«Η λεοπάρδαλη του χιονιού»: Μια μαγική σκιά στο Θιβέτ

«Η λεοπάρδαλη του χιονιού»: Μια μαγική σκιά στο Θιβέτ Facebook Twitter
Ο Σιλβέν Τεσόν ανήκει στη μεγάλη παράδοση των συγγραφέων ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, την οποία μπολιάζει, όπως είπαμε, με τη βιοπολιτική. Φωτ: d9 - Getty Images/Ideal Image
0



Ο ΣΙΛΒΕΝ ΤΕΣΟΝ, γεννημένος το 1972, είναι ένας Γάλλος συγγραφέας σύγχρονων περιπετειών, ένας εξερευνητής αχαρτογράφητων τοπίων, όπου όμως η βιοπολιτική, η κλιματική αλλαγή, η διατήρηση της άγριας ζωής, είναι βασικά στοιχεία της εξερεύνησής του. Τα βιβλία του, που στηρίζονται στις ταξιδιωτικές εμπειρίες του, γνωρίζουν τεράστια επιτυχία στη Γαλλία. Μπορούμε να τα κατατάξουμε σε ένα νέο είδος λογοτεχνίας, που ονομάζεται κιόλας nature writing.

Τα βιβλία του Σιλβέν Τεσόν είναι μικρές εποποιίες, στοχαστικές φυγές, όπου τα φυσικά φαινόμενα και το φυσικό τοπίο αποτελούν το πεδίο της δράσης αλλά και των ιδεών. Το καινούργιο του βιβλίο, Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είναι το πρώτο του που μεταφράζεται στα ελληνικά. Στη Γαλλία, μέσα σε έναν χρόνο από την έκδοσή του (Σεπτέμβριος 2019), το βιβλίο έχει ξεπεράσει τα 300.000 αντίτυπα.


Ο Τεσόν ακολούθησε τον φίλο του Βενσάν Μινιέ, φωτογράφο άγριας ζωής, σε ένα ταξίδι του στο Θιβέτ, όπου θα προσπαθούσε να εντοπίσει και να φωτογραφίσει τη λεοπάρδαλη του χιονιού. Για τον Τεσόν ο Μινιέ είχε το «σύνδρομο του Μόμπι Ντικ». Έψαχνε μια λεοπάρδαλη, αντί για φάλαινα, και ήθελε να τη φωτογραφίσει, αντί να την καμακώσει.

Η επιχείρηση δεν ήταν εύκολη, καθώς το ζώο, «μια σκιά μαγική», ξέρει να κρύβεται και να κινείται αθέατο. Στα τέσσερις ή πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο όπου ζει, η μεγαλύτερη πιθανότητα να το συναντήσει κανείς είναι τον Φεβρουάριο, όταν μπαίνει σε οίστρο. «Όπως οι Τιρολέζες εκπαιδεύτριες, έτσι και η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες».

Πολικές θερμοκρασίες, δύσβατα μονοπάτια και πολύωρο καρτέρι δεν αποθάρρυναν την «αποστολή»: τελικά είδαν το ζώο τρεις φορές. Πραγματική αποκάλυψη, καθώς το να αντικρίζεις αυτά τα ζώα που επιβίωσαν κυνηγημένα και αναγκασμένα να κρύβονται είναι σαν να βλέπεις τη χαμένη τάξη, τη χαμένη αρμονία του κόσμου. «Άρχισα να αντιλαμβάνομαι», γράφει ο Τεσόν, «ότι η ενατένιση των άγριων ζώων σε φέρνει αντιμέτωπο με το ανεστραμμένο σου είδωλο. Τα άγρια ζώα ενσαρκώνουν την ηδονή, την ελευθερία, την αυτονομία, όλα όσα έχουμε απαρνηθεί». Και από δω αρχίζει η γοητευτική αφήγηση, η περιπέτεια μέσα μας, το ψάξιμο του εαυτού.

Τα ανθισμένα λιβάδια θα άρεσαν στους ελαφρόμυαλους, γράφει, τα γρανιτένια εδάφη στους χοντροκομμένους και τα απόκρημνα μαρμάρινα πρανή στις περιπετειώδεις καρδιές. 


