Την ώρα που εσύ θαδιαβάζεις (αν έχεις την καλοσύνη) αυτέςτις γραμμές εγώ θα είμαι μακριά... Πάνταήθελα να ξεκινήσω ένα κείμενο έτσι, κατάπροτίμηση ερωτική επιστολή αλά «Bythe time Iget to Phoenix»ή «Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»,αλλά δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Μπορείνα βίωσα την αθηναϊκή αυγουστιάτικηνεκρή φύση -βαριά έκφραση αυτή, αλλάίδια στις περισσότερες γλώσσες, μεεξαίρεση τα αγγλικά, όπου το αντίστοιχοείναι το ηπιότερο, πιο ακριβές καιλιγότερο μακάβριο «ακίνητη ζωή»-αλλά τώρα γελώ καλύτερα γιατί γελώτελευταίος από μια παραλία, την ώρα πουσε κάποιους από σας εύχονται καλόχειμώνα. Ας μην επιχαίρω όμως, είναιγρουσουζιά για τη νέα σεζόν. Εξάλλου,είναι υπερτιμημένη η αυγουστιάτικηνιρβάνα της ήσυχης πόλης. Ήσυχη μεν,παρακμιακή κατάσταση δε, με τα πρεζάκιακαι τους μισάνθρωπους να κλέβουν άνετατις σκηνές στο uptown κέντρο,ενώ οι οικονομικοί μετανάστες που δενσυμμετέχουν στην πλειονότητά τους σταμπάνια του λαού (όχι ότι συμμετέχουνκαι σε πολλές άλλες ιεροτελεστίες τηςνεοελληνικής παράδοσης) συνεχίζουναπλά τη ζωή τους downtown καιτο καλοκαίρι, κάπως πιο άνετοι αλλά όχιπολύ (η αστυνομία δεν πάει διακοπές).
Ελάχιστοι -πλην τηςησυχίας- και οι αντιπερισπασμοί γιαόσους μένουν πίσω το Δεκαπενταύγουστο(κλειστά μπαρ, εστιατόρια κ.λπ.) μεεξαίρεση φέτος τον πιο χαζοχαρούμενοιστορικό αναχρονισμό του 21ούαιώνα (και δεν ασχολούμαι καν με τηνντόπα και τους μεταλλαγμένους), δηλαδήτους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι σαν τηνΟθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του20ού. Ανία. Ένας ταξιτζής μάλισταμου τελείωσε και τις τελευταίεςψευδαισθήσεις «πριβέ Αθηναίου»λέγοντάς μου χωρίς αφορμή: «Εσύχαίρεσαι αδελφέ, αλλά ρώτα και μένα πουέχω να δω σοβαρό μεροκάματο από τα μέσαΙουλίου...». Ευτυχώς υπάρχει πάντα ητέχνη, έστω και με τη μορφή τηλεοπτικήςσειράς. Έτσι πέρασα πολύ δημιουργικάτο τριήμερο της Παναγίας παρακολουθώντας-με ένα χρόνο καθυστέρηση - τον τελευταίοκύκλο των «Sopranos»,αυτού του Ολύμπου (Έβερεστ για τους πιοδιεθνιστές) των τηλεοπτικών σειρών. Γιαόποιον ενδιαφέρεται, λίγο πιο κάτωστέκονται στη δική μου ιεραρχία το «SixFeet Under»,το «Deadwood» και το«Wire», όλα παραγωγήςHBO επίσης.
