Το Τhe Box φιλοξενεί μια ομαδική έκθεση φωτογραφίας δρόμου με τίτλο «Greek Street» και τη συμμετοχή οκτώ σύγχρονων εκπροσώπων της, του Άγγελου Μίχα, του Σπύρου Στάβερη, του Λουκά Βασιλικού, του Δημήτρη Μέλλου, του Ζήση Καρδιανού, του Πέτρου Κοτζαμπάση, του Ανδρέα Παραδεισόπουλου και του Μπάμπη Κουγεμήτρου. Τα έργα που εκτίθενται αναδεικνύουν τόσο το διαφορετικό μέσο που έχουν χρησιμοποιήσει οι φωτογράφοι (φιλμ, ψηφιακή, ασπρόμαυρη ή έγχρωμη φωτογραφική μηχανή) όσο και τα ετερόκλητα περιβάλλοντα στα οποία ζουν και εργάζονται. Η συγκεκριμένη επιλογή των φωτογράφων δεν είναι τυχαία. Είναι όλοι τους «μανιακοί» φωτογράφοι που καθημερινά κυκλοφορούν στον δρόμο με τη μηχανή, έτοιμοι να πιάσουν μια φευγαλέα εικόνα. Δεν χρησιμοποιούν μοντέλα, εξωτικά τοπία ή εντυπωσιακά εφέ. Τα μόνα τους όπλα είναι ένα καλοακονισμένο μάτι, γρήγορα αντανακλαστικά και λίγη τύχη. Οι εικόνες τους, όμως, κατορθώνουν να μετατρέψουν τη χαοτική και αδιάφορη καθημερινότητα σε κάτι που σφύζει από ζωή, πάλλεται και συμπυκνώνει έννοιες και εντυπώσεις σε μια σχεδόν «εξω-πραγματική» πραγματικότητα.
Οι φωτογράφοι απαντούν στο γιατί τους αρέσει να φωτογραφίζουν στο δρόμο, αποκαλύπτουν ένα περιστατικό που τους έχει συμβεί σε φωτογράφηση και ομολογούν τις φωτογραφικές τους εμμονές.
Άγγελος Μίχας
Ασχολείται αποκλειστικά με τη φωτογραφία δρόμου από το 2004 αφού ολοκλήρωσε μια επιτυχημένη πορεία ως επαγγελματίας φωτογράφος στον Τύπο. Έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και το 2010 κυκλοφόρησε το λεύκωμα Closer με πορτραίτα δρόμου. Σπούδασε φωτογραφία στη σχολή Focus και έχει μαθητεύσει δίπλα στον Πλάτωνα Ριβέλλη. Φωτογραφίζει καθημερινά στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Δείτε δουλειά του στο www.angelosmihas.com
«Μεγάλωσα με τον Βοb Dylan, τον Kerouac τον Wim Wenders τον Bruce Davidsοn και τα άλλα παιδιά! Φυσικό ήταν να με γοητεύσει ο δρόμος. Ταξίδια, ωτο-στοπ, τα φιλαράκια, μάτια κι αυτιά ορθάνοιχτα σε νέες εικόνες, καινούριους ήχους, διαφορετικές εμπειρίες. Από μικρός μου άρεσε να ακούω και να παρατηρώ και κάτι έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω. Στο δρόμο.
Σε ένα από τα ταξίδια μου στην Κούβα την δεύτερη μέρα χάλασε η ψηφιακή μου μηχανή. Μετά τον πρώτο πανικό ανακάλυψα οτι δούλευε αλλά μόνο αν την κρατούσα ανάποδα! Αυτό έκανα για τρεις εβδομάδες. Περιττό να σας πω πόσο γέλαγαν οι Κουβανοί με το θέαμα. Έβγαλα μερικές καλές φωτογραφίες τότε. Ανάποδα.
