«Ο Μάρκο Πόλο έκανε τέσσερα χρόνια για να φτάσει στην Κίνα. Οι Κινέζοι χρειάζονται δεκατέσσερις ώρες για να φτάσουν στην Ελλάδα. Ο Μάρκο Πόλο έμεινε στην Κίνα είκοσι τέσσερα χρόνια. Οι Κινέζοι μένουν στην Ελλάδα κατά μέσο όρο έξι βράδια. Ο Μάρκο Πόλο επέστρεψε από την Κίνα ζάπλουτος. Οι Κινέζοι επιστρέφουν στην Κίνα φτωχότεροι, έχοντας ψωνίσει τα πάντα. Ο Μάρκο Πόλο ήταν ένας μάλλον μοναχικός ταξιδιώτης. Οι Κινέζοι είναι οι πολυπληθέστεροι ταξιδιώτες στον πλανήτη. Πέρασαν 747 χρόνια από την άφιξη του Μάρκο Πόλο στην Κίνα και από τότε προσπαθούμε να μάθουμε και να καταλάβουμε αυτό το συχνά εκπληκτικό και συχνότερα ακατανόητο έθνος. Από τα χρόνια του Μάρκο Πόλο έως σήμερα δεν έχουμε καταφέρει πολλά. Οι Κινέζοι είναι ακόμη ένα μεγάλο ερωτηματικό για τον περισσότερο δυτικό κόσμο. Λένε πως τώρα είναι η στιγμή τους. Αν είναι αλήθεια, μάλλον θα πρέπει να τους καταλάβουμε λίγο καλύτερα. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε το ταξίδι του Μάρκο Πόλο γι’ αυτό. Έρχονται οι Κινέζοι πλέον ως εδώ».
Τα «Κινέζικα μαρτύρια» είναι ένα βιβλίο με ιστορίες Κινέζων ταξιδιωτών που ξεκινάει με την παραπάνω εισαγωγή. Ένα βιβλίο με τις μαρτυρίες ενός ανθρώπου που τους συναναστρέφεται εδώ και δέκα χρόνια και τους έχει γνωρίσει από την καλή και από την ανάποδη. Οι δέκα (αστείες) ιστορίες του βιβλίου είναι μικρές οδύσσειες ταξιδιωτών, τα δικά τους «μαρτύρια», αλλά και των ανθρώπων που τους συνοδεύουν, των MSG, των «Mandarin Speaking Guides», «κεφαλαιώδους σημασίας για ένα ταξιδιωτικό γραφείο που φέρνει Κινέζους τουρίστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο», όπως λέει ο συγγραφέας τους Αντώνης Ιορδάνογλου.
«Κι αυτό διότι η συντριπτική πλειονότητα των Κινέζων δεν μιλάει γρυ αγγλικά (ούτε καμία άλλη γλώσσα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κυρίως νέων Κινέζων που έχουν σπουδάσει σε ξένα πανεπιστήμια ή εργάζονται σε πολυεθνικές εταιρείες στην Κίνα). Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, η επικοινωνία των ταξιδιωτών εκ Κίνας με οποιονδήποτε εκτός Κίνας είναι άκρως προβληματική. Για την ακρίβεια, είναι μη επικοινωνία».
Ο Αντώνης Ιορδάνογλου είναι ταξιδιωτικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και χαρτογράφος. Έχει κυκλοφορήσει ταξιδιωτικά βιβλία, έχει συνεργαστεί με μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά, έχει δουλέψει στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και έχει σχεδιάσει εκατοντάδες χάρτες για όλη την Ελλάδα. Είναι δημιουργός του ταξιδιωτικού site thegreektraveller.com, ενώ σήμερα διευθύνει ένα ταξιδιωτικό γραφείο και σχεδιάζει ιδιαίτερα προγράμματα διακοπών για Αμερικανούς και Κινέζους επισκέπτες στην Ελλάδα. Τα «Κινέζικα μαρτύρια» είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο.
