ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ, τα social media ξεχείλισαν από φορτισμένες και ασυγκράτητες αντιδράσεις μετά από την αποκάλυψη ότι ο σύζυγος ήταν τελικά ο στυγερός δολοφόνος στο αποτρόπαιο έγκλημα των Γλυκών Νερών. Εκτός από όσους και όσες έσπευσαν να δηλώσουν πανηγυρικώς δικαιωμένοι/ες για το αλάνθαστο εγκληματολογικό / true crime ένστικτό τους, υπήρξαν φυσικά και αναρίθμητες αγανακτισμένες αναρτήσεις που συνέδεαν την φριχτή υπόθεση με ζητήματα αμιγώς ή περίπου σχετικά (η διαρκής έξαρση των γυναικοκτονιών, η εγκληματικότητα ημεδαπών και αλλοδαπών, το πρόσφατο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια) αλλά και εντελώς άσχετα (όπως η επίδειξη Dior στο Καλλιμάρμαρο που συνέβαινε την ώρα που εξαπλωνόταν στο διαδίκτυο σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά η τρομερή αλλά όχι ακριβώς αναπάντεχη είδηση).
Από την άλλη, έγινε επίσης φανερό για μια ακόμη φορά η δυσανεξία που προκαλεί σε κάποιους η λέξη γυναικοκτονία, σε πείσμα των αμείλικτων στατιστικών που συνηγορούν σαφώς υπέρ της χρήσης του όρου, ο οποίος είναι κλινικός και ακριβής, κι ας μοιάζει σε πολλούς αδόκιμος, αυθαίρετος και άδικος. Έχουμε γαλουχηθεί δυστυχώς με τους μύθους της σατανικής μέγαιρας και του θολωμένου καψούρη που κυριαρχούν μια ζωή στις γλαφυρές επικεφαλίδες του αστυνομικού δελτίου. Η «ανδροκτονία» ηχεί πιο φυσιολογική ίσως στα ευαίσθητα φαλλοκεντρικά αυτάκια μας.
Έγινε φανερό για μια ακόμη φορά η δυσανεξία που προκαλεί σε κάποιους η λέξη γυναικοκτονία, σε πείσμα των αμείλικτων στατιστικών που συνηγορούν σαφώς υπέρ της χρήσης του όρου, ο οποίος είναι κλινικός και ακριβής, κι ας μοιάζει σε πολλούς αδόκιμος, αυθαίρετος και άδικος.
Θα μου πεις τώρα, τι περίμενες από τον «πρύτανη» του ελληνικού αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ, θυμήθηκα όμως το σοκ μαζί με την θυμηδία που μου είχε προκαλέσει πριν από καιρό (όχι πολύ, ακριβώς πριν από δύο χρόνια, όπως τσέκαρα) η κυκλοφορία του βιβλίου του Πάνου Σόμπολου που είχε τίτλο «Εγκλήματα Γένους Θηλυκού στην Ελλάδα». Κατά την επίσημη παρουσίαση μάλιστα στο Μέγαρο Μουσικής αυτού του φολκλορικού ερευνητικού πονήματος που καταγράφει 40 υποθέσεις που συντάραξαν την κοινή γνώμη από το 1931 και την δολοφονία του εργολάβου Αθανασόπουλου («Καημένε Αθανασόπουλε τι σου ‘μέλλε να πάθεις / από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις») μέχρι τις μέρες μας, ο συγγραφέας είχε πλαισιωθεί στο Μέγαρο αποκλειστικά σχεδόν από επιφανείς γυναίκες δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Την συζήτηση που έγινε τότε είχε συντονίσει η Μάρα Ζαχαρέα (Star) ενώ για το βιβλίο είχαν μιλήσει μεταξύ άλλων η Σία Κοσιώνη (ΣΚΑΙ), η Ρίτσα Μπιζόγλη(ΑΝΤ1), η Φαίη Μαυραγάνη (OPEN), η Δώρα Αναγνωστοπούλου (ΕΡΤ) και η Άρτεμις Δήμου (Alpha). Εντάξει, καταλαβαίνω εν μέρει, τηλεοπτικό νταραβέρι, no big deal, ήταν και Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ για χρόνια, αλλά και πάλι… λίγη συναίσθηση των καιρών δεν βλάπτει. Δεν μιλάμε για το 1979, αλλά για το 2019, όταν είχε ήδη ξεκινήσει στην χώρα μας η συζήτηση για την κουλτούρα που οδηγεί στις γυναικοκτονίες.
«Αφού της έκανε τη ζωή κόλαση, γιατί δεν τον χώριζε;», αναρωτιόταν εκ μέρους του κοινού αισθήματος ο συγγραφέας του βιβλίου. «Ήταν ανάγκη να αφαιρέσει μία ανθρώπινη ζωή, να γίνει δολοφόνος, να μείνει κλεισμένη στο κελί της φυλακής και η οικογένειά της να τιναχτεί στον αέρα;». Και για τις γυναίκες – παιδοκτόνους: «Γιατί δεν άφησε το μωρό στα σκαλιά μιας εκκλησίας, ενός ορφανοτροφείου, ενός σπιτιού, αλλά το σκότωσε;».
Ιδού και κάποιοι τίτλοι από τα περιεχόμενα του βιβλίου, όχι μόνο για να μην ξεχνάμε τα πιο γραφικά στοιχεία της δημοσιογραφικής / εγκληματολογικής αγωγής μας αλλά και ως ένα διάλειμμα φαιδρότητας που θα μας χρειαστεί τις επόμενες μέρες που θα κλιμακωθούν οι συζητήσεις και οι εντάσεις γύρω από την φρικαλέα υπόθεση και τις κρίσιμες προεκτάσεις της…
Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΙΟΝΟΜΑΧΑΙΡΟ, Η ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΚΑΛΙΝΗΣ, ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΛΤΑ, Η ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ, ΤΟΥ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΕ ΑΞΙΝΑ, ΤΟΝ ΞΕΚΑΝΕ ΜΕ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΕΝΩ ΚΟΙΜΟΤΑΝ, ΑΛΒΑΝΗ ΤΣΙΜΕΝΤΩΣΕ ΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΥ ΙΕΡΕΑ, ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΕΠΙΓΕΙΟ ΘΕΟ ΤΗΣ, Ο ΞΥΛΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ, ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΕ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ ΕΣΦΑΞΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ, και τέλος, το αγαπημένο μου (και πιο αινιγματικό), ΣΑΛΩΜΕΣ: ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.
