[Irish Times] Ενώ το έργο ορισμένων συγγραφέων που εκδίδεται μετά το θάνατό τους απειλεί να κατακλύσει ό,τι έχει δημοσιευτεί ενώ ζούσαν, το έργο του Μπέκετ δεν έχει φτάσει ακόμα σε τέτοιο σημείο καμπής. Με τη δημοσίευση της συλλογής των ποιημάτων του επιτέλους έχουμε ένα αξιόπιστο σύνολο όσων δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του και την πληρέστερη μέχρι σήμερα εικόνα των ανέκδοτων ποιημάτων του: πρόκειται για μια σημαντική στιγμή για τους μελετητές του Μπέκετ, η οποία ενώνει τις αναθεωρημένες εκδόσεις της πεζογραφίας του που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια με το επιπλέον δώρο μιας ακαδημαϊκής ανάλυσης.
[The New Statesman] To "The Collected Poems of Samuel Beckett", το οποίο επιμελήθηκαν ο John Pilling και ο Seán Lawlor, είναι ένα πολύ σημαντικό έργο, που θα μπορούσε να γίνει αφορμή για επαναξιολόγηση. Είναι, πρώτα απ 'όλα, ένα αποτέλεσμα ακαδημαϊκής εργασίας, η οποία θεσπίζει καθοριστικά κείμενα που σχηματίζουν ένα σώμα έργων που δημιουργήθηκαν σποραδικά και κομματιαστά κατά τη διάρκεια μιας μακράς ζωής και που πέρασαν, κατά τη διαδικασία, μέσα από κάποιες εμφανώς δύστροπες εκτελέσεις.
Οι σημειώσεις του εκδότη αποτελούν σχεδόν το μισό του όγκου του βιβλίου και η βοήθεια που προσφέρουν βήμα προς βήμα εν μέσω εξοντωτικής ποίησης δίνουν την ευχαρίστηση ενός λίγο ως πολύ σταθερού εδάφους. Όσο πιο παλιά τα ποιήματα, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για σημειώσεις. Όμως οι εκδότες δεν δίνουν απαντήσεις σε όλα τα παζλ. Ένα ποίημα αρχίζει ως εξής:
What's that?
An egg?
By the brothers Boot it stinks fresh.
Give it to Gillot –
Κι αμέσως ρωτάμε: ποιά είναι τα αδέρφια Boot; Ποιός είναι ο Gillot; Οι σημειώσεις δεν μας εξηγούν, αν και μας καθοδηγούν σ' αυτό που είναι γνωστό ως η ανάγνωση του Descartes από τον Μπέκετ, ο οποίος αποκαλύπτεται ότι είναι ο αναγνώστης του ποιήματος. Η απόλυτη παραδοξότητα και η έντονα συντηρούμενη συσκότιση που ακολουθεί είναι πιθανώς το κύριο ζήτημα.
«Περιμένοντας τον Γκοντό», μια τηλεοπτική μεταφορά του 1987 από το San Quentin Drama Workshop που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι
Η γέφυρα "Samuel Beckett" στο Δουβλίνο
Αρχιτέκτονας της γέφυρας είναι ο Σαντιάγκο Καλατράβα, και αυτή είναι η δεύτερη γέφυρα σχεδιασμένη από αυτόν. Η πρώτη λέγεται «γέφυρα James Joyce», που βρίσκεται βορειότερα.
Η γέφυρα έχει τέσσερις λωρίδες για την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και δύο διαδρομές για πεζούς. Επίσης μπορεί να ανοίξει κατά 90 μοίρες, επιτρέποντας τη διέλευση πλοίων. Το σχήμα της μιμείται τη μορφή της άρπας, που είναι ένα από τα σύμβολα της Ιρλανδίας.
Μια παράδοξη συνάντηση: Μπέκετ - Αντρέ ο Γίγαντας
Το 1953, μετά την επιτυχία του Περιμένοντας τον Γκοντό, ο Μπέκετ αγόρασε γη σε μια γαλλική κοινότητα, σαράντα μίλια βόρεια του Παρισιού. Έχτισε ένα εξοχικό σπίτι με τη βοήθεια κάποιων ντόπιων συμπεριλαμβανομένου ενός βουλγαρικής καταγωγής αγρότη που ονομαζόταν Boris Rousimoff. Ο Μπέκετ και ο Rousimoff έγιναν φίλοι, και μερικές φορές έπαιζαν χαρτιά. Ο Rousimoff είχε ένα γιο, τον André. Σε ηλικία 12 χρονών το αγόρι είχε ύψος πάνω από 1.80μ και ζύγιζε 110 κιλά. Δεν χωρούσε στο τοπικό σχολικό λεωφορείο, ούτε στο οικογενειακό αυτοκίνητο. Έτσι ο Μπέκετ πρότεινε να βοηθήσει, προσφέροντας μεταφορά στον μικρό γίγαντα μέσα στο φορτηγό του. Χρόνια αργότερα ο Αντρέ δήλωσε ότι οι δυο τους ως επί το πλείστον μιλούσαν για κρίκετ.
σχόλια