Στο βιβλίο «The Ramen King and I» ο Andy Raskin περιγράφει τις εμπειρίες του ως φοιτητής και μετά ως εργαζόμενος στην Ιαπωνία, όπου το φαγητό της χώρας περίπου του έσωσε τη ζωή. Η λεπτομέρεια, το πάθος και η τελειομανία των γιαπωνέζων, όπως εκφράζονται μέσα από το φαγητό τους, μπορούν να ωθήσουν έναν αναποφάσιστο, ανοργάνωτο και επιπόλαιο άνθρωπο άλλης κουλτούρας να εμπνευστεί για να βελτιωθεί προς το καλύτερο-τουλάχιστον έτσι λέει στο βιβλίο.
Μου πήρε περίπου έξι μήνες να μάθω αρκετά kanji (γύρω στα χιλιάδες σύμβολα) για να μπορέσω να διαβάσω εφημερίδες. Όταν αισθάνθηκα έτοιμος να διαβάσω κάτι μεγαλύτερο, πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο κοντά στο σταθμό Tokyo και αγόρασα τις Ιστορίες Kanda Tsuruhachi σούσι. Στο εξώφυλλο ήταν τέσσερα κομμάτια nigiri σε μία ξύλινη υποδοχή και τράβηξε το μάτι μου. Ήταν μία αυτοβιογραφία του Yukio Moro-oka (ενός διάσημου σεφ σούσι) όπου περιέγραφε όσα έμαθε από τους μέντορές του – όχι μόνο από τον πατέρα του αλλά και από άλλους σεφ, με τους οποίους δούλεψε. Ας πούμε, οι μεγαλύτεροι του είπαν ότι το σούσι δε θα έπρεπε ποτέ να τρώγεται με τσοπ στικς. «Το σούσι φτιάχνεται με τα χέρια, κι έτσι θα έπρεπε να τρώγεται με τα χέρια», έλεγε ο πατέρας του Moro-oka. Σε ένα εξαντλητικά αναλυτικό κεφάλαιο με τίτλο «το ιδανικό μέγεθος και σχήμα του nigiri» ο Moro-oka εξηγεί ότι το ψάρι πρέπει να είναι κομμένο έτσι, ώστε όταν το βλέπεις από το πλάι, το κομμάτι να μοιάζει με κλειστή χάρτινη βεντάλια. Η άποψή του για το μέγεθος είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Αν ο πελάτης δε μπορεί να φάει ένα κομμάτι σούσι με μία μπουκιά, το λάθος είναι του σεφ που δεν κατάφερε να προσαρμόσει το μέγεθος στο στόμα του πελάτη. Όμως, υπάρχουν και όρια. Ο σεφ δεν πρέπει να κάνει ποτέ το σούσι τόσο μεγάλο ή τόσο μικρό που να διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ του ψαριού και του ρυζιού. Ο Moro-oka λέει ότι η μοναδική πληροφορία που δε μπορεί να δώσει είναι η αναλογία του αλατιού/ξιδιού στο μαρινάρισμα του ρυζιού, γιατί ο πατέρας του είπε κάποτε ότι αυτή η αναλογία είναι αυτό που κάνει το σούσι κάτι παραπάνω από ψάρι με ρύζι. Οπότε, για να συνοψίσω αυτό που λέει ο Moro-oka σε τριακόσιες σελίδες, είναι ότι το ρύζι είναι σημαντικό και το ψάρι είναι σημαντικό, αλλά το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η σχέση μεταξύ του ψαριού και του ρυζιού. Αλλά δε νομίζω ότι κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσε μέχρι να δοκιμάσω το σούσι στο εστιατόριο του Hamako.
Ακόμα και τότε, δεν ήξερα για τι πράγμα ακριβώς μιλούσα. Είπα στον σεφ:
«Μου αρέσει το ψάρι σου. Μου αρέσει το ρύζι σου. Αλλά αυτό που μου αρέσει πραγματικά είναι ότι μπορώ να αισθανθώ την σχέση μεταξύ του ψαριού σου και του ρυζιού σου.»
Ο σεφ διέκοψε τις κινήσεις του. Άφησε το μαχαίρι του και γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με προσοχή. Συστήθηκε:
«Το όνομά μου είναι Tetsuo,» είπε. Δείχνοντας τη σερβιτόρα, συμπλήρωσε: «αυτή είναι η γυναίκα μου, Junko>’
Η Junko τώρα μου χαμογελούσε φιλικά. «Χάρηκα για τη γνωριμία.»
Ο Jiro ονειρεύεται σούσι
Ο Jiro Ono είναι 85 ετών και έχει ανακηρυχτεί εθνικός θησαυρός της Ιαπωνίας επειδή έχει κατακτήσει τη δύσκολη τέχνη του σούσι και συνεχίζει. Το ντοκιμαντέρ «Jiro dreams of sushi» γυρίστηκε το 2011 και θα αρχίσει να παίζεται το Μάρτιο. Από το τρέιλερ φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον – πάντα με γοητεύουν οι ιστορίες ανθρώπων που παθιάζονται τόσο με την τέχνη τους, που την αναπνέουν και την ονειρεύονται. Ο κόσμος μας είναι καλύτερος χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Kαι σε περίπτωση που αναρωτιόσαστε, οι κανόνες είναι οι εξής:
σχόλια