Όπως η «Ιθάκη» στο ποίημα του Κ.Π. Καβάφη είναι το ταξίδι, το καρτέρι είναι η υπομονή. «Επιβάλλει να κρατάει κανείς την ψυχή του σε ετοιμότητα» γράφει ο Τεσόν. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του στη Γαλλία, ο συγγραφέας εξακολουθούσε να παρατηρεί τον κόσμο με όλες του τις αισθήσεις, ψάχνοντας στις πιο σκιασμένες περιοχές, κι ας μην υπήρχε λεοπάρδαλη στην ημερήσια διάταξη. «Το να στήνεις καρτέρι στα πράγματα είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς. Έτσι η ζωή δεν φεύγει και χάνεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Σε τούτο τον κόσμο συμβαίνουν πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζουμε» γράφει.


Στο πολύωρο καρτέρι του για τη λεοπάρδαλη, κρυμμένος μέσα στα χορτάρια, βλέποντας ψηλά τους γύπες και τα γεράκια να πετούν και χαμηλά, στις απότομες πλαγιές, τα γιακ να βόσκουν, ο Τεσόν δίνει σχήμα στο βασίλειο των ζώων και στην κοινωνική του κλίμακα: η λεοπάρδαλη ήταν η ηγεμών. Το ότι παρέμενε αθέατη επιβεβαίωνε το κοινωνικό της στάτους. Οι λύκοι έμοιαζαν με επίορκους πρίγκιπες. Τα γιακ, με το πλούσιο τρίχωμά τους, ήταν οι ζεστά ντυμένοι μεγαλοαστοί. Οι λύγκες ήταν οι σωματοφύλακες και οι αλεπούδες οι επαρχιακοί μικρογαιοκτήμονες. Οι γαλάζιες αίγες και τα γαϊδούρια ήταν ο λαός. Ενώ από πάνω τα αρπακτικά πτηνά ήταν οι ιερείς, «διφορούμενοι αφέντες του ουρανού και του θανάτου».

Σ' αυτό το βασίλειο υπάρχουν θηρευτές και θηράματα. Τα γιακ βόσκουν αμέριμνα, ενώ τα παραμονεύει η λεοπάρδαλη. Κανένα θήραμα δεν θα μπορούσε να αντέξει ψυχολογικά στην ιδέα ότι γειτονεύει με τον θάνατο. Γιατί, μας λέει ο Τεσόν, «η ζωή είναι βιώσιμη όταν αγνοούμε τον κίνδυνο».


Στα υψίπεδα του Θιβέτ, στις ατέλειωτες ώρες ησυχίας και μοναξιάς, όπου τη σιωπή έσπαζε το ρυθμικό χτύπημα του τσαγιού με βούτυρο από μια γυναίκα του καταυλισμού, οι σκέψεις για το τοπίο είναι αναπόφευκτες. «Οι πεποιθήσεις προσδιορίζονται από τα τοπία» γράφει ο Τεσόν. Η έρημος επιζητεί έναν αυστηρό θεό, οι πόλεις σπρώχνουν προς την αποκλειστική λατρεία του εαυτού, η ζούγκλα προσφέρει καταφύγιο στα πνεύματα. Και στο Θιβέτ οι παγωμένες κοιλάδες εκμηδενίζουν κάθε επιθυμία, ενεργοποιώντας την ιδέα του μεγάλου κύκλου.

Ο Τεσόν σπρώχνει ακόμη πιο πέρα τη σκέψη για το τοπίο. Βλέπει σ' αυτό τη θεμελίωση μιας θεωρίας γεωψυχολογίας, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι θα συσχέτιζαν τις γεωγραφικές τους προτιμήσεις με τη διάθεσή τους. Τα ανθισμένα λιβάδια θα άρεσαν στους ελαφρόμυαλους, γράφει, τα γρανιτένια εδάφη στους χοντροκομμένους και τα απόκρημνα μαρμάρινα πρανή στις περιπετειώδεις καρδιές.


