Κάθε μέρα ο Andi βγαίνει από το σπίτι του και περπατά στην Αθήνα αναζητώντας ένα σημείο, μια εικόνα, ένα σκηνικό στο οποίο θα ξεδιπλώσει τις επόμενες χορευτικές κινήσεις του· άλλοτε μια χιονισμένη ταράτσα, άλλοτε έναν τηλεφωνικό θάλαμο ή μια παρέα από καλλιτέχνες του δρόμου, μπροστά στους οποίους δημιουργεί αυθόρμητα μια χορογραφία. Η μουσική δίνει τον ρυθμό, το outfit δένει με το background και όσα παρεμβαίνουν, από σκύλους που μπαίνουν στο πλάνο μέχρι αυτοκίνητα και ηλικιωμένους, γίνονται κι αυτά ζωντανά στοιχεία της δημιουργίας του.
Το προφίλ του Andi στο Instagram κάθε μέρα έχει ένα νέο βίντεο, έτσι έχει αρχίσει να γίνεται αναγνωρίσιμος, σε σημείο που μερικοί περαστικοί σταματούν εκεί που τον πετυχαίνουν για να παρακολουθήσουν την περφόρμανς του. Διαδοχικές σπασμωδικές κινήσεις των οποίων η ταχύτητα εναλλάσσεται ανάλογα με τον ρυθμό της μουσικής συνδυάζονται με οπτικά στοιχεία του χώρου και γεννούν μια ζωντανή στιγμή έκφρασης γεμάτη χρώμα.
Προσπαθώ πάντα να βρω κάτι με το οποίο ένα ανθρώπινο σώμα μπορεί να αλληλεπιδράσει, κάτι που να συνδυάζει όσο περισσότερους παράγοντες γίνεται, ρυθμό, αρχιτεκτονική, φως φυσικό ή από μια λάμπα. Μπορεί να είναι με κίνηση ή χωρίς.
«Κάποιες φορές μπορεί απλώς να περπατήσω για ένα δίωρο σε σημεία της πόλης μέχρι να βρω αυτό που χρειάζεται ή να είμαι πάνω στη μηχανή και να έχω μόνιμα τα μάτια ανοιχτά μήπως δω ένα φως ή μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά γωνία, οτιδήποτε λειτουργεί, έναν συνδυασμό κίνησης, φωτός, γωνίας λήψης και μουσικής. Παράλληλα, αυτό που κάνω λέει μια ιστορία που δεν είναι πάντα πολύ φανερή. Πιστεύω πολύ στους συμβολισμούς. Μπορεί το κομμάτι της ημέρας να ονομαστεί από το πώς νιώθω εκείνη τη στιγμή, να συνδέεται τυχαία με την τοποθεσία που επέλεξα. Είναι πολύ ενστικτώδες, γι’ αυτό μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω».
Ο Andi ξεκίνησε να ασχολείται με τον χορό από μικρή ηλικία. Μπήκε σε σχολή όταν ήταν δώδεκα ετών και μετά από μια παύση συνέχισε ενεργά στα δεκαέξι του. Όπως μου εξηγεί, τα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν τυχαία. Γνώρισε μια δασκάλα που του μίλησε για την Κρατική Σχολή Χορού και έδωσε εξετάσεις εκεί, αποφασίζοντας να μη δώσει Πανελλήνιες.
«Δεν χρησιμοποιούσα ποτέ κάμερα, μέχρι που πήρα μία και σιγά σιγά άρχισα να τραβάω πράγματα με αυτή. Ανέπτυξα το κομμάτι αυτό για να μπορώ να κινηματογραφώ και να μοντάρω, να είμαι ουσιαστικά αυτόνομος».
Μου εξηγεί ότι το πρότζεκτ είναι καθημερινό, γι’ αυτό κάποιες μέρες υπάρχει τεράστια πίεση. «Μια μέρα έτυχε να βρέχει, κάτι που κάνει πολύ δύσκολη τη διαδικασία του βίντεο. Είχα περπατήσει ήδη καμιά ώρα και δεν έβρισκα τίποτα. Με είχε πιάσει απελπισία μέχρι που βρήκα τελικά μια στοά στην Αθήνα που δεν βρεχόταν και κατά τύχη το τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη μέρα λεγόταν “Unstoppable”. Είπα ότι αφού βρήκα το σημείο αυτό, θα έβγαζα από μέσα μου ό,τι μπορούσα κινητικά. Εκείνη τη μέρα ένιωσα φοβερά που κατάφερα να το κάνω και τα πράγματα πήγαν μαγικά, ενώ είχα τεράστια άρνηση μέσα μου». Κατά πόσο γίνονται οι συνθήκες αφορμή για το εκάστοτε concept;
«Οι συνθήκες σού δημιουργούν κατευθείαν την ανάγκη. Και η ανάγκη αργότερα σου δημιουργεί όλο το θέμα σου. Είναι κάποιες μέρες που μπορεί να είμαι έξω, να έχει συννεφιά και κρύο, και να ακυρωθούν δυο-τρεις τοποθεσίες επειδή ενδιάμεσα ξεκίνησε να βρέχει», λέει.
«Μόνο όταν δουλεύω με άλλους ανθρώπους χορογραφούμε και αυτό γίνεται επί τόπου. Όλα τα υπόλοιπα που κάνω μόνος μου είναι αυτοσχεδιασμοί, προσαρμόζονται στην εκάστοτε τοποθεσία. Κάνω αυτά που αισθάνομαι, αλλά όλα αυτά έχουν μια δομή και μια βάση ανάλογα με το πού βρίσκομαι και τη μουσική που έχω. Προσπαθώ να είναι όσο πιο ενστικτώδες και αυθόρμητο γίνεται αυτό που κάνω».
