ΜΙΑ ZΩΗ KING KONG
Υποδοχή του χειμώνα σε διάφορες στάσεις.
ΓΥΡΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ, τις πρώτες αυτές εβδομάδες της επιστροφής στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής. Το βλέπεις στους δρόμους, από τα θυμωμένα βλέμματα των περαστικών όταν σε κοιτάνε να επιστρέφεις με μαύρους κύκλους από κάποιο σερί ενώ εκείνοι τρέχουν στις δουλειές τους, ή από τον ξινισμένο ταξιτζή που σε γυρνά σπίτι και φορά άγαρμπα την μάσκα του καθώς βήχεις, και τότε από πείσμα πνίγεσαι ακόμη πιο δραματικά, γραπώνεσαι στο χερούλι της πόρτας και σχεδόν ουρλιάζεις.
Aλλά θυμωμένος είσαι κι εσύ, που οι φίλοι σου φεύγουν ξανά για μακριά, που γυρνάνε στις δουλειές τους, ή και που χρειάζεται να έχουμε καν δουλειές. Θυμωμένος με όλα. Οι επόμενες εβδομάδες όπως σε πληροφορεί ο ίδιος κατσουφιασμένος ταξιτζής, ανήμερα την πρωτοχρονιά κατηφορίζοντας την Κηφισίας, θα είναι η πιο νεκρή περίοδος του χρόνου. Κάπου ως τα τέλη του Φεβρουαρίου θα κρατήσει αυτή η φάση της απόλυτης παραλυσίας, όπου δεν θα κινείται τίποτα, εκείνος μιλά βασικά για την αγορά και στην πραγματικότητα αυτό που εννοεί είναι ότι δεν θα έχει τουρίστες η Αθήνα- πράγμα που σημαίνει ότι έστω και με λιγότερο σεξ η πόλη μας θα γίνει ξανά όμορφη για λίγο. Αλλά η βροχή που καλωσορίζει αυτή την μελαγχολική περίοδο δεν φέρνει καμία κάθαρση, το μόνο που καταφέρνει είναι να μετατρέψει το χώμα σε λάσπη. Σαν οι διαφορετικές φυλές τις Αθήνας να μάτωσαν απότομα η μια μέσα στην άλλη, κι ξαφνικά από το rave με τα κουίρια βρίσκεσαι δίπλα στον ακροδεξιό σου γείτονα στο Σκλαβενίτη στον διάδρομο με τις χλωρίνες και τα χαρτιά υγείας. Και κουβαλάτε κι οι δυο αυτή την παράξενη λύπη που ακολουθεί κάθε οργασμό. Και την κουβαλούν κι όλοι οι άνθρωποι γύρω σου, λες και μόλις στραγγίστηκε από τα σώματα τους όλη η χαρά των γιορτών, σκουπίζουν τα ξενύχτια και τις καύλες από πάνω τους με μια χαρτοπετσέτα και γίνονται ξανά καλά παιδιά, νευρικά, νευριασμένα και δυσκοίλια.
I write from the realms of the ugly, for the ugly, the frigid, the unfucked and the unfuckables, all those excluded from the great meat market of female flesh, and for all those guys who don't want to be protectors, for those who would like to be but don't know how, for those who are not ambitious, competitive, or well-endowed.
—King Kong Theory, Virginie Despentes
Αγαπητέ μαλάκα
Νέο έτος με το οργισμένο κατακόκκινο φως της Virginie Despentes!
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ, αν και όχι ιδαίτερα γνωστό στην Ελλάδα, το ακούω για πρώτη φορά κάπου το 2019, από την Ο., όχι ως το απόλυτο φαινόμενο της φεμινιστικής Γαλλικής λογοτεχνίας- πράγμα που είναι, αφού το βιβλίο της King KongTheory έχει πουλήσει περισσότερα από 2.500.000 εκατομμύρια αντίτυπα, αλλά ως την πρώην σχέση του ισπανού φιλοσόφου Paul B. Preciado, κολλάω μαζί του και κάπως ξώφαλτσα γδέρνω λιγάκι και το δικό της σύμπαν.
