Παλιές φωτογραφίες, μέθη, τρόμος
Στα πόσα layers σβήνει μια εικόνα; Στις πόσες αλλαγές ατροφεί μια μνήμη;
ΕΧΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ότι στην επέλαση του χρόνου δεν θα αντισταθώ. Όχι σε ζητήματα ύλης, αλλά έκφρασης. Ό,τι ζαρώσει, θα το αφήσω ζαρωμένο. Ό,τι αγριέψει ή κακιώσει ή ξεπεραστεί- επίσης.
Θα αποφύγω όμως τις παρέες που θυμούνται ταυτόχρονα κάτι. Ή που τα μέλη τους ξεπερνιούνται όλα μαζί, ταυτόχρονα. Είναι δειλό.
Οι παλιές φωτογραφίες μού προκαλούν ένα είδος τρομαγμένης μέθης ― ποτέ δεν μου είναι ακριβώς ευχάριστες. Τις κοιτάζω και συνδιαλέγομαι με τα πρόσωπα που τις κατοικούσαν και τώρα είναι σκιές, απειλή διαλείπουσα.
Εγώ, εκτός πλαισίου, επίσης μια σκιά ανορθόγραφη.
Στα πόσα layers σβήνει μια εικόνα; Στις πόσες αλλαγές ατροφεί μια μνήμη; Όταν κοιτάζω το αγαπημένο νησί, αφαιρώ, αφαιρώ, μέχρι να μείνει γυμνός ο σπόρος που μ΄έθρεψε.
΄Η προσθέτω. Κτίρια που έπεσαν. Κρασί που έγινε νερό. Τρέλες που έγιναν καριέρα.
Με έκπληξη βλέπω τη μνήμη μου να γίνεται εναργέστερη, όσο σκεπάζεται από νέα πράγματα. Πιο πείσμων. Κατά βάθος όμως, συνθηκολογημένη: ξέρει πως μάχεται επί χάρτου.
Σκέφτομαι: αν ζούσα 200 χρόνια, πώς θα άντεχα τις τόσες αλλαγές. Μέσα σε μια χούφτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο. Θα έπρεπε να αλλάξουν πολλά -κυρίως ο ρυθμός των κατεδαφίσεων. Έπειτα, οι φρένες θα έπρεπε να εργαστούν υπερωρία. Και το σεξ. Να αφηνιάσει. Θα έπρεπε το σεξ και η καριέρα να διώχνουνε τις σκέψεις σαν αλογόμυγες.
Διαλέγω την κουρτίνα 3. Αποθανείν θέλω.
Ο Χρόνος απασχολεί την μάζα περισσότερο λόγω της διασύνδεσής του με τη μόδα και την ομορφιά, παρά για τη σχέση του με το Θάνατο. Γι αυτό και η μνήμη συγχέεται συχνά με τη νοσταλγία των στυλ.
Για μένα, τα παλιά είναι όλα θάνατος.
Όσο για τη μόδα, ειλικρινά, ποτέ δεν με απασχόλησε. Ακόμη κι αν σταθείς ακίνητος, όλο και κάποια μόδα θα περάσει από μπροστά σου.
Και για τον τελευταίο κακομοίρη υπάρχει κάποιο target group...
