«Madonna έρχεται η σειρά σου» έγραψε κάποιος σε τοίχους της Αθήνας λίγο μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Μάικλ Τζάκσον. Άσε ρε φίλε... Πέρα απ' τη σαχλή πλάκα πάντως, ουδεμία σχέση μεταξύ των δύο ποπ σταρ. Αντίθετα από τα «θέματα» που κουβαλούσε επιδεικτικά και επιτακτικά η «θεά» σε κάθε επανεμφάνισή της επιτρέποντας να τη χρησιμοποιούν κάθε φορά ως όχημα για κάθε είδους sexual politics, ο συχωρεμένος παρέμεινε μέχρι τέλους asexual και apolitical σύμβολο. Αντίθετα, επίσης, από την οικειοποίηση της Μαντόνας από διάφορες «εναλλακτικές» φράξιες κατά καιρούς -γκέι και στρέιτ- ο Μάικλ Τζάκσον ήταν πάντα ο πιο χαρακτηριστικός (και πιο μοναχικός) εκπρόσωπος μιας παλιομοδίτικης ιδέας περί show business. Ένα τέτοιο mainstream freak δεν βόλευε ποτέ κανέναν «πολιτικά», πολύ περισσότερο την κοινότητα των Αφροαμερικανών, ειδικά από τότε που άρχισε να δείχνει εμπράκτως την αποστροφή του σε τέτοιου είδους ταυτότητες. Ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ανθρώπους στον πλανήτη, όπως κι ο Έλβις. Όπως κι ο άλλος «Βασιλιάς» όμως, πριν πεθάνει ήταν αγνώριστος εμφανισιακά, έχοντας κάνει το σώμα του (και το μυαλό του, προφανώς) εργαστήριο πειραματικής φαρμακολογίας. Ενώ όμως οι αποκαλύψεις για ακραίες παθολογικές σεξουαλικές συμπεριφορές του Έλβις Πρίσλει βρήκαν το δρόμο προς τη δημοσιότητα μετά το θάνατό του, ο «Wacko Jacko» όπως τον βάφτισαν τα tabloids που τώρα θρηνούν, βίωσε τη ρετσινιά του μεγαλύτερου ταμπού της εποχής μας, ενώ ζούσε: αυτό του παιδεραστή ή παιδόφιλου (ζωόφιλος δηλαδή ίσον κτηνοβάτης;) σε καιρούς όπου ακόμα κι ο πιο αγνών προθέσεων ενήλικος δεν μπορεί να έχει φιλική επαφή μ' ένα παιδάκι χωρίς να προκαλέσει την έντονη καχυποψία του περίγυρου, στην καλύτερη περίπτωση.
Άσχετα όμως από το «στίγμα» που τον ακολούθησε μέχρι το θάνατο, απ' όσο μπόρεσα να διαπιστώσω, η συγκίνηση του κόσμου υπήρξε γνήσια και αυθόρμητη - δεν ήταν η γνωστή αντανακλαστική νεκροφιλία που συνοδεύει το θάνατο ενός celebrity πρώτης κατηγορίας. Ίσως επειδή στην κοινή συνείδηση ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ένας αθώος. Γενικώς. Βαθύτατα «πειραγμένος» ενδεχομένως, αλλά αθώος.
Ακόμα κι εκείνη η φωτογραφία που τον έδειχνε να επιδεικνύει το βρέφος κρατώντας το έξω από τα κάγκελα του μπαλκονιού «σόκαρε» τόσο επειδή ήταν ήδη κατοχυρωμένο ότι το άτομο δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε περήφανος πατέρας που παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του, αλλά ένας αλλόκοτος τρελάρας, ένας ανθρώπινος καμβάς για να προβάλλει κάποιος όποια παθολογία τού κάνει κέφι. Θυμάμαι κάποτε τον Ζαμπέτα στα τελευταία του να διαμαρτύρεται, επειδή ο κόσμος δεν στηρίζει το λαϊκό τραγούδι, αλλά καταναλώνει τους δίσκους αυτού του «αραπάκου» («συγγνώμη», είχε σπεύσει να διευκρινίσει τότε με το αμίμητο ύφος του «μη με πουν και φυλετοδιακριστή!»). Πού να φανταζόταν κι αυτός τότε την εξέλιξη που θα ακολουθούσε τόσο το «λαϊκό τραγούδι» όσο και το χρώμα του δέρματος του βασιλιά της ποπ. Θυμάμαι τον Jarvis Cocker σε κάτι βραβεία της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας να κάνει το κομμάτι του διακόπτοντας το χορευτικό επί σκηνής του Μάικλ Τζάκσον με κάτι παιδάκια («χέσε μας κι εσύ με τα παιδάκια και την παγκόσμια ειρήνη»). Τότε έμοιαζε μαγκιά, αλλά εκ των υστέρων είναι φανερό ότι επρόκειτο για πολύ εύκολο στόχο. Θυμάμαι επίσης πριν κάνα δυο χρόνια τον «Άκη» στην τηλεοπτική εκπομπή της Θύρας 7 να απευθύνεται προς τους γαύρους του καναπέ που δεν εμφανίζονται ποτέ στην κοινή θέα του γηπέδου και να τους λέει: «Τι μιλάτε ρε εσείς όλοι οι... οι Μάικλ Τζάκσον;». Θυμάμαι, τέλος, με νοσταλγία έναν παιδικό φίλο (τον Μάκη ή «Γουίλι», 50% Έλληνας, 50% Αιθίοπας, 100% Κεφαλλονίτης) να διαγωνίζεται στην καλοκαιρινή ντίσκο μιμούμενος τις χορευτικές κινήσεις του μακαρίτη και η «επιτροπή», παρά τις διαμαρτυρίες μας, να μην του δίνει το βραβείο ποτέ...
Ο πιο ωραίος «φόρος τιμής» στον Μάικλ Τζάκσον είναι η ίσως η ταινία του Χάρμονι Κορίν Mister Lonely (φωτο), στην οποία ο Ντιέγκο Λούνα, φορώντας τη χαρακτηριστική στολή (κόκκινο μπουφάν, περιβραχιόνιο, χειρουργική μάσκα, λευκές κάλτσες, γυαλισμένα λουστρίνια), υποδύεται έναν επαγγελματία σωσία του «αιώνιου παιδιού», ο οποίος καταλήγει σε μια περίεργη κοινότητα στη Σκωτία, όπου όλοι είναι εφάπαξ σωσίες κάποιου διάσημου. Ευαίσθητος και αγνός ο ίδιος, παρασύρεται σ' αυτό το σουρεάλ και ερμητικό σύμπαν όχι ως Πίτερ Παν, αλλά ως αρσενική «Αλίκη» στη χώρα των ενήλικων θαυμάτων, την ώρα που στην οθόνη περνάνε τίτλοι γνωστών τραγουδιών του Μάικλ Τζάκσον, όπως το «Man in the Mirror» και το «You Are Not Alone». «Δεν υπάρχουν πιο αληθινές ψυχές από αυτές που υποδύονται κάποιον άλλον...» λέει κάποιος στην ταινία...
σχόλια