» Συνεχίζεταιστην Κύπρο το μίνι διεθνές φεστιβάλ«Ημέρες Κινηματογράφου». Ολοκληρώνεταιτο Σάββατο με την παρουσία του σχεδιαστήκινουμένων σχεδίων της ταινίας Βαλςμε τον Μπασίρ Ταλ Γκαμπόν. Στις ειδικέςπροβολές, τρεις ταινίες του Μιγιαζάκικαι ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στη πόλημέσα στον κινηματογράφο με τον ΤρίτοΆνθρωπο, την Αλίκη στις Πόλεις, το BladeRunnerκαι το NightonEarth.Διεξάγεται παράλληλα σε δυο πόλεις καιοι διοργανωτές με προσκάλεσαν στηΛεμεσό για το πρώτο Σαββατοκύριακο τουφεστιβάλ.
»Το πέρασαπαρέα με την σκηνοθέτη της ταινίας ΤοΑλάτι Αυτής της Θάλασσας, που έκανεπρεμιέρα, την Αν Μαρί Τζασίρ. «Σεαντιπαθούν σκηνοθέτες για τις κριτικέςπου γράφεις εναντίον ταινιών τους;» μερώτησε στην κουβέντα. Ναι, προφανώς,αλλά η Τζασίρ δεν είναι τέτοια περίπτωση.Είχα ήδη δει την ταινία της στην Αθήνακαι μου άρεσε πολύ. Μάλιστα τηνπαρακολούθησα ξανά με ευχαρίστηση.Εκπροσωπεί ακριβώς το πνεύμα τηςτριμελούς ομάδας που φέτος ανέλαβε τηνεπιλογή: ανεξάρτητη ταινία με κοινωνικόκαι πολιτικό προβληματισμό, κατάπροτίμηση τοποθετημένη γεωγραφικάστην ταραγμένη, αρχαία αγκαλιά τηςΜεσογείου. Η Τζασίρ μίλησε για τηνΠαλαιστίνη και τα σχέδιά της, το αντάρτικογύρισμα που θύμιζε τις περιπέτειες τηςηρωίδας (που στην πραγματικότητα είναιποιήτρια και ζει στην Αμερική), τη θερμήυποδοχή που είχε η ταινία στην Ινδίακαι στις περισσότερες χώρες, την καλήανταπόκριση που είχε στη Γαλλία καιτην αμηχανία που προκάλεσε στο αμερικανικόκοινό, το οποίο γνωρίζει καλά, έχονταςζήσει και σπουδάσει για επτά χρόνιαστη Νέα Υόρκη. Ίσως επειδή οι Αμερικανοί,από διαστροφή καθαρά, δεν έχουνανεπτυγμένη την αίσθηση της μνήμης καιπροτιμούν να βλέπουν έκδηλα καιπροσωποποιημένα τα συναισθήματα σεκάθε ταινία. Το Αλάτι Αυτής της Θάλασσαςθα παιχτεί στο επερχόμενο Φεστιβάλ τηςTribeca,το οποίο θα ανοίξει η νέα ταινία τουΓούντι Άλεν, απ' ό,τι μαθαίνω.
»Τις περισσότερεςταινίες από αυτές που θα προβληθούν στοπλαίσιο των «Ημερών Κινηματογράφου»τις έχουμε δει στην Ελλάδα. Στην Κύπρο,ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά.Εκτός από το διασκεδαστικό σινεμά, μιαλέσχη στη Λεμεσό και άλλη μια στη Λευκωσίαέχουν σποραδικά και δονκιχωτικά αναλάβεινα φωτίσουν τις ανεξάρτητες ταινίες -οι ποιοτικές οσκαρικές παίζονται, αλλάαυτές είναι μια κατηγορία από μόνεςτους. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλάοι Κύπριοι δεν νοιάζονται ιδιαίτεραγια εκδηλώσεις πολιτισμού, δεν τιςπαρακολουθούν ζεστά, είτε γιατί δενπροωθούνται σωστά είτε γιατί δενσυμβαίνουν παρά ελάχιστα στο νησί τους.Ένα φεστιβάλ σαν κι αυτό δεν γίνεται εκτου περισσού, αλλά από απόλυτη ανάγκηισορροπίας σε ένα μέρος που δείχνει νακαλύπτεται αποκλειστικά από το τρίπτυχοεμπόριο-διασκέδαση-τουρισμός. Προσήλθανλίγοι θεατές στην πρεμιέρα, παρόλο πουη διοργάνωση δέθηκε, εκτός από τιςπολιτιστικές υπηρεσίες, με το ΤεχνολογικόΠανεπιστήμιο, άρα και με μια μερίδαφοιτητών της πόλης. Απλά δεν υπάρχειριζωμένη η συνήθεια προς ένα σινεμά πουπροβληματίζει και γνωρίζει τον κόσμομε το γειτονικό άγνωστο. Από τα νέαπαιδιά πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθειαπροσέγγισης, για να στηριχθεί και ναεπεκταθεί το μικρό φεστιβάλ. Ταινίεςόπως Οι Ανθισμένες Κερασιές, Η Σιωπήτης Λόρνα, Οι Τέσσερεις Νύχτες με τηνΆννα, και Η Λεμονιά αξίζει τον κόπο ναδουν οι κάτοικοι του νησιού. Διότι είναιλυπηρό να μιλάμε για όαση πολιτισμούσε μια χώρα που δεν είναι ξένη στηδημιουργία κουλτούρας τις τελευταίεςδεκαετίες. Δεν μπορεί να τη στεγάσεικαι την αφήνει να μεταναστεύσει σε πιογόνιμο έδαφος. Αν είχα κι άλλο χρόνοπάντως, θα ήθελα πολύ να δω το Jerusalemaτου Ραλφ Ζίμαν από τη νότια Αφρική, τοTulpanτου Σεργκέι Βορτζεβόι από το Καζακστάνκαι τον Πιλότο Αμπού Ραέντ από τηνΙορδανία, ο σκηνοθέτης του οποίου ήτανεπίσης καλεσμένος. Καλή συνέχεια.
σχόλια