ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να είχε λιγότερους «κράχτες» σε σχέση με πέρυσι, στην πράξη, όμως, τα sold-out αυξήθηκαν, οι αναρτήσεις στα social media πολλαπλασιάστηκαν και αφορούσαν πρωτίστως τις ταινίες, ενώ το θετικό σημάδι ήταν ότι το ντόπιο κοινό φάνηκε να αγκαλιάζει και πάλι το φεστιβάλ της πόλης του, εκεί που μετά τις καραντίνες ο φεστιβαλικός τουρισμός φαινόταν να έχει την πρωτοκαθεδρία στην αναλογία προσέλευσης.
Και φέτος είδαμε πολλές ταινίες, υπάρχουν όπως πάντα μερικές που φωνάζουν για διανομή –μια από τις παρακάτω, μάλιστα, αγοράστηκε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ–, αλλά για τις ανάγκες του παρόντος θα εστιάσουμε σε ταινίες που την έχουν ήδη εξασφαλισμένη και πρόκειται να προβληθούν στις αίθουσες μέσα στους επόμενους μήνες. Διαλέξαμε, λοιπόν, 7 ταινίες που αξίζει να δείτε, 7 ταινίες που θα ενισχύσουν τον χειμερινό προγραμματισμό των κινηματογράφων και απαιτούν προβολή σε κινηματογραφική αίθουσα.
Ηeretic
Δυο Μορμόνες χτυπούν το κουδούνι μεσήλικα για να τον προσηλυτίσουν και αντιλαμβάνονται καθυστερημένα ότι εισήλθαν στο στόμα του λύκου. Είναι εξαιρετικό το πρώτο μέρος του Heretic, αναστέλλει διαρκώς την ακριβή φύση της απειλής και στηρίζει το σασπένς του στον καλογραμμένο διάλογο και στον Χιου Γκραντ. Ο τελευταίος υποδύεται τον Σατανά, που επιχειρεί να κλονίσει την πίστη των κοριτσιών, ακριβώς με την ίδια ευγένεια και θετικότητα που τον έχουμε συνηθίσει στις ρομαντικές κομεντί. Οι αποκαλύψεις δεν έχουν ανάλογο αντίκτυπο, το φινάλε ίσως διχάσει, αλλά οι φίλοι του σινεμά τρόμου δεν πρέπει να χάσουν την ταινία. (28/11)
Αrcadia
Είναι αδύνατο να μιλήσεις για την ταινία του Γιώργου Ζωή (και της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, που συνυπογράφει το σενάριο) χωρίς να αποκαλύψεις τα μυστικά της και ταυτόχρονα την αδικείς αν εστιάσεις σε αυτά, καθώς δεν αποζητά να σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια. Παρά τα αχρείαστα weird στοιχεία, το Arcadia κατορθώνει να διατηρήσει τον θρηνητικό τoυ τόνο από την αρχή ως το λυτρωτικό φινάλε και να συγκινήσει όπως καμία άλλη ταινία αυτής της γενιάς σκηνοθετών, έχοντας και μια απρόσμενη σεκάνς ατόφιας ελληνικότητας, από εκείνες που κουβαλάς μαζί σου μέχρι την άλλη ζωή. (17/01)
Αll we Imagine as Light
Τρεις γυναίκες, εγκλωβισμένες στη μεγαλούπολη και (κυρίως) στον τρόπο που τις αντιλαμβάνεται ο περίγυρός τους, κάνουν ένα διάλειμμα στην επαρχία, το οποίο εξελίσσεται σε ταξίδι προς την αυτογνωσία και την ελευθερία, καθώς πραγματικότητα και φαντασίωση διαπλέκονται, με μια ελπιδοφόρα κατακλείδα στη θέση της Ιθάκης. Χωρίς φωνασκίες, διδαχές και κηρύγματα και με γοητευτική κινηματογραφική γλώσσα, η Ινδή Παϊάλ Καπάντια εισέρχεται δυναμικά στη διεθνή κινηματογραφική σκηνή. Για πολλούς, της έκλεψαν τον Χρυσό Φοίνικα στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών, ομολογουμένως έχει κάνει μια πολύ πιο ουσιαστική (και οικονομική) ταινία από εκείνη που κέρδισε. (24/01)
Presence
