Καλοδεχούμενος αντιπερισπασμός στο διαφαινόμενο αδιέξοδο της Συνόδου της Κοπεγχάγης για τις κλιματικές αλλαγές (επιβεβλημένη, από τη στιγμή που ακόμα και η Γκουίνεθ Πάλτροου δήλωσε ότι «απλά νιώθει» στα κόκκαλα της την αλλαγή του κλίματος προς το θερμότερο, παρά το ψοφόκρυο στο βόρειο ημισφαίριο) ήταν η επίθεση που δέχτηκε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι από θαρραλέο ψυχάκια. Το ματωμένο πρόσωπο του «Καβαλιέρε» έκανε τον γύρο του κόσμου, λίγο καιρό μετά την ανάδειξη του Ιταλού πρωθυπουργού σε «απόλυτο ροκ σταρ της χρόνιας» από το ιταλικό «Rolling Stone» (γελοίο έντυπο, όπως και το ιταλικό «Vanity Fair») ως ελάχιστος φόρος τιμής σ' ένα επίμονα αχαλίνωτο lifestyle που βάζει κάτω οποιονδήποτε βετεράνο της αγίας τριάδας «sex, drugs and rock & roll». Η πρώτη (αντανακλαστική, ανθρώπινη) αντίδραση στο θέαμα του χτυπημένου και σε κατάσταση σοκ ηγέτη ήταν μια κάποια συμπάθεια (πώς θα αντιμετωπίσει ο περήφανος μάτσο φανφαρόνος, όταν συνέλθει, το γεγονός ότι τον είδε όλος ο κόσμος να κλαίει ματωμένος σαν... γυναικούλα), αλλά γρήγορα θυμάται κανείς περί τίνος πρόκειται. Μιλάμε για τον evil Κωνσταντάρα της ιταλικής σεξοκωμωδίας, το id της μεσογειακής κουλτούρας, τον αρχιερέα της αντιδραστικής αντίληψης, τον απολογητή της χαμηλής σοφτ πορνό αισθητικής, το poster boy της απολυταρχικής μιντιοκρατίας, το «πορτοφόλι του θεού» (!), και ούτω καθεξής: ο «πολίτης Μπερλουσκόνι» έχει κερδίσει πιο πολλά παρατσούκλια κι από τον Νοσφεράτου της ιταλικής πολιτικής ζωής Τζούλιο Αντρεότι.
«Σας κάνω και χάρη, βρε κορόιδα, που αφήνω τις υπόγειες μπίζνες, τις γκόμενες και τα κότερα για να πηγαίνω σ' ένα γραφείο και ν' ασχολούμαι με τα προβλήματά σας» μοιάζουν να λένε οι γκριμάτσες του λεβεντομουρντάρη Σίλβιο στις δημόσιες εμφανίσεις του, αλλά αυτά που έχει πραγματικά πει είναι πολύ πιο χοντρά. Απολογούμενος (περίπου) πρόσφατα για κάποιο από τα τακτικά και μνημειώδη ρατσιστικά/φαλλοκρατικά καλαμπούρια του, αλλά και τον sui generis ρόλο του στον ευρωπαϊκό πολιτικό θίασο, είχε δηλώσει: «Θα προσπαθήσω να μαλακώσω τον λόγο μου και να τον κάνω βαρετό, πολύ βαρετό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω». Λέμε συχνά «μπορεί να είμαστε μπουρδέλο, αλλά Μπερλουσκόνι δεν έχουμε». Θα μου πεις, έχουμε Καρατζαφέρη, ας πούμε, και Ψωμιάδη, αλλά ουδεμία σύγκριση, τόσο σε οικονομικό μέγεθος και εξουσία όσο και σε γραφικότητα και ψευδαίσθηση μεγαλείου. Δεν θα είχε ποτέ, εξάλλου, το θάρρος ακόμα κι ο πιο λαϊκιστής Έλληνας πολιτικός να ανακράξει με στόμφο: «Είμαι ο Ιησούς Χριστός της πολιτικής. Είμαι ένα υπομονετικό θύμα. Ανέχομαι τους πάντες, θυσιάζομαι για τους πάντες. Στην Ιταλία με βλέπουν σαν Γερμανό εξαιτίας της εργασιομανίας μου. Είμαι, εξάλλου, από το Μιλάνο, την πόλη όπου οι άνθρωποι δουλεύουν πιο σκληρά από παντού». Ο δράστης της επίθεσης ήταν κι αυτός Μιλανέζος και μάλιστα χρησιμοποίησε ως «φονικό αντικείμενο» αναμνηστικό αγαλματίδιο-μικρογραφία του καθεδρικού Ντουόμο στο Μιλάνο (εκεί όπου πολλοί -αριστεροί και δεξιοί αδιακρίτως- λοιδορούν καθημερινά τους Νότιους συμπατριώτες τους ως «τεμπέληδες, άχρηστους και μαφιόζους»).
Έχει πει ομολογουμένως και κάτι ανώδυνα «νόστιμα» («Έχω λίγα μαλλιά επειδή το μεγάλο μου μυαλό τα τρέπει σε φυγή» ή «Με λένε κοντό, αλλά είμαι πιο ψηλός κι από τον Πούτιν και τον Σαρκοζί»), αλλά το βιογραφικό του είναι γεμάτο κυρίως με κακόβουλα old school ανέκδοτα, φιλτραρισμένα με αυθόρμητη ρατσιστική διάθεση και εκτός ελέγχου αντικομμουνιστική παράνοια. Το μεγάλο coup de grace του όμως -που άφησε με ανοιχτό το στόμα τον πλανήτη- ήταν όταν αναφέρθηκε στον Ομπάμα ως «νέο, ωραίο και πάντα μαυρισμένο» (ο Μπερλοσκούνι άνετα θα αποκαλούσε μια έγκυο «χοντρή»), χαρακτηρίζοντας ακολούθως όσους αντέδρασαν ως αγέλαστους «σκλάβους της πολιτικής ορθότητας». Εκεί χτυπάει ο «Καβαλιέρε»: σε μια νοσταλγία για προ πολιτικής ορθότητας εποχές, σε απόηχους από εύκολα ρατσιστικά/σεξιστικά αστεία που δεν είναι αστεία, όχι επειδή είναι ρατσιστικά και σεξιστικά, αλλά επειδή έχουν αλλάξει οι εποχές και το χιούμορ μπαγιατεύει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Οι υποστηρικτές του υπερασπίζονται σθεναρά τη λογική του απομονωτισμού («να μας αφήσετε ήσυχους και να μην ασχολείστε: «Φόρτσα Ιτάλια!») και της λατρείας της δήθεν αυθεντικής προσωπικότητας που έρχεται σε αντίθεση με τους άχρωμους χαρτογιακάδες του βιότοπου των Βρυξελλών.
Αν κάποιος, λοιπόν, του έσπαγε τα μούτρα κυριολεκτικά (όπως έγινε, παρόλο που ο δράστης του έστειλε μετά απολογητική επιστολή), δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου, έτσι δεν είναι; Όχι μόνο επειδή δεν πρόκειται για καλοκάγαθο μπουφόνο, αλλά για επικίνδυνο τύπο, ο οποίος καταναλώνει πολύ περισσότερο οξυγόνο από αυτό που του αναλογεί, αλλά και επειδή αυτή η πράξη ευθυγραμμίζεται με την αλλεργία στην πολιτική ευπρέπεια που πρεσβεύει η «κουλτούρα Μπερλουσκόνι».
σχόλια