Στις παλιές αγάπες μας! Ένα άρθρο μου από την Ελευθεροτυπία του 1993
Σκέψου ότι τότε έβλεπα MTV και πήγαινα για ποτό στο Galaxy (χμ... εκεί πάω ακόμα!)
Αυτές τις νύχτες που η Αθήνα είναι σαν ανάμνηση, ακούω παλιούς δίσκους. Κανείς δεν μένει δίπλα, ανοίγω τα παράθυρα και αφήνω το δωμάτιο να γεμίσει glam εκτοπλάσματα. Πλέουν στον αέρα σαν επιθυμίες που ντράπηκες να τις παραδεχτείς.
Πριν από δυο χρόνια, θα επιτιμούσα τον εαυτό μου ως θύμα της νοσταλγίας και θα συνερχόμουν με ένα MTV's TOP 40, άμεσης καταπόσεως. Θα επεδίωκα να κινηθώ αυστηρά εις τον παρόντα χρόνο και θα κατέτασσα την ανάγκη μου να ξανακούσω Bowie στις ανασφάλειες του Αυγούστου, σε κάποιο κόλλημα της ηλικίας μου- σε κάτι ντροπιαστικό τέλος πάντων.
Επικολυρικός που είμαι! Και —Ιησού Χριστέ!— πόσο μοντέρνος!
Όπως όλοι, έτσι κι εγώ ακολούθησα τον σκληρό κανόνα και μ' άρεσε να καταγγέλλω τη νοσταλγία, σαν ένα είδος ανακύκλωσης, σαν μια παρενέργεια της ενηλικίωσης, σαν ένα φόβο τον παρόντος. Μόλις ξανακουγόταν ένα τραγούδι από τα παλιά, μόλις σήμαινε καμιά καμπάνα από τις νεκρές μόδες — άρχιζα να μιλάω για μπλόφα των μεταμοντέρνων, για γενικευμένο νόστο μιας κοινωνίας που δεν έχει πια πού την κεφαλήν κλίναι.
Υπερβολές!
Καταρχήν, είναι φυσικό να επιστρέφεις πού και πού σε αυτά που ήσουν- διότι αυτά που ήσουν, είσαι ακόμα, στον πάτο της εικόνας σου. Η ζωή μας είναι ομόκεντροι κύκλοι που όλο μεγαλώνουν κι όλο μας απομακρύνουν από το «χαμένο κέντρο» μας. Αλλά το κέντρο μας, η νοσταλγία του κέντρου μας, είναι εκεί και λάμπει, σαν ήλιος στο κενό. Είναι φυσικό να νοσταλγούμε τη δύναμη που μας έσπρωξε στον κόσμο, εκείνο το σημείο του χρόνου όπου όλα ήταν ένα — πριν σπάσει ο καθρέφτης... Γελάστε αν θέλετε, αλλά για μένα η Τζένη Βάνου στάθηκε ο προθάλαμος του Τζον Κολτρέιν. Στον Ταρκόφσκι έφτασα μέσω των Waltons. Δεκάδες πράσινοι μίσχοι δούλεψαν για να δημιουργηθεί ένα λουλούδι. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να «ξεπεράσω» ή να ειρωνευτώ τα παλιά μου γούστα.
Δεύτερον, αμφιβάλλω ζωηρά αν το παρόν εκφράζεται και βιώνεται αποκλειστικά μέσα από τα παρόντα πράγματα. Το να είσαι βιολογικά παρών δεν σημαίνει ότι είσαι και εκφραστικά. Το να είσαι παλιός δεν σημαίνει ότι πέθανες.
Θέλω να πω, νοσταλγούμε παλιά πράγματα, δίσκους, στιλ, κ,λπ. — όχι μόνο γιατί έτσι νιώθουμε την ασφάλεια της επιστροφής «στο σπίτι», αλλά ενδεχομένως διότι στο σπίτι υπάρχει και κάποιος που έχει ακόμα κάτι να μάς πει.
Ίσως σαρκάζεις, πώς τολμάω να επικαλούμαι τη διάρκεια για τα αφρόψαρα της μαζικής κουλτούρας.
Πειράζει να υποστηρίξω ότι στο σωρό του εμπορίου βρίσκεις συχνά αληθινά διαμάντια, που εκφράζουν με τα υλικά του εφήμερου τις αιώνιες καταστάσεις της καρδιάς;
Στο πέρασμα του χρόνου, λίγο πολύ όλες οι αγάπες ξεθωριάζουν. Όμως, ακόμα κι όταν οι εραστές πεθαίνουν, μένει η αγάπη!
Ας πιούμε!
