Και τα φαγητά και τα αρώματα και τα ρούχα έχουν στυλ, ακόμα και οι πόλεις, τα έπιπλα, τα σπίτια, οι σκύλοι, τα εξώφυλλα, τα λουλούδια μέσα στα βάζα τους, και τα χαλιά και τα μανίκια, και τα ρολόγια, και τα κοσμήματα και τα σκέτα χρώματα ακόμα, και τα κομπιούτερ (αχ τα κομπιούτερ!) και τα κινητά, φυσικά, και τα δέντρα εν αγνοία τους, και τα ποιήματα και τα καροτσάκια για μωρά, και τα βερνίκια νυχιών και ολόκληροι δρόμοι, ολόκληρες γενιές, ολόκληροι λαοί.
Θέλεις δε θέλεις, κι εσύ έχεις ένα στυλ. Αυτό από μόνο του δεν είναι θετικό απαραίτητα γιατί ας πούμε, και η Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου έχει ένα στυλ, απλά είναι τέτοιο που καλύτερα να μην αντιγράψεις. Το στυλ μπορεί να είναι λαϊκό, ιδιαίτερο, αμίμητο, αέρινο, μπορεί να είναι και σκέτο χάλια. Πολλά λεφτά ξοδεύονται στο κυνήγι ενός στυλ -ενώ ήδη έχουμε κάποιο, αλλά δεν ξέρουμε ποιο είναι. Οι ειδικοί του στυλ αναλύουν το στυλ, αυτοί που διαβάζουν τις αναλύσεις προσπαθούν να το αντιγράψουν φορώντας το σαν στολή, μερικοί μετά από χρόνια τα καταφέρνουν κάπως καλά, άλλοι όχι και τόσο, και γι'αυτούς το σχόλιο είναι “προσπαθεί υπερβολικά”. Λίγοι, πολύ λίγοι, τόσο λίγοι που είναι διάσημοι γι'αυτό, ανέπτυξαν ένα τόσο θαυμαστό στυλ με τα χρόνια που τελικά έγινε σήμα κατατεθέν τους, ολοδικό τους, ξεχωριστό και άξιο να πάρει τη δική του θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα στυλ.
Άλλοι πάλι έχουν στυλ χωρίς να το κάνουν θέμα κι αν τους ρωτήσεις “τι θα βάλεις το βράδι” σου λένε “ένα παντελόνι και μία μπλούζα” (ενώ φυσικά ένα παντελόνι δεν είναι απλά ένα παντελόνι που δεν είναι ένα παντελόνι). Αυτοί δεν συνδέουν τα λεφτά με το στυλ, ούτε κάνουν συζητήσεις σχετικά με το στυλ. Απλώς έχουν.
Βellini, Negroni, Rossini
Τρία ποτά που μοιάζουν μεταξύ τους, με στυλ “βρίσκομαι πάνω σε βέσπα, φοράω μαντήλι στα μαλλιά και μαύρα μεγάλα γυαλιά ηλίου από ταρταρούγα, τρέχω σε στενά με κυβόλιθους, αλλά κυρίως, έχω καλούς φίλους και μαζί τους απολαμβάνω φαγητό και ποτό με κάθε ευκαιρία”.
Το στυλ δεν προϋποθέτει λεφτά. Αυτά τα κοκτέιλ δεν έχουν σπάνια και δυσεύρετα συστατικά-αντιθέτως, είναι πολύ εύκολα στην παρασκευή τους. Με δύο, το πολύ τρία συστατικά που ισορροπούν τέλεια μεταξύ τους έχουν κερδίσει πολλές γενιές ως τώρα και σκοπεύουν να κατακτήσουν κι άλλες. Ταυτόχρονα όμως, αν αυτά τα συστατικά είναι ανώτερης ή ακόμα καλύτερα ανώτατης ποιότητας, τότε εκτοξεύονται στο πάνθεον των καλύτερων απολαύσεων.
Bellini
Το Bellini δημιουργήθηκε στο διάσημο Harry's Bar της Βενετίας από τον ιδιοκτήτη του, Giuseppe Cipriani, γύρω στο 1940. Το μπαρ αυτό ήταν αγαπητό στέκι του Έρνεστ Χέμινγκγουέι, του Όρσον Ουέλς και του Τρούμαν Καπότε και σήμερα εξακολουθεί να προσελκύει διασημόητες. Το όνομά του το πήρε λόγω του ροζ/σομόν χρώματός του, που στον εμπνευστή του κοκτέιλ θύμισε έναν πίνακα του ζωγράφου Bellini.
