Τα κάλαντα που δεν ακούσαμε: Ένα αδημοσίευτο χριστουγεννιάτικο διήγημα του Θωμά Κοροβίνη

Τα κάλαντα που δεν ακούσαμε: Ένα αδημοσίευτο χριστουγεννιάτικο διήγημα του Θωμά Κοροβίνη Facebook Twitter
0



ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΤΙΚΟ απόγεμα του χίλια εννιακόσια πενήντα έξι. Η Σωτηρία Μπέλλου και ο Στράτος Παγιουμτζής σιγανοπερπατούσαν πλάι πλάι προς τα στούντιο της εταιρείας Columbia.

Κάθε τόσο στέκονταν και κοιτιόντουσαν. Η Σωτηρία το 'χε ρίξει στο λακιρντί!


– Εκείνος ο μπουνταλάς που τα κανόνισε ξέρεις τι καπνό φουμάρει;

– Ε, καλά, ο άνθρωπος μεσολάβησε ανάμεσα σε δυο εταιρείες για να γίνει η δουλειά.

– Και γιατί δε μας έβαλε να υπογράψουμε;

– Μπορεί να 'ναι κουρνάζος κι αυτός. Όπως όλοι τους.

– Τι τα θες ρε μπαγάσα τα τούρκικα;

– Κουρνάζος είναι ο πονηρός. Δεν έχεις ακούσει του Τσαουσάκη το τραγούδι «Βρε κουρνάζα Μαριγούλα»;

– Καλοί τουρκόσποροι κι οι δυο σας!


Ο Στράτος την τράβηξε απαλά απ' το μανίκι.

– Ασ' το κάτω ρε, λέγε. Τι θε να πεις;

– Να βιαστούμε να 'μαστε στην ώρα μας.


Και για να την καλοπιάσει,

– Να σου προσφέρω ένα λουλούδι απ' το ανθοπωλείο απέναντι;

– Γιατί, θες να με βγάλεις γκόμενα; Όχι, γιατί τις προάλλες ένας χλεχλές στου «Μαργωμένου» μου πέταξε λουλούδια. Τραγουδούσα το «Τρεις σταγόνες δηλητήριο». Του Σκαρπέλη του Κούλη. Παρατάω το μικρόφωνο. Κατεβαίνω. Τον αρχίζω, έλα εδώ, ρε μαλάκα, γιατί μου ρίχνεις λουλουδικό, για πουτάνα με πέρασες;

– Ε, βρε Σωτήρα, ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου!

– Γιατί το δικό σου κρασί θα νερώσει; Το δικό μου θα νερώσει.

– Εντάξει, αδερφούλα μου, πάμε τώρα, θα χασομερήσουμε.

– Ε και, τι, θα μας κάνουνε ντα; Μεγάλη απόφαση αρχηγέ, θέλει σκέψη.

– Είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Αλλά δώσαμε το λόγο μας.

– Καλά, θα δούμε.

– Με στεναχωράς!

– Έλα, θες ένα κουραμπιέ; Έχω στην τσάντα.

– Ευχαριστώ, τελευταία είμαι λιγοφάγος, λέω να κρατήσω τη γραμμή μου.

– Ίσα ρε, γι' αυτό κοντεύεις να γίνεις σαν τη χοντρή του «Θησαυρού»;

Με το πες πες έφτασαν στο στούντιο.


Τους περίμεναν με λαχτάρα, παραγωγός και ηχολήπτης. Όσο γινόταν η ηχογράφηση, κι οι δυο τους είχαν συγκλονιστεί απ' την ερμηνεία, έκλαιγαν.


Ο παραγωγός ενθουσιασμένος δήλωσε:


– Μπράβο ρε παιδιά, τέτοιο πράμα δεν ξανάγινε. Τύφλα να 'χουνε οι πρωτοψάλτες του Πατριαρχείου. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει δέκα μέρες πριν απ' τις γιορτές. Θα σκίσουμε. Ψάλλει το πιο αηδονόλαλο ντουέτο του ελληνικού τραγουδιού. Από τη μια πλευρά, κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, κι απ' την άλλη τα Εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδος. Η πληρωμή θα γίνει αμέσως μετά. Να πάτε στην ευχή του Θεού, «Καλά Χριστούγεννα».


– «Ευτυχές το νέο έτος» αντευχήθηκαν κι οι δυο μ' ένα στόμα.

Βγήκαν και πήραν το δρόμο της επιστροφής.

– Ωραία τα είπαμε, Σωτήρα, πώς σου φάνηκε;

– Ωραία! Ε, καλά, εγώ σε ψαλτήρι μεγάλωσα, ο παπα-Σωτήρης ο παππούς μου μ' έπαιρνε μαζί του, έκανα αναλόγιο από μωρό παιδί.

– Κι εγώ τους μελετάω τους ψαλτάδες, τα γυρίσματα του λαρυγγιού τους.

– Εντάξει, αυτοί το σπουδάζουν.

– Άμα δεν υπάρχει η φωνή...

– Η φωνή είναι χάρισμα, δωρεά Θεού!

– Πώς είναι ο Σπύρος ο Λούης που λέγανε στο τρέξιμο!

– Αστραπή, άνεμος!

– Α, γεια σου! Ο Χιώτης δε χορεύουνε τα δάχτυλά του;

– Η Ευτυχία που γράφει τα στιχάκια; Ο Βίρβος;

– Ε, βέβαια.

– Άρα;

– Άρα, να το ξέρουμε, πως είμαστε τυχεροί!

