Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ παραμένει αλεξίσφαιρος στη φήμη που του προσέδωσαν οι Πόλεμοι των Άστρων και προσηλωμένος στην περιπέτεια του σινεμά, κάτι που αποδεικνύει η ευέλικτη παρουσία του σε απροσδόκητες ταινίες. Με το Οι άντρες που κοιτούν επίμονα κατσίκες παίζει τον αγχώδη ρεπόρτερ σε μια ομήγυρη εκκεντρικών στρατιωτών με μεταφυσικές ικανότητες. Πάντως, είχε την ευκαιρία να υποδυθεί, για λίγο και εντελώς σατιρικά, τον Τζεντάι για την ανάγκη (της πλάκας) του φιλμ.
Είχε φάση που επέστρεψα στον ρόλο του Τζεντάι. Αρχικά πίστευα πως τα πάντα στην ταινία ήταν παραμύθι, ώσπου μίλησα με τον σκηνοθέτη και μου είπε πολύ σοβαρά πως βασιζόταν σε ένα βιβλίο και υπήρχε και ντοκιμαντέρ που κατέγραφε τις εμπειρίες του Ράσελ, του αρχηγού των επίλεκτων. Το εγχειρίδιο που διαβάζω στην ταινία είναι το αυθεντικό. Τρελό, ε; Μερικά από αυτά που έκαναν μπορείς και να τα πιστέψεις, ή τουλάχιστον να κουνήσεις το κεφάλι και να πεις πως μπορεί και να γίνουν σ' αυτήν τη ζωή.
Αν είχα υπερδυνάμεις, δεν θα κοιτούσα επίμονα κατσίκες, ούτε θα σκότωνα τον Τζαρ Τζαρ Μπινκς. Θα μου άρεσε να κολυμπάω μέσα το νερό ωστόσο, σαν ψάρι. Για τις μεταφυσικές δυνάμεις δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Είμαστε αρχαία όντα, ζούμε πολλά χρόνια στον πλανήτη. Παρατηρούμε περίεργες συνδέσεις με πρόσωπα και πράγματα, δεν είναι όλα τυχαία. Αλλά δεν πιστεύω τόσο ώστε να εξερευνήσω περαιτέρω τα «αλλούτερα» φαινόμενα.
Θέλω να είναι καλά γραμμένο το σενάριο για να παίξω στην ταινία. Διαβάζω πολύ συχνά «ο χαρακτήρας μου πρέπει να περπατάει πλαγίως και να κοιτάζει κάτω». Κάν' το εσύ ρε φίλε, αν μπορείς... Ή συχνά ο πρωταγωνιστής αναγράφεται ως «ο ήρωάς μας». Με το που διαβάζω «ο ήρωάς μας είναι 28 ετών και βγαίνει για βόλτα», κλείνω το σενάριο και το πετάω στα σκουπίδια!
Μου αρέσει να δουλεύω στο Χόλιγουντ, να δουλεύω σε στούντιο, σε πλατό το βρίσκω πολύ ρομαντικό. Όταν γύριζα το Κάτω ο Έρωτας με τη Ρενέ Ζελβέγκερ είχα μια ρέπλικα της Πόρσε Σπάιντερ του Τζέιμς Ντιν με άλλη μηχανή και φορούσα τα γυαλιά ηλίου και πήγαινα στο στούντιο, πάρκαρα σε συγκεκριμένη θέση και προσποιούμουν πως ήμουνα ο Ροκ Χάντσον για έναν μήνα.
Η μόνη διαφορά του Χόλιγουντ με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ότι εκτός Χόλιγουντ μπορείς να αυτοσχεδιάσεις περισσότερο, να εξερευνήσεις κι άλλα πράγματα. Στο Χόλιγουντ ο χρόνος είναι χρήμα και κανείς δεν θέλει να αναστατώσει τα αφεντικά που πληρώνουν με την ώρα, και μάλιστα πολύ ακριβά, για να ελαχιστοποιήσουν το ρίσκο. Η ερμηνεία είναι η ίδια παντού.
Στην κωμωδία, αν παίξεις το γέλιο με γέλιο, χάνεις την αλήθεια και δεν βγάζεις γέλιο. Κατά τ' άλλα, δεν ακολουθώ τακτική τεχνικής. Όταν διαβάζεις ένα σενάριο, υποσυνείδητα ενεργοποιούνται τα κομμάτια του εαυτού σου που αντιστοιχούν με τα κομμάτια του χαρακτήρα που θα υποδυθείς.
Είμαι πολύ μέτριος μουσικός, αλλά συνεχίζω να παίζω κιθάρα. Όταν κάνω τζόγκινγκ μου αρέσει να ακούω Muse, έχουν στιβαρό ήχο, μου δίνει ενέργεια. Ακόμη ακούω τα παλιά, Underworld, ειδικά το live τους «Everything-Everything», ή τους Blackfield. Ωραίες μπάντες για τρέξιμο στο πάρκο. Δεν βλέπω MTV. Η μεγάλη μου κόρη είναι χωμένη στη ραπ και επιτέλους έγινα ο πατέρας που τον βλέπει και της γυρνάνε ανάποδα τα μάτια από την αποδοκιμασία. Όταν χορεύω με εκλιπαρεί να σταματήσω.
Δεν με έχει δει, ωστόσο, να χορεύω στο Velvet Goldmine. Οπωσδήποτε όχι! Της το φυλάω για τα 18α γενέθλιά της. Φαντάζομαι θα αναφωνήσει «what the fuck!» μόλις με δει γυμνό να κοπανιέμαι στη σκηνή. Θα της πω: «Νόμιζες πως σε ντροπιάζω; Πάρ' τα τώρα!»
σχόλια