Από τα πρώτα λεπτά του πολύκροτου ντοκιμαντέρ των «New York Times» για την Μπρίτνεϊ Σπίαρς συνειδητοποιείς ότι στην ουσία δεν γνωρίζεις τίποτα για την τραγική ιστορία μίας από τις πιο αγαπημένες και παρεξηγημένες ποπ σταρ του πλανήτη.
Το Framing Britney Spears κάνει μια αναδρομή στην καριέρα της από την κορυφή μέχρι τα προβλήματα ψυχικής υγείας. Κυρίως εξηγεί στους ανυποψίαστους θεατές τι είναι η επιτροπεία που αυτήν τη στιγμή βιώνει η 39χρονη σταρ, ένα καθεστώς που συνήθως αφορά άτομα προχωρημένης ηλικίας ή άτομα που πάσχουν από βαριές ασθένειες.
Από το 2008, μετά το εξιτήριο που πήρε από την ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλεύτηκε για πέντε ημέρες, η Μπρίτνεϊ Σπίαρς βρίσκεται υπό την πλήρη νομική κηδεμονία του 68χρονου πατέρα της, ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλες της τις επαγγελματικές, οικονομικές και προσωπικές αποφάσεις. Η απόφαση πάρθηκε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της ευαίσθητης τότε κατάστασής της. Αν και αρχικά θα έπρεπε να έχει ισχύ για έναν χρόνο, δηλαδή ως το 2009, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, έντεκα χρόνια μετά.
Κανείς δεν τη σεβόταν ως άνθρωπο ούτε αναγνώριζε τα επιτεύγματά της ως καλλιτέχνη, οι περισσότεροι αρέσκονταν να καταβροχθίζουν λαίμαργα κάθε λεπτομέρεια για την προσωπική της ζωή.
Για να το εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται, η Σπίαρς δεν είναι άρρωστη, ούτε ηλικιωμένη. Πριν από δύο χρόνια δούλευε ασταμάτητα, κάνοντας εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά και παγκόσμιες περιοδείες. Σταμάτησε ξαφνικά, όταν ξεκίνησε η δικαστική διαμάχη με τον πατέρα της. Μέσω του δικηγόρου της δήλωσε ότι δεν θα κάνει πλέον συναυλίες αν εκείνος συνεχίσει να ελέγχει την καριέρα της.
Η υπόθεση δεν ήταν γνωστή στο ευρύτερο κοινό, αλλά σιγόβραζε εδώ και αρκετό καιρό στo Διαδίκτυο. Χρειάστηκε το κίνημα #FreeBritneySpears, που δημιουργήθηκε από τους πιστούς φαν της, να μεγαλώσει τόσο, ώστε σταδιακά να τη φέρνει στο φως τον τελευταίο χρόνο. Είναι συγκινητικό να βλέπεις αυτούς τους άγνωστούς της ανθρώπους να μιλάνε γι' αυτήν και το πόσο σημαντική είναι για εκείνους.
«Είναι αηδιαστικός ο τρόπος που τη μεταχειρίστηκαν» λέει ένας συνεντευξιαζόμενος, ενώ μια άλλη κοπέλα παρατηρεί εύστοχα, όσον αφορά την επιτροπεία, ότι «είναι κάτι που ποτέ δεν θα συνέβαινε σε έναν άνδρα στην Αμερική».
Britney Spears - ...Baby One More Time
Οι δεκάδες άνδρες και γυναίκες που τώρα βρίσκονται πίσω από το συγκεκριμένο κίνημα και διαδηλώνουν με μάσκες έξω από το δικαστήριο ήταν ανάμεσα σε όλα αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν στο μεταίχμιο της νέας χιλιετίας, ακούγοντας τη μουσική της. Γι' αυτούς τους εφήβους τότε, η Μπρίτνεϊ Σπίαρς ήταν το απόλυτο είδωλο. Μια 16χρονη πιτσιρίκα σαν κι αυτούς.
Όταν εμφανίστηκε το 1999 στο βίντεο «... Baby one more time» ως μαθήτρια περιφερόμενη στους διαδρόμους ενός σχολείου, φορώντας μια προκλητική καθολική στολή, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Σε μια εποχή που το ροκ κυριαρχούσε στις προτιμήσεις των ακροατών και η ποπ δεν είχε ξεπεράσει την boyband φάση της, ήταν κάτι σαν επανάσταση.
