Είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους ενός καλλιτέχνη. Το ότι ολόκληρη η ζωή, το πάθος και το ταλέντο του θα πάνε χαμένα ή θα παραγνωριστούν, ή θα τα τσακίσει η κριτική. Και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι για τους παρακάτω τέσσερις ζωγράφους η δόξα ήρθε μετά θάνατον. Δυστυχώς και το χρήμα, αλλά τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.
Ο Κλοντ Μονέ μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας για όλους τους συλλέκτες του κόσμου, αλλά όσο ήταν εν ζωή δεν ήταν λίγες οι φορές που οι γκαλερί απέρριψαν το έργο του. Ο πατέρας του ιμπρεσιονισμού ίδρωσε κυριολεκτικά να πείσει στις μεγάλες εκθέσεις του Παρισιού ότι αυτή η πινελιά άξιζε τον κόπο.
Την αληθινά τραγική ιστορία του Βινσεντ Βαν Γκογκ, την ξέρουν περίπου όλοι. Οσο ζούσε, ο μύθος λέει, ότι αυτός, ο πατέρας του αφηρημένου εξπρεσιονισμού πούλησε μόνο έναν πίνακα, το Τhe Red Vineyard. Η σημερινή του αναγνώριση και αξία ήρθε μόνο μέσα από τις εκθέσεις στα μέσα του 20ου αιώνα.
Οσες προτάσεις και έργα και αν υπέβαλε ο Πολ Σεζάν στο "Παρισινό Σαλόνι", που ήταν στην ουσία η έκθεση-θεσμός της εποχής και έκρινε την επιτυχία των καλλιτεχνών, ελάχιστες από αυτές είχαν τύχη. Αλλά ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο από το ιμπρεσσιονισμό στον κυβισμό και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και "έστρωσε το χαλί" για τους καλλιτέχνες των επόμενων γενεών όπως ο Πικάσο.
Μερικούς αιώνες νωρίτερα, ο γεννημένος το 1514 Δομήνικος Θεοτοκόπουλος περιπλανήθηκε, ταλαιπωρήθηκε, εκδιώχθηκε και τελικά αναγνωρίστηκε για τη ζωγραφική που ξεπερνούσε την εποχή του κυρίως τον εικοστό αιώνα.
Αυτά τα άδικα. "Αγαπάτε και υποστηρίξτε την τέχνη για να αναγνωριστεί εγκαίρως".
Αυτό είναι το μήνυμα.
*****