και τα δάκρυα
γίνονται της νυκτός
εις εσέ κρίνοι
Η Ζάκυνθος, πάντα
Η ΖΑΚΥΝΘΟΣ σε μια αγγλική έκδοση των ποιημάτων του Πόε. Εκ πρώτης όψεως δεν της μοιάζει, εκ δεύτερης θυμίζει στίχους του Κάλβου.
(...)
K' όταν το εσπέριον άστρον
ο ουρανός ανάπτη,
και πλέωσι γέμοντα έρωτος
και φωνών μουσικών
θαλάσσια ξύλα·
Φιλεί το ίδιον κύμα,
οι αυτοί χαϊδεύουν Zέφυροι
το σώμα και το στήθος
των λαμπρών Zακυνθίων
άνθος παρθένων.
Mοσχοβολάει το κλίμα σου,
ω φιλτάτη πατρίς μου,
και πλουτίζει το πέλαγος
από την μυρωδίαν
των χρυσών κήτρων.
Σταφυλοφόρους ρίζας,
ελαφρά, καθαρά,
διαφανή τα σύννεφα
ο βασιλεύς σού εχάρισε
των Αθανάτων.
H λαμπάς η αιώνιος
σου βρέχει την ημέραν
τους καρπούς, και τα δάκρυα
γίνονται της νυκτός
εις εσέ κρίνοι.
(...)
―Κάλβος, από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997
Πείθομαι.
Μισό αιώνα πριν κάναμε βαρκαδες όταν βράδιαζε, περίπου όπως τα λέει ο Κάλβος. Ο Ζέφυρος ή η καντάδα δεν είχαν γελοιοποιηθεί- υπήρχαν με ένταση. Αλλά, δεν ήξερα ότι αυτό είναι ευτυχία. Ούτως ή άλλως, καταλαβαίνουμε την ευτυχία που μάς συμβαίνει, λίγο πιο αργά, λίγο πιο νωρίς. Σπανίως συντονιζόμαστε ― στεκόμαστε ανώριμοι ή κυνικοί απέναντι στα δώρα της ζωής.
Δεν νοσταλγώ όμως. Απλώς διακρίνω πλέον ποιοί κρίνοι είναι φτιαγμένοι από δάκρυα και προσπαθώ να μη τους πιάσω άγαρμπα.
