ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ;
Οι ομιλίες για μεγάλα επετειακά γεγονότα πρέπει να διαπνέονται από ενωτικό πνεύμα, και να διαμορφώνουν μια κοινή προοπτική για όλους τους πολίτες. Αυτό επιβάλλει τόσο η καλή διακυβέρνηση όσο και η κοινή λογική.
Ενωτικό πνεύμα σημαίνει να μνημονεύσεις όλους εκείνους που συνέβαλαν, πολύ ή λίγο, στην επιτυχία ενός εθνικού στόχου και να παραλείψεις αναφορές σε όσους, σκόπιμα ή μη, δημιούργησαν προσκόμματα.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η ομιλία του πρωθυπουργού, Κυρ. Μητσοτάκη, στην εκδήλωση στο Ζάππειο για τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση, υπήρξε τουλάχιστον άστοχη και μικρόψυχη.
Είπε ο πρωθυπουργός: «Αλλά και ως αντιπολίτευση, η Νέα Δημοκρατία στήριξε τους δύο εθνικούς στόχους: την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την είσοδό μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και τελικά στο ευρώ».
Ο εκθειασμός της Νέας Δημοκρατίας είναι σωστός. Αλλά δεκαπλάσια εγκώμια πρέπει να απευθύνουμε σε αυτόν που σχεδίασε, πάλεψε και τελικά πέτυχε τους δύο αυτούς στόχους. Κι αυτός έχει ονοματεπώνυμο: είναι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ένας από τους πιο «ευρωπαίους» πολιτικούς της μεταπολίτευσης.
Αναμφισβήτητα, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε το κόμμα που πάλεψε με συνέπεια, χάρη πρωτίστως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αλλά η ιδέα ότι έχει εσαεί το μονοπώλιο της φιλοευρωπαϊκής παράταξης είναι σαφώς εσφαλμένη. Στα 40 χρόνια που μεσολάβησαν, τα κόμματα ωρίμασαν, οι απόψεις εξελίχθηκαν, και πολλοί έβαλαν το λιθαράκι τους στην εδραίωση της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, ουδείς συμπαθεί τα μονοπώλια, πόσο μάλλον όταν αυτά δεν έχουν πλέον σχέση με την πραγματικότητα.
• • •
ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΩΝ
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι εφεξής στην επικοινωνία του με το κοινό θα χρησιμοποιεί γράμματα του ελληνικού αλφάβητου ως ονομασία των μεταλλάξεων του κορωνοϊού, ενθαρρύνει δε τις εθνικές αρχές, τα ΜΜΕ και άλλους να υιοθετήσουν τα νέα ονόματα.
Η βρετανική μετάλλαξη ονομάστηκε «Alpha» (B.1.1.7), η νοτιο-αφρικάνικη «Beta» (B.1.351), η βραζιλιάνικη «Gamma» (P1), οι δύο ινδικές «Delta» (B.1.617.2) και «Kappa» (B.1.617.1).
Τα επιστημονικά ονόματα του ιού SARS-CoV-2, που εμφανίζονται ανωτέρω μέσα σε παρενθέσεις, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, διότι εξυπηρετούν τους εμπειρογνώμονες.
Ο ΠΟΥ προχώρησε σε τούτη την αλλαγή, πρώτον, διότι τα νέα ονόματα συγκρατούνται πιο εύκολα και, δεύτερον και κυρίως, προκειμένου να αποφευχθεί ο στιγματισμός και οι διακρίσεις χωρών και των πληθυσμών τους.
Στις ΗΠΑ, λόγου χάριν, παρατηρήθηκε έξαρση των επιθέσεων σε Αμερικανο-ασιάτες, αφότου ο Ντ. Τραμπ χαρακτήρισε τον κορωνοϊό «Kung Flu» (παίζοντας με το «flu» που σημαίνει γρίπη στα αγγλικά) και «Ιό της Κίνας». Το Κογκρέσο μάλιστα ψήφισε πρόσφατα «νόμο κατά των εγκλημάτων μίσους του Covid-19» προκειμένου να προστατεύσει όσους κινδυνεύουν να υποστούν τέτοιες επιθέσεις.
Πηγή: Le Monde, The Guardian
• • •
Η ΑΜΝΗΣΙΑ ΕΝΟΣ ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ
Πριν από 100 χρόνια, την 31η Μαΐου 1921, ο 19χρονος μαύρος, Dick Rowland, συνελήφθη στην Τούσλα της Οκλαχόμα κατηγορούμενος ότι είχε δήθεν επιτεθεί, όπως απεδείχθη αργότερα, σε μια 17χρονη λευκή.