Η συνταγή, απλούστατη: ροδάκινο και αφρώδες κρασί.
Αν θέλεις να αφήσεις εποχή: το ιδανικό ροδάκινο γι'αυτή τη δουλειά είναι το λευκό, που όταν το κόψεις έχει ένα πολύ ανοιχτόχρωμο εσωτερικό αλλά βλέπεις μία υποψία ενός ροζ κοντά στη φλούδα Αν υπάρχει λίγο πράσινο πρέπει να μείνει λίγο ακόμα εκτός ψυγείου μέχρι να ωριμάσει. Έχει φτάσει στην ιδανική ωρίμανση όταν μπορείς να μυρίσεις τη γλύκα του. Περνάς αυτά τα ροδάκινα από το μπλέντερ, μετά από σουρωτήρι και βάζεις λίγο σε ποτήρι σαμπάνιας. Συμπληρώνεις με -τι άλλο- πολύ καλό Prosecco. Aν τα ροδάκινα είναι γλυκά, που θέλουμε να είναι, τότε καλύτερα το Prosecco να είναι ξηρό γιατί η σύνθεση βασίζεται στην αντίθεση.
Negroni
H αρχή αυτού του κοκτέιλ δεν είναι πολύ σαφής αλλά ίσως όταν ο κόμης Negroni ζήτησε από τον μπάρμαν του Caffe Casoni της Βενετίας να του φτιάξει ένα δυνατό Americano, αυτός αντικατέστησε τη σόδα με τζιν και για να διαφοροποιήσει οπτικά το ποτό έβαλε μία φέτα πορτοκάλι. Ο Όρσον Ουελς όταν περιγράφοντας το Negroni είπε: “το bitters κάνει καλό στο συκώτι σου, το τζιν κάνει κακό. Τα δύο μαζί ισορροπούν.” Mαζί με τις μπουρμπουλήθρες της σόδας γίνεται το ιδανικό κοκτέιλ ψαγμένης πρότασης γάμου επειδή έχει αυτό το μοναδικό χρώμα αλλά έχει ζόρικη γεύση.
Η συνταγή απλούστατη: Κόκκινο βερμούτ, Campari και τζιν, σε ίσα μέρη. Πολλά παγάκια σε χαμηλό ποτήρι. Επιτρέπεται να συμπληρώσετε με σόδα.
Αν θέλεις να αφήσεις εποχή: αγοράζεις τα καλύτερα βερμούτ και τζιν του κόσμου. Το τζιν όχι με πολλά φρου φρου, γιατί παραμπερδεύεται το πράγμα: ένα ντόμπρο, κλασικό, ισχυρό τζιν χρειάζεται.
Rossini
Προς τιμήν του συνθέτη Rossini, χωρίς να έχει πιασάρικη ιστορία από πίσω του, συνδυάζει δύο συστατικά που είναι αιωνίως δεμένα σε ένα ευτυχισμένο γάμο: τις φράουλες και το κρασί.
Η συνταγή απλούστατη: πουρές φράουλας, περασμένος από σουρωτήρι, μαζί με αφρώδες κρασί.
Αν θέλεις να αφήσεις εποχή όμως, βρίσκεις τις καλύτερες φράουλες της χρονιάς που τις έχεις διαλέξει μία μία για το άρωμά τους.. Τις περνάς από το μπλέντερ και αφού τις σουρώσεις προσθέτεις λίγες σταγόνες λεμονιού και λίγο σιρόπι ζάχαρης (λιώνεις ζάχαρη σε νερό σε ίσα μέρη, αφήνεις να κρυώσει, τέλος). Συμπληρώνεις με καλά παγωμένο Prosecco ύψιστης ποιότητας. Συνήθως αποκαλείται “ρομαντικό ποτό” αλλά ταιριάζει θαυμάσια και σε χωρισμούς, αρκεί να είναι η εποχή της φράουλας.
Hθικό δίδαγμα
Διαλέξτε το ποτό που σας ταιριάζει, καλέστε τους φίλους σας, φτιάξτε μακαρόνια με σάλτσα ντομάτα και βασιλικό, βάλτε ιταλικά τραγούδια (εντάξει, όχι) και πιείτε με την καρδιά σας -υποχρεωτικά όλοι το ίδιο, σε μεγάλες ποσότητες. Κάντε τη ζωή γλυκιά με το ζόρι.
σχόλια