Παρελήφθησαν τα νέα

Παρελήφθησαν τα νέα Facebook Twitter
Το καθημερινό τελετουργικό στηρίζεται σε διαλόγους που ανοίγουν με την απαγγελία ενός ΑΜΚΑ ως προοίμιο, για να εξελιχθεί λίγο μετά σε κάποιο μονόπρακτο, με πρωταγωνιστή τον πόνο, την αγωνία, την περιέργεια, μπορεί και τη χαρά.
0

[Στην Ντέπυ και τον Τόμυ]

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ χιλιάδες σημεία όπου καταθέτουμε οικειοθελώς τα μυστικά μας. Δεν είναι τραπέζια σε καφέ και εστιατόρια, δεν είναι παγκάκια σε πάρκα ή πλατείες, δεν είναι μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα, δεν είναι ήσυχοι πεζόδρομοι ή φασαριόζικες πολυθρόνες κομμωτηρίου. Και ούτε εξομολογητήρια σε εκκλησίες είναι, παρόλο που μοιράζονται με αυτές το ίδιο branding, τον σταυρό. Έναν πράσινο σταυρό, συνήθως σχηματισμένο από αεικίνητα led, που αναβοσβήνουν σε τρελές χορογραφίες, πριν καταλήξουν στιγμιαία στη σύνθεση των δύο κάθετων γραμμών του. Είναι τα φαρμακεία, ναι. Και, κυρίως, τα φαρμακεία στις γειτονιές.

Tο σκηνικό είναι κοινό: ένας πάγκος, ένα ψηλό διαφανές διαχωριστικό –στοιχείο της μετά COVID-19 εποχής– και πολλά ράφια, ανοιχτά ή προστατευμένα, φορτωμένα άγνωστα και γνώριμα φιαλίδια ή κουτιά. Εύκολα παυσίπονα και φάρμακα βαριά, δίπλα σε σειρές προφυλακτικά και λιπαντικά τζελ. Ο έρωτας και ο θάνατος, η ηδονή και η φθορά, ένα ράφι απόσταση. Μυστήριο και μπαναλιτέ σε πλήρη ισορροπία, το ίδιο ανθεκτικό κράμα μαγείας που περιέγραφε ο Σαίξπηρ μιλώντας για εκείνο το φαρμακείο στη Μάντοβα απ’ όπου προμηθεύτηκε ο Ρωμαίος το ακριβό του φαρμάκι: «Γύρω στα ράφια, σκορπισμένοι σαν επαίτες, / ένας θλιμμένος συρφετός άδεια κουτιά, / πράσινα πήλινα δοχεία, φούσκες ζώων, / σπόροι που μούχλιαζαν, παλιά κομμάτια σπάγκος, / και ροδοπέταλα ξερά εδώ κι εκεί - / ένα ανήμπορο στημένο σκηνικό».¹

Νιώθεις πως εδώ ό,τι θα πεις ακούγεται, εσωτερικεύεται και λύνεται. Τα λες και «καθαρίζεις» επιτόπου με ένα χάπι.

Τα φαρμακεία στις γειτονιές διακοσμήθηκαν κάποτε από επαγγελματίες. Μα από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, εκατοντάδες πελάτες, εφημερίες και διανυκτερεύσεις. Οι ανάγκες και οι εποχές πρόσθεσαν ατάκτως τις πινελιές τους – τον καναπέ με τη δερματίνη και το τραπεζάκι από μέταλλο και μελαμίνη. Όμως αυτά είναι και τα προαπαιτούμενα για την «εξομολόγηση», την καλή, τη σωστή, την αυθόρμητη, την impromptu, τη μη επαγγελματική και επιτηδευμένη. Μιλάμε για αυτή την οικεία ζεστασιά της ελαφράς ακαταστασίας, που επιπλέον μυρίζει απολύμανση. Νιώθεις πως εδώ ό,τι θα πεις ακούγεται, εσωτερικεύεται και λύνεται. Τα λες και «καθαρίζεις» επιτόπου με ένα χάπι.

Παρελήφθησαν τα νέα Facebook Twitter
Οι ανάγκες και οι εποχές πρόσθεσαν ατάκτως τις πινελιές τους - τον καναπέ με τη δερματίνη και το τραπεζάκι από μέταλλο και μελαμίνη.

