Είναι το κορίτσι με το πιάνο που γράφει προσχέδια κομματιών για πρωινό (έχει ήδη πάνω από 300 στη φαρέτρα της) και οι δημοσιογράφοι την καταχωρούν under Tori Amos/ Kate Bush file. Η Μαριέττα σχεδόν δεν έχει ακούσει τίποτα από τα παραπάνω, σχεδόν δεν ακούει μουσική, δεν έχει στιβαρές μουσικές αναφορές, κάθεται πάνω από το πιάνο σαν εξωγήινη που προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη και συνθέτει με μια παροιμιώδη ευκολία κομμάτια-συναισθηματικές βόμβες - είμαι σίγουρος ότι, αν είχε γεννηθεί στη Βρετανία, θα είχε άνετα μια υποψηφιότητα για το βραβείο Mercury. To κορίτσι με το πιάνο, όταν ξεκίνησε να γράφει μουσική («αυτό έγινε όταν είδα τον Ψαλιδοχέρη του Μπάρτον και άκουσα το σάουντρακ του Ντάνι Έλφμαν»), δεν φανταζόταν ότι μερικά χρόνια μετά θα κυκλοφορούσε ένα σπουδαίο άλμπουμ (το «Try a little romance», που ως τίτλος είναι μια ευθεία αναφορά στην εμβληματική συλλογή της Pop art records «Try a little sunshine») και θα καταχωρούνταν ως μια από τις πιο σημαντικές τραγουδοποιούς της ελληνικής σκηνής. Στο μπιλιαρδάδικο Modial όπου είμαστε απόψε το βράδυ η ατμόσφαιρα μυρίζει Τσακάλια και Ρόδα, τσάντα και κοπάνα ή ίσως και κάτι από το Για μια χούφτα δολάρια. Βετεράνοι του μπιλιάρδου βάζουν γόμα στη στέκα τους, άλλοι παίζουν γαλλικό, άλλοι αμερικανικό, η τηλεόραση παίζει ένα ρεπορτάζ των ειδήσεων για τις πλημμύρες στην Αθήνα, μια παρέα πενηντάρηδων παρακολουθεί μια παρτίδα τάβλι, σ’ ένα ράφι δυο τρόπαια από πρωταθλήματα μπιλιάρδου περιστοιχίζουν έναν σταυρό, ένας πίνακας ανακοινώσεων φιλοξενεί φωτογραφίες από αγώνες (από μακριά οι εικόνες της πράσινης τσόχας μοιάζουν με πισίνα), μια διαφήμιση για πώληση βιολογικού επεξεργασμένου μελιού και ο ιδιοκτήτης κύριος Σωτήρης που έχει το μαγαζί από το 1976 (αν και το μαγαζί πρωτοάνοιξε το 1968) γεμίζει ποτήρια με μπίρα και μπολάκια με φιστίκια. « Έχω δει πολλά εδώ μέσα. Τριάντα έξι χρόνια εδώ μέσα είμαι. Παλιά είχαμε και χαρτοπαιξία, αλλά το κόψαμε, ενώ απαγορευόταν η είσοδος σε παιδιά κάτω των 17. Ε, κάποτε μπήκε ένας ψηλός, ψηλός, πού να φανταστώ ότι ήταν μικρός.