Κάθε φορά σε παρέες, όταν γνώριζα καινούργιους ανθρώπους και με ρωτούσαν «τι κάνεις;», τους έλεγα «ασχολούμαι με Κινέζους», οι φίλοι μου μού έλεγαν «πες αυτή την ιστορία που είναι πολύ αστεία», έτσι τις είχα αφηγηθεί πολλές φορές. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου λέει κάποιος «ακούγονται πολύ ωραία, γιατί δεν κάθεσαι να τις γράψεις να τις διαβάζει ο κόσμος;».
— Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με Κινέζους;
Η πορεία μου ήταν για πολλά χρόνια στη δημοσιογραφία. Το 2011, με την κρίση, όταν όλα άρχισαν να καταρρέουν, ειδικά στο κομμάτι το δικό μας, το ταξιδιωτικό, έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα και έφτιαξα ένα ταξιδιωτικό blog. Τότε γνώρισα τον Φωκίωνα Δρόσο που είχε επαφές ήδη με την Κίνα και τους υπόλοιπους επενδυτές, οι οποίοι είχαν την ιδέα να χτίσουν ένα ταξιδιωτικό γραφείο που θα απευθυνόταν σε πολύ εκλεκτούς Κινέζους, middle upper class και πάνω. Ταιριάξαμε και από τότε είμαστε μαζί.
Ο προσανατολισμός του γραφείου ήταν και παραμένει η Κίνα, αλλά με την πανδημία και όσα ακολούθησαν έχουμε στραφεί στην αμερικανική και στην καναδέζικη αγορά που πάει πολύ καλά. Η Κίνα έχει κλειστά τα σύνορά της αυτήν τη στιγμή, οι Κινέζοι δεν ταξιδεύουν πουθενά στον κόσμο, και περιμένουμε να ανοίξουν. Το γραφείο μας στη Σανγκάη το διατηρούμε ακόμα.
Στην Κίνα τα πράγματα κινούνται πολύ αργά, αλλά όταν πάνε καλά, πάνε πολύ καλά ∙ όταν έγινε το lockdown, είχαμε φτάσει στο σημείο, μετά από δέκα χρόνια προσπάθειας, να έχουμε ένα δίκτυο εξαιρετικών γραφείων που μας έστελναν πολύ καλούς πελάτες. Εξειδικευτήκαμε στα «philosophy tours» που ήταν μεγάλη μόδα στην Κίνα: εύποροι Κινέζοι, συνοδευόμενοι από έναν καθηγητή Φιλοσοφίας, έρχονταν στην Ελλάδα για σεμινάρια Φιλοσοφίας και διακοπές.
— Οι Κινέζοι που βλέπουμε στους δρόμους της Αθήνας αυτές τις μέρες πώς έχουν έρθει;
Είναι Κινέζοι από το Χονγκ Κονγκ, τη Μαλαισία ή την Ταϊβάν όπου έχουν ανοίξει τα σύνορα, αλλά κυρίως είναι Κινέζοι που ζουν στην Αμερική και τον Καναδά.
— Να μιλήσουμε λίγο για τη συμπεριφορά τους. Τι είναι αυτό που τους κάνει ακατανόητους για κάποιον Έλληνα;
Κάνουν πράγματα τα οποία είναι έξω από τη δική μας αντίληψη και λογική. Βγάζω το κομμάτι της αισθητικής, γιατί είναι κάτι προσωπικό, αλλά κάνουν πράγματα πάρα πολύ αλλόκοτα και δεν τα κάνουν μόνο στην Ελλάδα φυσικά, ταξιδεύουν παντού. Είναι πολύ ιδιάζοντες άνθρωποι οι Κινέζοι και αποτελούν ένα τεράστιο ερωτηματικό για τον δυτικό κόσμο. Η δουλειά μου μού έδωσε την ευκαιρία να δω την ταξιδιωτική συμπεριφορά τους και να την καταγράψω. Πάντα γίνονταν πράγματα που λέγαμε «τώρα αυτός γιατί το κάνει αυτό;». Αυτός ήταν και ο λόγος που έγραψα και το βιβλίο.
— Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση, πάντως, είναι πόσο δύσκολο είναι να συνεννοηθείς μαζί τους, ακόμα και αν μιλούν αγγλικά. Για ελληνικά ούτε λόγος, ακόμα και αυτοί που ζουν χρόνια στην Αθήνα.
Κυρίως οι Κινέζοι που ζουν στην Αθήνα μιλάνε μια γλώσσα που δεν είναι κατανοητή. Δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να συνεννοηθούμε μαζί τους. Τα κορίτσια (σ.σ. που βοήθησαν στη φωτογράφιση) είναι πολύ ειδικές περιπτώσεις, έχουν δουλέψει και οι δύο ως MSG, ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα, μιλάνε ελληνικά και αγγλικά, δεν είναι τυπικές περιπτώσεις.
Ο μέσος Κινέζος είναι μεγάλη ταλαιπωρία για κάποιον Δυτικό – στη συνεννόηση. Δεν μαθαίνουν ξένες γλώσσες. Είναι και πάρα πολύ κλειστοί σαν άνθρωποι. Απέναντι σε μας, τους Δυτικούς, είναι με κάτι μεγάλα χαμόγελα, έχεις την αυταπάτη ότι όλα έχουν πάει καλά στο ταξίδι τους και με το που γυρίζουν στη χώρα τους αρχίζουν τα παράπονα για όλα αυτά που δεν τους άρεσαν και εσένα δεν θα σ’ τα έλεγαν ποτέ.
— Πόσοι Κινέζοι έρχονταν για τουρισμό στην Ελλάδα πριν από τον Covid;
Γύρω στους 200.000 τον χρόνο. Ένα πολύ μικρό κλάσμα αυτό για την πιο πολυπληθή χώρα του πλανήτη, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια νοικοκυριά με μέλη κάτω των σαράντα χρονών που έχουν εισόδημα εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο. Στην Κίνα είναι τα νούμερα που κάνουν τη διαφορά. Υπάρχουν πάρα πολλοί πλούσιοι Κινέζοι και με την καραντίνα κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι. Σκεφτείτε ότι δύο χρόνια κλεισμένοι μέσα λυσσάνε να βγουν και να ξοδέψουν, το έχουν μεγάλη ανάγκη.
— Οι Κινέζοι τουρίστες στην Ελλάδα είναι μόνο πλούσιοι;
Όχι. Οι δικοί μας πελάτες είναι εύποροι, αλλά έρχονται και πολλοί νέοι με πολύ πιο οικονομικά πακέτα. Εμείς δεν κάνουμε μαζικό τουρισμό, δηλαδή τα γκρουπ δεκαπέντε και είκοσι ατόμων που βλέπετε στον δρόμο δεν τα φέρνει το δικό μας γραφείο. Οι MSG μας δούλευαν και με τέτοια γκρουπ, οπότε ξέρω και τις δικές τους συμπεριφορές. Αυτά είναι φτηνά γκρουπ ‒ αγοράζουν φτηνό αεροπορικό, φτηνή διαμονή και τίποτε άλλο. Ό,τι άλλο θέλουν να κάνουν στην Ελλάδα το πληρώνουν έξτρα.
— Τι θέλουν να κάνουν στην Ελλάδα; Τι ζητάνε συνήθως;
Ένα κλασικό ταξίδι στην Ελλάδα είναι γύρω στις επτά ημέρες. Θα μείνουν ένα βράδυ στην Αθήνα, είτε στη αρχή είτε στο τέλος του ταξιδιού, θα δουν Ακρόπολη και το Μουσείο της Ακρόπολης σίγουρα, τον Ναό του Ολυμπίου Διός, την Αθηναϊκή Τριλογία, το Καλλιμάρμαρο και το Σούνιο, τον Ναό του Ποσειδώνα by sunset, και μετά θα πάνε σε κάποιο νησί. Παλιότερα ήταν η Μύκονος, τώρα παίζει και η Πάρος ή η Κρήτη.
