— «Ζωγραφίζω παράταιρα κανονικά δεν θα έπρεπε να ζωγραφίζω. Δεν μου το επιτρέπει το σόι. Ούτε η μάνα μου. Παλαβό με θεωρούσε»
— «Η καλημέρα τρία φωνήεντα είναι. Πες την. Δεν την λέει. Πολύ δύσκολα την λέμε την καλημέρα»
— «Μακάρι να μπορούσα να κάνω παρέα με τον εαυτό μου φίλε. Θα ήμουνα τρισευτυχισμένος, αλλά δεν μπορώ. Ο εαυτός μου είναι σαν ένας ξένος. Σαν να είμαστε δυο διαόλοι που ο ένας κλωτσάει τον άλλον»
— «Μου αρέσει να χαζεύω. Βέβαια εξαρτάται πως χαζεύεις. Αν χαζεύεις σαν σκύλος …Αλλά αν χαζεύεις έτσι σαν να είσαι ένας αρχαίος που κοιτάει τον ουρανό, το σύμπαν. Να χαζεύεις είναι το πιο ωραίο πράγμα, δεν το λέω σαν ακινησία, να χαζεύεις το θάνατο. Ότι υπάρχει και ο τροχός να πας παραπέρα. Αν δεν υπάρχει μετά είναι νέκρα.»
— «Ο άνθρωπος πεθαίνει; Χάνεται; Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα»(Για το σοκ που ένιωσε όταν είδε νεκρό άνθρωπο για πρώτη φορά σε ηλικία τριών ετών)
— «Ή φοβόμαστε πολύ τον θάνατο ή αγαπάμε πολύ τον Θεό και θέλουμε να του μοιάσουμε, ξέρω γω ή και τα δύο… και το θάνατο φοβόμαστε και θέλουμε να γίνουμε ένα πράγμα σαν τον Θεό»
— «Είναι η καλύτερη ζωγραφική που υπάρχει» (για την ζωγραφική στα αρχαία αγγεία)
— «Ήμουν εργάτης. Θα μπορούσα να ήμουν και μάστορας. Θα μπορούσα αλλά δεν γούσταρα. Τώρα θα φανεί παράξενο. Στο σχολείο μου άρεσε να είμαι ο τελευταίος στην τάξη που πηγαίναμε. Μπροστά δεν ήθελα να πηγαίνω με τίποτα.» (για την δουλειά του οικοδόμου)
— «Το θεωρώ πιο πολύ γράψιμο παρά ζωγραφική. Μπορείς να γράψεις στην άσφαλτο ένα ποίημα;» (για την απομόνωση του όταν ζωγραφίζει)
— «Φίλιππε, ο άνθρωπος μια ζωγραφιά κάνει σε όλη του την ζωή.»
— «Δεν μου αρέσουν αυτοί που το έργο τους είναι συμβατικό. Τι είναι μοντέρνο , τι δεν είναι τρέχα γύρευε. Είναι πιο μοντέρνες οι βραχογραφίες που υπάρχουνε ή η σύγχρονη ζωγραφική; Ποιος είναι πιο μοντέρνος, ο Μπετόβεν ή ένας σημερινός που είναι μοντέρνος;»
— «Δεν είμαι ζωγράφος-ζωγράφος. Είμαι ένας άνθρωπος με ένα μολύβι στο χέρι, που κάνει κάτι γραμμές, δεν είμαι ζωγράφος κανονικός. Και αυτό ίσως είναι αρρώστια. Αγαπάω τα πάντα αλλά ταυτόχρονα δεν αγαπάω τίποτα»
— «Ζωγραφίζεις, κινηματογράφο κάνεις, μια κουβέντα προσπαθείς να πεις»
________________
Απομόνωσα κάποιες φράσεις από όσα είπε ο αυτοδίδακτος ζωγράφος Ιωάννης Δενδρινός στο 11λεπτο ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή (αυτή την εβδομάδα παίζεται στους κινηματογράφους το νέο του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Αρκαδία χαίρε») για τον ίδιο.
Το είδα χθες τυχαία στο youtube και με συνεπήρε για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι για την ικανότητα του σκηνοθέτη να συμπυκνώσει την φιλοσοφία ζωής ενός προσώπου μέσα σε δέκα λεπτά, εκεί που οι άλλοι θέλουν ώρες ή απλώνουν εκατοντάδες σελίδες. Ο δεύτερος λόγος είναι το ίδιο το πρόσωπο και η φιλοσοφία του για την ζωή. Ο Ιωάννης Δενδρινός μοιάζει σαν βγήκε από μια άλλη εποχή, πολύ μακρινή, όπου οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν διαφορετικά και ζούσαν διαφορετικά.
Επειδή ο λόγος του δεν έχει την παραμικρή επιτήδευση σε χτυπάει καρφί. Η νίκη του είναι ότι έχει μετατρέψει την φιλοσοφία του για την ζωή σε πράξη. Και ενώ φαίνεται αμόλυντος από όλα τα δηλητήρια της ζωής την ίδια στιγμή παραμένει μέσα στην ζωή.