Πρώτη στάση όλων όσων φτάνουν σε εκείνη μέσα από τα χωράφια της κριτικής θεωρίας, είναι το King Kong Theory μια περίεργη μείξη αυτοβιογραφίας και δοκιμίου με σκέψεις της πάνω στον βιασμό που έζησε, την πατριαρχία, το σεξ και την σεξουαλικότητα. Είχα θαυμάσει από τότε το τάλεντο της στο να βρίσκει τίτλους, καθώς αποτελεί μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις βιβλίων όπου ο τίτλος και το οπισθόφυλλο σε πείθουν σχεδόν στιγμιαία να τα πάρεις στα χέρια σου αλλά είχα μείνει εκεί.
Σε μια συζήτηση έξω από την Στέπα μου μιλάνε για το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο "Cher Connard", δηλαδή «Αγαπητέ Μαλάκα» που κυκλοφόρησε το 2022. Δυστυχώς παραμένει αμετάφραστο στα Αγγλικά ή (εννοείται) τα Ελληνικά. Οπότε κάνοντας κάθε μερικές φράσεις δεξί κλικ στον ενσωματωμένο μεταφραστή του Books το διαβάζω και, σε μια προσπάθεια να μουλιάσω λίγο ακόμη μέσα στις λέξεις της σας μεταφράζω τις 3-4 πρώτες σελίδες του. To βιβλίο ακολουθεί την γέννηση μιας παράξενης επικοινωνίας ανάμεσα στον Oscar έναν πετυχημένο συγγραφέα που κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση από την Zoe- μια νεαρή ινσταγκραμική φεμινίστρια, και την Rebecca μια θρυλική Γαλλίδα ηθοποιό στην Δύση της καριέρας της. Η ιστορία ξεκινά από ένα χυδαίο πόστ στο Instagram που ανεβάζει ο Oscar και καταλήγει σε μια απρόσμενη, βαθιά και τρυφερή επιστολική σχέση.
OSCAR
Chroniques du désastre (Χρονικά της καταστροφής)
Έπεσα πάνω στη Rebecca Latté στο Παρίσι. Επέστρεψαν στην μνήμη μου οι εξαιρετικοί χαρακτήρες που υποδύθηκε, μια γυναίκα ολοκληρωτικά επικίνδυνη, δηλητηριώδης, ευάλωτη, συγκινητική ή ηρωική - πόσες φορές την ερωτεύτηκα, πόσες φωτογραφίες της, σε πόσα διαμερίσματα, πάνω από πόσα κρεβάτια - μπόρεσα να κρεμάσω, οι οποίες με έκαναν να ονειρεύομαι. Τραγική μεταφορά για μια εποχή που πήγε κατά διαόλου - αυτή η μεγαλειώδης γυναίκα που μύησε στο απόγειό της τόσους πολλούς εφήβους στη γοητεία της γυναικείας αποπλάνησης - έχει γίνει τώρα αυτός ο βάτραχος. Όχι απλά γριά, αλλά χοντρή, ατημέλητη, με δέρμα αηδιαστικό, και αυτή την περσόνα της βρώμικης, φασαριόζας γυναίκας. Είναι ένα χάλι. Μου είπαν ότι έχει γίνει μούσα για τις νεαρές φεμινίστριες. Η Διεθνής Ένωση για τις βρωμιάρες χτύπησε ξανά. Επίπεδο έκπληξης: μηδέν. Κουλουριάζομαι στον καναπέ μου και ακούω το Hypnotize του Biggie ξανά και ξανά.