Το highlight, όμως, αυτό που κάνουν όλοι, είναι τουλάχιστον τρία βράδια στη Σαντορίνη. Αυτό είναι στάνταρ. Θα κάνουν ένα wine day, σίγουρα θα πάνε στο Ακρωτήρι και στο Μουσείο Προϊστορικής Θήρας, θα πάνε μία μέρα για photo shooting και αυτό που τους αρέσει πάρα πολύ είναι το καλδέρα boat trip με τα καταμαράν που βλέπουν το ηλιοβασίλεμα.
Έχουμε κάνει και πάρα πολλούς γάμους στη Σαντορίνη. Την αγαπούν πολύ τη Σαντορίνη. Τα ερωτευμένα ζευγάρια έχουν αναγάγει τη φωτογράφιση σε όνειρο ζωής, πελώρια επιθυμία, πολλών χρόνων. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γραφικόν του όλου πράγματος, στον τρελό έρωτα και σε λοιπά παρεμφερή αλλά και στον συμβολισμό. Διότι στα κινέζικα το Αιγαίο λέγεται «Άι τζιχάι», το οποίο μεταφράζεται ως «Θάλασσα της Αγάπης».
Όλα γίνονται για το photo shooting πάντως. Επιστρέφουν για ένα βράδυ στην Αθήνα και μετά πετάνε για την Κίνα. Υπάρχουν και μικρές αποκλίσεις, εννιαήμερα, δεκαήμερα. Αλλά αυτό είναι συνήθως το πρόγραμμά τους.
— Πείτε μου για το φαγητό, γιατί η εντύπωσή μου είναι ότι ψάχνουν μόνο για κινέζικο, όπου κι αν είναι.
Η αλήθεια είναι πως οι νεαροί Κινέζοι ‒γιατί έχουμε και πάρα πολύ νέο κόσμο‒ ενδιαφέρονται πολύ για την υγιεινή διατροφή. Στην Κίνα τώρα πια η υγιεινή διατροφή συμπεριλαμβάνεται σε μια άλλη φιλοσοφία ζωής, που, πέρα από τον υλισμό και το «μαζεύω χρήμα», είναι πώς κάνω τη ζωή μου καλύτερη, με υγεία ευεξία, όλα αυτά. Έτσι είναι ενήμεροι για τη μεσογειακή διατροφή, άρα και για την ελληνική, για το ελαιόλαδο, τα τοπικά προϊόντα, το κρασί μας κ.λπ.
Ως εταιρεία ανήκουμε και σε έναν όμιλο που λέγεται Hellas Group, έχει τη βάση του στη Σανγκάη και έχει ένα πολιτιστικό και επιχειρηματικό κέντρο, το Hellas House, όπου γίνονται events. Εκεί βρίσκονται τα γραφεία μας. Οι εταιρείες του Hellas Group διακινούν ελληνικά προϊόντα εκεί, τυρί, μέλι, τα πάντα, έχουν ελληνικά εστιατόρια και συστήνουν στον κόσμο τα καλύτερα της Ελλάδας.
— Από ελληνικό φαγητό τι τους αρέσει;
Τους αρέσουν πολύ τα θαλασσινά ‒όχι ψάρι, δεν τους αρέσουν τα ψάρια‒, γαρίδες, καραβίδες, χταπόδι, τρελαίνονται όπως τα μαγειρεύουμε. Τους αρέσουν τα κρεατικά, επίσης, και τρελαίνονται για το αρνί στη σούβλα. Τα θαλασσινά είναι σε προτεραιότητα βέβαια.
