Xτες το βράδυ, το φεγγάρι πάλι ασήμωνε τη λεύκα
ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, ενώ γενικώς χειμωνιάζει, κάθομαι και σκέφτομαι το αιώνιο καλοκαίρι. Ειναι τόσο ωραία η ζωή στα ζεστά κλίματα! Ένα σορτσάκι κι όξω από την πόρτα. Το αλάτι στο δέρμα (το γλύφεις, υπόπικρο!), αχτίνες μεσα από τα φύλλα της φοινικιάς (λαγοκοιμάσαι πάνω σε ενα μπαμπάκι από το χτεσινό μεθύσι), ένα φτηνό δωμάτιο αχνίζει στο φεγγάρι όταν γυρνας, το deep trance των τζιτζικιών, τα βραδυνά μπάνια (συνήθως λυώμα και σίγουρα γυμνός), ο τρόπος που η χυδαιότητα της μοντέρνας πόλης και οι παλιόφατσες που δυναστεύουν το συλλογικό υποσυνείδητο «are become insubstantial, reduced by a wind» –αυτό τον άνεμο που σηκώνει τα κύματα στους πλατιούς πόντους με τα ανεύθυνα παιδιά στην κορυφογραμμή τους. Ανέκαθεν, αυτήν την «ανευθυνότητα» την θεωρούσα μια πολύ σοβαρή απόφαση ζωής –ποιος ξέρει το νόημά της να μου το πεί κι εμένα;