_______________
REBECCA
Αγαπητέ μαλάκα,
Διάβασα τι ανέβασες στον λογαριασμό σου στο Insta. Είσαι σαν ένα περιστέρι που έχεσε στον ώμο μου καθώς περνούσα. Είναι βρώμικο και πολύ δυσάρεστο. Ouin ouin ouin είμαι ένα μικρό μουνόπανο που δεν ενδιαφέρει κανέναν και τσιρίζω σαν τσιουάουα γιατί ονειρεύομαι να με προσέξουν. Ζήτω τα social media: έζησες τα 15 λεπτά της δόξας σου. Η απόδειξη: Σου γράφω. Είμαι σίγουρη ότι έχεις παιδιά. Ένας τύπος σαν εσένα αναπαράγεται, φαντάσου να σταματήσει η γραμμή του. Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο ηλίθιοι και άχρηστοι είστε, τόσο περισσότερο αισθάνεστε υποχρεωμένοι να συνεχίσετε την γενιά σας. Ελπίζω λοιπόν τα παιδιά σου να πεθάνουν συνθλιμμένα από ένα φορτηγό και να τα βλέπεις να πεθαίνουν αβοήθητα και τα μάτια τους να βγαίνουν από τις κόγχες τους και οι κραυγές του πόνου τους να σε στοιχειώνουν κάθε βράδυ.
Αυτά είναι όλα τα καλά που σου εύχομαι. Και άσε τον Biggie ήσυχο, καραγκιόζη.
► Playlist με μουσικές επιλογές της
_______________
OSCAR
Το άξιζα. Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι δεν πίστευα ότι θα το διάβαζες. Ή ίσως ήλπιζα ότι θα το διάβαζες, βαθιά μέσα μου, αλλά χωρίς να το πιστεύω και πραγματικά. Λυπάμαι. Διέγραψα την ανάρτηση και τα σχόλια.
Αλλά και πάλι, ήταν δηλητιριώδες. Στην αρχή σοκαρίστηκα. Μετά ομολογώ ότι με έκανε να γελάσω πολύ. Θα ήθελα να εξηγηθώ. Καθόμουν μερικά τραπέζια μακριά σας στην Rue de Bretagne - δεν τόλμησα να σας μιλήσω, αλλά σας κοίταζα επίμονα. Θα πρέπει να ένιωσα ταπεινωμένος συνειδητοποιώντας ότι το πρόσωπό μου δεν σας θύμιζε τίποτα, αλλά και από τη δική μου ντροπαλότητα. Διαφορετικά, δεν θα είχα γράψει ποτέ τόσο άθλια πράγματα για εσάς.
Αυτό που ήθελα να σας πω εκείνη τη μέρα -δεν ξέρω αν θα σας πει κάτι- είναι ότι είμαι ο μικρός αδελφός της Corinne, ήσασταν φίλοι τη δεκαετία του '80. Το Jayack είναι ψευδώνυμο. Ήμασταν η οικογένεια Jocard. Ζούσαμε πάνω από την πλατεία Maurice Barrès. Θυμάμαι ότι ήσασταν από το Cali, το κτίριό σας λεγόταν Le Danube. Εκείνη την εποχή, ερχόσασταν συχνά στο σπίτι. Ήμουν ο μικρός αδελφός, σας κατασκόπευα από μακριά, σπάνια μου μιλούσατε.
Είχατε ένα πράσινο ποδήλατο, ένα αγωνιστικό ποδήλατο, ένα ποδήλατο για αγόρια. Κλέβατε δίσκους με τις σακούλες από τα Hall du Livre και μια μέρα μου δώσατε το Station to Station του David Bowie, επειδή το είχατε δύο φορές. Χάρη σε εσάς, άκουσα τον Bowie όταν ήμουν εννιά χρονών. Έχω κρατήσει αυτόν τον δίσκο. Στο μεταξύ έγινα μυθιστοριογράφος - χωρίς ποτέ να φτάσω το δικό σας επίπεδο φήμης, αλλά δεν τα κατάφερα και τόσο άσχημα και έχω τη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σας εδώ και πολύ καιρό. Την απέκτησα επειδή ήθελα να σας γράψω έναν μονόλογο για το θέατρο. Δεν βρήκα ποτέ το κουράγιο να επικοινωνήσω μαζί σας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς.