Δεν συμπαθούν πολύ τα γαλακτοκομικά, δεν είναι και στην κουλτούρα τους. Δεν έχουν γαλακτοκομικά στην Κίνα, οπότε είναι λίγο διστακτικοί, αλλά σε γενικές γραμμές θα δοκιμάσουν ελληνική κουζίνα.
Στο τέλος, όμως, θα ζητήσουν το κινέζικο. Αυτά που αναφέρω στο βιβλίο σχετικά με το φαγητό είναι ακριβώς όπως έχουν γίνει, έχω δει να παίρνουν ψαρόσουπα και να ζητάνε από τον καταστηματάρχη να βράσει μέσα μακαρόνια!
— Θα μου πείτε άλλες ιδιαιτερότητες που έχουν; Ξέρω ότι δεν κάνουν μπάνιο στη θάλασσα.
Οι περισσότεροι πελάτες μας δεν κάνουν μπάνιο. Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν, αλλά δεν είναι και στις προτιμήσεις τους ‒ κυρίως δεν θέλουν να είναι πολύ στον ήλιο. Δεν τον αντέχουν τον ήλιο, τον μισούν.
Ωστόσο, τρελαίνονται για τη θάλασσα, να είναι δίπλα στο νερό, αλλά να μην εμπλέκονται με αυτό, και επειδή το yachting τούς δείχνει τοπία, η βόλτα με σκάφος είναι πάντα στο πρόγραμμά τους. Θυμάμαι ένα σούπερ γιοτ στο Μαγγανάρι, στην Ίο, και τους Κινέζους να κολυμπούν γύρω του με σωσίβια, δεμένοι μάλιστα, για να μην τους πάρει το ρεύμα.
Η σχέση που έχουν με τον ήλιο και τη θάλασσα τους κάνει ιδανικούς για ταξίδι στην Ελλάδα τον χειμώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι το 2019 η Σαντορίνη γέμιζε με Κινέζους τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, που είναι η Πρωτοχρονιά τους. Όλες οι πτήσεις ήταν γεμάτες με Κινέζους.
— Τι άλλο δεν κάνουν σε σχέση με τους υπόλοιπους τουρίστες;
Προσπαθούν να γίνουν όσο πιο Δυτικοί γίνεται, οπότε μιμούνται συμπεριφορές και πράγματα. Αυτό που δεν μας έχει τύχει, ενώ είναι πολύ συνηθισμένο από άλλους τουρίστες, είναι να νοικιάσουν γιοτ για μια εβδομάδα με πλήρωμα, σεφ κ.λπ. Ποτέ δεν έχει γίνει, αλλά πάντα, και στη Μύκονο και στη Σαντορίνη ή στη Ζάκυνθο, θα έχουν ένα half day ή full day tour με σκάφος, καταμαράν, μικρό ταχύπλοο κ.λπ.
Είναι άνθρωποι περίεργοι, τους αρέσει ο πολιτισμός, ενδιαφέρονται για τον ελληνικό πολιτισμό ειδικά και τον σέβονται πάρα πολύ, τον μαθαίνουν στο σχολείο και θέλουν να δουν τα μέρη για τα οποία έχουν ακούσει. Και θέλουν να κάνουν όσο πιο πολλά πράγματα μπορούν μέσα στη μέρα.
Αυτό που δεν κάνουν σε σχέση με τους Δυτικούς είναι να περάσουν δυο μέρες χωρίς να κάνουν τίποτα. Οι Αμερικανοί το ζητάνε, «leisure», δεν θέλουν να κάνουν τίποτα, δεν έχουν τόσο πλήρες πρόγραμμα, ενώ οι Κινέζοι, όταν δεν τους έχουμε κλείσει όλη τη μέρα, θα βρουν πράγματα να κάνουν μόνοι τους. Μπορεί να κάνουν ψώνια όλη μέρα.
