεν υπάρχει Βασιλιάς-, αλλά στιγμιαίοι στόχοι όπως η Ακτινοβόλα Ώρα». (Tόμας Πίντσον, Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, σ. 887)
- Προσφυγή. «Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ, η Γυναικογυναίκα μου, οι Φίλοι & των Φίλων οι Φίλοι, ο Tομ Γουέιτς, ο Νίκος Καρούζος, ο Lou Reed, ο Γιώργος Χατζημιχάλης, το σκάκι, το τσίπουρο, κάποιες αλησμόνητες σελίδες του Ευγένιου Αρανίτση. Όλα τα άλλα, αλλάξουν δεν αλλάξουν, ο καιρός κυλάει». (ΓΙΜ, Διασυρμός)
- Παρόν/Παρελθόν. «Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος / είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο / και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο […] Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση / που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα / μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες. / Ό,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη / δείχνουν σ’ ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν». (T.S. Eliot, The Dry Salvages, από τα Τέσσερα Κουαρτέτα, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Πατάκης, σ. 47)
- Προσφορά. Σημαντικοί συγγραφείς έχουν συμβάλει στην προστασία της ζωής και τη βελτίωση της εργασίας: «Management professor Peter Drucker credits writer Franz Kafka with developing the first civilian hard hat when he was employed at the Worker’s Accident Insurance Institute for the Kingdom of Bohemia (1912)». (Wikipedia, στο λήμμα «Hard Hats»).
- Πίκρα. «Φοβούμαι ότι στην Ελλάδα των ορθολογιστών ο ανορθολογισμός είναι πιο ανορθολογικός από των ανορθολογιστών τον ορθολογισμό. Είναι περίπλοκη, δεκαετίες τώρα, η κατάσταση». (ΓΙΜ, Διασυρμός)
- Πρόβλεψη. «Το Τίποτα πλησίαζε. Το Τίποτα ήταν ήδη εδώ» (Τόμας Πίντσον, V, σ. 113)
σχόλια