LIVE!

Πότε γελάσατε τελευταία φορά με την ψυχή σας σε κωμωδία;

Πότε γελάσατε τελευταία φορά με την ψυχή σας σε κωμωδία; Facebook Twitter
Monty Python and the Holy Grail (1975)
0

ΠΟΤΕ ΓΕΛΑΣΑΤΕ –με την ψυχή σας που λένε– τελευταία φορά σε σύγχρονη κωμωδία; Προσωπικά, θα πρέπει να πάω πολύ πίσω για να θυμηθώ περιπτώσεις ταινιών ή σειρών που μου προκάλεσαν γέλιο – αβίαστο, αυθόρμητο, τρανταχτό, άκομψο ίσως αλλά πηγαίο χαχανητό, όχι σαρκαστικό μειδίαμα, χαμόγελο συγκατάβασης ή μορφασμό αποστροφής όπως στην περίπτωση του τρέχοντος είδους της λεγόμενης «cringe» κωμωδίας.

Και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Υποτίθεται ότι εξακολουθούν να κυκλοφορούν άπειρες κωμωδίες (με κάποια τεχνική έννοια του όρου έστω) και ακόμα περισσότερες «σάτιρες», αλλά σπανίως πρόκειται για το είδος εκείνο που προκαλούσε τακτικά κύματα γέλιου, μέχρι δακρύων σε κάποιες περιπτώσεις, στις αίθουσες – είτε επρόκειτο για «σωματικές» φάρσες, είτε για Μόντι Πάιθον, είτε για Γούντι Άλεν, είτε για ξέφρενες παρωδίες, είτε για οτιδήποτε άλλο κατά καιρούς συνένωνε μέσω του γέλιου μια ευρεία γκάμα θεατών.   

Νομίζω ότι αυτό που φρενάρει την κωμωδία του λυτρωτικού γέλιου στις μέρες μας δεν είναι οι σύγχρονες πολιτικές ευαισθησίες αλλά το γεγονός ότι σπανίως συμφωνούμε πλέον με το τι είναι αστείο και τι όχι.

Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μια ταινία σαν το Poor Things έχει καταταγεί επίσημα στο είδος της κωμωδίας. Και ενώ το φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, ειδικά σε σχέση με άλλες σύγχρονες «κωμωδίες», έχει αρκετές στιγμές όπου λειτουργούν εξαιρετικά οι παραδοσιακοί κωμικοί μηχανισμοί, κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν βγήκε από το Poor Things δηλώνοντας ότι δεν «του έμεινε άντερο» από τα γέλια.

Το ίδιο ισχύει εδώ και καιρό και με τις περισσότερες σειρές που χαρακτηρίζονται κωμικές, παρότι μόνο κατ’ όνομα είναι τέτοιες συνήθως, και για εντελώς τεχνικούς λόγους (λόγω μικρότερης διάρκειας επεισοδίου από τα «δράματα»).

Δεν πιστεύω ότι αποτελεί επαρκή εξήγηση γι’ αυτή την εξέλιξη ένα νέο είδος πουριτανισμού που έχει ενσκήψει στην κουλτούρα ή η επέλαση μιας λεγόμενης «woke» αντίληψης που δεν σηκώνει αστεία με κανέναν και με τίποτα. Ποτέ άλλωστε δεν ήταν αστείο το «πέσιμο» σε αδύναμους ή σε μειονότητες, και μάλιστα χωρίς κανένα πνεύμα, χωρίς κανέναν αυτοσαρκασμό, παρά μόνο με μια ψευτο-μηδενιστική προδιάθεση και με μια αλαζονική σκληρότητα.

Δικαίως κόπηκαν οι χονδροειδείς καφρίλες εις βάρος εύκολων και αθώων στόχων, οι οποίες συνιστούν απλά σκατόψυχη διάθεση και –το πιο σημαντικό– κακή κωμωδία.