Φοβόμαστε πως η ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ θα φέρει αντιδράσεις ανάλογες του Village του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, καθώς προωθείται ως κοψοχολιαστική ταινία τρόμου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μελαγχολική ιστορία φαντασμάτων, με ένα φάντασμα που δεν ξέρει ποιος είναι και τι κάνει, προσπαθεί μάταια να το προσέξουν, θέλει να βοηθήσει, μα κάποτε δεν μπορεί, ενώ ταυτόχρονα βλέπει όλα όσα θα μπορούσαν να αποφευχθούν στην οικογένεια που στοιχειώνει, αν τα μέλη της επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Κοινώς, το POV του φαντάσματος δεν είναι απλό gimmick, χωρίς αυτό δεν υπάρχει ταινία – ή μάλλον υπάρχει απλώς ένα φιλμ μυστηρίου, από εκείνα που ο έμπειρος σεναριογράφος Ντέιβιντ Κεπ μπορεί να σκαρώσει μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. (Φεβρουάριος)
Julie Keeps Quiet
To «και γιατί σιωπούσε τόσο καιρό» είναι μόνιμη επωδός τόσο ανθρώπων που θέλουν να διαψεύσουν το θύμα μιας παρενοχλητικής συμπεριφοράς όσο κι εκείνων που στην πραγματικότητα επιθυμούν μόνο να ευλογήσουν τα γένια τους και την (αυστηρά σοσιαλμιντιακή) σταυροφορία τους, κάνοντας εκ του ασφαλούς μαθήματα ορθής στάσης απέναντι στον (όποιο) εχθρό και μαζεύοντας likes και μπράβο. Η ταινία μάς βάζει στη θέση μιας νεαρής τενίστριας, πιθανού θύματος συστηματικής παρενόχλησης, που προσπαθεί να καταλάβει τι της συμβαίνει, να ζυγίσει συμπεριφορές, να λογαριάσει το προσωπικό κόστος, έχοντας να εξηγήσει τη σιωπή της απέναντι σε καλοθελητές. Ο φακός την ακολουθεί παντού και η πίεση που αισθάνεται μεταφράζεται σε κινηματογραφικό τόνο, σε μια ταινία υποψήφια για το βραβείο LUX. (Φεβρουάριος)
Memoir of a Snail
Μια μελαγχολική γυναίκα αφηγείται στο κατοικίδιό της, ένα σαλιγκάρι, μια σειρά από ατυχή γεγονότα που συνθέτουν τη ζωή της, στο νέο stop-motion animation του Άνταμ Έλιοτ (Mary and Max). Κάποιοι ίσως το βρουν υπερφορτωμένο, δεδομένα θα το πουν ενώ σκουπίζουν τα δάκρυά τους, σε μια ταινία που μοιάζει σαν να παρακολουθείς το πρώτο δεκάλεπτο του pixarικού Up επί μιάμιση ώρα και κερδίζει το φινάλε της με δάκρυα κι ιδρώτα, αλλά και ασταμάτητα ευρήματα και λεπτοδουλεμένα props: ιδανικά θα ήθελες να παγώνεις διαρκώς την εικόνα, ώστε να θαυμάσεις τις δημιουργίες από πλαστελίνη σε κάθε σπιθαμή του κάδρου. Αν τα βάλετε κάτω, το format του animation έσωσε την κινηματογραφική σοδειά του 2024. (Φεβρουάριος)
When the Fall is Coming
Tον έχουμε δεδομένο τον Φρανσουά Οζόν, μα αγαπά το σινεμά όσο λίγοι, δοκιμάζεται διαρκώς στα είδη, καμιά φορά μέσα στην ίδια την ταινία, και έχει προ πολλού αποβάλει παιδικές ασθένειες κινηματογραφικής προβοκάτσιας προς όφελος μιας δημιουργικής σιγουριάς, που όταν υπονομεύεται οφείλεται, πια, στο υλικό και όχι στη διαχείρισή του. Εδώ έχουμε μια γυναίκα στο φθινόπωρο της ζωής της, με μια αποξενωμένη κόρη κι έναν εγγονό που υπεραγαπά, σε μια ταινία που σταδιακά ξετυλίγει το πραγματικό της θέμα, που είναι η οικογένεια, και αποκαλύπτει τη θέση της πάνω σε αυτό, που είναι η επίκτητη φύση της, μέσω ενός προσεγμένα και αξιοθαύμαστα αμφίσημου μυστηρίου, φέροντος, όμως, ένα ηθικά συζητήσιμο στοιχείο, που δεν θα συζητήσουμε εδώ. (Μάρτιος)