Πάντως, ο ίδιος αναγνωρίζει τον εαυτό του στις στέπες και στις πεπλατυσμένες γεωγραφικές εκτάσεις. Ίσως, λέει, να υπήρξε κάποτε Μογγόλος σταβλίτης. Κι εκεί, στα υψίπεδα του Θιβέτ, παραμονεύοντας τη λεοπάρδαλη των χιονιών, αυτή η υπόθεση μετεμψύχωσης τον κάνει να σκεφτεί τα αμυγδαλωτά μάτια της μητέρας του. Έφερε στον νου του την κηδεία της. Είχε πεθάνει αμαχητί, γράφει. Η τελετή είχε γίνει σε μια ελληνο-μελχιτική καθολική εκκλησία, όπου το λειτουργικό τυπικό είναι βυζαντινό. Οι πενθούντες σκέφτονταν ότι η ζωή θα ήταν πλέον αβίωτη και ότι μετά τον θάνατο της μητέρας θα ακολουθούσε και ο δικός τους.

Κι εκεί που έκλαιγαν, άρχισαν ξαφνικά να πεινούν. Συγκεντρώθηκαν, τελικά, γύρω από το τραπέζι ενός ελληνικού εστιατορίου, τρώγοντας ψάρια και σιγοπίνοντας ρετσίνα.

«Καραδοκείς για ένα άγριο ζώο και σε επισκέπτεται η μάνα σου» γράφει ο Σιλβέν Τεσόν, αποκαλύπτοντας και τον κρυμμένο μηχανισμό της αφηγηματικής τεχνικής του. Στηρίζεται στη μεταφορά και στον συνειρμό: παραφυλάς μήπως και δεις τη λεοπάρδαλη και ταυτόχρονα βρίσκεσαι με τον Ερνέστο Ρενάν στην Ακρόπολη, με την Κάρεν Μπλίξεν «πέρα από την Αφρική», με τις γκραβούρες του Ιερώνυμου Μπος ή στις όχθες της λίμνης Βαϊκάλης.


Ο Σιλβέν Τεσόν ανήκει στη μεγάλη παράδοση των συγγραφέων ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, την οποία μπολιάζει, όπως είπαμε, με τη βιοπολιτική. Δίνει, λοιπόν, σ' αυτό το πανάρχαιο είδος μια νέα προοπτική. Ως άνθρωπος, είναι μοναδικός. Ένα από τα πάθη του είναι η «στεγοφιλία» (stegophilie), λέξη που έχει επινοήσει ο ίδιος, δηλαδή να ανεβαίνει στις υψηλές και με μεγάλη κλίση, γι' αυτό και επικίνδυνες, στέγες μνημείων, κυρίως γοτθικών καθεδρικών. Από μια τέτοια στέγη έπεσε το 2014, λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας του, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να μείνει κλινικά νεκρός για μέρες. Το ταξίδι στο Θιβέτ έγινε μετά τον τραυματισμό του.

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η γάτα του, Πάλλας, η αγριόγατα των ψηλών βουνών της κεντρικής Ασίας, είναι ένα από τα ζώα που συναντάμε στην αφήγηση του Τεσόν. Πήρε το όνομά της από τον Γερμανό ζωολόγο Peter Pallas. «Ξεμαλλιασμένο κεφάλι, αιχμηροί κυνόδοντες και κίτρινα μάτια που διόρθωναν με τη δαιμονική τους λάμψη την εντύπωση του γλυκού κατοικίδιου» γράφει ο συγγραφέας.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν: Μία κατασκοπευτική και μία ερωτική ιστορία διασταυρώνονται

Το πίσω ράφι / «Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν: Μία κατασκοπευτική και μία ερωτική ιστορία διασταυρώνονται

Το μυθιστόρημα «Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν (Sweet tooth, 2012) μπορεί να μη φτάνει το επίπεδο της «Εξιλέωσης» αλλά, εκτός από σπινθηροβόλο, είναι και πολύ διαφωτιστικό. Θέμα του, οι πολιτιστικές εκφάνσεις του Ψυχρού Πολέμου, πεδίο μελέτης και αρκετών Ελλήνων ιστορικών τον τελευταίο καιρό.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