Ένα χαρισματικό και ανεπιτήδευτο κορίτσι-φαινόμενο που διοχέτευε το ταλέντο του στον χορό και στο τραγούδι και ανέβηκε στην κορυφή ξαφνικά, χωρίς να είναι κατασκεύασμα των δισκογραφικών. Η Σπίαρς συνδύαζε την απόλυτη αθωότητα με τη θηλυκή υπερ-σεξουαλικοποίηση και για καιρό κανείς δεν έμοιαζε πρόθυμος να της το συγχωρήσει.
Παρά την απρόσμενη και τεράστια επιτυχία της έπεσε θύμα αδυσώπητης εκμετάλλευσης από τον Τύπο ανεξαιρέτως, ακόμα περισσότερο εξαιτίας της κουλτούρας των ταμπλόιντ, που μεσουρανούσαν εκείνη την περίοδο. Κανείς δεν τη σεβόταν ως άνθρωπο ούτε αναγνώριζε τα επιτεύγματά της ως καλλιτέχνη, οι περισσότεροι αρέσκονταν να καταβροχθίζουν λαίμαργα κάθε λεπτομέρεια για την προσωπική της ζωή.
Αρκετοί την αντιμετώπιζαν, χωρίς υπερβολή, ως τη «χαζή ξανθιά», περνώντας την ίδια αντίληψη και στον κόσμο που τους παρακολουθούσε ή τους διάβαζε. Δεν μπορεί να γίνει πιο ξεκάθαρο αυτό στο Framing Britney Spears, το βλέπεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου μέσα από ένα μελετημένο κολάζ παλιότερων συνεντεύξεων και εμφανίσεών της.
Είναι αξιοσημείωτο ότι σε ένα από τα πιο αναλυτικά άρθρα της για την καριέρα της Spears η «Guardian» αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο χαμόγελό της, από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις καθ' όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ.
Από τα πιο ανατριχιαστικά στιγμιότυπα είναι όταν η νεαρή τότε ποπ σταρ αναγκάζεται να χαμογελάσει, κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπη με μια άβολη ερώτηση. Αυτό το βεβιασμένο χαμόγελό της σήμερα φαντάζει περισσότερο σαν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για τη φήμη που απέκτησε τόσο ξαφνικά.
Καμιά επιτυχία, όμως, είτε οικονομική ή καλλιτεχνική, δεν μπορεί να δικαιολογήσει, ή να την αποζημιώσει έστω, τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στην οθόνη. Είναι αρκετά σοκαριστικό, όταν, μετά από μερικά χρόνια, βλέπεις το χαμόγελό της να μετατρέπεται σε απεγνωσμένο κλάμα κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων. Πιο σοκαριστικές, όμως, παραμένουν οι ερωτήσεις που συνεχίζουν να της κάνουν, ενώ είναι προφανές ότι κάνει εκκλήσεις για βοήθεια.
«Για χρόνια», γράφει η «Guardian», «η Σπίαρς είχε καταφέρει το αδιανόητο, να διατηρήσει την εικόνα της αποδεκτής, οικείας θηλυκότητας μπροστά σε ένα απαιτητικό κοινό, αντικατοπτρίζοντας με άνεση όλες τις αντιφάσεις της Αμερικής σχετικά με τη γυναικεία φύση και όλα τα άγχη των Αμερικανών όσον αφορά τις γυναίκες. Μόνο που αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η προσπάθεια τη διέλυσε».
Από την ηλικία των 10 ετών καλούνταν δημόσια να αντιμετωπίζει ευγενικά την αδιακρισία, που προερχόταν κυρίως από άνδρες, σε συνεντεύξεις. Σε μια διαβόητη στιχομυθία 50χρονος παρουσιαστής τη ρώτησε αν είχε φίλο. «Όχι, επειδή τα αγόρια είναι κακά» είχε πει σχεδόν προφητικά. Ακόμα και στο απόγειο της δόξας της έπρεπε συνέχεια να απαντά διπλωματικά σε ερωτήσεις για το μέγεθος του στήθους της, για το αν ήταν παρθένα κ.ά.