Ταιριαστό υπό μία άποψητο timing, αν σκεφτεί κανείςπόσο συχνά επικαλούνται το όνομα τηςΜεγαλόχαρης οι Ιταλοαμερικανοί -μαφιόζοικαι μη- χαρακτήρες («Madonn'»για την ακρίβεια, δηλαδή «Παναγίαμου» ή «Παναζία μου», που λένεκαι στην Κρήτη, γεωγραφικά πιο κοντάστη Σικελία, πατρίδα της Κόζα Νόστρα). Δεν είναι μόνο ότι ησειρά στα εννέα χρόνια ζωής της παρουσίασεμε εξαιρετικό τρόπο σε κάθε επίπεδοπαραγωγής αυτό που είχε κάποτε περιγράψειο Τομ Γουλφ ως «το ακαταμάχητανοσηρό καρναβάλι της αμερικανικής ζωής,και όλα τα περίεργα συμβάντα σ' αυτήτην άγρια, απρόβλεπτη, πληθωρική μπαρόκχώρα». Είναι κι αυτή η εγγύτητα προςτο ελληνοαμερικάνικο σύστημα αντίληψης(στη Νέα Υόρκη και στο Νιου Τζέρσι ισχύειπολύ περισσότερο το «ούνα φάτσα ούναράτσα» απ' ό,τι στη Μεσόγειο): η ίδιακινησιολογία αλλά και οι σιωπές, τοσήκωμα των ώμων και οι γκριμάτσες ωςσιωπηρός μονόλογος. Αλλά το σήμα κατατεθέντης σειράς υπήρξε πάντα η καίρια ατάκακαι η θυμοσοφία της στιγμής. Και αυτόισχύει βέβαια και για τον τελευταίοκύκλο. Ιδού μερικά «μαθήματα ζωής»που θυμάμαι και παραθέτω, αναγνωρίζονταςότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικά στοαφηγηματικό τους πλαίσιο και με τησυνοδεία εικόνας:
Οι προτάσεις που ξεκινούν«θυμάσαι τότε που...» συνιστούν τοχαμηλότερο επίπεδο συζήτησης.
Η οικογένεια είναι ευχήκαι κατάρα (η κληρονομικότητα μπορείνα είναι διαχειρίσιμη, αλλά μέχρι έναβαθμό μόνο).
Μάνα είναι μόνο μία,πάει και τελείωσε (ειδικά αν είσαι αγόρι)και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι'αυτό.
«Κάποιες φορέςοικτίρω τον εαυτό μου και στο μεταξύένας δυνατός άνεμος με σηκώνει ψηλάστον ουρανό» (παλιό ινδιάνικο ρητό).
Δεν υπάρχουν γεωγραφικέςλύσεις σε συναισθηματικά προβλήματα (όπου κι αν πας θα σεσυνοδεύει αναγκαστικά ο εαυτός σου, οιαναμνήσεις σου , οι ενοχές σου) .
Είναι ένας νοσηρόςκόσμος αυτός που επιτρέπει ακόμα καιστα μικρά παιδιά να παρασύρονται γιανα καταναλωθούν στη σεξουαλική αρέναεξουσίας (η παθολογική υπερβολήμε τη σεξουαλική παρενόχληση των παιδιώνείναι ίσως η χειρότερη «πολιτισμική»εξαγωγή των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο).
Η κατάθλιψη έχεικαταντήσει η πιο ξεχειλωμένη λέξη τουκόσμου:
Τόνι Σοπράνο: «Μηνκάνεις έτσι. Δεν είσαι ο πρώτος πουυποφέρει από κατάθλιψη λόγω ερωτικήςαπογοήτευσης. Υπάρχει βιομηχανίαδισεκατομμυρίων που στηρίζεται σ'αυτό».
Άντονι τζούνιορ (ο γιοςτου): «Εννοείς το Πρόζακ και τααντικαταθλιπτικά;».
Τόνι Σοπράνο: «Όχιβρε αγόρι μου. Τη μουσική βιομηχανίαεννοώ. Τα λυπητερά καψουροτράγουδα».
Ο φεμινισμός πρέπει ναεπαναπροσδιοριστεί:
Σαλ: «Η κόρη μου ηφεμινίστρια μου τη λέει για τιςστριπτιτζούδες που έχουμε στο μαγαζί,ότι έτσι ξεφτιλίζεται η γυναικείαυπόσταση. Το γεγονός ότι βγάζουν 2.000δολάρια την εβδομάδα χωρίς να τις ακουμπάκανείς δεν σημαίνει τίποτε για τηνπριγκιπέσσα».
Η ψυχοθεραπεία συχνά«στεγνώνει» τον ασθενή:
Τόνι Σοπράνο: «Ξέρειςπώς αισθάνομαι μετά από τόση θεραπεία.Κάθε μέρα είναι δώρο. Μόνο που κάθε μέρατο δώρο είναι το ίδιο ζευγάρι κάλτσες».
Καλό φθινόπωρο.
σχόλια