Γράφει ο Στάθης Χαϊκάλης
Σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι να δεθούμε λέει ένα πρόσφατο άρθρο , από αυτά που πληθαίνουν και επιχειρηματολογούν σχετικά με τις παρενέργειες της ενασχόλησής μας με τα Κοινωνικά Δίκτυα . Κάποια από αυτά γράφονται για να κάνουν εντυπωσιασμό, άλλα όμως διαθέτουν στοιχεία όπως τούτο εδώ: εξηγεί το μηχανισμό μέσα από τον οποίο το 'κυνήγι' της επαφής μας στο Facebook, Twitter, Google+, LinkedIn, μας σπρώχνουν στο να παραμελούμε τη ζωή, τους φίλους, τη ζεστασιά, τις εμπειρίες.
Την Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου οργανώνεται μια 'μικρή' εκδήλωση , όπου με αφορμή το Twitter, θα υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν και να συζητηθούν αρκετά θέματα γύρω από τη δικτύωση, το πραγματικό κόσμο και τα οφέλη/παγίδες της online ζωής. Το θέμα είναι πολύπλοκο και παραμονεύει ο κίνδυνος να απομονώσουμε μια πλευρά, πάνω στην οποία να χτίσουμε μια πολεμική, αγνοώντας άλλες σημαντικές διαστάσεις.
'Μισώ το Twitter' έγραψε πριν μερικές εβδομάδες ένας δημοσιογράφος του αμερικάνικου The Week, ενώ πριν δύο μήνες ένας influencer είχε περιγράψει τι όμορφα ήταν που επί ένα μήνα είχε παρατήσει το Twitter. Πράγματι τα social media και η χρήση smartphones συμβάλουν σε διάσπαση προσοχής (attention disorder) και απώλεια εστίασης (distraction), αλλά κατά τα άλλα η συζήτηση μοιάζει κάπως με τη σκέψη κατάργησης του μαχαιριού , επειδή μπορούμε να κόψουμε τα χέρια μας ή να γίνουν φόνοι.
Η αγοραφοβία των ελίτ της Ελλάδας
'Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένα καλό άλλοθι για αρκετούς στην Ελλάδα που αποφεύγουν να εκτεθούν στα Κοινωνικά Δίκτυα και το συνεπαγόμενο διάλογο, που –ναι, βεβαίως- ενέχει το κίνδυνο να γίνει τρολλάρισμα.
Μου έχει μείνει βαθειά χαραγμένο ένα tweet που δεν έκανε ποτέ ένα πολύ γνωστό πρόσωπο, ένα από τα 10 πιο ισχυρά προσωπικά brands της χώρας. Πριν ένα χρόνο η Εθνική γυναικών του Πόλο είχε νικήσει στο προημιτελικό και προκρίθηκε στο τελικό του Πανευρωπαϊκού. Συστήθηκε στο συγκεκριμένο πρόσωπο να στείλει μέσω Twitter συγχαρητήρια στην Εθνική και να ευχηθεί καλή επιτυχία στο τελικό. Επί δύο μέρες το επιτελείο του, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι , συζητούσαν το θέμα ώσπου κατάφεραν να ‘πνίξουν’ το συγχαρητήριο ‘τηλεγράφημα’ με ανεδαφικές δικαιολογίες. Ανασφάλεια απέναντι στο (κάπως) καινούργιο, φόβος για την απώλεια εξουσίας, άρνηση να κάνουν ένα μικρό βήμα αλλαγής.
Η Lifo είναι ένα παράδειγμα ενός οργανισμού που μπήκε δυναμικά στο ‘γήπεδο’ των Κοινωνικών Δικτύων. Η δραματική αναδιάταξη στα ελληνικά media περνάει (και) μέσα από την υιοθέτηση των ψηφιακών εργαλείων πληροφόρησης, που έχουν ήδη αλλάξει ριζικά τα διεθνή media.