Η Μπρίτνεϊ Σπίαρς γεννήθηκε το 1981 και προέρχεται από μια μικροαστική και θρησκευτική οικογένεια στο Μισισίπι. Παιδί-θαύμα, ξεχώρισε για τις φωνητικές της ικανότητες όταν τραγουδούσε στη χορωδία της εκκλησίας. Η φωνή της –σοπράνο– είναι αρκετά βαθύτερη από τον τρόπο που τραγουδάει και την έχει κάνει γνωστή σήμερα.
Σε ηλικία 8 ετών ταξίδεψε, μαζί με τη μητέρα της, στην Ατλάντα για να κάνει οντισιόν για την αναβίωση του Mickey Mouse Club. Εκεί συμμετείχε μαζί με τους Κριστίνα Αγκιλέρα, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Ράιαν Γκόσλινγκ και Κέρι Ράσελ. Όταν η εκπομπή σταμάτησε, έβαλε μπροστά τη σόλο καριέρα της, εντυπωσιάζοντας τους μάνατζερ και τους παραγωγούς. Άρχισε να εμφανίζεται σε εμπορικά κέντρα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μέχρι σήμερα, το ντεμπούτο άλμπουμ της, το «... Baby one more», είναι το πιο εμπορικό που έχει κυκλοφορήσει από έφηβο καλλιτέχνη. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο πατέρας της ήταν απών όλη αυτή την περίοδο.
Τα πρώτα μαύρα σημάδια στην καριέρα της εμφανίστηκαν όταν αποφάσισε να χωρίσει τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ μετά από τρία χρόνια. Για την Αμερική, οι δυο τους ήταν το απόλυτο ζευγάρι. Ο Τίμπερλεϊκ, σε μια μακιαβελική κίνηση κινούμενη από προσωπική φιλοδοξία, άρχισε να τη διαβάλλει στα μίντια και να αποκαλύπτει λεπτομέρειες από τις προσωπικές τους στιγμές. Κυκλοφόρησε, δε, ένα βίντεο με μια σωσία της που κλαιγόταν ότι η σχέση τους τελείωσε επειδή τον απάτησε.
Ακολούθησε ο γάμος της με τον Kέβιν Φέντερλαϊν, οι δύο εγκυμοσύνες της και ένα ανελέητο κυνήγι από τους παπαράτσι, που έμοιαζε περισσότερο με μαρτύριο, εικασίες ότι ήταν ανίκανη μητέρα (με πιο πιθανό να πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη) και ένα σωρό άλλα. Όταν πήρε διαζύγιο το 2006 και δύο χρόνια μετά έχασε την κηδεμονία των παιδιών της ήρθε η κατάρρευση μπροστά σε όλον τον κόσμο, με το περιβόητο ξύρισμα του κεφαλιού της.
Σήμερα φαίνεται ότι έχει απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας και προσπαθεί να ζήσει «ήσυχα και ειρηνικά», ως κανονικός άνθρωπος, όπως γράφει συχνά στο Instagram της. Δεν γνωρίζει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκεται και ίσως είναι καλύτερα έτσι για την ίδια. Αν μη τι άλλο, το ντοκιμαντέρ φαίνεται ότι βοήθησε στη δικαστική διαμάχη με τον πατέρα της, που πλέον δεν θα αποφασίζει μόνος του γι' αυτήν αλλά σε συνεργασία με ένα τραπεζικό ίδρυμα.
Μέχρι και ο αντιπαθής Τζάστιν Τίμπερλεϊκ αναγκάστηκε να της ζητήσει συγγνώμη μετά την τεράστια κατακραυγή που δέχτηκε στα social media. Εν μέρει δικαιώθηκε, θα πει κάποιος.
Στην «Guardian» γράφουν ότι μετά από χρόνια κατάφερε να βρει τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Κι αν κάτι μένει απ' όλα αυτά είναι ότι το Framing Britney Spears θα συζητιέται για καιρό ως μια συγκλονιστική σπουδή της σκοτεινής πλευράς της φήμης και μια σημαντική παρακαταθήκη για το πώς η πατριαρχία μπορεί να καταστρέψει ακόμα και τις πιο χαρισματικές και προνομιούχες γυναίκες.
Framing Britney Spears | Trailer
σχόλια