Η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να πω ποιος είμαι στον εαυτό μου και στους άλλους. Τα πρόσωπα είναι η αδυναμία μου. Συμπονώ με τα βλέμματα, με μαγεύει το φως που τα φωτίζει. Νομίζω οτι μπορώ να καταλάβω πολλά αν δω μια έκφραση κι αυτό αυτόματα μου φτιάχνει ιστορίες. Μερικές φορές τα καταφέρνω και τις λέω. Με μια φωτογραφία. Δεν είναι μαγικό;»
Σπύρος Στάβερης
Είναι ευρέως γνωστός από την πολυετή δουλειά του στον Τύπο και πρόσφατα από τις πολύ επιτυχημένες στήλες του στο lifo.gr. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε σημαντικές εκθέσεις όπως στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας. Έχει σπουδάσει ιστορία στο Παρίσι όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 1989 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
«Στο δρόμο υπάρχει πάντα η υπόσχεση -ή το κάλεσμα- του φανταστικού, της ανεξάντλητης ομορφιάς (κι ας δείχνει άσχημη) που μπορεί ο καθένας να οικειοποιηθεί με το βλέμμα, τις αισθήσεις και την κίνησή του, ανεβαίνοντας σε μία περιστρεφόμενη σκηνή που ποτέ δεν αδειάζει, ποτέ δεν σταματά.
Στο Ρίο κινδύνεψα από μία συμμορία παιδιών. Τους πλησίασα, χωρίς να έχω βγάλει μηχανή, ζυγίζοντας τις αντιδράσεις τους. Σύντομα κατάλαβα το λάθος μου μα ήταν αργά. Κοντά μου ήρθε ένας μικρός, δήθεν για να με καθησυχάσει. Ένα ρολόι από το Μοναστηράκι με έσωσε. Το κόκκινο λουράκι, το "χρυσό" καντράν τους έπεισαν ότι επρόκειτο για αντικείμενο αξίας. Με μία αριστοτεχνική κίνηση που πιο πολύ τη διαισθάνθηκα παρά την αντιλήφθηκα, το ρολόι έκανε φτερά και τα παιδιά σκόρπισαν σαν σπουργίτια. Με παρακολουθούσαν με περιέργεια να απομακρύνομαι αδιαμαρτύρητα. Τους έκανα μία χειρονομία που σήμαινε "χαλάλι σας!" Είχα σώσει τη μηχανή μου, ίσως και τη ζωή μου.
Μετά από ένα διάστημα ενός χρόνου χωρίς σχεδόν καμία φωτογραφική απόδοση, εκτός από μία συστηματική ενασχόληση με μία φωτογραφική στήλη στο σάιτ της Lifo, ξαναπήρα σχετικά πρόσφατα μηχανή στα χέρια μου. Δεν δουλεύω πια με τα περιοδικά, κι αν υπάρχει ένα καλό σ' αυτό είναι που θα μπορέσω πάλι να περιδιαβώ την πόλη, να την μάθω από την αρχή, να δω πως ζει και πως αλλάζει.»
Λoυκάς Βασιλικός
Είναι από τους πλέον δραστήριους και βραβευμένους νέους φωτογράφους. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και είναι μέλος του street-photographers.com. Μπήκε στον κόσμο της φωτογραφίας το 2006 όταν παρακολούθησε ένα φωτογραφικό σεμινάριο του Μάνου Λυκάκη και από το 2008 είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου του Πλάτωνα Ριβέλλη. Ασχολείται καθημερινά με τη φωτογραφία δρόμου, που είναι και η μεγάλη του αγάπη. Δείτε φωτογραφίες του στο www.lukasvasilikos.com
«Δρόμος σημαίνει ελευθερία και άπειρες επιλογές.
Φωτογραφίζοντας έναν παππού στην Κωνσταντινούπολη βρέθηκα να πινω τσάι μαζι του στη ταράτσα του σπιτιού του με θέα τον Βόσπορο.