Η συγκλονιστική κρίση της χώρας απαιτεί , πριν τα οικονομικά, αλλαγή των ανθρώπων, ανατροπή των νοοτροπιών, εκσυγχρονισμό των μεθόδων. Με όλα τα στραβά που έχουν τα Κοινωνικά Δίκτυα, αποτελούν μια ευκαιρία για να δημιουργηθούν κάποια κανάλια προς μια πιο ανοικτή κοινωνία, να σπρωχτούν οι επιχειρήσεις να απαντούν στους καταναλωτές, να αναδειχθούν νέα πρόσωπα και φρέσκοι οργανισμοί που αντέχουν στο διάλογο και στο ΄κατς’ της δημόσιας συζήτησης.
Μερικές απλές σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση:
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: σήμερα είναι κλειστό, ερμητικά κλειστό. Μια από τα ελάχιστες χαραμάδες ανανέωσης μπορεί να προέλθει από πρόσωπα που θα αποκτήσουν κοινό, όχι από τη κληρονομιά κάποιου πελατειακού μπλοκ ή τις κομματικές ελεγχόμενες διαδικασίες. Τα Κοινωνικά Δίκτυα δεν αποτρέπουν το καλπάζοντα λαϊκισμό που πλημμυρίζει όλους τους χώρους της δημόσιας ζωής, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη δραματική ανάγκη για ανανέωση, έστω με νέους λαϊκιστές (ως έμμεση τιμωρία των παλαιών)
ΠΙΟ ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: η αξιοποίηση, μέχρι στιγμής, των Κοινωνικών Δικτύων από τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, έχει γίνει κυρίως με διαφημιστική λογική, -στα πλαίσια της προβολής κάποιου προϊόντος, ‘αγορά’ likes στο Facebook με διαγωνισμούς που έχουν μκρή σχέση με το προϊόν/υπηρεσία. Η διεθνής τάση ωθεί τις εταιρείες να αξιοποιούν τη διαδραστικότητα του Internet για να δέχονται ερωτήματα καταναλωτών. Επιπλέον δίνουν τη δυνατότητα στις ηγεσίες τους να ενισχύσουν το δείκτη εμπιστοσύνης, που υφίσταται συνεχή πλήγματα τα τελευταία χρόνια.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: η αξιοποίηση του Internet δίνει ευκαιρίες σε νέα επιχειρηματικά εγχειρήματα, καθώς μπορούν να προβληθούν με πολύ χαμηλότερο κόστος απότι αν το επιδίωκαν με παραδοσιακές μεθόδους
Το ‘κόκκινο χάπι’ α λα Matrix.
Ο εκπαιδευτικός George Couros (μάλλον ομογενής) , είναι διευθυντής σε σχολείο του Καναδά. Σε ένα ενδιαφέρον post εξηγεί, μεταξύ άλλων, πόσο βοήθησε στο να υλοποιήσει τα οράματά του, αλλά και να γίνει πιο αποτελεσματικός, η ενασχόληση του με το blogging και το Twitter. Εχοντας και εγώ ασχοληθεί με τρία projects στον τομέα της Μάθησης και της Εκπαίδευσης, έχω δει από πρώτο χέρι, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι ένας μοναδικός δρόμος για να σπάσουν τα στεγανά στην εκπαίδευση αποτελούν τα εργαλεία της Δικτυωμένης Μάθησης. Η δυναμική ανάπτυξη των online μαθημάτων (εδώ ενδιαφέρον άρθρο του Economist) δείχνει την άνοδο του κύματος, που ταράζει τα νερά για τα καλά.
Η πρόσδεση στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα, ταιριάζει περισσότερο σε άτομα επιρροής στις ΗΠΑ ή σε όσους στη χώρα μας έχουν πολύ ισχυρά φυσικά δίκτυα (από καλές γνωριμίες, μέχρι κλίκες). Η ολοκληρωτική αποχή από τα Κοινωνικά Δίκτυα είναι επίδειξη δύναμης ή επιλογή αναχωρητισμού.
Όσοι επιθυμούν να τοποθετηθούν ενόψει των βαθειών αλλαγών, πρέπει να οργανώσουν καινούργιες γνωριμίες σε μικρό χρονικό διάστημα. Δηλαδή να συναντήσουν ‘αγνώστους’. Περίπου μονόδρομος λοιπόν να πάρουν το ‘κόκκινο χάπι’. Όπως όλα τα χάπια, θέλει μέτρο, ενώ η υπερφαρμακία κάνει ζημιά. Προσοχή και στις παρενέργειες...
σχόλια