_______________
REBECCA
Αγόρι μου, κράτα τις δικαιολογίες σου, κράτα τον μονόλογό σου, κράτα τα πάντα: δεν υπάρχει τίποτα πάνω σου που να με ενδιαφέρει. Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, είμαι ακόμη περισσότερο εξοργισμένη με τον ηλίθιο που μου έστειλε το λινκ με την δημοσίευση σου, λες και πρέπει να ενημερώνομαι για κάθε προσβολή που δέχομαι. Δεν με ενδιαφέρει η μέτρια ζωή σου. Δεν με ενδιαφέρει το έργο σου. Δεν με αφορά τίποτα γύρω από σένα, εκτός από την αδελφή σου.
Φυσικά και θυμάμαι την Corinne. Δεν την είχα σκεφτεί για χρόνια, αλλά μόλις διάβασα το όνομά της, μου ήρθε ξανά στο μυαλό σαν να είχα ανοίξει ένα συρτάρι. Συνηθίζαμε να παίζουμε χαρτιά σε ένα έλκηθρο που χρησίμευε ως τραπεζάκι στο υπνοδωμάτιό της. Ανοίγαμε τα παντζούρια και καπνίζαμε τσιγάρα που έκλεβα από τη μητέρα μου. Στην οικογένειά σας είχατε φούρνο μικροκυμάτων πριν από οποιονδήποτε άλλον και λιώναμε τυρί σε αυτόν και το αλείφαμε σε παξιμάδια. Θυμάμαι επίσης ότι πήγαινα να τη δω στα Vosges - δούλευε σε ένα είδος σαλέ με άλογα. Η πρώτη φορά που μπήκα σε μπαρ ήταν μαζί της, παίξαμε φλιπεράκι με ύφος σοβαρό, λες και το κάναμε ήδη όλη μας τη ζωή. Η Corinne είχε μια μοτοσικλέτα - δεδομένης της ηλικίας μας πρέπει να ήταν ένα πειραγμένο μοτοποδήλατο. Κάπνιζε κόκκινα Dunhills. Μερικές φορές μιλούσε για την Ανατολική Γερμανία και τις πολιτικές της Θάτσερ, πράγματα για τα οποία κανείς γύρω μου δεν ενδιαφερόταν εκείνη την εποχή. Μισούσα τo Nancy, το σκέφτομαι πολύ σπάνια και δεν έχω καμία νοσταλγία για την παιδική ηλικία - με εξέπληξε το γεγονός ότι μου ήρθε κάτι ευχάριστο από την νεότητα μου.
Πες στην αδελφή σου ότι πληκτρολόγησα το όνομα της στο διαδίκτυο και δεν βρήκα τίποτα. Υποθέτω ότι παντρεύτηκε και άλλαξε όνομα. Δώσε της ένα φιλί από μένα. Και όσο για σένα, ψόφα.
Η VD ΧΩΡΑΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όχι όμως ως διαδοχικά τικ σε μια λίστα που φέρνει στο τραπέζι η ομάδα marketing του εκδοτικού της, αλλά ως ένα διάχυτο και χύμα queerness που πάει χέρι-χέρι με το ειλικρινές της βίωμα. Το στοιχείο της, εκείνο το οποίο νομίζω γοητεύει περισσότερο όλους τους αναγνώστες είναι πως δεν κολακεύει στην πραγματικότητα κανέναν. Είναι έτοιμη να τσακωθεί με όλους και απολύτως ικανοποιημένη με το να υπάρχει αποκλειστικά και μόνο στην γωνίτσα που εκείνη δημιουργεί. Ζητώντας πάντα ακόμη περισσότερα, βρισκόμενη πάντα αλλού από εκεί όπου πάει κανείς εύκολα, απρόβλεπτη και άπιαστη. Όταν όλοι περιμέναν από εκείνη ακόμη ένα φεμινιστικό μανιφέστο μας έφερε στην πραγματικότητα ένα βιβλίο που πλησιάζει τρομακτικά την σκέψη του τραμπούκου, του κακοποιητή, του παραβιαστή, δείχνοντας μας πόσο δύσκολο είναι μετά από λίγο είναι να διαλέξεις ανάμεσα στους τρεις βασικούς χαρακτήρες και ξετυλίγοντας για πρώτη φορά μια τόσο τρυφερή πλευρά της.
