ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ μέρες που η ΝΔ σχημάτισε κυβέρνηση, με κορύφωση την προεκλογική περίοδο του Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ –επίσημα χείλη και οπαδοί– πιπιλάνε την ίδια καραμέλα: ο Μητσοτάκης έχει επικοινωνιολόγους! Ο τρόπος και το ύφος που λέγεται η φράση παρουσιάζει τον Μητσοτάκη ως εγκληματία, έστω ως κάποιον που θα έπρεπε να ντρέπεται γι' αυτή την επιλογή, τους δε επικοινωνιολόγους ως μιάσματα της κοινωνίας, κάτι σαν εμπόρους ναρκωτικών – απορώ πώς τη γλίτωσε ο κλάδος και δεν κυκλοφόρησε κάποιο χάσταγκ τύπου #epikoikoinwniologoi_g@amieste, αλλά ας μη δίνουμε ιδέες.
Είναι κάποιο αριστερίστικο ταμπού η επικοινωνία; Υπάρχει σε κάποιο εγχειρίδιο αριστεροσύνης η δαιμονοποίηση της εικόνας; Το 2015, όταν κάποιος σχολίαζε αρνητικά την ατημέλητη ή εντελώς ακατάλληλη (πουκάμισα Βαρουφάκη) εμφάνιση των εκπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης στα Eurogroup και στις συνόδους κορυφής, οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσαν αυτά τα σχόλια «επιφανειακά» και «απολιτίκ» και καλούσαν τον κόσμο να εστιάσει στην ουσία, η οποία βέβαια ήταν χειρότερη από την εμφάνιση, αλλά ας μείνουμε στο θέμα.
Όλο το πρόβλημα συμπυκνώνεται στο δίπολο «επικοινωνία VS σοβαρότητα». Μα η επικοινωνία είναι σοβαρότατος πυλώνας για την επιτυχία ενός προσώπου, ενός κόμματος, μιας εταιρείας, μιας ιδέας.
Στις τελευταίες εκλογές είδαμε τον Μητσοτάκη να ποντάρει όντως τα ρέστα του στην επικοινωνία, να κάνει μια πολύ καλή καμπάνια σε όλα τα μέσα, με τον ΣΥΡΙΖΑ αρχικά να τη σνομπάρει και να τη στοχοποιεί ως επικίνδυνη σειρήνα και στη συνέχεια να προσπαθεί να την κοπιάρει, χωρίς όμως τη σωστή καθοδήγηση από επικοινωνιακό team, με αποτέλεσμα που μπορεί να χαρακτηριστεί από γραφικό ως καταστροφικό.
Και φτάσαμε στο σήμερα, που μετά από μία ακόμα εκλογική ήττα, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, αυτήν τη φορά μέσα στο «σπίτι» τους. Και για άλλη μια φορά, στο σκαμνί η επικοινωνία. Η κυρία Αχτσιόγλου, ακολουθώντας τον αποδεδειγμένα λάθος δρόμο, αποφάσισε να γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη στην επικοινωνία, να στοχοποιήσει τον αντίπαλό της, που έχει επενδύσει σε αυτήν, και να προβάλει ως αντίβαρο τη σοβαρότητα και την ουσία(!), φτάνοντας τελικά, την τελευταία εβδομάδα μετά τον πρώτο γύρο, να πέφτει στην ανάγκη της, χωρίς σχέδιο, χωρίς στρατηγική, τρέχοντας πίσω από ένα τρένο που έχει χαθεί, γιατί πολύ απλά θεώρησε πως δεν την αφορά το δρομολόγιο.
Όλο το πρόβλημα συμπυκνώνεται στο δίπολο «επικοινωνία VS σοβαρότητα». Μα η επικοινωνία είναι σοβαρότατος πυλώνας για την επιτυχία ενός προσώπου, ενός κόμματος, μιας εταιρείας, μιας ιδέας.
Το χτίσιμο της εικόνας δεν είναι γαρνιτούρα, είναι κυρίως πιάτο. Επικοινωνία είναι το καθαρό, καλοσιδερωμένο πουκάμισο που φοράς σε ένα interview, το χαμόγελό σου όταν μπαίνουν στο μαγαζί σου, ακόμα και η φωτογραφία που έχεις στο προφίλ σου στα κοινωνικά δίκτυα.
Με την επικοινωνία εσύ ο ίδιος φτιάχνεις το αφήγημά σου, την ιστορία που θέλεις να διηγείσαι και –γιατί όχι;– να ελέγχεις. Τόσο κακό;
Ο δεύτερος γύρος των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο υποψηφίους, στην πραγματικότητα όμως κονταροχτυπιούνται δύο αντιλήψεις. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά να απαλλαχθεί από δογματικά ταμπού, να δείξει σεβασμό και εμπιστοσύνη στα σύγχρονα εργαλεία και να διαβάσει καλύτερα τη λέξη επικοινωνία. Ίσως δουν καθαρά πια πως μέσα της υπάρχει η λέξη «κοινωνία».
Ο Γιώργος Θεοδωρακόπουλος είναι creative director / strategist