– Ευνοημένοι, πες.

– Ευνοημένοι, γιατί όχι! Μα να είμαστε ταπεινοί.

– Κάτω το κεφάλι.

– Όχι, λάθος! Πάνω το κεφάλι. Αλλά με ταπεινότητα!

Ανταμώνουν μ' έναν ιερέα.

– Καλώς τον παπα-Γρηγόρη.

– Βρε Σωτήρα, πατριώτισσα!

– Στράτο, να σας συστήσω, ο πάτερ είναι Χαλκιδέος, παιδικός μου φίλος

– Τον γνωρίζω τον κύριο Παγιουμτζή, αλίμονο. Μα γιατί έχετε κι οι δυο κατεβασμένη την προβοσκίδα; Τι σαράκια σας τρώνε κύριε Στράτο;

– Ασ' τα, παπά μου, μας πρότειναν να τραγουδήσουμε τα Κάλαντα και τα Εγκώμια.

– Και το κάνατε;

– Ναι, οι αδιάντροποι.

– Το έχουμε μετανιώσει, είναι ντροπής, λέει η Σωτηρία. Αυτά είναι αγιωτικά πράματα. Να βάζανε μια τζίφρα να λέγαμε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» μαζί, μάλιστα! Ε, Στράτο;

– Μα το είπες με τον Πρόδρομο!

– Να το τραγουδήσουμε και πάλι! Άραγε το στραίει ο Βλάχος;

– Το στραίει, ασ' το σε μένα.

– Τούτο είναι δική σας υπόθεση. Πάντως για το άλλο, καλώς πράξατε, είπε ο παππάς.

– Δεν είμαστε και τόσο καθαροί, είπε ο Στράτος.

– Καθόλου, είπε η Σωτηρία.

– Ακούστε, αδερφοί, ο Κύριος συγχώρησε όλους τους πεπλανημένους. Ακόμη και τους παραπορευομένους οι οποίοι, όπως λέγουν οι Ευαγγελισταί Ματθαίος και Μάρκος «εβλασφήμουν αυτόν» κατά την Σταύρωσιν. Ως πανοικτίρμων συμπόνεσε και αγάπησε τους απόβλητους, τους παρακατιανούς, τους παρίες, τα μαύρα πρόβατα. Υπάρχει πάντοτε, μην ξεχνάμε, κάποιος Χριστός, ένας κρυφός Χριστός που μερινά για τα απολωλότα. Τον ληστή, την μοιχαλίδα και την πόρνη.

– Καλά, δεν ανήκουμε και σ' αυτές τις κατηγορίες, είπε η Σωτηρία.

– Εμείς λοξοπατάμε κάπου κάπου, να, είπε ο Στράτος.

– «Σάπιο σανίδι πάτησα, για σένα παραστράτησα» ψευτοτραγούδησε το άσμα η Σωτηρία.

– Μη μπαίνετε σε λογισμούς, κάντε αυτό το δώρο στους άλλους, χωρίς τύψεις, μην τους το στερείτε! Σας χαιρετώ, καλή χρονιά!


Προχωρούσαν συλλογισμένοι.

– Ρε μόρτισσα, κάτσε να ξετρυπώσω ένα μπρουσαλιό, το 'χω καβατζωμένο εδώ πιο κάτω, σ' έναν κάπελα.


Αρχίζει να τραγουδάει.

–«Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα, στη σπηλιά του Δράκου μπήκα».

– Γεια σου ρε Στράτο Τεμπέλη, παινεμένε!

– Γεια σου Σωτηρία Μπέλλου με τ' όνομα! Γουστάρεις μια τσίκα;

– Άσε, θα φουμάρω ένα σκέτο Αγρινίου. Θα ρίξω και καμιά ζαριά μετά.

Η Σωτηρία έπιασε αγκαζέ τον Στράτο και προχώρησαν. Ό,τι κι αν άκουσαν, ό,τι κι αν σκέφτηκαν, ό,τι κι αν είπαν, οι ίδιοι ένιωθαν ότι ανήκαν σε κάποια περιοχή της κόλασης. Ποιες απορρίψεις, ποιες αποστροφές, ποια λαχανιάσματα και ποια κυνηγητά τους έκαναν να νιώθουν κουσουρλήδες, ερειπωμένοι, γυμνοί σαν τους πρωτόπλαστους; Πάνω στο φόρτε της δόξας τους αισθάνονταν υποδεέστεροι. Από ποιους; Ίσως απ' όλους τους ακροατές και τους θεατές τους. Σα να κουβαλούσαν στις πλάτες τους αρχαίες αμαρτίες, σακατλίκια του λαού, πληγές αγιάτρευτες και πένθη ατελεύτητα του γένους. Δεν ήξεραν πως ήταν εκπεπτωκότες άγγελοι, εξορισμένοι απ' τον παράδεισο, όμως ευλογημένοι από την χάρη να ταξιδεύουν με τις φωνές τους κάποιους άλλους σε νοερούς παράδεισους.

– Πάμε στο περίπτερο, Στράτο, και παρ' τους τηλέφωνο. Να ακυρώσουν την κυκλοφορία. Καλά τα Κάλαντα, αλλά εγώ στα ζάρια, εσύ στα χασίσια, κι από πάνω «Η Ζωή εν Τάφω», δεν πάει.


Κι έτσι τα Εγκώμια δεν επέτρεψαν να ακούσουμε ποτέ αυτά τα αλλιώτικα κάλαντα.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