Wind in her hair
Δεν έχω καταλάβει πόσων χρόνων είναι η πεντάδα από το Rostov-on-Don, για να υποστηριχθεί ένα σοσιαλιστικού ενδιαφέροντος επιχείρημα για τη μουσική που άκουγαν μικροί. Σίγουρα, το βιομηχανικό περιβάλλον βοήθησε, αλλά η καθοριστικότερη επιρροή τους είναι τα τραγούδια των Joy Division -κυρίως η φωνή του Curtis- όπως και ευρύτερη η βρετανική σκηνή των ‘80s. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει έναν δίσκο που ανακάλυψαν τα περισσότερα εγχώρια μουσικά μπλογκ που πεθαίνουν για post punk και δεν άντεξαν να ακούσουν πάνω από 3 φορές την τόσο επίπεδη δουλειά των Interpol. Οι 9 συνθέσεις του «Alps», χωρίς να είναι όλες τους σπουδαίες, έχουν μελωδική φλέβα, ωραίες κιθάρες και μέσα στη θεματική τους μαυρίλα μπορούν να γίνουν κολλητικές. Η τριάδα στο δεύτερο μισό, «Wind in her hair», «Ghost» και «Alps» φτάνει και περισσεύει για να μπεις στη διαδικασία να κατεβάσεις τον δίσκο τους, που διατίθεται δωρεάν από το site τους (wearemotorama.com). Εκεί, αν κοιτάξεις λίγο παραπάνω, θα βρεις διευθύνσεις και από άλλα ρωσικά νσυγκροτήματα που έχουν ενδιαφέρον. Φαίνεται πως εκεί χτίζεται μια αξιόλογη σκηνή. Όλοι μού προτείνουν να ψάξω τους Manicure, αλλά δεν έχω προλάβει. Όπως και να ‘χει, τη Δευτέρα (04/04, Αn Club) θα εμφανιστούν στην Αθήνα λίγο μετά την κυκλοφορία ενός καινούργιου τραγουδιού με τίτλο «One Moment». Χωρίς να είναι κάτι φοβερό, παραμένει στα dark μονοπάτια που τους αρέσουν και προφανώς αρέσουν και σε μάς. Γι’ αυτό και μετά την Αθήνα θα περάσουν από την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Αν η εμφάνισή τους είναι στο ύψος των Future Islands που έφεραν παλαιότερα οι ίδιοι promoters, τότε αυτή τη συναυλία δεν πρέπει να τη χάσετε.
Smash the system
Εξίσου βρετανόφιλοι είναι και οι δικοί μας Gad, μόνο που αυτοί εμπνέονται περισσότερο από την ποπ σκηνή (αλλιώς Madchester) παρά από τα σκοτάδια του Νότου. Ο πρώτος τους δίσκος, «System May Fall», όταν κυκλοφόρησε είχε πάρει καλές κριτικές και είχε κι ένα ραδιοφωνικό χιτ, το «The end of the road», αν και άξιζαν ακόμα 2-3 τραγούδια τους, αντίστοιχης εμπορικής απήχησης. Συνολικά, όμως, ο δίσκος αποπροσανατολιζόταν από τις πολλές συμμετοχές στα φωνητικά και από τη μεγάλη του διάρκεια, με αποτέλεσμα να κρατάς τελικά ένα μέρος του και όχι το σύνολο. Η δουλειά που ακολούθησε, όμως, το περσινό «The perfect crime», αποδεικνύει πως λύθηκαν αρκετά από αυτά τα προβλήματα, ευτυχώς χωρίς να χαθούν οι αρετές του ντεμπούτου τους. Έτσι, λοιπόν, εδώ θα βρείτε το δεύτερό τους χιτ (το «Waves», που πρόσφατα ανανέωσε ο Tareq, ο οποίος είναι σίγουρα καλός παραγωγός), μόνο με μια, και απόλυτα επιτυχημένη, συμμετοχή στα φωνητικά (αυτή του Κ.Βήτα στο «Over the moon»), ενώ τα υπόλοιπα 9 τραγούδια τους φτάνουν και περισσεύουν για να αποδείξουν πως τους ταιριάζουν πολύ οι κιθάρες που τους απομακρύνουν από τις electro αναφορές. Ειδική μνεία αξίζει στα δύο τελευταία τραγούδια του δίσκου, που στο μυαλό μου, τουλάχιστον, φανερώνουν την επόμενή τους μέρα. Την Παρασκευή (01/04) εμφανίζονται στο Fuzz με την Olga Kouklaki να ανοίγει τη συναυλία.
Fast Track Vol.2
Μετά την κυκλοφορία των «Ego/Mirror» μαζί με Four Tet και Thom Yorke, ο Burial κυκλοφορεί καινούργιο 12’’ στη Hyperdub του Kode 9. Ουσιαστικά, αυτή είναι η πρώτη του κυκλοφορία εδώ και 4 χρόνια, εξού και το μεγάλο ενδιαφέρον. Το εναρκτήριο «Street Halo» είναι ένα θεοσκότεινο κομμάτι που λόγω των 4/4 δεν χορταίνεις να το ακούς (άσε που το μιξάρεις και με ό,τι θες). Το «NYC» είναι ένα τυπικό Burial «τραγούδι» με φωνητικά που θυμίζουν πολύ το «Untrue». Τέλος, στο «Stolen Dog» για πρώτη φορά βρίσκεις μια τόσο ξεκάθαρη μελωδική γραμμή σε παραγωγή του, που ναι μεν δεν με ενθουσιάζει, αλλά ίσως να δείχνει τον ήχο που θα έχει ο επόμενος δίσκος του, που είναι ο ορισμός του «δύσκολου τρίτου άλμπουμ». Μετά την ολοκληρωτική αποδοχή των δύο πρώτων, δύσκολα φτάνεις ανέπαφα στο επόμενο βήμα.
σχόλια