Το φως είναι η εμμονή μου. Φωτογραφίζω καθημερινά αλλά όχι πάντα στο δρόμο.»
Δημήτρης Μέλλος
Ανήκει στη διεθνή ομάδα φωτογράφων δρόμου street-photographers.com και έχει αποσπάσει πολλά διεθνή βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση στο διαγωνισμό φωτογραφικού βιβλίου Fotoweek DC Fotobook contest, το Fotovisura grant και το Magnum Expression Award (φιναλίστ). Μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Φωτογραφίζει συστηματικά από το 2008 και έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Βερολίνο, Νέα Υόρκη. Δείτε τη δουλειά του στο www.dimitrimellos.com
«Αυτό που με εμπνέει στο δρόμο είναι το πόσο έρμαιο της τυχαιότητας είναι ο φωτογράφος. Η αίσθηση ότι ελέγχεις ελάχιστες παραμέτρους (σε αντιδιαστολή, για παράδειγμα, με τη φωτογραφία στούντιο) αποβαίνει πολύ απελευθερωτική στο βαθμό που ο φωτογράφος την προσεταιρίζεται αντί να την πολεμάει. Το στοιχείο της έκπληξης, το ότι ο φωτογράφος δεν ξέρει ποτέ τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό, τι σκηνή μπορεί να εκτυλίσσεται στην άλλη γωνία, είναι κάτι που με συγκινεί. Όπως και η πρόκληση της δημιουργίας δυνατών εικόνων από το τίποτα, από τα ταπεινά υλικά της (υποτίθεται) πεζής καθημερινότητας.
Η φωτογραφία τα τελευταία χρόνια έχει καταλάβει τη ζωή μου. Φωτογραφίζω με εμμονή, ανά πάσα στιγμή, όποτε έχω ελεύθερο χρόνο. Αυτό που με ενδιαφέρει πάνω απ' όλα είναι να κάνω φωτογραφίες που συνδυάζουν την αίσθηση της εγγύτητας, μια οπτική γωνία εν τω μέσω των πραγμάτων (χρησιμοποιώ άλλωστε πάντα ευρωγώνιο φακό και φωτογραφίζω από πολύ κοντά), αλλά ταυτόχρονα δίνουν την αίσθηση ότι ο φωτογράφος ήταν αόρατος, ότι η παρουσία του δεν διατάραξε στο ελάχιστο την ροή της ζωής του δρόμου. Με ενδιαφέρουν πολύ επίσης οι φωτογραφίες που δίνουν μια σαφή αίσθηση της ψυχικής κατάστασης των εικονιζόμενων αλλά με ένα διακριτικό τρόπο.»
Ζήσης Καρδιανός
Είναι ιδρυτικό μέλος της διεθνούς φωτογραφικής ομάδας Burn My Eye και συνεργάτης του πρακτορείου Millennium Images. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε διάφορες εκθέσεις και έχει δημοσιευτεί σε πολλά - ιντερνετικά κυρίως - περιοδικά και blogs. Ένα φωτογραφικό λεύκωμα του Cartier-Bresson στάθηκε η αφορμή να ασχοληθεί με την φωτογραφία. Το ενδιαφέρον του στράφηκε εξαρχής στην επινόηση φωτογραφικών σχεδίων που μπορούν να υλοποιηθούν μέσα στο απρόβλεπτο περιβάλλον του δρόμου. Το blog του είναι το zisiskardianos.blogspot.gr
«Ο δρόμος με γοητεύει γιατί χωρίς να μου υπόσχεται τίποτα με αποζημιώνει με την χαρά της έκπληξης. Σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να προσχεδιαστεί. Τα πάντα διαρκώς μεταβάλλονται και ο παράγοντας τύχη είναι καθοριστικός. Αυτός και μια οξυμένη αίσθηση οπτικής αντίληψης.