Το καθημερινό τελετουργικό στηρίζεται σε διαλόγους που ανοίγουν με την απαγγελία ενός ΑΜΚΑ ως προοίμιο, για να εξελιχθεί λίγο μετά σε κάποιο μονόπρακτο, με πρωταγωνιστή τον πόνο, την αγωνία, την περιέργεια, μπορεί και τη χαρά. Στον πάγκο του φαρμακείου κατατίθενται συμπτώματα: πονοκέφαλος, βήχας, στυτική δυσλειτουργία, κρύωμα, δυσκοιλιότητα, τριχόπτωση, σκασμένες φτέρνες, δυσμηνόρροια, κίτρινα δόντια, σημάδια από τσιμπήματα εντόμων, αϋπνία. Εδώ επικρατεί ένα επίμονο, παραπονιάρικο α΄ ενικό πρόσωπο και μάλιστα δυσανάλογα μεγαλοφώνως: έχω έναν πόνο, έχω ένα έκζεμα, έχω τον λαιμό μου, δεν αντέχω μ’ αυτό το κότσι, ανησυχώ για την πίεση, θέλω κάτι για την πιτυρίδα, παίρνω αντιπηκτικά, ξεκινάω στατίνες, ζήτησα την υγρή πρόπολη, σας χρωστάω μια συνταγή, ήρθα για τα ομοιοπαθητικά, ξέχασα-θέλω-και-μάσκες, χρειάζομαι ένα ράπιντ.

Πιο ήσυχα και πιο σεμνά, κάποιοι νέοι φέρνουν την ακμή τους και ζητούν κρέμες και ειδικά σαπούνια ή απλώνουν με άγχος στον πάγκο ένα νεοαποκτηθέν αυτοάνοσο.  Αποφασισμένοι και με δυσκολία προσπαθούν να συνεννοηθούν οι νεοφερμένοι στη χώρα και οι αλλοδαπές κυρίες που συνοδεύουν ηλικιωμένους και ηλικιωμένες. Διερμηνεία χρειάζεται πάντως πιο συχνά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία που προσέρχονται μόνοι: τόσα ξενικά ονόματα φαρμάκων και ουσιών, τόση άυλη ευκολία απέναντι στη δική τους αντικειμενική αδυναμία μοιάζει αδύνατο να μεταβολιστούν.

«Εδώ γνωρίζω ηλικιωμένους / που αν τους ρωτήσεις απαντούν / και μόνον τ’ απαραίτητα / σε μια γλώσσα παλιά / ευγενική σανσκριτική ακατανόητη / κι ύστερα πάλι φυγαδεύονται / στη μερική τους άνοια, μακρινοί».² Είναι αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που έρχονται ξανά και ξανά, ακολουθώντας την περιοδικότητα των συνταγών του γιατρού που καθορίζει τις ζωές τους ή ακόμα και υπερβαίνοντάς τη. Γι’ αυτό ταίριαξε και τόσο καλά ο περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείων που είδα έξω από κάποιο φαρμακείο, σαν απόφθεγμα έξω από σχολή φιλοσοφίας. «Όλα είναι χημεία», μοιάζει να λέει.

Παρελήφθησαν τα νέα Facebook Twitter
Γι’ αυτό ταίριαξε και τόσο καλά ο περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείων που είδα έξω από κάποιο φαρμακείο, σαν απόφθεγμα έξω από σχολή φιλοσοφίας. «Όλα είναι χημεία», μοιάζει να λέει.

Και οι άνθρωποι πίσω απ’ τον πάγκο; Οι φαρμακοποιοί και οι υπάλληλοι φαρμακείου; Ακούραστοι ή εξουθενωμένοι, γελαστοί ή τυπικά ευγενικοί, εκνευριστικοί ή εκνευρισμένοι, αποκρίνονται σε ερωτήσεις που δεν απαντώνται, ενώ παράλληλα απομνημονεύουν ΑΜΚΑ και ονόματα τακτικών πελατών («κάποτε με ήξερε ο μπάρμαν με το μικρό μου όνομα, τώρα με ξέρει ο φαρμακοποιός», λέει ένα γλυκόπικρο meme που κυκλοφορεί ανάμεσα σε φίλους των -ήντα).

Ίσως να βρίσκουν κάτι χαριτωμένο ανάμεσα σε όλα αυτά, ίσως όμως σχολώντας κάθε μέρα να αποτινάζουν με μανία τη «χημεία» με τους πελάτες, σαν να φοβούνται μην τυχόν και επιβεβαιώσουν τον Επίκτητο: «Αν περνάς πολύ καιρό μαζί με κάποιον, είτε κουβεντιάζοντας μαζί του είτε πίνοντας μαζί του είτε απλώς ερχόμενος σε συχνή επαφή μ' αυτόν, τότε αναγκαστικά ή θα του μοιάσεις εσύ ή αυτός θα γίνει σαν εσένα».³

Ο Οκτώβρης είναι η εποχή των φαρμακείων. Τώρα που «παρελήφθησαν τα νέα αντιγριπικά εμβόλια», τώρα που αρχίζουν τα κρυολογήματα, τώρα πυκνώνουν οι πελάτες και ανοίγουν οι δουλειές. Και κάθε φορά υπάρχει πίσω απ’ τον πάγκο ένας άνθρωπος που ακούει και μπορεί στα σίγουρα να πει πως «παρελήφθησαν τα νέα» του καθενός μας.