Ξένο βίωμα και τέχνη;
Η Despentes παραμένει ένα σύγχρονο αγρίμι και κουβαλά ένα θυμό διεκδικητικό και σχεδόν σέξι. Δεν έχει καμία ανάγκη να αρέσει, να μεταλλάξει τον τρόπο γραφής ή συμπεριφοράς της για να προσεγγίσει το ένα ή το άλλο κοινό, δεν παίζει το παιχνίδι. Ακόμη και στην συζήτηση των διεκδικήσεων μιλά ως μέλος διαφορετικών ταυτοτήτων, ως μια πολλαπλότητα, μιλά ως μια από εμάς και πολεμά για όσα δεν είναι (ή ήταν) δεδομένο ότι κάποιος θα διεκδικήσει. Όταν λέει στο King Kong Theory- και παραφράζω, γράφω για τις άσχημες, τις αγάμητες, τις γυναίκες που δεν θέλουν ούτε μπορούν να γυρίζουν το κεφάλι κάθε άντρα που συναντούν, τα λέει όλα αυτά ακριβώς γιατί ξέρει. Όχι γιατί την συγκίνησε με τρόπο απόμακρο και ηδονοβλεπτικό η ιστορία όλων αυτών των γυναικών, αλλά γιατί είναι και η ίδια αυτή η γυναίκα. Θα πει όμως κάποιος, χρειάζεται να είναι δικό σου το βίωμα για να μιλήσεις για αυτό; Δεν θα μπορούσε κανείς να πει τις ίδιες ιστορίες, από μια άλλη θέση; Από αυτήν του προνομιούχου λευκού cis str8 άντρα ας πούμε, φαινόμενο ιδιαιτέρως συχνό στα εγχώρια πράγματα.
Η σύντομη και αντιδημοφιλής απάντηση που έχω είναι πως θα μπορούσε και μάλλον θα είμαι εκεί να υπερασπιστώ το δικαίωμα του να το κάνει- κυρίως το δικαίωμα του να αποτύχει κάνοντας το, αλλά αυτό γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να το κάνει εξίσου καλά.
Αυτό σημαίνει βέβαια πως οφείλουμε να είμαστε όλοι εκεί; Μπορεί ένα έργο να μας συμπεριλαμβάνει χωρίς να μας αφορά ούτε λίγο; Να μιλά για εμάς με τον χειρότερο τρόπο, και να μην μας κάνει καθόλου αχάριστους το γεγονός ότι δεν νιώθουμε καμία ευγνωμοσύνη όταν καβάλα στα queer βιώματα σκηνοθέτες, συγγραφείς, εικαστικοί και επιμελητές χτίζουν καριέρες και ζωές; Αν δεν κάνω λάθος η Μαρίνα Τσβετάγεβα έγραφε κάπου πως ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν είναι αυτός που περιγράφει τον καιρό του αλλά αυτός που τον μεταμορφώνει. Για αυτό όλες αυτές οι περιπτώσεις καλλιτεχνών που από την βυθιότητα του προνομίου τους μας μιλούν για τις ιστορίες που τους συγκινούν είναι εξοργιστικές. Λες και ο κόπανος στο βάθος της τάξης αποφάσισε να γυρίσει την κάμερα του στο ίδιο παιδί που κάποτε τραμπούκιζε*, η κορυφή της τροφικής αλυσίδας το είδε αλλιώς και κυνηγά τώρα την ουρά της. Και υπάρχει η απαίτηση να είμαστε εκεί, να πούμε ευχαριστώ, να στηρίξουμε τον ηρωικό τους αγώνα, γιατί για εμάς μιλάνε, μια ορατότητα πιπίλα που μπαίνει βασικά για να σου κλείσει το στόμα. Μια αφήγηση ιστοριών από και για συμμάχους.