Πήγα στον ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο να φωτογραφήσω ένα θέμα που το είχα δουλέψει σχεδόν τριάντα χρόνια πριν στο Φάληρο. Γνώρισα από κοντά ανθρώπους που όλο αυτό τον καιρό τους ήξερα μέσα από τις φωτογραφίες τους. Είχα μαζί μου λίγα μικρά τυπώματα και όταν τους τα έδειξα, έλαμψαν τα μάτια τους από χαρά σαν μικρά παιδιά. Κάποιοι αναγνώρισαν τους πολύ νεώτερους εαυτούς τους, κάποιοι τις παλιές τους γκόμενες με τις οποίες πήγαιναν τότε στις κούρσες, κάποιοι άλλοι τους απόντες εδώ και καιρό φίλους. Κάποιοι έκαναν χαρούμενο σαματά και κάποιοι άλλοι δάκρυσαν. Όλοι μου ζήτησαν αντίγραφα και υποσχέθηκα να τους στείλω.
Κάθε τυχαία συνάντηση είναι ένα ραντεβού έχει πει ο Μπόρχες. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από τις εμμονές μας αν θέλουμε να παραμείνουμε ειλικρινείς. Με έναν ασυναίσθητο τρόπου αυτές μας καθοδηγούν και μας δείχνουν τον δρόμο.»
Πέτρος Κοτζαμπάσης
Γεννήθηκε στην Κομοτηνή, όπου και έχει επιλέξει να ζει. Φωτογραφίζει καθημερινά τα τελευταία εννέα χρόνια και διδάσκει τις εμπειρίες του στις Φωτογραφικές ομάδες Κομοτηνής, Ξάνθης και Καβάλας. Αγαπά την ασπρόμαυρη φωτογραφία και δηλώνει ότι η διαδικασία της φωτογράφισης επιδρά πάνω του όπως η ψυχανάλυση. Η δουλειά του παρουσιάζεται στο www.pkomo.gr
«Στο δρόμο, οι άνθρωποι είναι αυτοί που, κλεισμένοι στην ατομικότητα τους αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με το περιβάλλον δημιουργώντας εν αγνοία τους συνθέσεις, τοποθετώντας τον φωτογράφο στην μοίρα του κυνηγού του χρόνου, του φωτός , των σχημάτων, των γραμμών. Δεν επιδιώκω παρά την στιγμή που η αφήγηση γίνεται περιττή με σκοπό να δημιουργήσω ένα νέο σύμπαν, όπου όλα είναι φανερά και όμως κάτι κρύβουν, όχι με σύμβολα αλλά με υπαινιγμούς.
Πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να πάω σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι, που γίνεται επάνω στα βουνά. Είχα σκοπό να βγάλω πολλές φωτογραφίες τις 3 μέρες που θα διαρκούσε το πανηγύρι. Έφτασα στην τοποθεσία, άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου, είδα το κάδρο που δημιουργήθηκε, έβγαλα την φωτογραφία και επειδή ένοιωσα τόσο πλήρης, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος να βγάλω άλλες φωτογραφίες. Έκλεισα την πόρτα και επέστρεψα στο σπίτι με αυτή τη μια και μοναδική φωτογραφία.
Φωτογραφίζω τα πλούτη της καθημερινότητας διαβαίνοντας τους ίδιους δρόμους, κυνηγώντας με εμμονή το φως ή κάποια έκφραση. Ταξιδεύω σπάνια. Πιστεύω στα λόγια του Φ. Πεσσόα «Τι μπορεί να μου δώσει η Κίνα που η ψυχή μου δεν μου το έχει δώσει; Κι αν η ψυχή μου δεν μπορεί να μου το δώσει, πως θα μου το δώσει η Κίνα, εφόσον με την ψυχή μου θα δω την Κίνα, αν ποτέ τη δω;»
Ανδρέας Παραδεισόπουλος
Είναι μέλος της διεθνής ομάδας φωτογράφων street-photographers.com και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα την Αμερική και την Πολωνία. Η φωτογραφία αποτελεί τον συνεχή και μοναδικό τρόπο που εκφράζει τα όνειρα, την ελπίδα, το χιούμορ, τις εμμονές ή τους φόβους του. Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου και στους δασκάλους του περιλαμβάνονται εκτός από τον Πλάτων Ριβέλλη, ο Michael Ackerman, o Jacob aue Sobol και ο Anders Petersen (υποτροφία 2012). Δείτε τη δουλειά του στο www.andreasparadise.com.
