Συχνά στη ζωή δεν θεςνα φαίνεσαι πρωτάρης, κι έτσι μένειςστα οικεία, χάνοντας πολλά καινούργιαπράγματα, εμπειρίες, καταστάσεις,ερεθίσματα. Κάπως έτσι ήταν η διστακτικήμου σχέση πάντα με τον ήχο της τζαζ. Κάτιπου πάντα αναβάλλεις για αργότερα. Όχιότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος ήχοςτζαζ φυσικά, απλά υπήρχε πάντα στο μυαλόμου η εξίσωση της τζαζ μ' ένα αφηρημένοmood, λιγότερο ή περισσότεροπροσβάσιμο. Κι αυτή η μανία των διάφορων«τζαζόβιων» με τη δεξιοτεχνία,που κατά περίεργο τρόπο τους συνδέειμε τους χεβιμεταλάδες... Πρόσθεσε σ'αυτά και μια δυσανεξία στις στριφνέςεμμονές του avant gardeκαι της αυτοσχεδιαστικής αντίληψηςγενικά, και το αποτέλεσμα ήταν ναδυσκολεύομαι πάντα με τις ιδιοσυγκρασιακέςεκφράσεις της προχωρημένης/πειραματικής/ελεύθερηςτζαζ. Από την άλλη φυσικά υπάρχει ηγοητεία της ελευθερίας χωρίς κανόνες,και η ισχυρότατη μυθολογία: οιμπίτνικ-νουάρ-τζάνκι φαντασιώσεις, οιλευκοί hipsters που θέλουννα γίνουν Λευκοί Νέγροι (γνωρίζωτουλάχιστον δύο ανθρώπους που είχανστα τέλη των ‘80s σαξόφωνοστο σπίτι ως supercool αξεσουάρ,χωρίς να ξέρουν να το παίζουν), ο MilesDavis, ο Coltrane,ο Charlie Parkerκαι όλοι οι υπόλοιποι του γνωστού καικατοχυρωμένου εδώ και χρόνια πανθέουτων Μεγάλων.
Ο OrnetteColeman ανήκει σ' αυτό τοπάνθεον και η συναυλία του στο Παλλάςτην περασμένη Παρασκευή είχε αυτή τηναύρα του πολύ ιδιαίτερου eventπου σπάνια συμβαίνει και όλα μοιάζουννα συμβάλλουν στη δημιουργία μιαςκατάστασης μυσταγωγίας (ξεχειλωμένοςόρος αλλά ταιριαστός στη συγκεκριμένηπερίπτωση). Βοήθησε και το γεγονός ότιο κόσμος ήταν λίγος δυστυχώς (κάποιοιεστέτ του είδους -διέκρινα τον ΜισέλΔημόπουλο- και οι γνωστοί άγνωστοιψαγμένοι μουσικόφιλοι της πόλης,γαλουχημένοι από τις «criticalbeats» και «avantrock» κατηγοριοποιήσειςτου περιοδικού «Wire»),ο κλειστός και αυστηρός -ούτε φιάληουίσκι ούτε τσιγαράκι, κάτι που κράτησεμακριά τους παραδοσιακούς θαμώνες τωντζαζ κλαμπ της πόλης- χώρος ντάλακαλοκαίρι που δεν επέτρεπε τουςαντιπερισπασμούς. Δέος, νεκρική σιγήανάμεσα στα κομμάτια (ο ψίθυρος του78χρονου Coleman ακουγόταναπόκοσμος και πεντακάθαρος), standingovation στα τρία ανκόρ. Καισεβασμός σε μια εκπληκτική μπάντα πουέστηνε ιδανικά τους χώρους για νααναπνεύσουν το σαξόφωνο, η τρομπέτα καιτο βιολί του αρχιτέκτονα της freejazz (είχα ψηθεί πάρα πολύκαι παρέμεινα έτσι) - μια μπάντα πουπεριελάμβανε στα ντραμς το γιο τουColeman, τον Denardo,ο οποίος βλέπει μια ζωή πια στη σκηνήτην πλάτη του ανθρώπου που του έμαθε ναεκτιμά τα ωραία πράγματα στη ζωή καιστην τέχνη.