Αλλά δεν μας κρατάνε όλοι αυτοί το χέρι, οι δικοί μας θεοί είναι καλλιτέχνες όπως ο Todd Haynes, η Chantal Akerman, η Céline Sciamma, ο Pedro Almodóvar, o Gus Van Sant, o John Waters, o Derek Jarman, η Virginie Despentes και η Monique Wittig, ο Paul B. Preciado και η Virginia Woolf, ο Jack Halberstam ή η McKenzie Wark, το Eileen Myles, το Lauren Berlant, η Susan Sontag, η Sara Ahmed και ο Leo Bersani, η Μαργαρίτα Καραπάνου και η Louise Bourgeois, άνθρωποι που μάδησαν ή μαδούν ακόμη τα λέπια τους για να μας δώσουν κι εμάς κάτι. Που δεν ήρθαν να μιλήσουν για τα διάφορα προκάτ ζητήματα, αλλά διεκδίκησαν με τα χέρια τους τον χώρο για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτά.
Για αυτό αγάπησα ξανά την Virginie Despentes, γιατί δεν πήδηξε στις μόδες- μιλώντας για το MeToo ή την σεξεργασία, θέλοντας να είναι κουλ και να βγάλει χρήματα, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζει να μας μιλά για τον κόσμο της. Εδώ βρισκόταν από την αρχή και αντί να βολευτεί στην θέση της ως βασίλισσα της παρέλασης συνεχίζει να προκαλεί και να ανακατεύει τα πράγματα. Κι έτσι μετά από καιρό το υπνωτισμένο από τα TikTok μυαλό μας αντέχει να διαβάσει 200 σελίδες από κάτι σερί. Και ο έξυπνος τίτλος, το πιασάρικο οπισθόφυλλο, το μάρκετινγκ, και η μηχανή PR συναντούν ένα πραγματικά ωραίο βιβλίο.
* “ Le fameux débilos au fond de la classe, assis à côté du radiateur, qui dit des conneries pour le plaisir de foutre le bordel, n’est plus une figure populaire. ”
KING KONG
Ένα όπλο για κάθε κορίτσι
Αν δεν σας έπεισα ήδη συνεχίζουμε την κατάδυση στον κόσμο της Virginie με μια αποσπασματική μετάφραση του πρώτου και μάλλον πιο τσιτάτου κειμένου της από το βιβλίο King Kong Theory.
* Το βιβλίο κυκλοφορεί και σε μετάφραση της Κατερίνας Κορώνη από τις εκδόσεις Κασταλία- οι οποίες ήδη από το μακρινό 2008 είχαν αντιληφθεί την δύναμη αυτού του θρυλικού κειμένου.
ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΧΗΜΩΝ, για τις άσχημες: τις γριές, τις λεσβίες, τις ψυχρές, τις μη γαμημένες, τις αγάμητες, τις νευρωτικές, τα φρικιά, για όλα εκείνα τα κορίτσια που προσπερνούν στην παγκόσμια κρεαταγορά της γυναικείας σάρκας. Κι αν ξεκινώ έτσι είναι γιατί θέλω να είναι απολύτως ξεκάθαρο: Δεν είμαι εδώ για να δικαιολογηθώ. Δεν είμαι εδώ για να γκρινιάξω. Δεν θα άλλαζα ποτέ θέση με κανέναν, γιατί το να είμαι η Virginie Despentes, μου φαίνεται ότι είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα από οτιδήποτε άλλο εκεί έξω.
❤️
Νομίζω ότι είναι υπέροχο ότι υπάρχουν στον κόσμο και γυναίκες που λατρεύουν να αποπλανούν, που ξέρουν πως να ερεθίσουν κάποιον, άλλες αποφασισμένες να βρουν σύζυγο, γυναίκες που το άρωμά τους είναι το σεξ και άλλες που μυρίζουν σπιτικό κέικ για το τσάι των παιδιών τους. Υπέροχο ότι υπάρχουν πολύ τρυφερές γυναίκες, γυναίκες που είναι απόλυτα εξοικειωμένες με τη θηλυκότητά τους, νεαρές, εξαίσιες γυναίκες, ερωτικές, ακτινοβόλες γυναίκες. Χαίρομαι, πραγματικά, για όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν αφεθεί στον τρόπο με τον οποίον δουλεύει ο κόσμος. Και το λέω αυτό χωρίς την παραμικρή ειρωνεία, απλά τυχαίνει να μην ανήκω σε αυτές.