«Φωτογραφία δρόμου για εμένα αποτελεί ο τρόπος να σχολιάζω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δρόμος είναι ο τρόπος να κάνω τις μικρές λεπτομέρειες που με περιβάλλουν στα δημόσια μέρη, πραγματικά σημαντικές για εμένα. Δρόμος αποτελεί το τρόπο να κοιτάω το κόσμο γύρω μου αλλά και την ίδια στιγμή να συνειδητοποιώ τη θέση μου μέσα σε αυτόν.
Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια στις αγαπημένες μου φωτογραφίες. Προσπαθώ να ξεχνάω τις αποτυχημένες. Εμπειρία για εμένα αποτελεί κάθε φορά η αίσθηση ότι βρήκες αυτό που αδιόρατα ψάχνεις, σε κάποια σκηνή που θα εκτυλιχτεί μπροστά σου. Φυσικά τις πιο πολλές φορές αυτό το καρδιοχτύπι ακολουθεί η σκληρή πραγματικότητα όταν γυρνάς σπίτι και δεν έχεις τίποτα σπουδαίο. Οπότε μάλλον η πραγματική εμπειρία είναι να μπορείς να ξαναβγαίνεις στο δρόμο και η δύναμη να συνεχίζεις ξέροντας πόσο δύσκολη είναι η φωτογραφία δρόμου.
Το ενδιαφέρον με τη φωτογραφία και γενικότερα με τη τέχνη είναισαν θεατής να ανακαλύπτεις τις μικρές ή μεγάλες εμμονές του κάθε δημιουργού που σε τελική ανάλυση απαρτίζουν το κόσμο του. Οπότε σίγουρα δε θα αποκαλύψω τις όποιες εμμονές έχω αλλά αντίθετα θα προκαλέσω τους θεατές να τις ανακαλύψουν μονάχοι τους.»
Μπάμπης Κουγεμήτρος
Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και φωτογραφίζει. Ο Κουγεμήτρος έχει παρουσιάσει δουλειά του στο Μουσείο Μπενάκη και το 2012 πήρε μέρος στο Athens Photo Festival με την ατομική έκθεση "Edgelands". Το 2006 παρακολούθησε το σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβέλλη και σήμερα είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας του ΤΕΙ Αθηνών.
«Στο δρόμο γιατί όπως λέει και το στιχάκι του Αγγελάκα «έξω οι δρόμοι ανασαίνουν διψασμένοι, ανοιχτοί...». Στο δρόμο γιατί εκεί θα βρεις το τυχαίο, το απρόσμενο, το ανεπιτήδευτο, τη γλυκιά αλητεία. Είναι οι δρόμοι που θέλουν φωτογραφηθούν.
Και τα κτίρια θέλουν να φωτογραφηθούν. Έτσι ένα βράδυ έστησα το τριπόδι μου να φωτογραφίσω ένα γκρεμισμένο σπίτι στην Κηφισίας. Δεν πρόσεξα όμως ότι δίπλα έστεκε ύπουλα ένα πελώριο κτίριο της Ελληνικής Αστυνομίας. Το τριπόδι μου στον ώμο και συνοδεία της αντιτρομοκρατικής βουρ για το κρατητήριο Αμαρουσίου.
Στο δρόμο όλες τις μέρες κι όλες τις ώρες, στο δρόμο, στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο!»