Εκατοντάδες λευκοί μαζεύτηκαν έξω από το δικαστήριο, καθώς και μαύροι, μεταξύ των οποίων και κάποιοι οπλισμένοιφοβούμενοι ότι θα λιντσάρουν τον νεαρό. Υπήρξαν ανταλλαγές πυρών, και οι μαύροι αναδιπλώθηκαν στη συνοικία τους Greenwood, την επονομαζόμενη «μαύρη Γουόλ Στριτ» εξαιτίας της οικονομικής δυναμικής της. Από το ξημέρωμα της 1ης Ιουνίου ξεκίνησε το μεγαλύτερο λιντσάρισμα στην αμερικανική ιστορία, στο οποίο πήραν μέρος ακόμη και αεροπλάνα ψεκασμού των αγρών που πετούσαν εμπρηστικές βόμβες στη συνοικία.
Ο απολογισμός είναι τραγικός. Κάπου 1.400 σπίτια και 500-600 μαγαζιά έγιναν στάχτη, και 300 (επίσημος αριθμός) με 1.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Από τους 11.000 μαύρους κατοίκους, κάπου 8.000 βρέθηκαν στον δρόμο, και πολλοί από αυτούς έφυγαν από την πόλη.
Σε εποχή εδραιωμένου θεσμικού ρατσισμού, ουδείς λευκός δικάστηκε. Απεναντίας, πολλοί μαύροι καταδικάστηκαν για πράξεις βίας. Η σιωπή και η άρνηση επικράτησαν. Μέχρι το 2.000, το μακελειό μόλις και μετά βίας αναφερόταν στα σχολικά βιβλία.
Αυτό επεσήμανε χθες στην Τούσλα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, επιδιώκοντας να θέσει τέλος στη συλλογική αμνησία: «Επί υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα ξεχάστηκε [το μακελειό] στην Ιστορία μας. Αμέσως μόλις τέλειωσε, υπήρξε έκδηλη προσπάθεια να διαγραφεί από τη μνήμη μας».
Πάντως, ένας αιώνας δεν είναι λίγος μέχρι να φτάσουν οι Αμερικανοί να αντιμετωπίσουν μια από τις πιο ζοφερές πτυχές της ιστορίας τους.
• • •
ΟΙ ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΦΩΝΩΝ ΤΩΝ ΜΙΝΑΡΕΔΩΝ
Ο υπουργός Ισλαμικών Υποθέσεων της Σαουδικής Αραβίας εξέδωσε εγκύκλιο, την Κυριακή 27 Μαΐου, ζητώντας τα τζαμιά να ρυθμίσουν τα μεγάφωνα των μιναρέδων τους στο ένα τρίτο της μέγιστης έντασης, και να περιορίσουν τη χρήση τους μόνο στο πρώτο και στο δεύτερο κάλεσμα για προσευχή, και όχι σε ολόκληρο το κήρυγμα.
Ο υπουργός δικαιολόγησε την εντολή του επικαλούμενος τον Μωάμεθ που ζητούσε από τους πιστούς να μην ενοχλούν τους άλλους προσευχόμενοι με δυνατή φωνή. Επιπλέον, δήλωσε ότι ο δυνατός ήχος ενοχλεί τους ηλικιωμένους, ευπαθή άτομα και τα παιδιά.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις την πολιτική ηγεσία μιας σκληρής μουσουλμανικής χώρας να επιχειρεί περιορισμό της ηχορύπανσης των τζαμιών. Και εξίσου ενδιαφέρον, πολιτικές ηγεσίες ήπια θρησκευόμενων χωρών να μην κάνουν κάτι παρόμοιο.
• • •
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΟΥΓΚΩ
Στις 31 Μαΐου 1885, η σορός του Βίκτωρα Ουγκώ εκτίθεται για μια νύχτα κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου.
Την επομένη, 2.000.000 άτομα παρευρίσκονται στην πομπή από το Ετουάλ προς το Πάνθεον όπου θα ενταφιαστεί.
Οι ιστορικοί συμφωνούν. Ουδέποτε η Γαλλία είχε ξαναδεί τέτοια κοσμοσυρροή. Ήταν λαϊκό προσκύνημα στον εμβληματικό συγγραφέα και υπερασπιστή της γαλλικής κουλτούρας, στον ένθερμο πατριώτη, στον αυθεντικό εκπρόσωπο του ρεπουμπλικανισμού, στον θαρραλέο δημοκράτη που δεν δίστασε να τείνει το χέρι του στους κομμουνάρους.
Τηρουμένων των αναλογιών, το έζησε και η χώρα μας στις κηδείες του Κωστή Παλαμά και του Γιώργου Σεφέρη. Σπάνιες είναι οι στιγμές στην ιστορία που μια ολόκληρη χώρα προσκυνά στο φέρετρο κάποιου πνευματικού ανθρώπου· αλλά και σπάνιοι αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι.