Φυσικά δεν θα έγραφα αυτά που γράφω αν ήμουν όμορφη, τόσο όμορφη ώστε να γυρίζω το κεφάλι κάθε άντρα που συναντώ. Είναι ως μέλος της κατώτερης εργατικής τάξης της θηλυκότητας, που μιλάω, που σας μίλησα χθες και σας μιλώ και σήμερα.
Όταν ήμουν άνεργη δεν ντρεπόμουν που ήμουν κοινωνικά αποκλεισμένη. Ήμουν μονάχα έξαλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με το να είμαι γυναίκα: Δεν ντρέπομαι ούτε στο ελάχιστο που δεν είμαι μια καυτή σέξι γκόμενα, αλλά είμαι εξοργισμένη που -ως κορίτσι που δεν έλκυει τους άνδρες- με κάνουν συνεχώς να νιώθω ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι καν εδώ. Πάντα υπήρχαμε. Απλώς δεν μας συμπεριλάμβναν ποτέ σε μυθιστορήματα που γράφονταν από άντρες, οι οποίοι μπορούν να φανταστούν μόνο γυναίκες τις οποίες θέλουν να γαμήσουν. Πάντα υπήρχαμε. Αλλά ποτέ δεν υψώσαμε την φωνή μας. Ακόμα και σήμερα, που γυναίκες εκδίδουν μυθιστορήματα, σπάνια συναντάς γυναικείους χαρακτήρες που δεν είναι ελκυστικοί ή καθημερινοί, που δεν φτιάχτηκαν για να αγαπήσουν άνδρες ή να αγαπηθούν από αυτούς. Αντιθέτως, οι σύγχρονες ηρωίδες λατρεύουν τους άντρες, δεν έχουν καμία δυσκολία στο να συναντιούνται μαζί τους, να κοιμούνται μαζί τους έπειτα από λίγα μόλις κεφάλαια, να χύνουν σε τέσσερις γραμμές, και όλες μα όλες τους απολαμβάνουν το σεξ. Η φιγούρα της loser σε ό,τι αφορά τη θηλυκότητα δεν μου είναι απλά συμπαθής, αλλά απολύτως απαραίτητη για μένα, με τον ίδιο τρόπο που μου είναι αναγκαίος ο loser ως φιγούρα σε κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικόεπίπεδο. Προτιμώ τους ανθρώπους που δεν έχουν όλο το πακέτο για τον απλούστατο λόγο ότι κι εγώ η ίδια δεν το έχω. Ως γυναίκα, είμαι περισσότερο King Kong παρά Kate Moss. Είμαι το είδος του κοριτσιού που δεν παντρεύεσαι, το είδος του κοριτσιού με το οποίο δεν κάνεις παιδιά.
Γράφω ως γυναίκα που μου λένε πως είναι πάντα υπερβολικά πολύ από όλα - πολύ επιθετική, πολύ θορυβώδης, πολύ χοντρή, πολύ τραχιά, πολύ τριχωτή, πάντα πολύ αρρενωπή. Και όμως είναι οι ανδροπρεπείς, αρρενωπές ιδιότητές μου που με κάνουν κάτι περισσότερο από έναν οποιοδήποτε κοινωνικό αδέσποτο. Οφείλω στην ίδια μου την αρρενωπότητα κάθε τι που μου αρέσει στη ζωή μου, κάθε τι που με έχει σώσει. Γράφω λοιπόν ως γυναίκα ανίκανη να προσελκύσει την ανδρική προσοχή, να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των ανδρών ή να ικανοποιηθεί η ίδια με μια θέση στη σκιά. Αυτή είναι λοιπόν η θέση από την οποία σας γράφω, ως μια μη-ελκυστική αλλά φιλόδοξη γυναίκα, που έλκεται από τα χρήματα που βγάζει μόνη της, που έλκεται από τη δύναμη, τη δύναμη να δρα και να αρνείται, που έλκεται από την πόλη και όχι από το σπίτι, που ενθουσιάζεται από τις περιπέτειες και δεν αρκείται μόνο στο να ακούει γι' αυτές από τους άλλους. Χέστηκα να τον σηκώνω σε άντρες που δεν μου λένε τίποτα. Πάντα ένιωθα άσχημη. Μου είναι όμως πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστώ αφού με έσωσε από μια σκατοζωή όπου θα ανεχόμουν καλά αγόρια που δεν θα κατάφεραν ποτέ να με βγάλουν έξω από τα όρια της πόλης μου. Μου αρέσει ο εαυτός μου όπως είναι. Περισσότερο να επιθυμώ παρά να είμαι η ίδια ποθητή.