Δεν το παίζω σχετικός,απλά δεν είμαι αχάριστος σε τέτοια δώρα.Θέλω να πω είμαι άσχετος, αλλά δενείμαι και σαν αυτούς που σπεύδουν να«ξεπουλήσουν» τον καταραμένοΓούντι Άλεν (λες και δεν ήταν αρκετά ταχτυπήματα από τις φριχτές ταινίες μετις οποίες συστηματικά μας μπουκώνειτα τελευταία χρόνια) στο Μέγαρο ήοπουδήποτε. Η απελευθερωμένη (είτε είναιτζαζ είτε ροκ είτε κάτι άλλο) από ιεραρχίεςκαι κατηγοριοποιήσεις μουσική είναιπάντα κάτι πολύ ευχάριστο και κάποιεςφορές πραγματικά... απελευθερωτικό (τοπιο κοντινό που είχα δει σε τέτοιουείδους μουσική είναι κάτι σαν τουςTortoise που δεν είναι καντζαζ και σίγουρα κάποιοι τζαζ εστέτ θααπέρριπταν επικαλούμενοι την εξίσωσηpost rock=badjazz).
Και δεν είναι τυχαίοότι ο ίδιος ο Coleman, στις(σπάνιες) φορές που μιλά για μουσικήστις συνεντεύξεις του, χρησιμοποιείόρους ανθρώπινων σχέσεων αντί γιατεχνική αργκό και φρασεολογία, χωρίςπολλές αλληγορίες και μεταφορές. Ηθεωρία στην πράξη: η μουσική ως ελευθερία,δωμάτια όπου οι άνθρωποι μπορούν νασυναντηθούν. Όπως είχε πει ο Colemanσε μια συνέντευξή του πριν δέκα χρόνιαστο περιοδικό «Concrete»:«Προσπαθώ να εμπνεύσω τους ανθρώπουςνα συμμετέχουν στον ήχο με όλους τουςπιθανούς τρόπους - διανοητικά,συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά... Τοπιο γαλήνιο κομμάτι της ολοκλήρωσηςπου βιώνει κάποιος σ' ένα συγκεκριμένοπεριβάλλον συμβαίνει όταν αισθάνεσαιάνετα μακριά από φόβο, μοναξιά, ανάγκηκαι επιθυμία, κυρίαρχος της συνείδησηςκαι της συμπεριφοράς σου... Αν η αιωνιότηταμπορούσε να υπάρξει με τη μορφή κάποιουπράγματος το οποίο μπορείς να πιστέψειςκαι να νιώσεις, αυτό θα ήταν η αγάπη. Καιαυτό που προσφέρει η τέχνη και οιδημιουργικοί άνθρωποι είναι να θυμίζουνακριβώς στους ανθρώπους την ιστορίατέτοιων μαγικών στιγμών. Το πρόβλημαμες την αγάπη είναι ότι δεν μπορείς νατην εμφιαλώσεις, πρέπει να τη μοιραστείς.Πολλοί άνθρωποι ξεπέφτουν στη ζήλια,επειδή πιστεύουν ότι μπορεί να κλωνοποιηθείη αγάπη. Αυτή είναι η απάντησή μου στηζήλια και το φθόνο: η αγάπη δενκλωνοποιείται...».
Πολύ φιλόδοξα καιδημοκρατικά και υπέροχα όλα αυτά αλλάκαι πειστικά όταν προέρχονται απόκάποιον που τα μετουσιώνει σε ήχους καικαταστάσεις. Η συνέχεια σε λίγες μέρεςαπό έναν άλλο πρεσβύτερο «μηχανοδηγότης αγάπης», τον Λέοναρντ Κοέν.
σχόλια