«Να, στην υγεία της αγάπης μου (πίνει). Καλά / μου το ‘πες, φαρμακοποιέ. Τα φάρμακά σου / αμέσως ενεργούν. Μ’ ένα φιλί, πεθαίνω (πέφτει)».*


¹Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ρωμαίος & Ιουλιέττα (Πράξη E’), μτφρ. Διονύσης Καψάλης, Gutenberg, 2018

²Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα Τόμος Β, 2001-2013, ΣΤΑ ΞΕΝΑ «Νο16. Ο Ενικός, Χτυπήματα στην Πλάτη», Κέδρος, 2013

³Eπίκτητος, Η Ελευθερία, «Για τις κοινωνικές συναναστροφές Β’», μτφρ. Θάνος Σαμαρτζής, Δώμα, 2017

Η Έφη Κασούρα σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στο EΚΠΑ και το Paris X - Nanterre. Eίναι Διευθύντρια Δημιουργικού σε εταιρία επικοινωνίας.

Guest Editors
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιωσιμότητα και συλλογικές φαντασιώσεις 

Γεύση / Μπορεί η υψηλή γαστρονομία να είναι πράγματι βιώσιμη;

Βραβευμένα εστιατόρια, που αποτελούν το όνειρο πολλών foodies, καυχιούνται για τις βιώσιμες πρακτικές τους, την ίδια στιγμή που κάποιες «λεπτομέρειες» για τη λειτουργία τους τείνουν να αποσιωπούνται από τη βιομηχανία της εστίασης.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Υπεράσπιση του ζωγράφου Μιχάλη Μαδένη

Guest Editors / Υπεράσπιση του ζωγράφου Μιχάλη Μαδένη

«Η συγκεκριμένη απόφαση αντιτίθεται στην καλλιτεχνική ελευθερία και στην ελευθερία της έκφρασης και έτσι, στην ουσία, «κλείνει την πόρτα» σε ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο και σημαντικό διεθνώς καλλιτεχνικό κίνημα, μέσα στο οποίο υπάρχοντα αντικείμενα, έργα τέχνης ή εικόνες τους προσλαμβάνουν, χωρίς ιδιαίτερη διαφοροποίηση, ή και κάποιες φορές, χωρίς καμία διαφοροποίηση, ένα άλλο νόημα»
THE LIFO TEAM
Έλον Μασκ: Η πηγή του κακού

Guest Editors / Έλον Μασκ: Η πηγή του κακού

Κατάλαβε πως μια δημοκρατική κυριαρχία στις ΗΠΑ θα αναγκαζόταν να συγκρουστεί μαζί του. Έτσι, ο άνθρωπος - «τοτέμ» του σύγχρονου καπιταλισμού έχει για πολιορκητικό κριό το κοινωνικό δίκτυο Χ που λειτουργεί πια ως μεγάφωνο για κάθε ακραίο στοιχείο.
ΑΛΚΗΣ ΚΟΥΠΕΤΩΡΗΣ
«Κι όμως»: Ο Δημήτρης Δημητριάδης για τον Χρήστο Γιανναρά

Guest Editors / «Κι όμως»: Ο Δημήτρης Δημητριάδης για τον Χρήστο Γιανναρά

«Η ελληνικότητα μόνο κατ’ όνομα ενδιαφέρει και παθιάζει τον Χρήστο Γιανναρά». Ένα άρθρο–απάντηση του συγγραφέα σε δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατο του Έλληνα διανοητή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
Φίκος - Για το εκκλησάκι του Μυταρά

Guest Editors / «Το έφτιαξε όπως το ένιωσε εκείνη τη στιγμή»: Ο Φίκος γράφει για το κλείσιμο του παρεκκλησιού του Μυταρά

Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε μια ζωντανή παράδοση στην οποία ο καλλιτέχνης εκφράζει (την κοινωνία του) και εκφράζεται. Δυστυχώς ξεμένουμε με δύο επιλογές: από τη μια ένα καλλιτεχνικό νεκροταφείο και από την άλλη ένα δυσλειτουργικό αλλά ζωντανό έργο.
ΦΙΚΟΣ
Ο Richie Hawtin παίζει ακόμα για τα παράξενα παιδιά 

Respublika / Onassis Stegi / Ο Richie Hawtin παίζει ακόμα για τα παράξενα παιδιά 

Ο DJ και παραγωγός που μπήκε σαν «φύτουλας» στην techno δεν σκοπεύει να την παρατήσει επειδή έγινε mainstream. Προσπαθεί να κάνει το κοινό να χορεύει με τα μάτια ερμητικά κλειστά, όπως θέλει να συμβεί και στο set του στη Μαλακάσα. 
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
ASSISTED SUICIDE

Guest Editors / «Αξίζει να συνεχίσω να παλεύω για τη ζωή μου;»

Τι συμβαίνει στην Ευρώπη όσον αφορά την ευθανασία; Ποιο είναι το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα; Ο δικηγόρος Βασίλειος Χ. Αρβανίτης γράφει για ένα ακανθώδες ζήτημα που επανέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Χ. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