Ένα από τα βίντεο που ξεχωρίζουν στο προφίλ του Andi βασίζεται στη μουσική μιας παρέας που παίζει λαϊκά τραγούδια στον δρόμο. Εκείνος μπαίνει στο πλάνο και αξιοποιεί τον ρυθμό τους για να στήσει το χορευτικό του concept.
«Τους είχα ξαναδεί και το σκεφτόμουν. Δεν ήξερα τι θα έλεγαν, αλλά με χαιρέτησαν μόνοι τους. Τους πλησίασα και τους ζήτησα να χορέψω λίγο μαζί τους. Έστησα την κάμερα και ξεκινήσαμε. Ήταν τόσο άμεσο. Με τον κόσμο προσπαθώ να μην υπάρχει τίποτα στημένο, να είναι όσο πιο αληθινό και ανθρώπινο γίνεται, κι αυτό καμιά φορά έχει κόστος. Δεν γίνεται να κάνεις πολλές λήψεις. Μπορεί για ολόκληρο το βίντεο να χρειαστούν μια-δυο». Από τους τηλεφωνικούς θαλάμους μέχρι τους ακάλυπτους σε διάφορα σημεία της πόλης, τα σημεία που διαλέγει ποικίλλουν, όπως και οι παρεμβάσεις σε αυτά.
«Προσπαθώ πάντα να βρω κάτι με το οποίο ένα ανθρώπινο σώμα μπορεί να αλληλεπιδράσει, κάτι που να συνδυάζει όσο περισσότερους παράγοντες γίνεται, ρυθμό, αρχιτεκτονική, φως φυσικό ή από μια λάμπα. Μπορεί να είναι με κίνηση ή χωρίς. Είναι όλα κάπως ανοιχτά σε ένα φάσμα που μπορεί να συμπεριλάβει όσο πιο πολλά πράγματα γίνεται. Κάποιες μέρες μπορεί να έχει ήλιο και το κάδρο να είναι τέλειο ή να έχεις ωραία πράγματα μόνο στην αρχιτεκτονική και τη μουσική και να δουλέψεις με αυτά. Καμιά φορά αλλάζω τον φακό στην κάμερα οπότε αυτό και μόνο δημιουργεί μια συνθήκη με την οποία μπορείς να φτιάξεις κάτι. Το ιδανικό είναι να τα βρεις όλα μαζί. Μέσα σε αυτά υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας ή κάποιο ζώο που παρεμβαίνει.
Τις προάλλες κάποιος απλώς πέταξε ένα μπαλάκι στο σκυλί του τη στιγμή που έπρεπε να μπει η μουσική. Είναι σαν να συντονίζονται όλα από το σύμπαν σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο έχει πλάκα. Στην αρχή δεν ήξεραν αυτό που κάνω, οπότε ήμουν ο τρελός που χορεύει όπου βρει. Τώρα που το πρότζεκτ είναι στις εβδομήντα και βάλε μέρες, με σταματάνε και μου λένε “σε βλέπω”. Ήταν πάντα θετική η στάση τους, απλώς τώρα είναι πιο εκδηλωτικοί. Από κει που κοιτoύσαν για να δουν τι περίεργο συμβαίνει, τώρα μερικοί σταματάνε, περιμένουν να τελειώσω και μου λένε “τι ωραία που χορεύεις”».
Η αγάπη του για τα ρούχα είναι εμφανής και τα outfits που επιλέγει συνδυάζονται με το φόντο και τον χώρο ιδανικά, ενώ με την αδερφή του περιμένουν τη σωστή στιγμή για να ξεκινήσουν το δικό τους brand.
«Μου άρεσε πάντα να συνδυάζω ρούχα. Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί. Ξυπνάω και σκέφτομαι τι θα βάλω για το συγκεκριμένο βίντεο και καμιά φορά αυτό είναι και το σημείο αναφοράς. Αν έχω βάλει, για παράδειγμα, ένα κόκκινο πουκάμισο, αμέσως ψάχνω κάτι που θα δημιουργήσει αντίθεση με αυτό. Οπότε, καμιά φορά ο συνδυασμός ρούχων της ημέρας κατευθύνει τη ροή του βίντεο». Στο «ημερολόγιο» του Andy, λοιπόν, υπάρχουν μέρες που το αποτέλεσμα δεν είναι ιδανικό. Η ικανοποίηση που νιώθει, όμως, όταν κοιτάει κάθε βίντεο ξεχωριστά μετά από καιρό και το γεγονός ότι κατάφερε να δημιουργήσει κάτι καινούργιο μέσα στις συνθήκες της εκάστοτε ημέρας τον κάνουν να νιώθει όμορφα.
«Τα βίντεο που έχω κρίνει ως κακά τη μέρα που τα έκανα και που μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να μη βγήκαν όπως τα ήθελα, τα εκτιμώ πολύ περισσότερο όταν τα ξαναβλέπω μετά από κάνα 20ήμερο. Ξέρω τι έχω περάσει εκείνη τη μέρα και κάπως τα βλέπω με στοργή». Στόχος του Andi είναι το πρότζεκτ να τρέχει 365 μέρες τον χρόνο. Δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει, όμως είναι πρόθυμος να το δει να εξελίσσεται και να βγαίνει ακόμη και έξω από την Αθήνα, με χορογραφίες και σκηνικά σε όλη την Ελλάδα που θα γίνουν η βάση για επόμενες, νέες δημιουργίες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
