Προχθές στο «Άγιο Σάββα», μάλλον έπεσε η τάση του ρεύματος και σαν να μπλόκαρε για λίγο το μηχάνημα της ακτινοθεραπείας. Η γυναίκα που ήταν μέσα σ' αυτό, συνομήλική μου νομίζω, συν πλην σαράντα δηλαδή, έχασε την ψυχραιμία της και άρχισε να φωνάζει: «Δεν έχετε κανένα σεβασμό! Εγώ πεθαίνω κι εσείς δεν μπορείτε να συντηρήσετε σωστά ένα μηχάνημα». Δεν είχε μαλλιά κι αυτό με έκανε να υποθέσω ότι εκείνη ήταν πιο άτυχη από μένα και έκανε και χημειοθεραπεία, ενώ εγώ την είχα βγάλει μάλλον ελαφριά, με ακτινοθεραπεία, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο άρχισα να γελάω. Όλη αυτή η υστερία ενώπιον του θανάτου μού φάνηκε πολύ γελοία. Λες κι αποφασίζαμε εμείς για την έκβαση της ασθένειας και είχαμε πάρει τη λάθος απόφαση. Τα γέλια μου είχαν ως αποτέλεσμα να αγριέψουν κάποιες που περίμεναν μαζί μου στον διάδρομο. Μια από αυτές σηκώθηκε, ήρθε προς το μέρος μου κι άρχισε να μου φωνάζει: «Σας ξέρω εγώ όλες εσάς που καθαρίζετε μόνο με τις ακτίνες. Πιστεύετε ότι είστε σε καλύτερη μοίρα. Όμως κι εσείς κάποια στιγμή θα βρεθείτε στην ίδια θέση». Δεν σταμάτησα στιγμή να γελάω. Υστερικά, εννοείται.
Οκτώβριος, ο μήνας που είναι αφιερωμένος στην πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού. Ο πρώτος Οκτώβριος που δεν φορώ στα ρούχα μου το ροζ κορδελάκι. Ο πρώτος Οκτώβριος που δεν στολίζω με την εικόνα της ροζ κορδέλας το μπλογκ μου ή ακόμα και το προφίλ μου στο Facebook. Ο πρώτος Οκτώβριος που δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να μιλάω σοβαρά για το θέμα και μου επιτρέπω και να γελάω. Πεισιθάνατα, νομίζω. Ο Οκτώβριος που κάνω θεραπεία για καρκίνο του στήθους. Το έχω πει σ' ελάχιστες φίλες και φίλους. Αποκλειστικά σ' αυτούς που ξέρω ότι δεν θ' αρχίσουν να με λυπούνται ή δεν θα μου πουν για να μου δώσουν κουράγιο κάτι σαν «δεν είναι τίποτα, δεν πειράζει. Θα περάσει». Τι σημαίνει «δεν πειράζει»; Πώς είναι δυνατόν να μην πειράζει να έχεις καρκίνο; Πειράζει. Με πειράζει που κάθε Δευτέρα πηγαίνω για θεραπεία και βλέπω στους διαδρόμους του νοσοκομείου είτε ετοιμοθάνατους είτε ανθρώπους λαλημένους από τον φόβο του θανάτου. Κάποτε κάποιος μου είπε ότι μπορεί να διακρίνει τους καρκινοπαθείς από τον υποβόσκοντα φόβο στο βλέμμα τους. Αλήθεια είναι.
Προσπαθώ να μην κάνω τον καρκίνο κομμάτι της προσωπικής μου αφήγησης κι αν τώρα γράφω γι' αυτό, είναι για να προσθέσω και μια άλλη οπτική στην κουλτούρα της «ροζ κορδέλας». Καλά κάνουν και τη φορούν όσοι τη φορούν, στον βαθμό που δεν προσπαθούν να παρηγορήσουν τους καρκινοπαθείς με κουβέντες αυτού του τύπου: «Δεν είναι τίποτε, να δεις που θα περάσει, δεν πειράζει». Κι αν δεν περάσει;
Αυτό τον καιρό βγαίνω με κάποιον που μου αρέσει πολύ. Άλλο υστερικό γύρισμα της τύχης κι αυτό. Να βρίσκεις μετά από καιρό κάποιον που σου αρέσει κι αυτό να συμβαίνει όταν φέρεις ακόμα στο στήθος νωπά τα σημάδια από την εγχείρηση και την θεραπεία. Γελάω όταν σκέφτομαι ότι μέχρι πρότινος με απασχολούσε τι θα έλεγε ο άλλος για τα περιττά κιλά που έχω πάρει τελευταία. Τώρα είναι το μόνο που δεν μ' απασχολεί. Τι θα πει μόλις βγάλω τα ρούχα μου και δει το κάψιμο στη δεξιά μου πλευρά από τις ακτίνες και την τομή στο δεξί στήθος, έστω κι αν το σημάδι είναι μικρό; Είναι εκεί και δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το τι συνέβη. Κάποιος φίλος μου είπε να του το πω και πράγματι, προχθές, βρήκα το κουράγιο και ξεκίνησα τη συζήτηση. Έμεινε άναυδος. Το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει είναι ότι όλοι οι γνωστοί του που είχαν καρκίνο έχουν πεθάνει. Τότε συνειδητοποίησα ότι στα μάτια των υγειών όλοι οι ασθενείς με καρκίνο είμαστε το ίδιο, όμως δεν είναι έτσι. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Να, για παράδειγμά εγώ: δεν θα πεθάνω. Του το είπα και έσκυψα και τον φίλησα σαν να ήταν το φυσικότερο επακόλουθο της συζήτησης. Και νομίζω πως ήταν.
σχόλια