Η δυτική ακτή της Αμερικής δεν έχει τόσους Ιταλούς όσο η ανατολική, αλλά οι Αμερικανοί, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος, λατρεύουν το ιταλικό φαγητό ή, έστω, την αμερικανοποιημένη εκδοχή του. Οι μετανάστες Ιταλοί έφεραν και τα φαγητά τους και μετατρέποντάς τα σύμφωνα με τα υλικά που βρήκαν στη νέα χώρα, δημιούργησαν ένα υβρίδιο με αφετηρία το Νιου Τζέρσεϊ, το οποίο εξαπλώθηκε παντού.
Κι όμως, πιστεύω ότι εδώ δοκίμασα το πρώτο μου αληθινό cannolo. Χθες πήγαμε σε ένα μικρό ιταλικό με μάλλον ιταλό ιδιοκτήτη (τουλάχιστον μιλούσε ιταλικά) και στην είσοδο είχε ένα τραπεζάκι με τα επιδόρπια, μεταξύ άλλων cannoli έτοιμα για γέμισμα. Όση ώρα έτρωγα τα ραβιόλια από σπανάκι, γεμιστά με μανιτάρια, σκεφτόμουν πως άραγε να είναι το cannolo.
Ο λόγος που ήθελα τόσο να το δοκιμάσω είναι κινηματογραφικός: στο μοναδικό Νονό του Κόππολα το φαγητό εμφανίζεται με διάφορες μορφές. Σε μία από αυτές ο Paulie Gotto πάει γυρεύοντας και τρώει το κεφάλι του: δολοφονείται μέσα στο αυτοκίνητό του από το συνεργό του Clemenza. Ο Clemenza είναι ένας από τους πιο παλιούς φίλους του Don Corleone, απολύτως πιστός και πολύ παλιά καραβάνα. Το πόσο παλιά είναι φαίνεται από την επόμενη σκηνή:
Το καλύτερο είναι ότι η ατάκα “Leave the gun. Take the cannoli” δεν υπήρχε στο αρχικό σενάριο, αλλά ήταν στιγμιαία έμπνευση του ηθοποιού, η οποία έκανε τη σκηνή ακόμη πιο δυνατή. Μετά το θάνατο, η πραγματικότητα ενός δολοφόνου εξ’ επαγγέλματος: η ζωή συνεχίζεται, δεν υπάρχει λόγος να χάσουμε και τα γλυκά.
Τo cannolo είναι ένα γλύκισμα που ξεκίνησε από την Σικελία όταν οι Άραβες έφεραν τη ζάχαρη, ενώ ως τότε η γλυκαντική ουσία ήταν το μέλι. Αποτελείται από έναν κύλινδρο από ζύμη που έχει τηγανιστεί σε λάδι ώστε να σκληρύνει και να διατηρεί το σχήμα του, ο οποίος την τελευταία στιγμή πριν το σερβίρισμα γεμίζεται με ρικότα ανακατεμένη με ψιλοκομμένα ζαχαρωμένα εσπεριδοειδή, λίγη κανέλα, βανίλια, κρασί Μαρσάλα, μερικές φορές και με μασκαρπόνε, ακόμα και με σοκολάτα. Είναι δύσκολο και χρονοβόρο γλυκό και δεν το βρίσκεις εύκολα. Παλιά το έφτιαχναν στην αρχή της άνοιξης, την εποχή του καρναβαλιού, και συμβόλιζε τη γονιμότητα (τότε ήταν και πιο παχιά η ρικότα) αλλά τώρα τρώγεται όλο το χρόνο.
Ο Κόππολα είπε ότι «αν δεν αρέσει σε κάποιον η ταινία, τουλάχιστον μπορεί να μάθει να κάνει σάλτσα για σπαγγέτι». Αυτό σημαίνει ότι το φαγητό ήταν σημαντικό για τον σκηνοθέτη. Σε μια απολύτως συγκλονιστική σκηνή ο Clemenza μαθαίνει στο νεαρό Mikey πώς να φτιάχνει σωστή σάλτσα ντομάτα. Η σκηνή υπάρχει στο βιβλίο, αλλά χωρίς τη συνταγή. Η συνταγή είναι του ίδιου του Κόππολα. Είναι ένα μικρό αριστούργημα: ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος με γυρισμένα τα μανίκια μαγειρεύει το φαγητό της πατρίδας, το οποίο έμαθε όταν ήταν ακόμα αθώος. Είναι σα να βλέπουμε τον τελευταίο συνδετικό κρίκο του εγκληματία με την ανθρώπινή του διάσταση.
« Ε, έλα εδώ μικρέ, μάθε κάτι. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποτε να χρειαστεί να μαγειρέψεις για 20 άντρες. Βλέπεις, ξεκινάς με λίγο λάδι. Μετά τηγανίζεις λίγο σκόρδο. Μετά πετάς μέσα μερικές ντομάτες, πελτέ, το βράζεις- προσέχεις να μην κολλήσει. Βάζεις μέσα όλα τα λουκάνικα και τα κεφτεδάκια, εντάξει; Και λίγο κρασί. Και λίγη ζάχαρη, αυτό είναι το κόλπο μου.»
σχόλια