— Το βιβλίο πόσο καιρό το γράφατε;
Ξεκίνησε ως ιδέα και να γράφεται απ’ τα μέσα και μετά του ’19, προς το φθινόπωρο. Ήταν μια χρονιά πάρα πολύ κουραστική, είχαμε πάρα πολλή δουλειά, πολλούς Κινέζους, και ερχόταν λίγο ως αντίδοτο μετά από μια γεμάτη μέρα στο γραφείο. Άρχισα να γράφω τις ιστορίες και μετά έρρεε. Πήρε την τελειωτική του μορφή λίγο πριν από την πανδημία και μετά κλειδωθήκαμε μέσα, οπότε κυκλοφόρησε τώρα.
Κάθε φορά σε παρέες, όταν γνώριζα καινούργιους ανθρώπους και με ρωτούσαν «τι κάνεις;», τους έλεγα «ασχολούμαι με Κινέζους», οι φίλοι μου μού έλεγαν «πες αυτή την ιστορία που είναι πολύ αστεία», έτσι τις είχα αφηγηθεί πολλές φορές. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου λέει κάποιος «ακούγονται πολύ ωραία, γιατί δεν κάθεσαι να τις γράψεις να τις διαβάζει ο κόσμος;». Έτσι άρχισα να τις γράφω. Και ακόμα και τώρα, κάθε φορά που τις διαβάζω, γελάω, όπως και πολλοί άλλοι.
— Είναι αληθινά τα περιστατικά;
Όλες οι ιστορίες προκύπτουν από αληθινά γεγονότα, απλώς τις έχω συρράψει έτσι ώστε να βγάζουν νόημα, κι αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας δικής μου.
— Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που έχετε ζήσει με Κινέζους;
Αυτό που περιγράφω στο «Ακατάληπτον εστί»*. Αυτή την ιστορία την έχω ηχογραφημένη, είναι ακόμα στο WeChat, και από καιρού εις καιρόν τη βάζω στο γραφείο, την ακούμε και κλαίμε από τα γέλια.
Το πιο κουφό που έχω ακούσει ήταν ότι πήγαν να βράσουν χταπόδι μες στον βραστήρα, είναι κάτι που κανείς δεν κατάλαβε γιατί το έκαναν. Είναι πολλά τα αστεία περιστατικά που προκύπτουν επειδή δεν μιλάνε καμία άλλη γλώσσα εκτός από τα κινέζικα, και ακόμα και όταν νομίζουν ότι μιλάνε αγγλικά, κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε.
Το ταξίδι ενός Κινέζου, έτσι, είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων. Με τον MSG τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, τουλάχιστον τελειώνει το ταξίδι και έχουν κάνει όσα ήταν να κάνουν, αλλά οι άνθρωποι που συνεννοούνται μαζί τους τραβάνε πολλά.
*Μια πάμπλουτη (και τσιγκούνα) Κινέζα κυρία που είχε έρθει μόνη της διακοπές στην Αθήνα πήρε για MSG έναν νεαρό Κινέζο ο οποίος δεν μιλούσε γρυ αγγλικά, δεν διάβαζε αγγλικά και έκανε μια συγκινητική προσπάθεια να μιλήσει ελληνικά, ρίχνοντας ένα «ντάσι, ντάσι» (εντάξει, εντάξει) κάθε φορά που δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν από το ταξιδιωτικό γραφείο. Ήταν η πρώτη του δουλειά και έπρεπε να μεταφράζει την ξενάγηση της πελάτισσάς του στην Ακρόπολη και το μουσείο της Ακρόπολης, από τα αγγλικά, λέγοντας πράγματα που δεν συνέπιπταν με αυτά που έλεγε η ξεναγός. Ωστόσο, επειδή ούτε και η κυρία ήξερε αγγλικά, ήταν απολύτως ευχαριστημένη από όσα άκουγε. Για το βράδυ η κυρία είχε κλείσει τραπέζι στη Σπονδή, και το εστιατόριο επικοινώνησε με το ταξιδιωτικό γραφείο για να επιβεβαιώσει την κράτηση, κι αυτό με τον MSG.