Ήρθε η αστυνομία και μας πήγε αυτόφωρο γιατί τον βάλαμε μέσα στο μαγαζί. Από τότε προσέχουμε πολύ. Και να σου πω τι σημαίνει Modial; Εγώ δεν ξέρω γαλλικά, αλλά μου έχουν πει ότι σημαίνει “κοσμοπολίτικο”. Έτσι δεν είναι;», λέει ο κύριος Σωτήρης. Η Μαριέττα μου θυμίζει ότι εγώ ήμουν ο πρώτος που έγραψε κάτι γι’ αυτήν (εγώ το είχα απωθήσει στις σκοτεινές αμπαρόπορτες της μνήμης
μου) και ότι τα πέντε πιο παράξενα αντικείμενα που έχει στην κατοχή της είναι μια ξανθιά περούκα, μια χαρτοταινία, ένα μπουκαλάκι με μπουρμπουλήθρες, ένα φτυάρι κι ένα σουτιέν (που δεν είναι δικό της). Μικρή, στο οικογενειακό σπίτι άκουγε ό,τι άκουγε ο πατέρας της. Νέο κύμα, ροκ, ποπ, ρεμπέτικα, λαϊκά, κλασική μουσική, ό,τι περνάει φευγαλέα από ένα παλιό κασετόφωνο στην κουζίνα πάνω από μια ομελέτα για πρωινό ή ένα κοκκινιστό μοσχάρι με πατάτες μια Κυριακή (ή κάθε Κυριακή). «Από την εφηβική μου ηλικία θυμάμαι να ξυπνάμε με τις αδερφές μου Σάββατο πρωί, να πηγαίνουμε στο κρεβάτι των γονιών μου και να παίζουμε και να γελάμε για ώρες. Να τραγουδάει στα πάρτι η μαμά μας το “Ρίτα Ριτάκι”. Να πηγαίνουμε ταξίδια και να μας τοποθετεί σαν παζλ ο μπαμπάς στα πίσω καθίσματα για να κοιμόμαστε ήσυχες. Να περιμένουμε ανυπόμονα τον παππού στο χωριό να μας φέρει σύκα. Να μας λέει η γιαγιά παραμύθια που να πρωταγωνιστούν τρεις αδερφές.
Να φτιάχνουμε σνίτσελ και πατάτες τα Σαββατοκύριακα και να βλέπουμε ταινίες με τη Βουγιουκλάκη». O πατέρας της δεν πίστευε ποτέ ότι η Μαριέττα, το κορίτσι στο πιάνο, θα κατάφερνε να βγάλει έναν κανονικό δίσκο, δεν περίμενε ότι θα εξελισσόταν σε μια κανονική singer-songwriter (αν και μάλλον δεν γνώριζε την παραπάνω ορολογία), ότι θα την άκουγε στο ραδιόφωνο και στα τηλεοπτικά jingles στα οποία έχει συνθέσει μουσική. «Φαντάσου ότι ο πατέρας μου ακούει το άλμπουμ ευλαβικά και του αρέσει πολύ. Το βάζει και το ακούει σε συνδυασμό με αυτόν το χοντρούλη τον Θεσσαλονικιό -πώς τον λένε- τον Πασχάλη Τερζή». Όταν ακούσαμε το «Hum», το πρώτο κομμάτι που διέγραψε μεγάλη τροχιά γύρω από την εναλλακτική Αθήνα, κάποιοι μίλησαν για τη νέα Monika, άλλοι για ένα σπάνιο ταλέντο που θυμίζει τον θηλυκό Antony Hegarty, «δύσκολα» μουσικά media υποκλίθηκαν στο σαρωτικό πέρασμά της. Η Μαριέττα, το κορίτσι στο πιάνο, έχει κι ένα σημειωματάριο όπου σημειώνει συγχορδίες, στίχους τραγουδιών, ασυνάρτητα σχέδια και παραγγελίες για σουβλάκια, ενώ θα ήθελε να κάνει μια συναυλία σ’ ένα ζέπελιν, «ανοιχτό από τη μέση και πάνω, να σκίζει τους αιθέρες κι εμείς να τραγουδάμε και να παίρνει ο αέρας τα μαλλιά μας. Α, και οι θεατές να μην ακουμπάνε σε σταθερό έδαφος, αλλά να υπάρχει ένα γιγαντιαίο τραμπολίνο μπροστά από τη σκηνή, πάνω στο οποίο να πηδάνε και να τραγουδάνε. Εφικτό δεν ακούγεται;». Το καινούργιο της κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο της έχει τον ακατανόητο τίτλο «Kookoobadi», «που είναι ένα μαγικό ξόρκι το οποίο κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάνε και να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους», μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτα, είναι σαν το supercalifragilisticexpialidocious της Μέρι Πόπινς. Και τότε είναι που η Μαριέττα αφήνει το πιάνο της, ανοίγει την ομπρέλα της, πετάει πάνω από τα τραπέζια του μπιλιάρδου και του πινγκ-πονγκ σαν χρυσόμυγα που την ελκύει το φως από τα πράσινα φωτιστικά και με το μυαλό της μετακινεί τη λευκή μπάλα προς τη μεσαία αριστερή τρύπα του τραπεζιού και κερδίζει την παρτίδα. Ο κύριος Σωτήρης κλείνει την τηλεόραση και μια βουβαμάρα απλώνεται στην οδό Μαυρομιχάλη.
σχόλια