Σας γράφω από εδώ, από την αποθήκη με τις απώλητες γυναίκες, τις τρελές, αυτές με τα ξυρισμένα κεφάλια, που δεν ξέρουν πως να ντυθούν, που φοβούνται ότι βρομάνε, αυτές με τα χαλασμένα δόντια, αυτές που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Τις γυναίκες που φωνάζουν, που γκρεμίζουν τα πάντα στον διάβα τους, που μισούν τα ράφια με τις κολόνιες, και φοράνε κόκκινα κραγιόν τα οποία παραείναι κόκκινα, αυτές που πεθαίνουν να ντυθούν σαν καυτές τσούλες αλλά δεν διαθέτουν το σώμα, αυτές που θέλουν να κυκλοφορούν με μούσια και ρούχα αντρών στις πόλεις, που θέλουν να τα βγάλουν όλα έξω, αυτές που δεν ξέρουν πως να πουν όχι, αυτές που αφήνουν να ελέγχονται, αυτές που εμπνέουν φόβο, αυτές που είναι κακομοίρες, αυτές που έχουν μόνο την εαυτή τους για να στηριχτούν, αυτές που δεν δίνουν δεκάρα για τα παιδιά τους, που θέλουν να πίνουν μέχρι να καταρρεύσουν στο πάτωμα του μπαρ, που δεν ξέρουν πως να συμπεριφερθούν: και μιας και βρίσκομαι εδώ. Γράφω επίσης και για τους άντρες οι οποίοι δεν θέλουν να είναι προστάτες, αυτούς που θέλουν να είναι αλλά δεν ξέρουν πως, που δεν ξέρουν πως να παλεύουν, αυτούς που κλαίνε εύκολα, και δεν είναι φιλόδοξοι, ή ανταγωνιστικοί, ή προικισμένοι, ή επιθετικοί, για αυτούς που είναι ντροπαλοί, εσωστρεφείς, ευάλωτοι, που θα προτιμούσαν να ασχοληθούν με το σπίτι παρά να βγουν έξω από αυτό να δουλέψουν, αυτούς που είναι αδύναμοι, καραφλοί, υπερβολικά φτωχοί για να είναι ποθητοί, που λαχταρούν να τους γαμήσουν, που δεν θέλουν να εξαρτώνται άλλοι από αυτούς, που φοβούνται μόνοι την νύχτα.
Γιατί το ιδεώδες της λευκής γυναίκας, που είναι σέξι αλλά όχι τσούλα, με καλή δουλειά αλλά όχι τόσο πετυχημένη ώστε να επισκιάζει τον άντρα της, λεπτή αλλά όχι νευρωτική με το φαγητό, αιωνίως νέα χωρίς όμως να πρέπει να πρέπει να πετσοκόβεται από πλαστικούς, λαμπερή μητέρα που δεν λυγίζει κάτω από πάνες και νταντάδες, μια χαρισματική οικοδέσποινα, αλλά όχι καμία ρετρό γυναικούλα, έξυπνη αλλά πάντα λιγότερο από έναν άντρα, αυτή η αιώνια λευκή γυναίκα που μας χώνουν συνεχώς μπροστά στην μύτη μας, αυτή η γυναίκα που υποτίθεται ότι όλοι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να της μοιάσουμε, είναι κάποια την οποία δεν έχω συναντήσει πουθενά.
Υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχει.
_______________________
Στα λόγια της Sara Ahmed, my killjoy shoulder is next to yours and we are a crowd!