Operator (γραπτώς): Πες μου για απόψε, θα πάτε στο εστιατόριο «Σπονδή», εντάξει;
Guo (ο νεαρός), με ηχητικό μήνυμα: Σήμερα το βράδυ… το φαΐ… το πελάτε… θέλει ανί… ανί… μπε… μπε… λέει για μένα… ματζί πάμε…
Operator (γραπτώς): Θα πάτε στο εστιατόριο «Σπονδή»; The one that we have booked? Pls confirm. (Στο σημείο αυτό ο operator προφανώς τα ψιλοχάνει και αρχίζει να του γράφει από απόγνωση και αγγλικά. Τα οποία βέβαια ο Guo διόλου δεν γνωρίζει. Ω της καταληψίας…)
Guo (ηχητικό μήνυμα): ΕΕ… το πελάτε… προτές… μαζί πάω ούρα ούρα… το πάω ούρα ούρα.
Operator (γραπτώς): Δεν καταλαβαίνω, τι ούρα λες; Ποια ούρα; Απόψε σε ποιο εστιατόριο θα πάτε; Spondi??? Pls confirm… (Ο operator κολυμπάει ανάσκελα σε αγωνία, νομίζει δε πως η πελάτισσα έχει ουρολοίμωξη. Χάος!)
Guo (ηχητικό μήνυμα): Εεε… έεε… πάρω ούρα… ούρα… ούρα ουραμένι… ούρα… τρόμο πάω… ούρα ουραμένι… εκεί… έχει ατό… πουλάει μαγκαζί… το ανί… ανί… μπε… μπε… φαητό… θέλει ένα μπε φαητό… κι εγκώ μαγκαζί πελάτη… έχει κοιτάω… πότες πότες… εγκώ έχει μαγαζί… πελάτη… έχει… κοιτάω το αμνί… ούρα φαητό μαγαζί…
Operator (γραπτώς): Δηλαδή να ακυρώσουμε το εστιατόριο «Σπονδή» απόψε;;; It’s very important, please confirm… (Κάπως πάει να το πιάσει ο operator).
Guo (ηχητικό μήνυμα): Ανταλαφί μου… μετά κάνω ουάλα πότα… γκουρούνι… εσύ ανοίγει πότα… ντάσι; Χαριστώ ε…
Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι η πελάτισσα το πρωί αποφάσισε να ακυρώσει τη «Σπονδή» για να δοκιμάσει αρνί (αμνί), και ο MSG θα την πήγαινε στα Βλάχικα στη Βούλα (ούρα) και στη Βουλιαγμένη (ουραμένι).
— Πείτε μου και για το εξώφυλλο.
Ήταν πολύ μεγάλη χαρά για μένα που αυτός ο πολύ σημαντικός Κινέζος ζωγράφος, ο Yue Minjun, μου έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσω τον πίνακά του για το εξώφυλλο. Του έστειλα ένα email, μου απάντησε «παρακαλώ στα κινέζικα», επικοινώνησα με την υπάλληλό μας στη Σανγκάη, μου το μετέφρασε και μόλις το έλαβε μου έδωσε την άδεια. Μου έστειλε σε μεγάλη ανάλυση τις φωτογραφίες, με συμφωνία να του στείλω πέντε αντίτυπα μόλις τυπωθεί.
Ο Yue Minjun είναι ο βασικός εκπρόσωπος ενός κινήματος στην κινέζικη ζωγραφική που λέγεται κυνικός ρεαλισμός και ουσιαστικά τα έργα αυτής της σχολής απεικονίζουν τη μετάβαση της Κίνας από μια κομμουνιστική χώρα, την παλιά κλειστή σοσιαλιστική χώρα του Μάο, στον καινούργιο κόσμο και στο πώς οι Κινέζοι υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές. Δεν υπήρχε κάτι πιο ταιριαστό για το δικό μου κείμενο.