Νομίζω ότι αυτό που φρενάρει την κωμωδία του λυτρωτικού γέλιου στις μέρες μας δεν είναι οι σύγχρονες πολιτικές ευαισθησίες αλλά το γεγονός ότι σπανίως συμφωνούμε πλέον με το τι είναι αστείο και τι όχι. Επίσης, το είδος μοιάζει να έχει διαβρωθεί από μια, αφόρητη συχνά, διάθεση διδακτισμού, ευσεβισμού και «θετικής σκέψης» που προσκρούει άγαρμπα στην παραβατική φύση της κωμωδίας και στη δυσανεξία της προς την υψηλοφροσύνη και την ευσέβεια.

Η κωμωδία μας κάνει ιδανικά να γελάμε με τα πιο ταμπού ζητήματα και με τις πιο αμήχανες καταστάσεις όσο και με τις πιο σκληρές αλήθειες της ζωής, που συχνά μόνο με την απελευθέρωση ψυχικής ενέργειας που φέρνει το πηγαίο γέλιο αντιμετωπίζονται.    

Daily
0

LIVE!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το θέμα με τον Καζαντζίδη

Daily / Το θέμα με τον Καζαντζίδη

Έχει προ πολλού περάσει στην περιοχή των συμβόλων, πάνω στα οποία προβάλλονται αμφίσημα και αντιφατικά πράγματα, σαν αυτά που εξέφραζε κατά καιρούς και ο ίδιος. Μουσικά όμως, είναι αδύνατον να τον αρνηθείς, όσο κι αν θα το ήθελες ίσως.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Yacht Rock»: Το πιο απολαυστικό μουσικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς 

Daily / «Yacht Rock»: Το πιο απολαυστικό μουσικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς 

Από τους Steely Dan, τους Toto και τον Kenny Loggins μέχρι τον Questlove, τον Thundercat και τον Mac De Marco, τo ντοκιμαντέρ του HBO συνδέει τις κουκίδες ενός φαινομένου που αποτελεί λιγότερο ένα μουσικό είδος και περισσότερο μια αίσθηση, μια ιδέα, ένα vibe.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το αιώνιο μεγαλείο του Λεονάρντο ντα Βίντσι

Daily / Το αιώνιο μεγαλείο του Λεονάρντο ντα Βίντσι

Στο νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Αμερικανού κινηματογραφιστή Κεν Μπερνς ξετυλίγεται η ζωή και το έργο του ανθρώπου που εκτός από το μεγαλειώδες εικαστικό έργο του, πρόλαβε πριν από μισή χιλιετία να αντιληφθεί, να ανακαλύψει, να εφεύρει ή να προβλέψει τα πάντα σχεδόν, από τη βαρύτητα μέχρι τον κινηματογράφο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Beatles ’64: Πριν από εξήντα χρόνια, κάτι μαγικό κι ανεπανάληπτο

Daily / Beatles ’64: Πριν από εξήντα χρόνια, κάτι μαγικό κι ανεπανάληπτο

Βασισμένο σ’ ένα εκπληκτικό πρωτότυπο υλικό, αυτό το εξαίρετο ντοκιμαντέρ του Disney+ σε παραγωγή του Μάρτιν Σκορσέζε μάς μεταφέρει με μοναδικό τρόπο σ’ αυτό που βίωσαν τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος όταν πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους σε μια Αμερική που έμοιαζε να τους έχει απόλυτη ανάγκη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «παλιά, ωραία Αθήνα» της νεανικής ασφυξίας  

Daily / Η «παλιά, ωραία Αθήνα» της νεανικής ασφυξίας  

Περί της νοσταλγίας για «τα παλιά», με αφορμή τον θάνατο του ηθοποιού Θάνου Παπαδόπουλου που έπαιξε σε εκατοντάδες ταινίες αλλά θα μείνει αξέχαστος για την εμφάνισή του ως διαπομπευόμενος «τεντιμπόις» στην ταινία «Νόμος 4000».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Daily / Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται το πρώτο μεγάλο συνέδριο για την κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα, που θα διεξαχθεί από την Πέμπτη ως και το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